Totale overgave

LINDA GROENEWOLD

Zo snel als het licht aangaat in Sint Oomar, zo snel (na de eerste 10 kilometer de dag erna) gaat het weer uit. Mijn knie ontploft. Het is het enige waar ik aan kan denken tijdens het fietsen. Ik kan niet genieten. En dat was ik van plan om vanaf nu juist wél te gaan doen. What to do?

SOS

Ik heb afgesproken om bij Lou te slapen, via Warm Showers. Ik moet haar huis halen, 70 kilometer verderop. Dan heb ik rust en zie ik daar wel hoe m’n knie er bij hangt.

Yes, ik heb het gehaald. Lou woont in een mooie studio in de plaats Arras. Samen kletsen we wat af, spelen een spelletje en we koken samen. Het is heel gezellig. Tot ik op een gegeven moment op m’n telefoon kijk en echt 30 gemiste oproepen zie van papa, mama en Ingrid, mijn zus. Blijkbaar heeft de telefoon, die in m’n kontzak zit, een SOS sms doorgestuurd. Wat ik dus niet doorheb. Ik bel mam, die al trillend de telefoon opneemt. Blijkbaar hadden ze de politie al gebeld, plus de ANWB. En pap was van plan om Buitenlandse zaken te bellen. WOW! Whatskebeurt. Marcel, de vriend van Ingrid wilde al bijna de auto instappen om naar Frankrijk te rijden. Gelukkig kan ik uitleggen dat ik helemaal veilig ben. Eind goed, al goed!

Pas op de plaats maken

De volgende dag wil ik naar Amiens met de trein. (Wat al heel wat is voor mij, want ik had een regel gemaakt dat dat valsspelen is). In de ochtend zonder tassen op de fiets naar het treinstation. Maar zelfs dat doet mijn knie exploderen. Lopen is zelfs pijnlijk. Serieus Lin, wat ga je doen? Ik heb een treinkaart en slaapadres, logisch dat ik dan gewoon ga toch? Maar mijn lichaam schreeuwt heel hard, ‘LIN STOP!’. Oké, oké. Mijn hoofd en ik geven al toe. Waarom duurt dat zo lang? Waarom ga ik zo lang door. Zó eigenwijs. Zó hard voor mezelf. Ik besluit het treinticket dat ik net heb gekocht weg te gooien en mijn hele plan om te gooien. Stiekem had ik toch een plan gemaakt, terwijl ik zonder plan weg wilde gaan. Hmm interessant…

Ik boek een goedkope Formule 1 snelweg hotelkamer voor 3 nachten in Arras. Samen met June op de kamer. Alles past precies. En nu? Nu ben ik eindelijk alleen en heb ik rust. Ik merk op dat ik hier zo naar heb verlangd. Elke dag van adres naar adres hoppen. Ik sta even stil en de tranen beginnen te stromen. Ik verlang naar huis, naar een vertrouwde plek om met mijn knie om te gaan. Ik denk er over na om een trein terug naar huis te pakken en het avontuur te staken. Ik had zoveel ideeën in m’n hoofd over hoe ik m’n avontuur vorm wil geven.

Vertrouwen, loslaten, overgave

I know, alles tot nu toe klinkt niet heel leuk en gezellig… Ik loop erg tegen mezelf aan en er zijn veel dingen mentaal waar ik mee struggle. Op het moment dat je er middenin zit is het ronduit kut. Dankbaar ben ik, en gezegend met prachtige familie en vrienden. Ze helpen mij relativeren en ik kan mijn ei bij ze kwijt. Bedankt! En erover schrijven is voor mij ook een manier om te relativeren.

Ik heb zelf tegen God gezegd in een gesprek/gebed, ‘Heer, breng me maar zo diep als u wilt. Ik wil weten hoe ik daar mee omga en of ik ga wankelen. Laat mij uw plan voor mijn leven maar zien. Ik wil over het water lopen, net als Petrus’. ‘Take me deeper than my feet could ever wander and my faith will be made stronger’. Deze zin komt uit het lied Oceans van Hillsong. Dit lied raakt me elke keer weer, het is zo krachtig. Het is hoe ik hoop te zijn, vol vertrouwen, los kunnen laten en over het water lopen. Totale overgave. Wat een (innerlijke) reis tot nu toe!

Parijs, Nana en toch naar het oosten?

Na een paar dagen rust is de storm in mijn hoofd gekalmeerd. Dus, ik ga naar Parijs! Genieten! Een leuk uitje. In een dag alle highlights bij langs gaan met June. Kunnen we die ook weer afvinken. De laatste dag raak ik aan de praat met een vrouw, Nana, die ik in een park tegenkom. We wisselen verhalen en telefoonnummers uit en ik vertel over mijn knie. Ze vertelt me over de Viarhôna. Een fietsroute die langs de gehele Rhône loopt en aardig vlak is. Dat spreekt me aan. Hopelijk kan ik tegen die tijd weer wat meer fietsen met mijn knie. Dus dat lijkt me voor nu een interessante richting om op te gaan. Nana woont in Montpellier en nodigt me uit in haar huis tegen die tijd.

Op dit moment zijn June en ik onderweg naar Dijon met de trein. Toch maar de grens naar Spanje over aan de oostkant? We gaan het zien. Stay tuned!

Volg mijn avonturen op Instagram.