‘Twee weken in en rondom Mexico-Stad’

ESTHER WINK

Na Mexico-Stad reis ik naar het kleinere Puebla waar ik bijna een week lang geniet van al het leuks van deze stad en de omgeving. Ook Puebla is al compleet versierd voor Dia de los Muertos, de belangrijkste Mexicaanse feestdag van het jaar. Door het hele oude centrum zijn grote ofrendas (altaren om de doden te herdenken met bloemen en hun favoriete etenswaren) opgezet die gratis te bezoeken zijn. Wat een geweldig en kleurrijk gezicht!

Omdat ik op 2 november een tour heb geboekt in Mexico-Stad, neem ik een aantal dagen eerder alvast de bus terug vanuit Puebla. Dit weekend zijn de meeste accommodaties in het centrum vanwege Dia de los Muertos al helemaal volgeboekt. Gelukkig is er nog één betaalbaar en goed hostel (Hostal Cuija Coyoacan) beschikbaar in de buurt Coyoacan. Dit blijkt een pareltje te zijn. In tegenstelling tot waar ik mijn eerste dagen verbleef, is het hier heerlijk rustig en voelt het super huiselijk aan. Ik krijg een bed toegewezen in een slaapzaal samen met een leuk Russisch meisje. In het hostel verblijven een mix van jonge en oude Mexicanen en buitenlandse reizigers van nationaliteiten die ik nog niet eerder ben tegengekomen. De sfeer is fantastisch en ik praat veel in het Spaans met de Mexicanen en mensen die in het hostel werken. Er wordt elke ochtend heerlijk voor ons gekookt en ik ben veel op het dakterras te vinden om te schrijven en lezen. Ik besluit al snel mijn andere hostel te annuleren en hier nog eens twee nachten bij te boeken.

Na een uitgebreide lunch verken ik Coyoacan dat me heel erg doet denken aan sommige buurten in Barcelona. De prijzen zijn hier ook iets hoger dan in het centrum van de stad. De terrassen zitten vol op en rondom de verschillende pleinen en ik word (zoals overal in Mexico) continu verleid om iets lekkers te eten. Ook heel Coyoacan is versierd vanwege Dia de los Muertos en ik geniet van het struinen over de vele verschillende marktjes. Er staat een enorme rij voor het beroemde Frida Kahlo museum dus die sla ik voor nu even over. Ik neem een uitgebreide lunch bij een veganistisch restaurant in de stad en relax de rest van de avond in het hostel met andere reizigers.

Samen met een Noorse jongen van het hostel neem ik de volgende ochtend de metro naar het centrum om de grootste Dia de los Muertos parade van Mexico bij te wonen. Voor slechts 5 peso (omgerekend 20 cent) kun je de hele stad per metro doorreizen en er zijn gedeelten waar alleen vrouwen en kinderen in mogen zitten, wat super fijn is. De parade is niet echt een traditie, maar is de laatste jaren populair geworden vanwege een beroemde James Bond film. Een Mexicaanse vrouw in het hostel geeft ons tips over waar we het beste kunnen staan en we proberen er ruim van tevoren te zijn. Wanneer we aankomen is het al ontzettend druk en we kunnen niet echt een goed plekje vinden, dus besluiten we gewoon mee te lopen met de parade. De straten zijn afgezet voor verkeer en er hangt een heerlijke sfeer. Na een uur of twee hebben we de hele parade gezien. Ook al was het indrukwekkend, mijn verwachtingen waren iets te hoog voor deze parade. Ik heb het idee dat het minder groots is als vorige jaren. Waarschijnlijk omdat de gemeente pas drie weken eerder groen licht heeft gegeven vanwege corona en alles heel snel gebouwd moest worden. Na de parade gaan we uitgebreid lunchen in het hippe en gezellige Roma district. We bewonderen de versierde begraafplaats van Coyoacan nog even en keren aan het eind van de dag terug naar ons hostel.

Na een dag vol nieuwe indrukken heb ik behoefte aan een plan- en organisatie dagje in het hostel. Ik gooi mijn reisplannen voor de komende maand om en boek een vliegticket naar Cancun op 14 november om met Vera en Tineke te gaan chillen op Isla Holbox. Ook al vind ik het super fijn in deze regio, het vooruitzicht straks op een tropisch eiland met mijn zus en vriendin te zitten klinkt nog beter. ‘s Avonds ga ik naar de bioscoop met de Noorse jongen en kijken we de beroemde film Dune. Na de film schuifelen we door de drukke straten van Coyoacan. Iedereen is verkleed en er hangt een geweldige sfeer vanwege Dia de los Muertos.

