‘Vogels en vissen’

MINKE WINK

Mijn eerste stop in Honduras ligt net over de grens. Het kleine Mayastadje Copán met als grootste trekpleister de Maya ruïnes, die op een kilometer afstand liggen. Een halve dag reizen en weer een grensovergang verder kom ik hier in de middag aan. Ik heb een geweldig, schoon en relaxt hostel gevonden waar ik de komende nachten ga verblijven. Kapot van de reis besluit ik, na een lunch in het stadje, de rest van de dag te relaxen in het hostel. Het valt me op dat er heel erg weinig toeristen zijn in Copán, wat me verbaasd. Het lijkt erop dat ik een dorm met zes bedden voor mezelf heb maar aan het eind van de dag krijg ik gezelschap van een jongen uit Duitsland.

Copán Ruïnes

De volgende dag besluiten we samen te gaan ontbijten, waarna we naar de bekende Maya ruïnes lopen. De ruïnes van Copán zijn niet zo groot en indrukwekkend als de ruïnes in Tikal in Guatemala of Tulum en Chitzén Itzá in Mexico maar wow, wat is het hier rustig. We zijn een van de weinige toeristen die hier rondlopen, wat het, samen met de vele enorme rode papegaaien die hier rondvliegen, echt heel bijzonder maakt. Na een tijdje rondlopen en foto’s maken lopen we weer terug naar Copán waar we de rest van de dag relaxen in het hostel en alleen nog naar buiten gaan voor een hapje eten.

Vergeleken met Guatemala is het echt opmerkelijk warm in Honduras. Ik moet er heel erg aan wennen. De hitte zorgt ervoor dat ik weinig energie en eetlust heb en dat alles een stuk trager gaat.

Lorre’s

Omdat ik geen zin heb om de volgende dag weer een dag te moeten reizen besluit ik nog een dag in Copán te blijven. Ik bezoek het Macaw Bird Park, een opvangcentrum waar papegaaien, toekans en andere vogels worden opgevangen die gewond zijn geraakt of die heel erg lang als huisdier zijn gehouden. Het park is echt prachtig en ook hier is geen toerist te bekennen. Echt heel bijzonder om te zien hoe de papegaaien hier verzorgt en opgevangen worden tot ze hopelijk weer terug de natuur in kunnen. Omdat sommige vogels zo lang als huisdier zijn gehouden is het voor hen onmogelijk om terug te keren naar de vrije natuur. Heel erg zielig, maar wel fijn om te zien dat ze hier in ieder geval goed verzorgd worden. Wanneer er papegaaien zijn die wel weer vrijgelaten kunnen worden, gaan ze naar de Maya ruïnes en leven ze op deze prachtige plek met de andere papegaaien die hier vrij rond vliegen. Wanneer ik een aantal lorre’s op mijn hand mag houden en van dichtbij mag bekijken besef ik pas echt hoe groot, kleurrijk en bijzonder deze dieren zijn.

Een rondje, heel veel foto’s en een bakje koffie verder sta ik weer buiten het park en pak ik een tuk-tuk terug naar het kleine stadje. Hier loop ik nog een tijdje rond op zoek naar souvenirs, maar op een gegeven moment heb ik alles wel zo’n beetje gezien en het is zo bloedheet dat ik maar weer terug ga naar het hostel waar ik de rest van de dag met m’n hoofd in een boek zit. Mijn Duitse roommate is er ook nog steeds en samen met een paar andere reizigers die ook in het hostel verblijven drinken we die avond een paar biertjes voordat iedereen zijn bed inkruipt.

De volgende dag reis ik samen met mijn nieuwe reismaatje naar onze volgende bestemming in Honduras, het backpackerseiland Utila. ’s Ochtends om vijf uur worden we wakker en een uur later zitten we in de eerste lokale bus naar San Pedro Sula in Honduras. Na vijf oncomfortabele uren in een broeikas op wielen komen we aan op het hysterisch, drukke busstation in San Pedro Sula. We zijn echt de enige toeristen hier. We worden gelijk naar onze volgende bus gebracht die ons naar la Ceiba zal brengen, de havenstad vanwaar we met een ferry naar het eiland zullen gaan. We zijn er nog niet. Ook deze bus doet niet aan airco en de wind die door het raam naar binnen komt voelt aan als een warme föhn in mijn gezicht. Ik voel me echt een uitgedroogde tomaat in een broeikas, wat is het warm!

