‘Zwemmen met walvishaaien’
MINKE WINK
Op dit moment zitten we op het eiland Masbate, waar we tot dinsdag moeten wachten op de nachtferry die ons naar Cebu brengt. Doordat de zon zich al een paar dagen niet laat zien, brengen we onze tijd voornamelijk door in internetcafés en op onze hotelkamer.
Mount Mayon
Vanaf Manila pakten we de nachtbus naar Legazpi. Deze nachtbus duurde maar liefst 11 uren. Gelukkig hebben we de helft van de reis kunnen slapen, ondanks dat de airco op -20 stond. Om 6 uur ‘s ochtends werden we wakker getikt met de mededeling dat we de bus uitmoesten. Nog half slaapdronken vertrokken we per tricycle naar het eerste beste (en natuurlijk goedkoopste) hotel. Nadat we een paar uurtjes hadden bijgeslapen in dit creepy hotel (alleen maar single rooms en single mannen hier!) was het tijd voor een cultuurtripje. We hebben de vulkaan Mayon bekeken en vervolgens de Cagsawa Ruins. Deze ruïnes zijn de overblijfselen van een kerk die is ingestort door een vulkaanuitbarsting van Mount Mayon. In deze kerk zaten meer dan 1200 mensen ondergedoken, die allemaal levend zijn begraven.. Rondom deze ‘toeristische attractie’ stonden tientallen souveniersstands en eettentjes, maar wij waren hier de enige toeristen. Het is echt een raadsel waar al die toeristen zich verstoppen hier op de Filipijnen. Naast de ruïnes kon je voor 50 peso’s een duik nemen in het überblauwe zwembad. Uiteraard was dit voor ons een privézwembad. Toch wel fijn als er niet zoveel toeristen zijn!
Butanding
Betekent whale shark, oftewel walvishaai in het Filipino. Vanaf Legazpi vertrokken we naar Donsol, waar het allemaal zou gebeuren. Hier hadden we onze hele reis omheen gepland. Zwemmen met walvishaaien stond op nummer 1 van de ‘to do lijst’ op de Filipijnen. En toen was het zover. We kwamen aan bij het toeristenkantoor van Donsol. De procedure ging als volgt: je schrijft je in, vormt een groep (maximaal 6 personen), kleed je om, bekijkt een introductiefilmpje, huurt een snorkelset en stapt op de boot. Vanaf daar is het in spanning afwachten of de bootcrew een walvishaai kan spotten. Na een uur op de boot begon het keihard te plensen, niet echt een pretje als je in je bikini op een boot zit. Maar we hadden nog steeds hoop! Na twee uur rondvaren leek het erop dat we geen walvishaai zouden zien. Wat een teleurstelling zeg! We waren behoorlijk chagrijnig toen we weer terug waren. Beide kwamen we tot de conclusie: we verlaten Donsol niet voordat we een walvishaai hebben gespot!
