Typisch Tineke

TINEKE WINK

We lijken als zusjes erg op elkaar en hebben één grote overeenkomst, onze passie voor reizen. Iets wat duidelijk in onze blogs naar voren komt 😉 Een passie die ons bindt en waarin we elkaar kunnen vinden. We staan als zusjes hetzelfde in het leven en lijken erg op elkaar, maar hebben ook ieder onze eigen typische kenmerken en eigenaardigheden. En laten we die nou eens gaan uitlichten!

In deze blog: typisch Tineke 🙂

Ik word chagrijnig van slecht weer

Op zich vind ik een dag slecht weer geen probleem, mits ik niet op vakantie ben of een activiteit heb gepland waar mooi weer wel extra glans aan de dag geeft. Bijvoorbeeld varen of naar een festival. Maar ik merk wel dat als het te lang slecht weer is (een week of langer), dat invloed heeft op mijn humeur. Zo was de april maand echt te koud en dan kan ik Nederland echt zat zijn. Om vervolgens een geweldige mei en juni allemaal leuke dingen te doen in de zon en weer van Nederland houdt. Op zich is dat niet zo gek. Ik denk dat veel mensen dat wel hebben. Zo’n haat-liefde verhouding. Wat wel typisch is aan mij is dat ik ook echt uit mijn hum raak als het slecht weer is en dat iedereen dat moet weten. Maar daar staat tegenover dat ik met mooi weer ook echt heel blij ben. Dan heb ik een hele grote roze bril op en dan zal ik niet snel klagen over de warmte, het kan mij niet warm genoeg zijn!

Ik heb een zwak voor meezingers

Qua muziek ben ik een beetje een vreemde eend in de bijt in de familie. Mijn zusjes hebben niks met Nederlandstalige muziek, ik vind het heerlijk. Zo luisterde ik vroeger al graag naar Marco Borsato. Nu is André Hazes Junior een van mijn favorieten. Dus toen hij een gastoptreden bij de Toppers kwam verzorgen werd ik daar heel blij van. En ja de Toppers is voor elke meezingfan een geweldig feestje;) In het dorp waar ik ben opgegroeid werd er elke 2e kerstdag een karaokeavond gehouden in de stamkroeg. Daar maakte ik voor het eerst kennis met het begrip ‘karaoke’. Ook al kan ik niet zingen, ik kan het niet laten om het podium op te kruipen om daar wat valse noten ten gehore te brengen. Niet in mijn eentje, ik heb wel (een) partner(s) in crime nodig. Ik heb 1 keer in mijn eentje een nummer gezongen. Toen was ik samen met een vriendin in lege karaokebar in Sevilla. Vrijwel geen publiek, op de barman/eigenaar na. Dat maakt het wel een beetje makkelijker ?

Ik ben een eeuwige twijfelaar

Waarom maken ze menukaarten zo uitgebreid? Ik kan gewoon nooit kiezen uit zoveel opties! Het vervelendste vind ik het moment dat ik na lang wikken en wegen eindelijk een keuze heb gemaakt en de serveerster doodleuk zegt dat het gerecht op is. En als ik eindelijk een keuze heb gemaakt vraag ik mezelf nog een paar keer af of ik wel de goede keuze heb gemaakt. Ook voor een paar boodschappen in de supermarkt kan ik soms te veel tijd kwijt zijn.

In het buitenland mis ik mijn familie, vrienden en… bitterballen

Ik heb twee keer een lange periode in het buitenland gezeten en toen miste ik vooral de bitterballen.
Om het vervolgens in Nederland dan weer 1x te eten en dan weer tijden niet. Nu is de liefde terug.
Ik eet het nog steeds niet wekelijks, maar op een terras of tijdens een saunadagje vind ik het de lekkerste snack die er is. De Antillen zijn voor mij perfect – mooi weer EN bitterballen. Op Bonaire en Curaçao werd ik erg blij van deze typische Hollandse snack 😉

Ik drink altijd Double Green

Er gaan standaard een paar zakjes mee in mijn rugzak, ook al hebben we op het werk al vier soorten thee. Op vakantie en op reis moet het ook mee. Ik vind het helemaal niks als ik ergens kom en ze hebben alleen English Breakfast thee. Maar misschien zal ik toch een andere theesoort moeten proberen, aangezien mijn voorraad op is en ze in de supermarkten in de buurt (ineens) niet meer te verkrijgen zijn. Dus ik moet nog even kijken waar ik dan deze thee kan scoren. Tot die tijd is Pickwick Cranberry mijn tweede keus.

