Typisch Sandra

De Peer. Het is nog altijd geen spectaculair verhaal hoe ik deze naam heb gekregen maar het is altijd mijn bijnaam gebleven. Toen ik een jaar of 15 was had ik een fel groen neon t-shirt waar een gigantische peer op gedrukt was. Mijn vriendinnen begonnen me Peer of Mama Peer te noemen en ik vond het prima. Vanaf dat moment weet ik niet beter en krijg ik geregeld plaatjes van een peer op mijn Facebook of Whatsapp. Zelfs mijn Skype naam is sandrapeerwink, omdat mijn eigen naam al bezet was. In Ecuador is de bijnaam ‘pera’ een beetje vreemd en sinds ik hier woon word ik trouwens altijd gewoon Sandrita genoemd. Mijn vriend noemt me ‘cos’, vraag me niet waarom haha.

Ik begin de dag altijd met koffie

Met koffie, en dan met name een goede cappuccino, daar kun je me ontzettend blij mee maken. Ik ben niet de enige in de familie, want we zijn niet voor niets allemaal gek op leuke koffietentjes. Tijdens een werkweek begin ik de dag altijd met een café con leche, oftewel een koffie met melk, aangezien cappuccino’s niet erg gebruikelijk hier zijn. Af en toe vind ik een leuk koffietentje en is het echt genieten om van een heerlijke cappuccino te nippen. Ook tijdens een stedentrip is het altijd part of the trip om op zoektocht te gaan naar dat perfecte koffietentje.

Ik ben een tikkeltje over-enthousiast

Familie en vrienden weten van mij dat ik helemaal enthousiast kan reageren om iets te gaan ondernemen, bijvoorbeeld een stedentrip of een reis. Later denk ik dan pas na, is dit wel realistisch? Heb ik wel geld? Was ik niet aan het sparen? Ik sla af en toe door in impulsieve ideeën, maar ook in bijvoorbeeld eten. Mensen die me goed kennen weten dat ik gek ben op eten. Een zak snoep met vrienden delen? Als ze even vijf minuten weg kijken is die op. Oeps! Ik heb dat echt niet door en heb soms geen rem met eten. Momenteel ben ik helemaal gek van sporten. Hardlopen, fietsen en sinds kort ook fitness, als het kan sport ik elke dag. Door mijn kantoorbaan zit ik de hele dag achter de computer en dan is het heerlijk om na een werkdag je hoofd leeg te maken in de sportschool of hardlopen in het stadspark. Ook in het weekend probeer ik zoveel mogelijk te bewegen en buiten te zijn. Mijn Ecuadoraanse familie is heel sportief en als het kan gaan we er op uit om te fietsen of een trail te rennen. Trails rennen van 10, 15 of 20 kilometer is nu helemaal mijn nieuwe hobby. Ben ik al aan het doorslaan?

Ik vind mezelf te lang

Als ik op hakken loop ben ik echt een reus. Dan zou ik waarschijnlijk het plafond kunnen aanraken. Gelukkig zijn hakken niet comfortabel en mis ik het niet, maar als ik kleiner was geweest had ik misschien wel een poging gedaan, want eerlijk is eerlijk, het maakt je outfit wel af. Vroeger had ik er meer moeite mee dat ik lang was, omdat al mijn vriendinnen kleiner waren boog ik automatisch altijd wat naar voren om mezelf kleiner te laten lijken. Mijn houding werd er niet veel beter op. In Azië en Zuid Amerika ben ik sowieso een reus vergeleken met de locals. Ik vind het nu geen probleem meer en zie er ook zeker wel de voordelen van in. Maar stiekem zou ik wel een paar centimetertjes kleiner willen zijn.