Voordat ik Mexico-Stad weer verlaat heb ik nog een Dia de los Muertos tour gepland staan. Als toerist zijnde lijkt dit me de beste manier om deze beroemde traditie te leren kennen. Via een blog vind ik de touroperator Aztec Explorers die een gids en transport naar twee authentieke dorpen regelt. Met een klein groepje expats vertrekken we naar het eerste dorp grenzend aan Mexico-Stad: Tláhuac. Ondertussen raak ik geïnspireerd door deze groep ondernemende mensen die me alle ins en outs over wonen, werken en reizen in Mexico vertellen. Ik vraag de gids of het mogelijk is om een kijkje te nemen bij een begraafplaats (de aanwezigheid van toeristen wordt namelijk niet overal gewaardeerd) en toevallig is dit het allereerste wat we gaan doen. Ik kijk mijn ogen uit bij deze enorm versierde plek. Volgens de gids is het prima om hier rond te lopen en foto’s te maken zolang je de locals begroet en daarmee laat zien dat je goede bedoelingen hebt.

Vervolgens rijden we naar twee kleine musea in Tláhuac waar onze gids ons meer vertelt over verschillende tradities tijdens Dia de los Muertos. Interessant om te zien hoe deze zich nu vermengd hebben met het katholicisme. In tegenstelling tot vorig jaar hebben veel gemeenten in Mexico-Stad trouwens besloten om veel evenementen wel door te laten gaan en ik ben super blij dat ik deze feestdag mag meemaken. Na een snelle lunch bezoeken we een traditionele markt in Tláhuac en een aantal prachtige altaren voordat we doorrijden naar San Andres Mixquic.

Het is inmiddels laat in de middag en ontzettend druk wanneer we aankomen in Mixquic, waar we tussen de menigte over de markt, het gezellige plein en de prachtig versierde begraafplaats schuifelen. Hier zie ik ook voor het eerst andere backpackers. De gids geeft ons wat vrije tijd waar we na een lange dag echt behoefte aan hebben. Vanwege corona mag er dit jaar met Dia de los Muertos zogenaamd geen alcohol verkocht worden. Al snel vinden we een aantal winkeltjes en barretjes die dat stiekem toch doen. We voelen ons net zestien met onze biertjes in plastic bekers wandelend door de gezellige straten van Mixquic en ik heb super veel lol met deze groep expats. Ook heel leuk om al wat mensen te kennen die in Mexico-Stad wonen waar ik mee kan afspreken mocht ik hier terugkomen.

De volgende ochtend reis ik samen met de Noorse jongen naar hippiedorp Tepoztlán. We verblijven in EKKO hostel op een prachtige locatie, maar ik vraag me af of ik hier wel tussen pas. Er zijn veel hippies waaronder een Amerikaan gekleed in wit die hier al een maand zit en beweert een beroemde sjamaan te zijn. We besluiten het dorp in te gaan en nemen een heerlijke lunch en drinken een biertje bij een rooftop bar. Inmiddels ben ik helemaal verliefd geworden op Tepoztlán. Ik pas mijn tempo aan het relaxte dorp aan en geniet van het niets doen op deze bijzondere plek.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, wil ik gelijk bewegen. We besluiten de enige hike in de omgeving te doen: de klim naar de piramide en Cerro de Tepozteco. Het is een populaire wandeling vanuit het dorp en we halen al snel een aantal Mexicanen in die deze toch wel pittige klim met biertjes in hun handen proberen te doen. Wanneer we bijna bij de top zijn zien we dat de piramide gesloten is vanwege corona. Om bij het uitzichtpunt te komen betaal je nog eens 50 peso inclusief een beetje uitleg van een gids. Ik vind het belachelijk om voor zoiets te betalen, maar ga toch overstag want anders is onze wandeling wel een beetje een teleurstelling geweest. We genieten daarom maar extra lang bij het uitzichtpunt. Wanneer we weer beneden zijn is het alweer lunchtijd en gaan we weer naar hetzelfde restaurant samen met een Brits meisje van het hostel.

Bij terugkomst worden we uitgenodigd door een jongen van ons hostel om deze avond een Temazcal te doen. Ik had al eens eerder over deze oude traditie gehoord en het leek me leuk om dit tijdens mijn reis door Mexico eens te proberen. Een Mexicaanse jongen in het hostel kende bovendien via via een goede en voordelige plek om dit te doen, oftewel dit leek de perfecte kans omdat alles al voor ons geregeld was. Een Temazcal is een soort sauna ritueel waarbij je twee uren lang in een pikdonkere tent of stenen iglo zit en waarin het steeds warmer wordt doordat er water op hete vulkanische stenen wordt gegooid. Tijdens het ritueel zingen we, spelen muziek, drinken speciale thee en benoemen we dingen waar we van af willen en welke dingen we in ons leven wensen. Het hele ritueel is een soort reiniging of wedergeboorte van jezelf en zo voelde het voor mij ook, heel bijzonder en vooral heel verbindend samen met de anderen. Binnenkort lees je hier meer over in een speciale blog.