Ik heb een gat in mijn hand

ik ben impulsief en dat betekent dat ik vaak eerst iets zeg of doe en dan pas nadenk. Zo ook met uitgaven. Voorheen kon ik allemaal onzin kleren bij de H&M kopen, van die shirtjes die je maar een paar keer draagt. Shoppen doe ik gelukkig nu wel bewuster, maar verder kan ik nog wel (te) makkelijk geld uitgeven. Terrasjes pakken, koffie op het station, ergens lunchen, een weekendje weg… vooral de zomer slaat een gat in mijn portemonnee. De beste remedie is veel werken! Hoe minder vrije tijd, hoe minder ik uitgeef. Bovendien kan ik dan eten op mijn werk, een win-win situatie. En ja ik moet nu wel, anders kan ik in december niet op reis! En als ik ergens behoefte aan heb is het de winter skippen.

Ik raak alles op mysterieuze wijze kwijt

Toen ik een tijdje terug met met mijn business kaart uit ging checken bij de metro en de kaart weer tevoorschijn wilde halen op weg naar het treinstation, was deze verdwenen. Ik had letterlijk 2 minuten gelopen, hoe kon dit?! Drie keer heen en weer lopen en medewerkers vragen hielp niet. De kaart vond ik niet terug. Ik was noodgedwongen om weer een nieuwe aan te vragen. Ietwat beschaamd, want dit was al de 3e keer. Een keer omdat ik hem eerder kwijt raakte en een keer omdat de chip niet meer werkte. Vooral belangrijke dingen als sleutels en pasjes zijn bij mij snel weg. Ik ben ook goed in spullen bij anderen laten liggen. Vooral mijn telefoonoplader.

Ik ben een warhoofd

Mijn vrienden en familie zullen dit beamen, ik ben een warhoofd. Gelukkig niet 24 uur per dag, maar veel prikkels en vermoeidheid kunnen er wel voor zorgen dat ik warrig raak – dan vind ik het moeilijker om me te focussen. Zodra iemand me maar ook enigszins afleidt of dat ik in een situatie meerdere dingen tegelijk moet – kan ik een beetje van slag raken. Want dan moet ik bepalen wat voorrang heeft en wat niet. Task-switching heet dat met een mooi woord. Ik kan ook druk zijn als ik met meerdere personen ben. Zelf een feestje geven? ik kan dat helemaal niet aan al die mensen en aandacht verdelen haha. Ik zeg ook altijd dat ik maar een kind wil, dan kan ik me daar alleen op focussen. Ik ben wel goed in hyperfocussen, ergens helemaal in opgaan. Zo vind ik het heerlijk als ik helemaal in de flow van het schrijven kom.

Ik heb geen 5-jaren plan

Als iemand me vraagt wat ik over vijf of tien jaar bereikt wil hebben of waar ik dan wil wonen dan weet ik dat niet zo goed. Ik vind het nu al heel wat dat ik nu wel een plan heb voor het komende jaar – maar daarna is het heel abstract. Wil ik toch de journalistiek in of met kinderen werken wat ik ook heel leuk vind? Maar dan zou ik weer een opleiding moeten doen. Moeilijk.. ik hoop dat de reis me nieuwe inzichten geeft. Ik ben niet alleen qua werk nog steeds zoekende, ook qua wonen. Ik woon overal in Nederland en voel me overal wel thuis, maar nergens denk ik nog – hier blijf ik. Een tijdje in het buitenland wonen is ook nog wel een droom van me. Als ik zie hoe mijn zusje Sandra aan de andere kant van de wereld helemaal haar draai heeft gevonden in het mooie Ecuador, vind ik dat wel bewonderenswaardig. Verder zie ik het allemaal wel en dat vind ik ook wel fijn. Ik hoef niet alles te weten.

Ik houd niet van de metro

Ik moet voor werk elke dag met de metro reizen en zal het nooit leuk gaan vinden. Vind ik treinreizen nog wel relaxt omdat ik dan lekker naar buiten kan kijken of op mijn laptop op de wifi kan, vind ik metro’s zo a-relaxt. De stoeltjes zitten niet lekker, het licht is te fel en de omroeper klinkt net iets te vaak en te hard. Het allerergst vind ik overvolle metro’s (claustrofobisch gevoel) en deuren die keihard dichtklappen na het geluidssignaal. Dat mensen dan dat geluidssignaal negeren omdat ze er perse in willen komen en daardoor klem komen te zitten vind ik onbegrijpelijk. Laatst kwam er een meisje met haar hand klem te zitten. De deur ging echter niet meer open en de metro ging bijna vertrekken. Ik raakte al enigszins in paniek, tot iemand aan de noodrem trok. Ah die dingen hebben dus wel echt nut…