‘Zout en suiker’

SANDRA WINK

Een snufje zout? Zout in overvloed op onze volgende bestemming, de indrukwekkende zoutvlaktes in Uyuni. Een tour van 3 dagen langs eindeloze maanlandschappen, vulkanen, rotsformaties en natuurlijk de zoutvlaktes.

De laatste dag in La Paz laten we de was doen, eten we een typische lokale lunch in een restaurant waar we de enige toeristen zijn, koopt Felipe nóg meer souvenirs (hij gaat helemaal los) en genieten we van lekkere koffie en gebak in het aan te raden café Tía Glady’s.

‘s Avonds gaat onze ‘sleeper’ bus naar Uyuni. Hoog tijd om La Paz te verlaten! Hoe immens groot, koud en tikkeltje vreemd deze stad ook is, hij heeft zeker een indruk achtergelaten. Het wordt een lange nacht met tussendoor veel wakker worden. Het is lang geleden dat ik in een nachtbus heb ‘geslapen’. Om 5 uur gaan mijn ogen weer open en kijk ik naar een knalrode lucht. De zon komt langzaam op en in een omgeving van oneindige bergen ziet de zonsopgang er magisch uit. Niet veel later worden we in het sfeerloze dorpje Uyuni gedropt. Een ronde vrouw staat ons op te wachten met een papiertje met onze namen erop. We worden naar een restaurant gebracht waar we ontbijten voordat onze driedaagse tour begint.

Hilarische foto’s in perspectief

Samen met een Engels en een Boliviaans stel proppen we ons in de jeep. De gids/kok/chauffeur rijdt de komende drie dagen bijna 1000 kilometer voor ons. Hij is meer een chauffeur dan gids, want hij is niet erg spraakzaam en antwoord zo kort mogelijk als we hem iets vragen. Goed, ik had van tevoren wel gelezen dat ze hier niet echt voor gids spelen.

Onze eerste stop is al net buiten het dorp, de trein begraafplaats. Stokoude resten van treinen staan hier, en men maakt er maar al te graag foto’s mee. Ik moet even wennen aan de vele jeeps en alle toeristen die op alle manieren op de treinstellen proberen te klimmen. Gaat dit elke dag zo? Ongelooflijk wat een business dit is, zoveel mensen die de Uyuni tour starten, iedere dag weer.

De jeeps verspreiden zich snel zodra we het niemandsland in rijden. Op een enkele jeep met daarachter een stofwolk na, voelt het nu alsof we hier de enigen zijn. We rijden uren en uren en zien dan in de verte een clubje jeeps en heel veel kleurrijke vlaggen. Van bijna alle landen zijn er wel vlaggen geplaatst, en alle felle kleuren steken af tegen de spierwitte grond van zout. Een zonnebril is noodzakelijk wil je hier niet verblind worden. In het gebouw ernaast genieten we van een heerlijke meegebrachte lunch.

Next stop, foto’s in perspectief! We rijden net zo lang totdat we een plekje vinden waar geen toerist of jeep in het zicht is. De Engelsen hebben zich goed voorbereid, ze halen allerlei attributen tevoorschijn. Een Pringles bus, wijnfles, blikje bier en knuffels. Felipe en ik hebben niet veel inspiratie van te voren opgedaan en bedenken ter plekke een aantal leuke poses. Wel hebben we een mini dinosaurus meegenomen voor de typische Uyuni foto’s.

Het is nog lastig om de goede positie te vinden, en de felle zon en zoutkorrels zorgt voor tranende ogen. Op je buik op de grond liggen en dan een foto maken, dat werkt het beste, ontdekken we na een tijdje prutsen. Als een team werken we samen met de Engelsen om elkaars foto’s te maken. Het wordt een complete fotoshoot, en op een gegeven moment zitten we helemaal in de flow. De gids en het Boliviaanse stel wachten op ons terwijl we de laatste foto’s schieten.

