Wandelen met alpaca’s

TINEKE WINK

Mijn zusjes zijn allemaal gek op dieren en dan met name honden. Ik deel die liefde voor dieren niet zo, in de zin dat ik dieren die voor mij onbekend zijn wil aaien of mee knuffelen. Tenzij de aaibaarheidsfactor ontzettend hoog is (denk aan klein en fluffy). Er zijn maar een paar dieren waar ik wel een fascinatie voor heb – en dat zijn zeehonden, panda’s en alpaca’s. Zo heb ik zeehonden al een aantal keer in het echt mogen bewonderen. Hiervan stond het moment dat we zeehonden gingen vrijlaten (met Leny ’t Hart) op Terschelling stipt op 1. Wat een ‘Beautiful day’ moment was dat. De zon scheen en het moment dat de zeehonden werden vrijgelaten en richting zee hobbelden was echt een onvergetelijk moment. Panda’s heb ik een keer in een dierentuin in Thailand gezien. Toen stond ik ook een half uur lang gefascineerd te kijken naar hoe een panda eigenlijk niets deed. En alcapa’s, die had ik alleen nog maar digitaal gezien. Op Instagram zie ik af en toe foto’s van fluffy alpaca’s voorbij komen, meestal gemaakt in Peru, waar ze voornamelijk voorkomen. Maar alpaca’s in Nederland? Die link legde ik nog niet.

Toen Minke met het idee kwam om met alpaca’s te gaan wandelen wist ik ook eerst niet zo goed wat ik me erbij voor moest stellen. Pas op de dag zelf kwam ik erachter dat we allemaal een alpaca zouden krijgen om mee te wandelen. Ik kon het me nog steeds niet zo goed voorstellen, maar het leek me wel ontzettend leuk. Helaas zijn ze in de nazomer niet zo wollig als in de winter, maar het wintervachtje begint wel weer te komen en ze zijn nog steeds ontzettend lief.

Het duurde ook even voordat we wisten of het door zou gaan. Wandelen met alpaca’s is namelijk enorm populair aan het worden en er zijn in Nederland maar twee plekken waar dit kan. Wij stonden al sinds begin mei op de wachtlijst bij AlpacaOord in Drenthe, voor een weekend in september. Op hoop van zegen dan maar. En toen kwam een week voor vertrek het verlossende woord. We konden gaan wandelen met ze 🙂

Alpaca’s uitlaten

Op zaterdag 24 september is het zo ver. We hebben super veel geluk met het weer, want het is het enige zonnige weekend in september. Vanuit ons vakantiehuisje in Diever is het maar een kwartiertje rijden naar het AlpacaOord. Daar wacht Peter, een van de eigenaren, ons al op. Samen met zijn vrouw en zoon runt hij de alcapafarm. We krijgen vier alpaca’s toegewezen die we onderling kunnen verdelen. Ik wist het al vanaf het moment dat we aankwamen, ik wil die kleine witte! De 1,5 jaar oude Carlo is zo lief. Minke kiest de caramelkleurige Amadeus (de knapste), daddy krijgt Harley (de grootste) en Esther de donkerbruine Maverick. Deze blijkt nogal een eigen willetje te hebben en niet altijd goed te luisteren.

Rollen door het gras

We wandelen met de alpaca’s langs de weg richting natuurgebied de Eese. Het is een mooi tafereel – 4 mensen die achter elkaar lopen met een alpaca aan een touwtje. Alsof we een hond uitlaten. Vooral bij mijn vader is het een hilarisch gezicht, zo’n grote man met een alpaca naast zich. Mocht je je afvragen of het niet zielig voor ze is – er zijn maar twee wandelingen per week. Het is voor de eigenaars echt een hobby. En dat is maar goed ook, want als ze uitgebuit zouden worden zou dat niet goed voelen. Daarbij is het voor de alcapa’s gelukkig ook geen straf om er even op uit te gaan. Even in een andere omgeving en ze kunnen even rollen door het gras wat ze graag doen. Zolang ze maar bij elkaar zijn, want het zijn kuddedieren. Dat merken we ook goed tijdens de wandeling. Een van de alcapa’s wil absoluut niet voorop lopen omdat hij dan geen zicht heeft op de andere alcapa’s.

Slakkentempo

We genieten volop van de wandeling. Ze lopen ontzettend langzaam en normaal gesproken is dat niks voor mij want ik loop altijd snel. Nu word ik gedwongen in hetzelfde slakkentempo als de alpaca te lopen en ik vind het heerlijk. Ik geniet van de zon en de prachtige omgeving waarin we lopen en kijk vaak opzij naar Carlo. Zo leuk om met een alcapa te lopen. Hij is ook zo heerlijk zacht. Alcapawol is namelijk veel zachter dan schapenwol. Peter maakt tijdens de wandeling foto’s van ons, ideaal want ook al heb ik een selfiestick bij me – het lukt me niet echt om ons alle vier goed op de foto te krijgen. Wandelen en foto’s maken gaat niet zo goed samen haha.

Af en toe pauzeren we even en vertelt Peter leuke feitjes over alcapa’s. Zo heet een mannetje in Zuid Amerika bijvoorbeeld een macho 😉 Ook worden ze vaak verward met lama’s, terwijl er genoeg verschillen zijn. Zo hebben lama’s geen vacht maar haar en zijn ze minder zachtaardig dan de alpaca. Halverwege laten we de alcapa’s even lekker in het lange gras rollen en proberen we een groepsfoto te maken. Al worden het meer chaos foto’s, alcapa’s gaan niet echt netjes naast elkaar poseren 😉

Verliefd op Carlo

Later switchen we van alcapa’s. Ik geef mijn alpaca aan Esther (wel een beetje met pijn in mijn hart haha). Maverick is nog steeds onrustig en ik gun Esther ook wel even een rustige wandeltocht. Daddy wandelt met Maverick en ik ga met de grootste (Harley) verder. Ik heb niet zo’n klik met hem als met Carlo, voor zover je van een klik kunt spreken, maar het is alsnog een hele fijne wandeltocht.

Ik vind het stiekem wel jammer als er na 1,5 uur een einde aan komt. Gelukkig mogen we ze nog gaan voeren, super leuk al die alpaca’s om ons heen!

Na afloop praten we nog met de eigenaars na onder het genot van koffie, thee en iets lekkers. Ik vertel Yvonne dat ik er met haar lievelings-alpaca Carlo vandoor wil gaan. Zo’n kleintje past nog wel in de auto 😉

Als we terug zijn en nog even door het dorp Dwingeloo wandelen, hebben we het er nog over dat we de alcapa’s naast ons missen. Vooral Minke en ik zijn helemaal enthousiast. Het was een van de leukste ervaringen uit mijn leven. Ik kan niet wachten op een volgende keer, want die gaat er zeker komen. Maar dan hopelijk nog voor het scheermoment, als ze helemaal wollig zijn. En ook met Sandra erbij want die heeft het nu gemist. Hopelijk volgend jaar!