Tegen de stroom inzwemmen

TINEKE WINK

Het is bijna zover, over een paar weken pak ik mijn rugzak in voor een backpackreis van vier maanden. Ik ben dankbaar dat ik dit nog steeds kan doen in deze vreemde wereld: reizen. Dankbaar dat er landen zijn die toeristen ontvangen zonder vaccinatiebewijs of PCR-test. Iets wat eigenlijk normaal zou moeten zijn.

Geen opsmuk nodig

We leven in een bizarre tijd. Recent is het gezondheidspaspoort ingevoerd die ongevaccineerden uitsluit van deelnemen aan de samenleving. Gelukkig zijn er nog steeds plekken (ook horeca!) waar je zonder QR-code naar binnen kan. Zo niet dan is het jammer, maar beïnvloedt het mijn dag niet. Zoals Isa Kriens (de kleine activist) mooi zegt: “Als je in goed gezelschap bent, heeft het leven geen opsmuk nodig. Dan heb je niet iemand nodig die jouw drankje inschenkt. Dan schenk jij zelf het glas in van de mensen van wie je houdt.” Dat heb ik tijdens de eerste lockdown al mogen ervaren: samen met vrienden ging ik picknicken, wandelen en organiseerden we een bingo en IJ-hallen tuineditie. Terwijl er steeds minder mogelijk was, creëerden wij onze eigen mogelijkheden.

Innerlijke vrijheid

Dat is ook de grootste les die ik uit deze periode heb geleerd. Externe factoren worden van ondergeschikt belang en kiezen vanuit je hart nog belangrijker. Het gaat veel meer om de binnenkant, om verbinding maken en innerlijke vrijheid. Natuurlijk genoot ik in de coronaperiode intens van het reizen en de zon, het voelde in veel landen vrijer dan in Nederland. Maar meer nog genoot ik van het gevoel tegen de stroom in te kunnen zwemmen. Dat ik zelfs in een lockdown mogelijkheden kon creëren en mijn droomleven kon leiden gaf me een enorm goed gevoel. Het samenzijn met vrienden en familie ook. Ik liet me niet vertellen hoeveel mensen ik maximaal mocht zien op een dag. En nu zitten we in het huidige nieuwe “normaal”, waarop je een QR-code moet laten zien om te bewijzen dat je gezond bent. Dit is voor mij nog meer reden om tegen de stroom in te zwemmen. Ik zal hier nooit aan mee gaan doen.

Buitenbeentje

Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik niet helemaal binnen de maatschappij pas. Ik heb een HBO opleiding afgerond, maar werk ‘onder mijn niveau’ omdat ik het praktische werk erg leuk vind. Ik hoef geen vast dienstverband, ik ben tig keer verhuisd en heb geen eigen huis. Ik heb geen lange relaties gehad, ik heb geen kinderwens en ik vind dure spullen niet belangrijk. In het begin dacht ik dat dit leven een gevolg was van een bepaalde onrust. Een onrust die vanzelf over zou gaan. Het hoorde nu eenmaal bij de generatie Y. Na mijn dertigste zou het vast veranderen. Zo geprogrammeerd was ik om te denken dat dit een fase is en dat ik daarna wel meer in de maatschappij ga passen. Gek om te bedenken dat ik me destijds vaak moest verdedigen voor de keuzes die ik maakte.

Waarom werk je bij IKEA terwijl je ook iets met je opleiding kan doen? Een tinderdate begreep niet hoe ik in mijn eentje naar de bioscoop kon gaan, dat is toch leuker samen met iemand? En sommige mensen vroegen zich af hoe ik kon rondkomen van een parttime baan met minimumloon. Buiten de lijntjes kleuren zorgt automatisch voor veel vragen. Soms voor bewondering, maar soms ook voor onbegrip. Gelukkig voelde ik toen wel al een trots voor de keuzes die ik maakte. Ik vond het leuk om anders te zijn. En zo anders was ik voor mijn gevoel ook weer niet, want ik hield ook van feestjes, borrelen en kleding kopen. Nog steeds, maar nu in mindere mate. Maar in de Randstad was druk zijn bijna de norm en in mijn omgeving ook. Daar voelde ik me wel echt anders in. Maar sinds vorig jaar zijn mijn zusjes ook anders naar de wereld gaan kijken en merk ik dat we elkaar daar steeds meer in kunnen vinden.

Nu heb ik dat gevoel dat ik me moet verdedigen helemaal niet meer, ik zeg alleen dat het goed voelt en dat is genoeg. Ik weet nu ook dat het geen onrust is, dit is wie ik ben. Ik veroordeel mensen die wel genieten van een mooi huis, mooie spullen en een fulltime baan ook helemaal niet. Misschien heb je er wel helemaal geen moeite mee om fulltime te werken omdat je werk zo leuk is. Of ben je elke dag dankbaar voor je huis. Zo geniet ik oprecht van mooie kleding, maar als ik er te veel geld aan uitgeef voelt het niet meer goed. Dan vind ik dat ik er te veel waarde aan hecht en ligt de focus te veel op de buitenkant. Voor mij is het belangrijkste dat mijn keuzes goed voelen voor mezelf. Want dat is vaak de vraag: voelt het echt goed of denk je dat het goed voelt? Als geld, macht en status (en het perfecte plaatje) wegvallen houd je dan nog steeds van je leven?

Schoolsysteem

Helaas is ons dit aangeleerd: dat niet de ziel belangrijk is, maar onze positie in de maatschappij. We leven in een oppervlakkige wereld waar geld, status en macht belangrijker zijn dan zielsgeluk. Het schoolsysteem is hierin ook van invloed. Kinderen worden op school klaargestoomd om te presteren, niet om creatief te zijn. Het belang van geluk, kracht en gezondheid zou veel meer op de voorgrond moeten komen. Gelukkig kreeg ik altijd support van mijn ouders om te doen wat ik leuk vind. Niet om iets te doen waar je veel geld mee verdient, ook al ligt je hart daar niet. Naar mijn hart probeer ik al mijn hele leven te luisteren, maar soms staat het ego me bij bepaalde keuzes nog in de weg.

Leven vanuit vertrouwen

Ergens heb ik ook nog wel de wens om nog wat meer los te komen van het systeem. Deels zelfvoorzienend te leven, geen waarde meer hechten aan (nieuwe) kleding, voor mezelf te werken en nog veel minimalistischer te leven. Het lijkt me heel idyllisch om zo te leven. Om nog meer vrijheid in mijn leven te creëren. Of het ook gaat gebeuren weet ik niet. Ik denk dat ik dan mijn ego meer moet minimaliseren en nog minder waarde moet hechten aan luxe. Een uitgebreide lunch op het terras of een dagje sauna, ik kan daar heel erg van genieten en in principe is er niks op tegen.

Zolang ik die externe factoren maar als iets extra’s zie in plaats van dat ik hier mijn geluk uit haal. Ik hoef mezelf ook niet buiten de maatschappij te plaatsen, maar ik hoef er ook niet in te passen. Zeker niet meer na wat er nu allemaal gebeurt. Ik weet wel dat ik wil blijven leven vanuit vertrouwen, in plaats van angst. Dat ik altijd een keuze heb en ‘nee’ kan zeggen. Over het algemeen lukt me dat vrij goed, maar het afgelopen jaar ben ik hier ook een keer tegen aan gelopen. Nu weet ik wel dat als iets me zo raakt, het ook een teken is dat ik mijn eigen grenzen moet respecteren.

Weer een les die ik uit deze periode heb geleerd: proberen dichtbij mijn gevoel te blijven. Dat maakt mijn leven makkelijker, vrijer en gelukkiger.