‘Trip naar Izmir’

MINKE WINK

Na anderhalve maand Istanbul begon het toch tijd te worden om een ander stukje Turkije te bekijken.

Afgelopen donderdagavond vertrokken Linda en ik samen met 2 andere meiden, Loes en Krishna, met de bus naar Izmir.

Efes

Na een nachtelijke rit van 10 uur kwamen we ‘s ochtends vroeg aan in Izmir. Met behulp van Krishna’s Lonely Planet hadden we al gauw ons hostel gevonden. Nadat we hadden ontbeten en onze spullen hadden gedropt besloten we de bus naar Selçuk te pakken. Vanaf hier konden we lopen naar het Grieks- Romeinse Efes. Efes is een van de best bewaarde oude steden van Turkije. Hier kun je zien hoe het leven in de Romeinse tijd ongeveer geweest moet zijn. Veel overblijfselen van deze tijd zijn hier te zien. We hadden er ook nog eens erg mooi weer bij!  Na een paar uurtjes rondgelopen te hebben zijn we teruggelopen naar het plaatsje Selçuk waar we de trein terug pakten naar Izmir.

Eenmaal aangekomen in Izmir was de avond al gevallen. We besloten iets te gaan eten in een pub langs het water. Na een tijdje zijn we teruggegaan naar ons hostel om wat slaap te pakken.

Izmir 

De volgende dag besloten we in Izmir te blijven. Na een ontbijtje in de stad zijn we naar de Agora gegaan. Dit is een plaats (in Izmir) waar overbijfselen van een eeuwenoude Grieks-Romeinse markt te zien zijn.

Na ons stukje geschiedenis besloten we een kijkje te nemen op de bazaar in Izmir. Wat een drukte! En vooral als je in het laagseizoen, als enig Europeaans uitziend meisje, door stoeten van Turken loopt over een bazaar kan dat na verloop van tijd best irritant worden. De marktkoopmannen schreeuwen de oren van je hoofd en sleuren je bijna letterlijk hun kraampje in. Want to buy shoes? Where are you from? Armani jeans? Wanna buy jeans? Come come come! Fish fish fish!

Na de bazaar besloten we toch weer een beetje cultureel te doen. Volgens de Lonely Planet was er een interessant museum over de Turkse gewoontes en cultuur. Klonk erg interessant. Maar toen we eenmaal het museum hadden gevonden vertelde de aardige meneer van het museum ons dat we wel naar binnen mochten, voor maar 5 minuten. En dat terwijl we nog 3 kwartier voor sluitingstijd hadden. Oké, 5 minuten door een museum racen. Het scheelde dat het hele museum eigenlijk niet zo boeiend was en dat ik al zodanig in een lachstuip was geraakt door de bizarre situatie dat het me eigenlijk allemaal niet zoveel meer interesseerde.

Op naar de volgende bezienswaardigheid. Er bleek een kasteel op de heuvel te staan vanwaar je de zonsondergang kon zien over Izmir. Wij erheen natuurlijk. Komen we aan bij het kasteel, staat er kluit van maar liefst 50 politie mannetjes voor de poort. Dus ik met mijn toeristenhoofd vragen of we misschien binnen mogen kijken, we zijn toeristen, we zijn niet gevaarlijk blabla. Nee mocht niet. We moesten daar weg daar kwam het op neer. Er was een soort van protest en daardoor was het onmogelijk om het kasteel in te gaan. Terug naar beneden maar weer.

Omdat het ook al avond begon te worden en het weer niet echt meewerkte besloten we naar de film te gaan. Na de film zijn we naar een cafeetje aan het water gegaan en hebben we spelletjes gespeeld en waterpijp gerookt tot laat in de avond. We hadden een bus geboekt naar Çannakale voor middernacht zodat we deze nacht konden slapen in de bus.

Troje 

Om 6 uur in de ochtend kwamen we aan in Çannakale. Ik lag te slapen in de bus en werd wakker doordat iemand aan me zat te trekken. Çannakale! Oké. Ik pakte mijn spullen en stapte uit de bus. De bus sjeesde weg. Daar stonden we dan. Ergens in de stad gedropt. Met onze slaperige hoofden hebben we uiteindelijk een hostel gevonden. Eenmaal aangekomen in het hostel besloten we eerst nog een paar uurtjes te slapen voordat we een stap verder zouden zetten. Na een paar uur slaap en een lekkere warme douche waren we klaar voor de dag!

We gingen ontbijten in Çannakale en pakten vervolgens de bus naar Troje. Hier is te zien wat nog over is van deze stad en natuurlijk het paard van Troje.

Na een uurtje zijn we teruggegaan naar Çannakale. We zijn met de ferry naar de andere kant van het water (Gallipoli) geweest en hebben hier een beetje rondgelopen. Omdat het erg koud begon te worden en er eigenlijk niet veel te doen was besloten we terug te gaan naar Çannakale voor een hapje en een drankje. ‘s Avonds zijn we teruggegaan naar het hostel en de volgende ochtend hebben we de bus terug gepakt naar Istanbul.