De drie uur durende rit duurt uiteindelijk bijna vijf uur maar we komen gelukkig wel op tijd in la Ceiba voor de ferry naar Utila. Het laatste stukje. Een kort boottochtje van een uurtje naar het eiland. Erger kan het niet worden, toch? Ja, toch wel. Ik ben niet heel gelukkig op een boot en bereid me alvast voor door mijn pilletje te slikken die het altijd een stuk draaglijker maakt. Maar deze keer werkt het niet. De golven zijn hoog en de boot schudt en schommelt alle kanten op. Ik voel me kots en de kotsmisselijk. Een uur lang lig ik met mijn hoofd op de tafel, hopend dat ik niet moet overgeven. Als we uiteindelijk aankomen op Utila ben ik zó blij, maar ik voel me nog steeds verschrikkelijk. Soms, vandaag bijvoorbeeld, vraag ik me echt af waarom ik zo nodig moet reizen.

Utila

Maar mijn aankomst op het eiland maakt een hoop goed. Utila is echt een backpackers paradijsje. Er zijn hier alleen maar duikers en backpackers en de sfeer op het eiland is echt heel relaxt. Er is een prachtig klein strandje, maar verder is Utila echt een plek waar je heen gaat om te duiken. Het is samen met Koh Tao in Thailand de goedkoopste plek ter wereld om te duiken of om een van de duikcursussen te volgen. Nadat ik drie jaar geleden in Thailand mijn PADI Open Water cursus heb gedaan heb ik niet meer gedoken en ik kijk er echt heel erg naar uit om weer onderwater te gaan.

We checken in bij duikschool Underwater Vision en verblijven de komende dagen in een dorm aan het strand. Er zijn hangmatten, er is strand, er zijn ligstoelen, er is water om in te springen en er is een gezellig restaurant/bar om te socializen. Echt een geweldige plek! De eerste dagen op Utila doen we niet veel meer dan zonnen, chillen en andere mensen ontmoeten. Op een van onze eerste avonden is er een techno beach party in de buurt waar we ook even een kijkje nemen.

Na een paar dagen niks doen besluit ik dan toch echt te gaan duiken. Omdat het een hele tijd geleden is dat ik voor het laatst heb gedoken, moet ik eerst een Refresher Course doen. Dit houdt in dat ik samen met een Dive Master verschillende zogenaamde skills onderwater moet oefenen voordat ik mag duiken. In het begin is het heel erg wennen, maar al snel voel ik me weer comfortabel en ben ik klaar om echt te gaan duiken.

De onderwaterwereld rondom Utila is echt prachtig en kleurrijk. Ik was vergeten hoe geweldig duiken ook alweer is. Het gevoel dat je zweeft, de kleuren om je heen, de stilte, ja, het is echt een magisch gevoel.

Na mijn eerste duik heb ik de smaak te pakken en de volgende ochtend besluit ik weer te duiken. Naast de vele gekleurde vissen en het prachtige koraal zwemt er tijdens de eerste duik een drie meter lange zogenaamde nurse shark, of verpleegsterhaai in het Nederlands, onder me door. Ik ben echt even in shock. En ik besef weer waarom ik reis.

Omdat mijn Duitse reismaatje de volgende dag weer verder reist duiken we die avond de bar in voor een paar biertjes. Wanneer de bar van de duikschool sluit ga ik samen met een leuk meisje uit Californië naar een andere bar waar het halve eiland zich bevindt en waar gratis drankjes uitgedeeld worden. Na een paar drankjes teveel strompel ik maar weer terug naar het hostel en kruip ik mijn bed in. De volgende ochtend word ik natuurlijk wakker met een enorme kater en ik doe de hele dag niks anders dan slapen en hangen in een hangmat.

Op een van mijn laatste dagen op Utila huur ik een fiets en besluit ik iets meer van het eiland te zien. Na twee uurtjes fietsen kom ik verbrand, uitgeput en bezweet weer terug. Misschien is het toch niet een heel goed idee om als fanatieke Hollander op het heetst van de dag rond te gaan fietsen op een eiland waar de gemiddelde temperatuur zo’n 34 graden is. Ik ga een paar uur uit de zon zitten om bij te komen. Aan het eind van de middag fiets ik nog een klein rondje, maar ik weet niet of het door de warmte of door mijn uithoudingsvermogen komt maar na een uurtje fietsen ben ik alweer bezweet en uitgeput. Misschien moet ik toch maar wachten met fietsen tot ik weer in Nederland ben.

Vandaag is mijn laatste dag op Utila. Ik heb al heel lang iets in mijn hoofd en vandaag ga ik het doen. Ik ben heel erg zenuwachtig maar Utila is gewoon de perfecte plek om dit te doen. Ik weet wat ik wil en waar ik het wil. En vandaag heb ik een afspraak gemaakt.

Voordat ik morgen verder ga reizen naar Nicaragua ga ik een nieuwe tattoo laten zetten. Het wordt een palmboom op mijn voet. De perfecte afsluiter van, en herinnering aan, mijn geweldige tijd op dit heerlijke eiland in Honduras.