‘Van hoog naar laag in Bolivia’

SANDRA WINK

Mijn kamerdeur gaat direct naar buiten toe, en dus ren ik door de kou naar de badkamer. Verkleumd pak ik mijn spullen in en daarna zoek ik snel de warmte op in de ontbijtzaal met een bakje thee. Ik ben nog in Copacabana, vanwaar ik na mijn ontbijt op mijn gemak naar La Paz ga reizen.

Niet veel later zit ik naast een op coca blaadjes kauwend oud vrouwtje in talloze kleurrijke lagen traditionele kleding en met teveel bagage. Ze lacht met open mond naar me waar nog maar 2 zwarte tanden in te zien zijn. De bus stopt na 20 minuten rijden en we moeten allemaal uitstappen. Het meer ligt voor ons maar er is geen brug. De bus wordt daarom op een groot vlot gereden en op deze manier naar de overkant vervoerd terwijl wij met een klein bootje gaan. Creatieve oplossing zo 😉

La Paz

La Paz is een chaotische, drukke en bergachtige stad op bijna 4000 meter hoogte. Teveel mensen op een hoopje hier. Sommige straten worden gebruikt als looppad, autoweg en een plek om allerlei dingen te verkopen. De vele minivans rijden nog net niet over de kleedjes met bergen fruit en voedingswaar heen. Het verkeer gaat als een mierenhoop door elkaar heen.

Het voelt een beetje als een uit de hand gelopen stad. Waarschijnlijk begonnen als een kleine stad in de vallei van de bergen, hebben de gebouwen nu tot ver over de berghellingen hun plekje bereikt. Als wanddecoratie zijn de betonnen blokjes tegen de bergwand aangebouwd.

Flippo ophalen!

Eenmaal gesetteld in het hotel, slaap ik eerst wat uurtjes bij. Pas midden in de nacht ga ik met een transfer naar het vliegveld, waar ik Felipe ophaal. Met een handjevol locals wacht ik tot Felipe door de schuifdeuren loopt. Een dik half uur wachten en met een snufje minder hoop duikt hij eindelijk als een pakezel op. We knuffelen en het voelt direct vertrouwd om elkaar weer te zien. We gaan zo’n twee weken samen reizen door Bolivia, waarna Felipe door Peru gaat reizen en ik naar Spanje vlieg.

Hekserij

Het ontbijtbuffet is heerlijk uitgebreid in ons hotel, met een spectaculair uitzicht over de stad zo op 9 verdiepingen hoog. We slapen daarna nog wat bij om pas in de middag ons bed weer uit te rollen. We lopen langs de zogenaamde heksenmarkt, waar veel kraampjes naast elkaar dezelfde eigenaardigheden verkopen. Bizarre crèmes en kruiden, maar vooral de lama foetussen zijn een tikkeltje choquerend om te zien. Deze begraven mensen onder hun (net gekochte) huis als offer aan ‘La Pachamama’, oftewel Moeder Aarde.

We stoppen bij de Carrot Tree, waar we een heerlijke drie-gangen lunch wegspoelen met een cocktail met Singani, een typisch lokaal drankje.

Coca museum

Later die middag bezoeken we nog het coca museum, dat verstopt zit in een donkere gang. Het lijkt compleet uitgestorven, maar eenmaal binnen blijkt het toch open te zijn. Als welkom krijgen we een coca snoepje en kunnen we op ons gemak de verschillende muren lezen en foto’s bekijken. Interessant voor een uurtje, dit museum. Er is zelfs een coca café, maar we zijn wat afgeschrikt door de beelden en info en skippen de koffie of cocktails met coca. In plaats daarvan kiezen we voor een biertje en nacho’s in de English Pub.

Tiwanaku

Vandaag staat er een tour op de planning! Tiwanaku is een dorpje iets buiten La Paz, waar nog veel pre-Inca overblijfselen te vinden zijn. Een plek vol historie en mysterie, met eigenaardige beelden van de bevolking.

 

De gids is al aardig op leeftijd en vertelt zijn verhalen in het Engels en Spaans. We moeten lachen als hij al voor de zoveelste keer uitlegt dat de beelden de mensen vertegenwoordigen en met hun rechterhand hun chicha drinken en met hun linkerhand de ‘hallucinating plants sniffing’. Iedere keer maakt hij de snuif geluiden erbij en eindigt hij zijn zin met ‘yammm’. Een grappige verschijning.

We maken foto’s terwijl we achter de groep aan schuifelen en krijgen na het bezoek aan het museum een basic lunch waar we een toeristisch prijsje voor betalen.