Ik kan slecht tegen stress

Mijn zusjes weten maar al te goed dat ik me behoorlijk druk kan maken als iets niet gaat hoe ik het wil. Vooral de eerste maanden in Ecuador is een stressvolle periode geweest. De Zuid Amerikaanse cultuur heeft namelijk ook zeker zijn nadelen, en op het moment dat me werd verteld dat ik illegaal was in Ecuador en het land moest verlaten, begon de ellende pas echt. Ik werd opgeslurpt in het corrupte wereldje van de overheid, waarbij ik non-stop van het kastje naar de muur werd gestuurd. Ambassades die geen weet hadden, immigratiekantoren die me niet wilden helpen en advocaten die alleen op mijn geld uit waren, het was het toppunt van stress. Op een gegeven moment stond ik op het punt om een ticket naar Nederland te boeken. Gelukkig is het goedgekomen en kon ik dan eindelijk mijn visum in Colombia ophalen zodat ik legaal in Ecuador kon blijven wonen, maar mijn stresslevel is tijdens deze periode behoorlijk op de proef gesteld. En het is ook zeker een leermoment geweest, dat ik toch moet proberen om me minder druk te maken, zoals de Zuid Amerikanen 🙂

Ik ben gek op snoep scheppen

Het kind in mij komt naar boven als ik een snoepwinkel zie. De Jamin is mijn absolute favoriet, als ik hier langs loop MOET ik altijd een paar snoepjes scheppen. Het grootste plezier zit hem in het snoep scheppen zelf. Een schep winegums, zoute dropjes, zoete hartjes.. totdat je beseft dat de zak vol is en je de helft van het schap nog maar hebt gehad. Het is trouwens niet alleen mijn eigenaardige eigenschap, de andere Winkies zijn ook erg gek op snoepscheppen. Hoe gelukkig we wel niet waren toen we een Jamin ontdekte op Curacao! Zou het komen doordat er vroeger een snoepwinkeltje bij ons in de buurt was? Het was altijd een feest om met je zakgeld van een gulden heel secuur je snoepjes uit te kiezen. Je betaalde destijds per snoepje in plaats van per gewicht. En dan precies zo uitrekenen dat het exact op een gulden uitkwam 😉

Ik word binnen no-time bruin

‘Nee, ik ga echt niet met je op de foto, ik lijk een spook naast jou!’ hoor ik regelmatig als ik wat tijd heb doorgebracht met mijn grote vriend de zon. Ik verkleur namelijk al na een dag op het strand. Vooral naast Esther (sorry, jij bent het perfecte voorbeeld) zie je goed het verschil. Zelfs toen ik – voor mijn doen – wit naar Aruba ging om Esther op te zoeken, die zelf maanden had gewerkt aan haar kleur, had ik haar binnen een week weer ingehaald. Ik ben gek op zonnen maar het is niet zo dat ik bij elke zonnestraal me van top tot teen insmeer met olie om zo bruin mogelijk te proberen te worden. Het tegendeel is waar, want ik besef maar al te goed hoe verouderend de zon op mijn huid werkt en smeer me standaard in met factor 50. Vooral in Ecuador waar de zon altijd pal boven je hoofd schijnt met een terrorstraling is deze gele bol meer je vijand dan je beste vriend. Maar hoeveel ik me ook bescherm, bruin word ik nog steeds heel snel!

Ik ben een dare devil

Oke, het is niet dat ik aan basejumpen doe, van gevaarlijk hoge rotsen afspring en mijn leven regelmatig riskeer, maar vergeleken met mijn zusjes ben ik wel de dare devil van de club. Alles met snelheid, hoogte en adrenaline vind ik geweldig! Ik blijf het eng vinden, maar er is altijd een stemmetje in mij dat zegt als je het nu niet doet, doe je het nooit van je leven. Ik merk wel dat ik vroeger veel minder angst had dan tegenwoordig, maar nog steeds vind ik het te gek om nieuwe dingen te proberen. Zo heb ik vorig jaar voor het eerst alleen gebunjeejumpt en was raften ook een super ervaring. Skydiving staat nog op het lijstje, maar ik krijg er al wel de kriebels van als ik er aan denk. Het is nu of nooit?

Ik heb iets met knuffels

Oi, daar is het kind weer in mij wat naar boven komt. Ik ben gek op knuffels en bij mijn vader thuis is inmiddels een hele verzameling te vinden (sorry Daddy!). De verleiding is altijd moeilijk te weerstaan als een fluffig dier me met grote bolle ogen vanuit de vitrine aanstaart. Ik vind het ook altijd leuk om een knuffel als cadeau of souvenier te geven (of te krijgen 🙂 ). Vervolgens doe ik er eigenlijk niks mee, want ik slaap er niet mee. Toch is het altijd leuk om een nieuw fluffig vriendje aan de verzameling toe te voegen.