Salkantay trekking naar Machu Picchu

SANDRA WINK

Een dag voordat de trekking begint komt de gids me ophalen voor een korte briefing. De groep bestaat uit 1 Nederlands stel en ik. Dat is het? Normaal zijn de groepen zo’n 20 personen, maar stiekem ben ik wel blij met een iets meer privé tour. Zo hoef je niet op de groep te wachten of juist te haasten en kun je op je eigen tempo de trek doen.

We nemen alle praktische info door. Thermo kleding en regenjas? Check. T-shirts, wandelsokken, daypack, water, snacks, goede schoenen? Check, check, check. Een dikke slaapzak kunnen we huren en een houten wandelstok kopen we onderweg. De rest wordt allemaal voor ons geregeld!

Ik knijp hem toch wel een beetje voor deze trek. Is dit niet te zwaar? Hoe koud wordt het? Ben ik wel goed voorbereid?

Slapen in de bergen

Na een onrustige nacht hobbelen we met de minivan naar het startpunt van de trek. Ik voel nu vooral gezonde spanning, ik heb er zin in! De paarden nemen het grootste gedeelte van onze spullen alvast mee. Ook de chef en zijn hulp (voor het meenemen van de paarden en het opzetten van de tent) zijn alvast vertrokken. Wij volgen met onze gids al snel. Het eerste stuk is erg makkelijk. Vlakke paden en droog weer. Waar ik me vooral over verbaas is dat alles zo ontwikkeld (lees: toeristisch) is. Ik had een soort middle of nowhere gebied verwacht maar we komen onderweg veel lodges tegen, en vooral, veel groepen. Iedere dag starten zo’n 15 tot 20 groepen met de Salkantay trekking. Dat zijn zo’n 200 mensen. Gelukkig verspreidt het zich snel en heb je er verder niet zoveel last van.

Na 9 kilometer komen we al aan op onze overnachtingsplaats. De tentjes zijn opgezet met het uitzicht op de Humantay berg, die we na de lunch gaan beklimmen. Het klimmen is vooral heel pittig vanwege het zuurstofgebrek. We zijn op zo’n 4000 meter hoogte en lopen in 1,5 uur naar boven totdat we bij het meer aankomen. Heel mooi om te zien!

Het begint hier te regenen dus we keren al redelijk snel weer terug. Met de regen daalt de temperatuur ook flink, en ik trek dan ook alle mogelijke kleding die ik heb aan. Het diner is heerlijk en we spelen nog een typische Peruaans spel, ‘sapo’ oftewel kikker. Een soort van combi van jeu de boules en sjoelen. Van een afstandje moet je de schijfjes in de gaten gooien, en de hoogste punten win je als je het voor elkaar krijgt om er een in de kikkerbek te werpen.

Fysieke en mentale beproeving

Na een hele koude nacht en weinig slaap word ik om 5 uur ’s nachts gewekt. Wel weer heel fijn dat ze je een warme coca thee komen brengen. Lekker wakker worden zo.

Het ontbijt staat even later klaar en een klein uurtje later gaan ook wij op pad. Dag 2, volgens de verhalen de zwaarste dag van de hele trek. 3,5 uur omhoog en daarna nog 5-6 uren dalen. Ik begin gelukkig nog zonder spierpijn, maar merk tijdens het naar boven lopen dat ik mijn ademhaling niet onder controle krijg. Na uren lopen word ik duizelig en misselijk. Shit, ik zal toch niet moeten opgeven? Ik neem veel pauzes en zet mijn verstand op nul en stel tussendoelen. Tot die steen en dan weer uitrusten. Dat helpt. Zo gaat het nog een uur, en voordat ik het weet sta ik op het hoogste punt!

Wát een opluchting, dit voelt zó goed. Het is wel compleet mistig, maar dat maakt me niks uit. We hebben het gered! Alsof de weergoden het iedere keer zo uitkiezen, begint het nu ook weer te regenen op de top. We besluiten alvast te beginnen met de afdaling en de regen veranderd in sneeuw. Het weer slaat compleet om en we zijn binnen no time doorweekt, ondanks de regenkleding. Het is zó koud op deze hoogte, en op een zeker moment denk ik echt dat ik gek word. In een open tentje staat de lunch voor ons klaar. Omdat ik stil zit, voel ik de kou doordringen tot in mijn botten. Ik heb het nog nooit in mijn leven zó koud gehad. Waarom doe ik dit? De regen en kou wordt niet minder en er zit niets anders op dan gewoon doorgaan.

Het is echt door bikkelen nu. We dalen en dalen en langzamerhand wordt de temperatuur ook aangenamer. Zo fijn dit! Ook de omgeving veranderd. De besneeuwde bergtoppen hebben plaats gemaakt voor groen nevelwoud. Het voelt een beetje jungleachtig. Overal groeit exotisch fruit.

Aan het eind van de dag bereiken we onze camping. Ik ben gebroken. Ik verlang naar een warme douche. Die hebben ze voor een paar sol. Daar maak ik dankbaar gebruik van.

