Verhuizen naar Ecuador

SANDRA WINK

Als je me twee jaar geleden had verteld dat ik in Ecuador zou gaan wonen dan had ik je waarschijnlijk niet geloofd. Ik wist van mezelf dat ik niet lang meer in Nederland zou blijven wonen, maar dat ik verliefd zou worden op het eerste land dat ik bezocht in Zuid Amerika, had ik ook echt niet verwacht.

Mensen vragen mij wel eens wat voor een gigantische stap het moet zijn geweest om alles achter te laten en in een compleet ander land te gaan wonen. Eigenlijk ging het heel erg geleidelijk. Het was niet van de een op de andere dag van, hoi nu pak ik mijn spullen en ga ik in het buitenland wonen.

Waarom verhuizen?

In 2016 ging ik voor mijn afstudeerstage voor 9 maanden naar Zuid Amerika. Hoewel ik mijn zinnen had gezet op Nicaragua werd het uiteindelijk toch Ecuador. Ecuador, ik had me er nooit eerder in verdiept en kende het alleen van de veel te dure Galapagos eilanden. Na een tijdje nadenken besloot ik er gewoon voor te gaan!

En wát een avontuur was het. Naast de ontzettend leerzame stage waarbij ik af en toe volledig in het diepe werd gegooid, werd ik ook ondergedompeld in de Zuid Amerikaanse cultuur. Dit was Spanje, maar dan zoveel puurder, traditioneler en échter. Mensen leven hier van dag tot dag, geen planningen, niet wachten tot de eeuwige winter voorbij is, gewoon in het hier en nu leven. Ik voelde me er direct thuis.

Toen Felipe (Flippo) in beeld kwam was het plaatje compleet. We brachten veel tijd samen door en door hem leerde ik echt de Ecuadoriaanse cultuur kennen. Weekendjes weg met zijn kever autootje, samen salsa dansen, uitgebreid eten met familie en heel veel Spaans leren.

Na een geweldige reis door Colombia met Esther kwam ik uitgerust weer op kantoor en nam mijn baas me apart. Of ik voor een jaar als operationeel manager voor Me Gusta Galapagos wilde werken? Uh, wat?! Ik kon eerst al niet geloven dat ze me die functie aanbood. Daarna kwamen de twijfels. Wil ik wel terug? Kan ik mijn familie voor een jaar missen? Is deze functie niet te moeilijk? Zou het nog goed gaan tussen mij en Flippo? Ik vond het een doodenge keuze maar ik kón het gewoon niet weigeren, en na een week zei ik dan ook volmondig ja 🙂

Na mijn stage vloog ik weer terug naar Nederland waar ik in vijf maanden tijd mijn studie kon afmaken en ondertussen werkervaring opdeed bij het super leuke reisbureau Het Andere Reizen. Oh, en wat was het heerlijk om weer thuis te zijn. Tijd doorbrengen met familie en vrienden, de vertrouwde Nederlandse producten, het heerlijke frisse Hollandse weer en natuurlijk Mutti’s wereldkeuken. In Nederland liggen mijn roots en ik vind het juist zo leuk dat ik alles zo enorm kan waarderen als ik terug kom van een lange reis.

In mijn laatste maand in Nederland was het tijd om het een en ander te regelen voor mijn werkvisum in Ecuador. Diploma halen, diploma laten legaliseren, apostilleren en een VOG aanvragen. Het viel me nog mee, het lange proces begon pas in Ecuador zelf. Nog een bezoekje aan de tandarts, dokter, kapper en flink wat inkopen doen. Zo vulde ik mijn koffer en twee backpacks met kleding, verzorgingsproducten (die in Ecuador veel duurder zijn!) en stroopwafels (die de reis helaas niet hebben overleefd). Zo’n 45 kilo aan spullen, in principe ging mijn hele inboedel mee.

Afscheid nemen

Het afscheid is altijd het moeilijkst. Ik zeg het liefst ‘doei! tot snel!’ en dan zien we elkaar na maanden weer. Zo zijn vrienden het gewend om mij weer te zien na maanden weg te zijn geweest en op hetzelfde moment weer afscheid te nemen omdat ik er weer vandoor ga. Gelukkig heb ik een aantal hele lieve vrienden waarbij het contact niet minder wordt omdat we elkaar zo weinig zien.