De volgende ochtend besluit ik alleen verder te reizen naar een dorp waar ik goede verhalen over heb gehoord: Taxco. Om hier te komen neem ik twee verschillende bussen en stap ik over in de stad  Cuernavaca. Omdat het totaal niet duidelijk is vanaf waar de tweede bus vertrekt beland ik op het verkeerde busstation en moet ik nog een extra taxi nemen naar het juiste busstation. Daar wordt mij meegedeeld dat alle bussen naar Taxco tot het eind van de middag volgeboekt zijn. Ik baal eventjes maar besluit al snel om naar het centrum te lopen en in een gezellig café een werk- en planmiddagje te houden. Inmiddels zie ik dat deze stad ook niet verkeerd is. Als ik mijn accommodatie niet al in Taxco had geboekt was ik hier sowieso langer gebleven. Aan het eind van de middag vertrekt mijn bus eindelijk naar Taxco waar ik twee uurtjes later alweer aankom. Ik kruip vroeg mijn bed in zodat ik deze bestemming de volgende dag fris en fruitig kan verkennen. Taxco is een wit dorpje gelegen tussen de groene bergen van Guerrero en vooral beroemd om de zilver. Het is een populaire bestemming voor dagtoeristen in touringcars en Mexicanen in het weekend. Het doet me denken aan een typisch dorp in Andalusië met zijn smalle en steile straatjes en vriendelijke locals. De taxi’s zijn oude witte Beetles wat het dorp heel fotogeniek maakt. Op de paar drukke straten rond het plein na is hier bijna geen toerist te bekennen. Ik kan me urenlang vermaken met slenteren door dit dorp en ontdek ontelbare leuke uitzichtpunten.

 

Ik heb weer zin in een lichte workout en besluit naar het Cristo standbeeld te klimmen voor het mooiste uitzicht over Taxco en de omgeving en daar een tijdje te chillen voordat ik weer naar beneden loop. Na een snelle lunch op straat wandel ik naar Posada de la Misión en boek een korte tour door een oude mijn. Het is iets te toeristisch voor mij, maar wel interessant om meer over de geschiedenis van Taxco te weten te komen. Na de tour probeer ik de typische cóctel minero dat in mijn tour inbegrepen zit. Helaas is de kabelbaan van Taxco gesloten en heb ik het hele dorp verder wel gezien dus relax ik de rest van de dag bij het hostel en maak me klaar om de volgende dag te vertrekken. Diezelfde avond komt er nog een heel leuk Duits-Mexicaans meisje bij mij op de slaapzaal en besluiten we samen uit eten te gaan en drankjes te drinken op het dakterras van het hostel met uitzicht over Taxco. Ik overweeg heel even om hier langer te blijven maar besluit toch de volgende dag naar Valle de Bravo te reizen.

Twee bussen en een halve dag reizen verder kom ik aan in dit schattige dorpje waarvan ik vrijwel niets van tevoren heb gezien of gelezen maar toch heel graag naartoe wilde. Ik voel me gelijk helemaal thuis in het fijne en enige hostel (El Alebrije) van het dorp. Valle de Bravo is populair onder de rijkere Mexicanen waarvan velen hier een vakantiehuis hebben. Het doet me denken aan een Italiaans dorp in Noord-Italië maar ook een beetje aan Barichara in Colombia. Ik ga er vanuit vrijwel geen andere backpackers te ontmoeten maar dat verandert al snel. De hele avond praat ik met een jongen uit Israël en een Engelse jongen die met zijn geadopteerde hond al bijna een jaar in Valle de Bravo zit. Het leuke aan deze ongewone bestemmingen is dat je ook een ander soort reizigers ontmoet, niet het soort dat de standaardroute aflegt en alleen maar naar Mexico komt om te feesten en op het strand te liggen. We besluiten de volgende ochtend La Peña te beklimmen en genieten van het fantastische uitzicht over het meer en het dorp.

Later op de dag pak ik samen met de Engelse jongen een taxi colectivo naar de waterval Velo de Novia waar ik als enige een duik neem in het koele water. Het is niet zo bijzonder dus gaan we na een uurtje alweer terug naar het hostel. Hier ontmoet ik een Duits meisje die enthousiast is over mijn idee om met de honden van het asiel te wandelen. We nemen de volgende dag een taxi colectivo naar het dierenasiel buiten het dorp waar we super warm ontvangen worden door het personeel en de vrijwilligers. Ik krijg gelijk een enthousiaste en beetje te dikke Benno mee. Samen met de leuke vrijwilligers wandelen we door de bloemenvelden en bossen en ze vertellen ons over de zwerfdierenproblematiek rondom Valle de Bravo.

