‘Watervallen’
MINKE WINK
Vanuit een klein en knus vliegtuig zwaaien we Salta vaarwel en reizen we verder naar Puerto Iguazú aan de grens met Brazilië.
Ik zit net midden in een film als het lichtje voor riemen vast begint te piepen en de landing ingezet wordt. Nu al? In plaats van het klokje rond reizen in een bus vol snurkende mensen zijn we met het vliegtuig binnen twee uurtjes op onze volgende bestemming. Fijn!
Puerto Iguazú
Het kleine dorpje Puerto Iguazú is voor het grootste gedeelte ingericht op toeristen. Er zijn talloze hotels, souvenirwinkels en, en, en verder niks eigenlijk. Maar dat maakt niet uit want we zijn hier maar voor één ding. Of nouja, eigenlijk meerdere, de watervallen van Iguazu.
Op onze eerste dag doen we rustig aan en slapen we uit. We bezoeken die middag een geweldig dierenopvangcentrum vlakbij Puerto Iguazú. We krijgen een rondleiding door een stuk jungle waar verschillende dieren worden opgevangen. Als het kan worden de dieren weer vrijgelaten, maar sommige dieren zullen voor de rest van hun leven in het opvangcentrum moeten blijven. Ze zullen het nooit overleven in de vrije natuur omdat ze opgegroeid zijn als huisdier, of omdat ze onherstelbare verwondingen hebben. Zo is er een grote roofvogel die door zijn snavel is geschoten die niet vervangen of geopereerd kan worden. Het arme beest kan zelf geen voedsel vangen of vlees kapot bijten en is afhankelijk van geprakt voedsel van de dierenarts. De mensen hier doen echt fantastisch werk en ik ben blij dat we met deze tour een klein beetje kunnen helpen.
Iguazu watervallen
De Iguazu watervallen zijn de grootste verzameling watervallen ter wereld en vormen de natuurlijke grens tussen Brazilië en Argentinië. Rond de watervallen ligt het nationaal park Iguazú dat bestaat uit subtropisch regenwoud.
De Brazilianen zeggen: ‘Argentinië heeft de watervallen maar wij hebben het uitzicht’. En ze hebben gelijk. De meeste watervallen bevinden zich in Argentinië, wat je de mogelijkheid geeft om heel dichtbij te komen, maar de uitzichten vanaf Brazilië zijn werkelijk adembenemend.
Vanaf Puerto Iguazú pakken we de eerste bus en steken we de grens over naar Brazilië. Binnen een half uur staan we in een lange rij voor het loket om een kaartje te scoren en niet veel later zitten we in een bus die ons naar het begin van het wandelpad brengt. In een lange stoet toeristen schuifelen we naar het eerste uitzichtpunt.
En even later sta ik daar, starend naar de verte. Aan de andere kant stort een intense watermassa naar beneden. Ik heb uitzicht op tientallen bulderende watervallen. Het oorverdovende geluid is immens krachtig en doet me verstijven. Ik vergeet alles om me heen. Al die toeristen die me omsingelen? Die zie ik niet meer. De porren in mijn rug van andere smekende toeristen die ook naar dit spektakel willen staren? Die voel ik niet meer. Ik ben alleen met de watervallen. Ik moet denken aan het nummer van Coldplay met de tekst ‘We live in a beautiful world’. Mijn ogen worden vochtig en mijn mond verandert in een enorme glimlach. De kracht en de schoonheid van dit gigantisch natuurgeweld valt met geen pen of toetsenbord te beschrijven.
Van de bijna driehonderd watervallen, verspreid over drie kilometer, is de U-vormige Garganta del Diablo of Duivelskeel de indrukwekkendste. Vanaf dit punt, aan het eind van de trail, hebben we het mooiste uitzicht op de Iguazu watervallen. Van meerdere kanten stort het water zich in de diepte. We zijn omringd door reusachtige watervallen. Met een poncho dichtgeknoopt tot onder mijn kin en mijn ogen tot spleetjes bewonder ik het hele schouwspel. Kippenvel.
De volgende dag bezoeken we de watervallen in Argentinië. We staan weer vroeg op en na een vlug ontbijtje pakken we samen met ons Duitse kamergenootje de eerste bus naar het park. Met een puffend toeristentreintje worden we meteen naar het hoogtepunt, de zogenaamde Duivelskeel, gebracht.
In tegenstelling tot in Brazilië sta je in Argentinië boven deze halve cirkel van watervallen. We lopen over een lange brug over de rivier totdat we bij een platform aankomen. Wanneer we over de rand kijken staren we in een enorm groot wit gapend gat. De stoom van de watervallen stijgt omhoog en wordt zo in ons gezicht geblazen door de wind. Ik heb mijn ogen halfdicht en sta te trillen op mijn benen. Dit is zo onwerkelijk. Ik verander spontaan zelf in een waterval en pink een paar traantjes weg. Ik moet mezelf echt even prikken om te beseffen dat ik niet in een droom zit.
Nadat de emoties een beetje bedaard zijn van alle indrukken lopen we weer terug naar het treintje dat ons naar het begin van twee verschillende trails brengt. Beide lopen we uiteraard en beide bezorgen ons nog meer kippenvel en kriebels in de buik door de spectaculaire uitzichten die we onderweg tegenkomen.
Echt, dit is een van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit in mijn leven heb gezien. Zelfs de foto’s beschrijven niet helemaal hoe het echt was om daar te staan. Ik heb er eigenlijk geen woorden meer voor zonder dat ik in de herhaling ga vallen. Ik besef op dit soort momenten van intens geluk dat ik nooit, maar dan ook nooit, ga stoppen met reizen.
We willen de volgende dag weer terug naar de watervallen in Argentinië maar wanneer ik wakker word en naar buiten kijk zie ik dat het water nu ook uit de lucht valt. Het is grijsbewolkt en de hele dag regent het. Tsja, we zitten natuurlijk wel naast een tropisch regenwoud. We blijven noodgedwongen binnen en vermaken ons met een hele lange jankfilm.
De wolken trekken niet meer weg. Het blijft onafgebroken regenen en we blijven dan maar de resterende dagen in ons hostel. Af en toe komen we buiten voor een rondje naar de supermarkt of een lunch van empanada’s bij ons favoriete bakkertje.
We kijken alweer heel erg uit naar onze volgende, hopelijk zonnige, bestemming. De stad van de wijn, steaks, tango en natuurlijk voetbal! Oftewel, Buenos Aires. Het eindpunt van mijn ongelooflijke reis door Midden- en Zuid-Amerika.