Uitgeput, bezweet en met onze kleding vol zout zitten we tevreden en voldaan in de jeep de foto’s te bekijken. De volgende stop is het cactuseiland, een bizarre heuvel vol met cactussen midden in het witte zoutvlakte gebied. Na een rondje lopen kopen Felipe en ik een welverdiend biertje om de grote dorst te lessen.

We rijden uren en uren en komen pas als het donker is bij onze overnachtingsplek aan. We zijn bijna te moe om te eten na de gebroken nacht in de bus en deze volle dag en duiken dan ook direct ons bed in.

Back to ultra basic

We worden om 7 uur gewekt voor het ontbijt en vertrekken daarna direct. We rijden weer uren door het niemandsland en maken stops bij een treinspoor, een actieve vulkaan en heel veel meren. Vooral het eerste meer, vol met flamingo’s, is indrukwekkend om te zien. De felroze flamingo’s in het reflecterende water met op de achtergrond de bergen ziet eruit als een kleurenpalet. De meren die volgen zijn minder indrukwekkend, maar zeker het foto’s maken waard.

De lunch is vandaag een picknick. We stoppen op een random plek waar de gids de achterbak van de jeep omtovert tot buffettafel. Verse groenten, kip, omelet voor mij en rijst. Prima lunch zo! We krijgen al snel bezoek van een viscacha, een wild konijn met een lange staart die het niet eng vindt om dichtbij te komen en een worteltje mee te eten.

We eindigen de tweede tour dag bij laguna colorada, een wit- en roodachtig meer. Hier gaan we onze tweede nacht doorbrengen in een basic en koude accommodatie. Basic is het zeker, we delen namelijk met de groep één kamer. Er zijn geen douches en met zo’n 6 andere groepen deel je twee wc’s en één wasbak met ijskoud water.

Aan het eind van de middag is er tijd voor thee om alvast op te warmen. We zijn de eerste groep en op verschillende tafels staat een mandje met koekjes. Voor onze neus staat er een met droge crackers en we kunnen het niet laten om die om te wisselen voor een mandje met chocolade koekjes zodra de gids naar de keuken is. Binnen no-time is die leeg. Niet veel later is het alweer tijd voor het avondeten en na de soep zit ik al bomvol. We hebben wijn gekocht met de groep en komen er aan tafel achter dat iedere groep een fles wijn heeft bij het avondeten. De wijn vloeit rijkelijk en andere groepen doneren zelfs hun wijn aan onze tafel. Zien we er zo dorstig uit? 😉 We vergeten al snel de tijd en het feit dat we hier morgen om half 5 alweer aan het ontbijt moeten zitten.

Geisers en thermale baden

Met de ogen nog half dicht drinken we koffie en schuiven we een pannenkoek naar binnen. Felipe heeft meer moeite met wakker worden dan ik en is alweer in dromenland zodra we de jeep instappen. We rijden weg terwijl het nog donker is buiten. In de verte zie ik al rookpluimen. Terwijl de zon opkomt stoppen we bij de eerste geiser en grijpen we onze kans voor een foto zodra er weer een toerist klaar is met de zijne.

Het is nog geen 7 uur in de ochtend en we zijn bij de thermale baden aangekomen. Heel leuk, maar wetende dat je je moet omkleden in de ijzige kou zorgt ervoor dat je twee keer nadenkt voordat je erin gaat. We besluiten ons verstand op 0 te zetten en er gewoon voor te gaan. Al bibberend ren ik in bikini naar het bad toe en zodra ik een stap in het water zet begint mijn hele voet te tintelen. Wat heet! Na de eerste minuten went het en voelt het water heerlijk. Ik kan hier uren blijven.

Omdat het Engelse stel naar Chili door gaat reizen, droppen we ze bij de grens af. We nemen afscheid en keren terug naar het maanlandschap van Bolivia. We rijden weer urenlang en door het slaapgebrek verlang ik erg naar een bed. We lunchen met de Bolivianen en reizen daarna helemaal terug naar het dorpje Uyuni, waar we pas in de middag arriveren.