De volgende dag, een mooie en heldere dag, tijd voor poging twee! We wilden niet teveel hoop hebben, nog zo’n teleurstelling konden we namelijk niet aan. Zolang we maar van het slechtste uitgingen kon het altijd meevallen toch? Doordat we zo vroeg waren duurde het even voordat we een groep gevormd hadden. Ondertussen kwamen er weer boten terug van de drie uur durende trip en allemaal hadden ze op z’n minst 1 walvishaai gezien. We werden helemaal hyper en konden niet wachten tot we op de boot mochten! Nadat zich een vijfde lid had gemeld, sprongen we op de boot en vertrokken we! Na een half uurtje varen zagen we meedere boten stilliggen en een stuk of tien snorkelaars in het water. Dit kon niet anders, hier moest een ‘whale shark’ zijn. We werden beide behoorlijk zenuwachtig, we hadden geen idee wat we moesten verwachten! Onze guide beval ons om de flippers aan te trekken en van de boot te springen. In het water ging ons hart duizend slagen per minuut terwijl we onze guide volgden. Op een gegeven moment riep hij: ‘Look down, now!’ We deden wat hij ons vertelde en keken onder water. Wat we daar onder water zagen vergeten we nooit meer. Een ‘shocking’ moment. We schrokken ons kapot van de twee meter lange bek die steeds groter en groter werd. Het reusachtige beest leek onze kant op te zwemmen! Sandra deed een poging om van het beest weg te zwemmen, wat nogal moeizaam ging aangezien ze nog nooit eerder met flippers had gezwommen. Ik verstijfde van angst. De tien snorkelaars die boven de walvishaai zwommen, zag ik niet. Binnen no-time had ik dan ook allemaal flippers in m’n gezicht. Onze guide verzocht ons weer naar de boot te zwemmen. Hier hadden we twee minuutjes om even tot rust te komen voordat de tweede duik begon. We zaten netjes op de rand van de boot te wachten op het signaal van de guide. ‘Jump!’, riep hij en terwijl de boot nog vaarde, sprongen we er tegelijk in waardoor we op een hoopje in het water vielen. Sandra probeerde weg te zwemmen maar kwam tegen de onderkant van de boot aan. De boot schaafde langs haar rug waardoor er een ongelooflijke pijnscheut volgde. Toch zwommen we vrolijk verder en pas toen Sandra uit de boot klom, schrok iedereen van de bebloede rug vol krassen. Snel werd er even wat alcohol op gedept (pijn!!) en stonden we alweer klaar voor onze derde duik. Bij de derde duik nam onze guide ons bij de arm zodat we een heel stuk met de haai mee konden zwemmen. Na deze duik volgde er nog een vierde, een vijfde en een zesde duik voordat we weer terug aan wal gingen. Echt, wat een geweldige ervaring! Het is moeilijk in woorden uit te drukken hoe dit voelt, dit is echt iets wat je meegemaakt moet hebben..
Stuck in Masbate
Hier zitten we dan in Masbate. Ook weer de enige toeristen, dus zodra we de deur uitlopen horen we weer vanuit elke hoek van de straat ‘Hello ma’am!’, ‘Tricycle ma’am?’, ‘Hello my friend’ en ‘You’re so beautiful!’. De mensen hier zijn echt verbaasd over onze blanke huid, aparte ogen en puntige neuzen. Voor ons ziet iedereen hier hetzelfde uit. Donkere huid, donkere ogen, platte neus en zwart haar. De opmerkingen zijn aan de ene kant heel vleiend, maar er kleeft ook een nadeel aan. Zo wilden we zaterdagavond graag op stap, na wat research op internet ontdekten we een discotheek hier in de buurt. Eindelijk weer losgaan na drie weken! In het hotel zaten we voor met een biertje en een potje Yathzee, maar al snel stonden er minstens tien Filipino’s om ons heen. ‘What’s your name?’, ‘Where are you from?’, ‘Do you have boyfriend?’, ‘Yes? Well, what about a Filipinoboyfriend?’, ‘A fan? A admirer? A lover?’. Deze vragen in tienvoud maakte het behoorlijk irritant. Na tien keer duidelijk te hebben gemaakt dat we geen minnaar, scharrel of vriendje wilden hebben, gaven we het op en verstopten we ons op de hotelkamer. Als het nu al zo ging, dan is uitgaan hier al helemaal geen optie.. Helaas.
Nog drie dagen, en dan mogen we hier eindelijk weg! Alhoewel.. we chillen m hier verder wel de pan uit. Hoewel het weer erg tegenvalt, iedere dag regen (het was toch droogseizoen?), hebben we een chill internetcafé gevonden waar we weer wat contact hebben met NL. De rest van de tijd besteden we op onze hotelkamer, waar we een eigen tv hebben met filmzenders! Het record films achterelkaar kijken hebben we zeker weten al verbroken.
Vanaf morgen gaan we weer reizen! Volgende bestemming: Bohol! Hier gaan we de ‘Chocolate Hills’ bekijken en naar onze kleine ‘big eye’ vriendjes, de tarsier’s!