Op de camping lopen allemaal dieren rond, zo leuk! Als dierenliefhebber moet ik ze allemaal even bewonderen. Biggetjes, kippen, honden en zelfs katten. Kapot, maar schoon en voldaan zitten we even later aan tafel. Een paar uur geleden kon ik alleen maar dromen over dit moment. Wát een dag. Na het eten val ik ook als een blok in slaap.

De laatste loodjes

Ik word wakker van geritsel bij mijn tent. Wat is dat? Het is nog donker, en nieuwsgierig rits ik mijn tent open. Een blij kwispelende Benno springt naar binnen en plant zich direct op mijn schoot. Oké, nu wil ik hier nooit meer weg. Zo schattig dit. Het ontbijt staat inmiddels klaar. Met moeite duw ik Benno een beetje aan de kant zodat ik me kan omkleden en inpakken.

Ik sta op en er gaat een grote pijnscheut door mijn kuiten. Wow, mega spierpijn en beweeg me de eerste minuten als een pinguïn voort. De dag begint met regen maar tijdens het hiken klaart het op en kan er qua kleding laag na laag uit. Wat heerlijk dit! We maken veel stops onderweg en ik word vaak afgeleid door alle blije Benno’s onderweg. We komen na uren lopen aan in de bewoonde wereld, waar we genieten van een goddelijke lunch.

We krijgen een mini koffie tour en gaan met de minivan over het laatste stuk van de weg. Opeens stopt de weg en is het nog 10 kilometer tot aan Aguas Calientes, het dorpje aan de voet van Machu Picchu. We gaan lopend over het treinspoor, een ontzettend mooie route. Het is bloedjewarm maar de omgeving is zó indrukwekkend. Het is een heel bizar idee dat je zo dicht bij Machu Picchu bent. Hier lopen we al die dagen voor. En we zijn er bijna. Mijn benen weten dat ook. Daardoor lijken de laatste kilometers het langst.

Tegen zonsondergang komen we ein-de-lijk aan in het dorp, wat aanvoelt als een toeristisch ski dorp. Ik ben zo gelukkig als ik mijn kamer zie. Een groot bed en dik matras! Dit wordt heerlijk slapen. Al kan ik lang slapen vergeten, want de wekker gaat om half 4 deze keer. Na een lekkere pizza met het leuke Nederlandse stel en de gids duik ik mijn bed in.

Magisch Machu Picchu

In het pikdonker loop ik richting de bushalte. De bus? Ja, geen terror hike meer! Waarom wij dan al om 4 uur staan te wachten? We zijn namelijk niet de enige met dit idee en de rij voor de bushalte is gigantisch lang. We sluiten aan bij de andere vroege vogels zodat we met de eerste bus kunnen. Terwijl de minuten voorbij strijken, sluiten er meer er meer mensen aan in de rij. Ongelooflijk als je je bedenkt dat hier iedere dag zo’n 2500 mensen naartoe gaan.

Het wordt langzaam licht en een aantal nieuwkomers proberen zich voor aan de rij aan te sluiten. Met een snauw van de vroege vogels worden ze teruggestuurd. De eerste bussen komen eraan en al snel bemachtig ik een plekje. Al tuffend naar boven komen we veel hikers tegen. Wat ben ik blij dat ik in de bus zit. Eenmaal boven is het nog 10 minuutjes wachten tot het park open gaat. De hekken gaan open, nog een paar stappen en dan.. is er niks te zien. Nada, noppes. Het is kats bewolkt. Ik moet erom lachen dat we hiervoor zo vroeg uit de veren zijn gegaan. We lopen rond de ruïnes en het geeft een heel mysterieus beeld, zo die mistlaag door de stenen.

Op een zeker moment staan we op een uitzichtpunt en zien we de mist langzaam wegtrekken. Dít moment. Gewoonweg magisch.

Er zijn nog weinig mensen en dat maakt het ook heel speciaal. Het klaart helemaal op en de gids neemt na de rondleiding afscheid. Zelf mogen we nog op ons eigen gemak langs de ruïnes lopen. Ook heb ik een ticket voor de Machu Picchu mountain, maar die skip ik vanwege de steile 1,5 uur hike omhoog. Ik ben nog steeds kapot en vooral gaar van de gebroken nacht, en ik vermaak me prima op deze hoogte. Talloze foto’s en video’s verder kijk ik om me heen en observeer hoe het park zich vult met talloze mensen. Het magische is hierdoor er wat vanaf.

Tegen het einde van de ochtend neem ik de bus weer terug en geniet ik na van deze heftige maar bijzondere dagen. Als ik had geweten hoe zwaar de hike zou zijn, dan had ik wel twee keer nagedacht of ik de trek wel wilde doen. Al met al ben ik heel blij en trots dat ik het heb gedaan. Het was een onvergetelijke ervaring! We gaan met de trein terug naar een dorpje waarvandaan we worden teruggebracht met de minivan naar Cusco.