Bij de agency van onze tour is onze nachtbus geboekt en staan onze spullen, maar tot onze verbazing is deze dicht. Na een tijdje wachten komt er iemand die niks weet van een busticket. We vragen ons geld terug want we willen per direct doorreizen naar Sucre in plaats van hier uren wachten. Als het ticket is gevonden blijkt het een semi-cama (halfbed) te zijn, terwijl we een cama hebben geboekt en betaald. Ik word zo gefrustreerd en we lopen boos weg. Echt, de service in Uyuni moet je letterlijk met een korreltje zout nemen.

Gebroken nachten

Er staat ons opnieuw een nacht in de bus te wachten, en deze keer slaap ik beter dan de eerste keer. De tour was toch energie slopender dan we in de eerste instantie dachten. Midden in de nacht moet ik naar het toilet en krijg ik tot mijn verbazing de deur van het bus toilet niet open. Ik vraag de chauffeur en hij stopt en wijst naar de donkere ruimte buiten. Baño ahí, zegt hij en gebaart me om uit te stappen. Ik kijk verdwaasd om me heen en zie behalve een open grasveld geen gebouw. Als ik meerdere mensen hun behoefte op de open plek zie doen dringt het tot me door dat dit het toilet moet zijn. Ongemakkelijk dit, maar het is niet anders.

Sucre

Heel vroeg komen we aan op het busstation in Sucre. De B&B waar we hebben gereserveerd gaat pas over 3 uur open, dus we moeten nog even wachten en tegen de slaap vechten. Half smekend staan we om 7 uur precies voor de deur. Of we alsjeblieft al in de kamer kunnen? Geen probleem, is het antwoord. Na 4 nachten slecht slapen is het zien van het bed echt een droom. We slapen de hele ochtend bij en gaan ‘s middags pas de deur uit voor een heerlijke arepa (broodje) bij Bienmesabe. Een aanrader! Het beste Venezuelaanse eten in Bolivia 🙂

‘s Middags slaapt Felipe nog wat bij terwijl ik in de relaxte tuin van het B&B mijn boek uit lees. Tegen de avond lopen we naar het uitzichtpunt en halen een ijsje dat we in het park opeten. Sucre is écht een mooie stad, mijn favoriete stad in Bolivia tot nu toe. Van de traditioneel geklede locals in La Paz is Sucre het totáál tegenovergestelde. Hier lopen vooral jonge mensen rond, meiden in croptops en jongens in te strakke jeans met een telefoon in de ene hand en een sigaret in de andere hand. De mensen hebben ook een veel lichtere huid, het lijkt net een Spaanse stad.

Wandeltour door de cultuur

Sucre, oftewel suiker in het Frans, heeft architecturaal nog ontzettend veel Franse invloeden. Vandaag maken we een wandeling door de stad met een gids, en we zijn de enige twee in de groep. Een privé tour, ideaal 🙂 We bezoeken het centrale plein, proeven chocolade in het chocolade museum, doen een rondje op de markt waar we verse smoothies drinken, bekijken een paar belangrijke gebouwen en lopen door het op Parijs geïnspireerde park van Sucre.

We eindigen de tour bij een typische lokale kantine waar we chicha (maïs bier) drinken en knuffelen met Benno bij het uitzichtpunt waar we gister ook waren geweest.

We kunnen het niet laten om weer te lunchen bij Bienmesabe voor de goddelijke arepas. De rest van de dag doen we het rustig aan en chillen we in het huiselijke B&B met een filmpje en een wijntje.