Op de terugweg worden we afgezet bij de teleférico, oftewel de kabelbaan, die je overal door de stad ziet gaan. De gekleurde bakjes worden veelvuldig gebruikt door de locals als openbaar vervoer. Het is de ideale manier om van A naar B te reizen als je te maken hebt met hoogteverschillen van meer dan 2000 meter. En tijdens een ritje in de kabelbaan merk je pas écht hoe immens groot deze stad is. Ik kijk mijn ogen uit.

‘s Avonds eten we naast de deur bij de door Lonely Planet aanbevolen pizzeria Martinni. Yummie! Pizza’s met een heerlijke rode wijn en een geweldige service.

Op naar de warmte

Na wekenlang door de koude, hooggelegen gebieden reizen, hiken en kamperen ben ik, toegegeven, erg toe aan warmte. Van tevoren hoorde ik goede verhalen over Coroico, een klein, jungle-achtig dorpje op 1500 meter hoogte, op nog geen 3 uur rijden van La Paz. Temperaturen tussen de 18 en 30 graden, perfect 🙂

We pakken onze spullen in en proppen onszelf en de bagage in een van de minibussen die naar Coroico vertrekt zodra die vol zit. Onderweg verandert de omgeving van rotsachtige bergtoppen met weinig vegetatie naar uitgestrekte groene dekens van bananenbomen en bamboehuisjes. We verblijven in het picture-perfect Sol y Luna, een groot park met verschillende cabañas en hier en daar een klein zwembad. Onze cabaña is echt een plaatje, het uitzicht op de vallei is fenomenaal.

Perfect plekje

Omdat het zo’n 20 minuten naar boven lopen is vanuit het dorp besluiten we vast boodschappen mee te nemen voor de komende dagen. Een taxi brengt ons in 5 minuten met bagage en al naar onze oase van rust. Hier gaan we ons prima vermaken de komende dagen!

De zon en de warme temperatuur voelen als een warme deken op mijn huid. Terwijl we op de veranda zitten met een koud biertje en een boek, horen we niks anders dan vogels tjilpen. Wát een contrast is dit met de chaos in La Paz. Ik kan hier wel wonen!

Beestenboel in Senda Verde

‘s Ochtends vroeg word ik al wakker van het zonlicht dat door de grote ramen naar binnen schijnt. Het uitzicht waar je mee wordt begroet maakt je direct gelukkig. Met een koffie en een boek in bed lees ik totdat Felipe wakker wordt.

Na een uitgebreid zelfgemaakt ontbijt wandelen we naar beneden richting het dorp. In Yolosa, het dorp naast Coroico, is namelijk een hele bijzondere dierenopvang. Senda Verde is een wildlife rescue center met meer dan 700 wilde dieren. Ieder dier heeft zo zijn verhaal, en de meeste dieren zijn als huisdier gehouden door rijke locals. Er zijn beren, krokodillen, papegaaien, schildpadden en apen, heel veel apen. Tijdens de rondleiding kan het zo zijn dat er eentje op je schouder springt. Dit gebeurt dan ook bij Felipe terwijl ik aan het filmen ben. Een heel grappig gezicht!

Het concept van deze opvang vind ik erg bijzonder. Je loopt als bezoeker namelijk door een soort kooi, terwijl de meeste dieren om je heen vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen.

We sluiten ons bezoek af met een ijsje en een stuk cheesecake, en knuffelen grote Benno voordat we weer terug naar Coroico gaan.

Terug in het dorp eten we een simpele almuerzo (lunch) en kopen we de laatste boodschappen voor in onze cabaña. Het is warm en we zijn toe aan verkoeling in het zwembad. Zo brengen we de laatste zonuren prima door, Felipe in de schaduw in de hangmat en ik in het zonnetje.

De zon zakt langzaam achter de bergen en het wordt al snel donker. We hebben hout verzameld en marshmallows gekocht voor het ultieme vakantiegevoel, een kampvuur! Felipe gooit zijn skills in de strijd en tovert binnen no-time een warm kampvuurtje tevoorschijn. We smelten de marshmallows en drinken een wijntje terwijl de vlammen ons opwarmen en de rook in de lucht opgaat.

We gaan terug naar La Paz, waar we nog een nachtje slapen voordat we naar de Uyuni zoutvlaktes vertrekken. Vandaag is het Halloween, en ons hostel is compleet in het thema opgegaan. Er is een halloween party op het dakterras waar we spelletjes spelen, ons kunnen verkleden en ons kunnen opmaken. We drinken een paar cocktails, dansen, en spelen nog een potje pool voordat we ons bedje inkruipen.