Een Canadees stel maakt ondertussen foto’s en video’s van ons om meer vrijwilligers voor de wandelingen te trekken. De tijd vliegt en ik heb vier honden blij kunnen maken met een wandeling in de natuur (die ze helaas vanwege weinig vrijwilligers maar drie keer per week kunnen krijgen). We zijn al te laat voor het populaire vlinderreservaat dus besluiten we maar terug te gaan naar Valle de Bravo. Een medewerker van het asiel biedt ons een lift aan en vertelt ons enthousiast van alles over haar dorp Valle de Bravo. Ik wil  nog wel langer blijven in dit relaxte dorp maar heb een beetje tijdsdruk vanwege mijn vlucht naar Cancun aan het eind van de week.

De volgende dag reis ik daarom af naar de stad Toluca samen met de Israëlische jongen. Hij heeft een goedkope Airbnb geregeld waar ik voor een prikkie bij kan. Wanneer we bijna aankomen met de taxi vraag ik me af of de accommodatie wel bestaat. We zien alleen maar onafgemaakte huizen en er lopen heel veel straathonden rond. Wanneer ik bijna spijt krijg van mijn beslissing, zien we het enige redelijk normale huis van de straat. We worden enthousiast ontvangen door vijf lieve honden en een ontzettend lief en gastvrij Mexicaans vrouwtje. Ze blijkt de zorg op te nemen voor de in de steek gelaten honden in deze buurt en runt met veel liefde de Airbnb in haar kleine huisje. Het internet werkt hier niet wat eigenlijk een zegen voor mij is. Ik slaap hier zo goed! Het voelt alsof ik bij mijn oma uit logeren ben. Omdat we ontbijt en snacks nodig hebben voor onze hike naar de vulkaan gaan we eerst boodschappen doen bij de gigantische Walmart. De volgende dag staan we vroeg op om een taxi naar het park bij vulkaan Nevado de Toluca te nemen. Ik ben mega enthousiast over deze wandeling die al lang voor mijn reis begon op mijn bucketlist stond. De hike begint al op flinke hoogte maar gelukkig ben ik hier inmiddels aan gewend. Na een korte klim worden we al beloond met fantastische uitzichten over de twee helderblauwe kratermeren en zien we de eerste besneeuwde toppen in de verte. Zo bijzonder om sneeuw te zien in Mexico!

We maken veel foto’s en wandelen dan verder naar Laguna del Sol en Laguna de la Luna. Voor de Spanjaarden Mexico veroverden was dit een heilige plek voor inheemse stammen en werden er regelmatig ceremonies gehouden. De politie houdt nu iedereen hier goed in de gaten omdat er blijkbaar schatten op de bodem van de meren liggen en duikers eerder hebben geprobeerd deze mee te nemen. Na langs beide kratermeren te hebben gelopen, klimmen we verder richting de hoogste top. We komen een groepje met gids tegen die ons afraden verder te gaan omdat we geen klimuitrusting hebben, het pad niet kennen en er mogelijk een sneeuw- of regenbui gaat vallen. Ook mijn gevoel zegt dat we de klim niet moeten doen dus besluiten we een pauze te nemen bij het laatste uitzichtpunt voordat we terugkeren. Na een paar minuten stilstaan is het al ijskoud en ik ben blij dat ik vier lagen kleding aan heb getrokken. De wandeling terug duurt anderhalf uur en bij de parkeerplaats lukt het ons een lift te regelen naar Toluca. Het jonge stel uit Costa Rica en hun Mexicaanse gids die ons meenemen blijken super leuk te zijn en we kletsen erop los tijdens de autorit. Zo leuk en onverwachts dit soort ontmoetingen!

Op onze laatste avond in Toluca eten we samen met onze Airbnb host en de andere Mexicaanse gasten. Ze blijken doodgewone bouwvakkers te zijn en vinden het erg bijzonder om buitenlanders te ontmoeten. We praten over onze levens en reizen en tafelen nog lang na. De volgende ochtend reis ik alleen naar Mexico-Stad waar ik nog twee nachten verblijf voordat ik naar Cancun vlieg. Ik heb het gevoel dat ik al ongelofelijk veel gezien en gereisd heb en heb nu behoefte aan even niks. Perfecte timing want ik zit nu twee weken op Isla Holbox met Tineke en vriendin Vera. Een klein zonovergoten tropisch eiland waar het tempo veel lager ligt. Heerlijk!