Mijn laatste weekend was ik met mijn zusjes bij mijn vader in IJlst. De lente was begonnen, de terrasjes zaten vol, mensen waren buiten en blij en ik dacht alleen maar, waarom ga ik weg?!  Ik snap mezelf dan echt niet. Ik heb het toch hartstikke goed hier? Ik herken inmiddels deze angst, altijd een paar weken of dagen voordat ik wegga. Het is niet zomaar iets dat ik aan de andere kant van de wereld ga wonen, en op zo’n moment blijf ik het liefst in mijn veilige, vertrouwde omgeving.

Het moment dat ik afscheid nam van mijn moeder was het allermoeilijkst. Tranen rolden over mijn wangen toen ik wegreed met de kleine Peugeot volgepropt met mijn inboedel. Mijn moeder en stiefvader Willem stonden me op de stoep voor het huis uit te zwaaien en ze bleven me uitzwaaien totdat ik de hoek om was. Doei Mutti, doei Willem en lieve Sasha..

Hoe moeilijk het ook is, toch ben ik blij dat ik mezelf elke keer push om de grenzen op te zoeken. Ik grijp elke kans aan en ik laat me nooit tegenhouden door angst. Men zegt dat je eerder spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan dan wat je wel hebt gedaan, en dat klopt ook echt! Gewoon proberen in plaats vanbij voorbaat al opgeven. Is het dan alsnog niks? Dan heb je het in ieder geval geprobeerd en dat is iets waar je trots op kunt zijn.

Terug in Ecuador

Na een geweldige reis door Cuba met Esther stond ik dan op het vliegveld in Quito. Flippo wachtte me op met een bos rozen en ik was zo zenuwachtig als een 16 jarige puber toen ik hem weer zag. Na zo’n lange tijd elkaar niet gezien te hebben is onze relatie er alleen maar sterker en beter op geworden, en ik ben verliefder dan ooit. We wonen nu samen en het gaat ontzettend goed 🙂

Het was zo gek om weer door Quito te lopen en iedereen van kantoor weer te zien. Nu was ik opeens geen stagaire meer maar had ik echt een functie en een doel. Nog voordat het leventje in Quito begon te wennen werd ik alweer naar de Galapagos gestuurd. Een nieuwe shock overviel me, ik was weer terug in het paradijs! Zo bizar om weer terug te zijn, hoewel het nu wel vooral voor werk doeleinden was. Maar met al die dieren om me heen verveelt dat nooit.

Leef met de dag

Het zijn de kleine dingen die ik heel erg kan waarderen in Ecuador. Zo is hier in tegenstelling tot Nederland een échte eetcultuur. Vooral in combinatie met tijd doorbrengen met familie. Als ik met Flippo een weekendje bij zijn ouders ben nemen we écht de tijd voor elkaar en voor het eten 🙂

Iets waar ik ook ontzettend blij van word is salsa dansen. Zo leuk dat er altijd en overal Spaanse muziek is en als ik uitga kan ik daar echt van genieten. Samen met vrienden een biertje doen en daarna salsa dansen is voor mij echt een geluksmomentje.

Natuurlijk zijn er ergernissen, zo kan de Ecuadoriaanse mentaliteit me ontzettend op mijn zenuwen werken. Als Nederlander ben je gewend om direct en eerlijk te zijn, gewoon hoppa, zeggen waar het op staat. Ecuadorianen vertellen je liever wat je wilt horen in plaats van de waarheid. Dat kan met werken nogal frustrerend zijn. Of als je de weg wilt vragen, dan moet je eerst vijf mensen vragen en voor het antwoord gaan dat door de meeste mensen is gegeven.

Maar ik heb het gevoel dat ik elke dag leef. In Nederland ben ik zo bewust van wat voor dag het is, welke maand het is en welk seizoen. Ik leef naar het weekend toe of naar het moment dat het eindelijk mooi weer wordt. Ik ben alleen maar aan het plannen, vooral voor een volgende reis, en leef veel minder in het nu. Hier in Ecuador heb ik amper besef van welke dag, maand of seizoen het is. Elke dag maak ik iets nieuws mee en sta ik voor uitdagingen. Ook ben ik bewust van hoeveel geluk ik heb dat ik de mogelijkheid heb om in een ander land te kunnen wonen. Elke keer als ik in Nederland terug kom waardeer ik Nederland ook weer zó erg en ik blijf altijd trots dat ik een Nederlander ben. Of ik me dan ooit ga settelen in Nederland? Dat geloof ik nu echt niet, maar laten we over een paar jaar eens verder kijken 😉