Mennonieten in Santa Cruz

Omdat onze vluchten vanuit Santa Cruz vertrekken, reizen we een dag eerder al naar deze miljoenenstad. Met de bus is de afstand van Sucre naar Santa Cruz zo’n 15 tot 20 uur over onverharde wegen. We besluiten daarom de makkelijke en iets duurdere optie te nemen. Met het vliegtuig zijn we er binnen een uurtje, en kunnen we de rest van de dag gebruiken om te relaxen en de stad te verkennen.

Veel valt er niet te verkennen, want Santa Cruz is alles behalve toeristisch. Ik kan mijn vinger er niet op leggen wat voor soort stad dit is. Warm, dat is het er zeker. We zijn nog maar op zo’n 400 meter boven zeeniveau, tot mijn vreugde (en Felipe’s teleurstelling, hij houdt lang niet zo van de warmte als ik).

De taxi brengt ons naar het Jari Backpackers hostel, waar schijnbaar een (letterlijk) grote Boliviaanse familie woont. De beer van een man geeft ons de sleutel van de kamer, of moet ik zeggen, suite. Het bed is breed genoeg voor 4 mensen en er zijn allerlei extra ruimtes, inclusief jacuzzi, regendouche en inloopkast. Uh, hadden we dit gereserveerd voor €25? Verder is er een zwembad en grote tuin, prima vertoeven hier!

We hebben trek en besluiten te lunchen bij het door de beer aangeraden lokale restaurant om de hoek. Als we door de straten lopen voelt het alsof er van alle culturen ter wereld het raarste volk zich naar Santa Cruz heeft verplaatst. Het is een mengelmoes van culturen, en de mensen zijn een tikkeltje vreemd. Dat blijkt helemaal zodra we het restaurant inlopen. Aan verschillende tafels zitten families of stellen waarvan de mannen gekleed in tuinbroeken, en de vrouwen in conservatieve jurken en een donkere sluier. Hun huid is zo wit als een A4tje en ze kijken bloedserieus. Ik ben compleet gefascineerd door hun aparte taal en verschijning en wil alles weten over deze community. We vragen de ober en die vertelt ons dat deze ‘menonitas’ oorspronkelijk uit Canada en Europa komen en hier in de landbouw werken.

Zodra ik Internet heb Google ik erop los en kom erachter dat de Mennonieten oorspronkelijk onder andere uit Friesland komen en Plautdietsch spreken. Wát?! Té bizar dit. Er zijn zo’n 60.000 Mennonieten in Bolivia, ze leven compleet afgezonderd want ze leven zonder moderne invloeden zoals radio, televisie en telefoon. De meesten gebruiken zelfs nog paard en wagen als vervoer. Ze volgen kostte wat het kost het leven van hun overgrootouders en geven dit door aan hun kinderen om zo de levensstijl in stand te houden. Ongelooflijk dat mensen zo nog leven, en dat hier in een random stad als Santa Cruz in Bolivia.

Afscheid nemen

Na de merkwaardige lunch lopen we door de stad om de omgeving wat te verkennen. Behalve het centrale plein is hier niet veel soeps, en na een ijsje zoeken we een plekje in de Irish pub waar we (lees: Felipe) een voetbalwedstrijd kijken. Het ijskoude biertje gaat er goed in, en na de wedstrijd pakken we een taxi (inclusief roekeloze chauffeur) naar ons hostel.

De volgende ochtend is het tijd om afscheid te nemen. Felipe heeft een vlucht naar La Paz, vanwaar hij doorreist naar Peru. Mijn vlucht gaat de volgende dag. Het is wennen dat onze wegen weer gaan scheiden. De tijd is heel snel gegaan en het was een geweldige reis door Bolivia die we samen hebben gemaakt.

Hoe nu verder? We geven ontzettend veel om elkaar, maar voorlopig zal Felipe in Ecuador blijven om zijn scriptie af te maken en ik in Nederland voor mijn familie en werk bij Het Andere Reizen. De tijd zal het leren, wie weet zien we elkaar weer op een bestemming ergens op deze wereld…