‘Rust en ruimte in Oost-Algarve’

TINEKE WINK

Vanuit Lagos pak ik de bus naar het vissersdorpje Alvor. Mijn volgende accommodatie ligt 2 kilometer buiten het centrum, maar wel vlakbij het strand. Ik slaap hier 4 nachten in een studio op de zesde en tevens hoogste verdieping. Het is een typisch vakantie appartement met een heel comfortabel bed en een ruime keuken. Op het mini balkon heb ik uitzicht over de omliggende omgeving en het strand. Het voelt alleen wel iets meer opgesloten dan eerdere accommodaties. Maar het huiselijke gevoel dat ik hier heb is wel fijn. En zeker als het, zoals vandaag, wat wisselvallig is. Dan is knus binnen zitten ook wel fijn.

Alvor

De volgende dag hebben de wolken plaatsgemaakt voor de zon en verken ik de omgeving. Alvor is een leuk vissersdorpje, maar ik merk dat ik er minder mee heb dan met de vissersdorpjes Carvoeiro en Ferragudo. Ik weet niet wat het is, misschien door de Engelse toeristen? Of komt het door de strak ingerichte restaurants en hoge prijzen? Daardoor is het authentieke gevoel een beetje weg vind ik. Gelukkig vind ik dat authentieke gevoel wel terug in een barretje middenin het centrum. Een blauw-wit gebouw met buiten een aantal houten picknicktafels en veel kerstversiering. Het is ook een plek waar veel locals samenkomen. Iedereen kent elkaar hier, er hangt een heel gezellig sfeertje. Heerlijk om hier met mijn e-reader en drankje te zitten met het Portugese geroezemoes op de achtergrond.

Aan de voet van het centrum vind je een vissershaventje. Dit is een mooi plekje met uitzicht op de rivier. ’s Middags maak ik een lange wandeling over het uitgestrekte zandstrand van Alvor. In het oostelijke puntje van dit strand ligt Praia dos Três Irmãos. Een beschutte baai tussen enorme rotsen, echt een prachtig strand. Tussen de enorme rotsen voel je jezelf enorm nietig. Voor mij is dit strand wel het hoogtepunt van Alvor. Het is ook maar op een kilometer van mijn studio vandaan, dus ik zoek het strand vaker op deze dagen. Verder doe ik niet heel veel in Alvor, omdat ik zo’n fijne keuken heb in de studio eet ik wat minder buiten de deur. Ook zet ik nu eens zelf koffie in plaats van dat ik een koffietentje op zoek. Er is ook een zwembad in het appartementencomplex, maar ik vind het te koud om te zwemmen. Dan maar even mijn voeten in het water laten bungelen.

Faro

Het weekend breng ik door in de hoofdstad Faro, waarna ik van plan ben om naar het oosten van de Algarve af te reizen. Om in Faro te komen pak ik weer de trein. Treinreizen vind ik vaak de leukste manier van reizen. Heerlijk wat uit het raam staren en zo de omgeving aan je voorbij zien trekken.

In Faro heb ik alleen op de eerste dag een paar uurtjes doorgebracht. Toen heb ik er geluncht en verder niet zoveel van de stad gezien. Dit weekend ontdek ik dat Faro ook de moeite waard is, ondanks dat toeristen dit stadje vaak overslaan. Ik slaap in een geweldig guesthouse midden in het centrum voor minder dan twee tientjes per nacht. Het is even wennen om de keuken en badkamer te moeten delen, maar zoveel mensen zijn er toch niet. De kamer heeft een heel schattig Frans balkonnetje waar ’s ochtends de zon op schijnt. Het heeft wel wat om zo midden in de stad te zitten en mensen langs te zien lopen. Ook is er een heerlijk dakterras met fijne banken. Koffietentjes en restaurants genoeg in de omgeving, dus hier eet ik weer voornamelijk buiten de deur.

Faro is een rustige stad, maar wel sfeervol. Er zijn straatmuzikanten, veel pleinen en terrassen, en kraampjes waar ze churros of andere lekkernijen verkopen. Geen grote winkelketens, maar veel boetiekjes, cadeauwinkels en speciaalzaken. Ik vind dat ook veel leuker dan steden met een groot commercieel centrum. Er zijn ook hier ook veel mooie, oude gebouwen.

Naar het oosten van de Algarve

Zondagochtend verlaat ik Faro weer. Ik wil graag naar het oosten van de Algarve en meer de natuur in. Op Airbnb heb ik een parel van een huis gezien, voor 30 euro per nacht verblijf ik hier 5 nachten. In een van de reviews lees ik dat een auto essentieel is voor deze locatie. Oh ja? Ik ga de uitdaging graag aan en ga lopen. Eerst pak ik de trein van Faro naar Cacela. Deze doet er 50 minuten over. Dan kom ik ergens op een verlaten perron uit. Ehm, hoe moet ik nou het perron oversteken? Een vriendelijke Bulgaarse vrouw loopt een stukje met me mee en wijst me de weg. Eenmaal aan de overkant kijk ik op mijn telefoon waar ik naartoe moet. Bepakt en bezakt ga ik op weg, ik had alvast wat boodschappen ingeslagen omdat ik straks in the middle of nowhere zit en er buiten een mini spar (4km verderop) geen supermarkt in de buurt te vinden is. Hierdoor sjouw ik me wel een ongeluk. Gelukkig is het bewolkt maar alsnog voel ik de zweetdruppels over mijn rug glijden. De route is vrij heuvelachtig en gaat alleen over landbouwweggetjes. Het is er zo stil, hier en daar staan er wel wat huizen, maar verder is er vooral veel natuur. Halverwege kom ik langs een huis waar een Engels stel op het terras zit te borrelen. Dolenthousiast begroeten ze me alsof ik een verloren vriend ben. Ik moet er wel om lachen. Volgens mij zijn ze heel verbaasd dat ik deze weg helemaal ga lopen, maar ik zeg dat ik wel wat gewend ben. Ze zouden me graag een lift aanbieden maar ze wijzen naar hun gin-tonics. Ze waarschuwen me nog voor een plas op de weg. Later kom ik inderdaad een enorme plas tegen waar ik niet omheen kan lopen. Ik trek mijn schoenen uit en sta tot mijn enkels in het water. Onhandig til ik mijn koffer op en stapje voor stapje loop ik verder, hopend dat ik niet uitglijd. Gelukkig hoef ik hierna maar een klein stukje voordat ik bij de Airbnb ben.

De Airbnb is echt fantastisch, de eigenaar heeft in de inrichting veel gebruik gemaakt van hout en natuurlijke materialen. En er is een slaapvide, wat ik helemaal fantastisch vind. Ik denk dat dit mijn mooiste accommodatie ooit is, in zo’n huisje zou ik zelf ook wel willen wonen. Naast het huisje is een groene patio en het staat midden in een landelijke, heuvelachtige omgeving vol met sinaasappelplantages.

De dagen erna verken ik de omgeving. Ik loop nog een keer door dezelfde plas en loop weer langs het huis waar het Engelse stel weer zit te borrelen. ´Oh you made it!´ gilt de vrouw. Alsof ik een mega zware hike heb gedaan om bij de Airbnb te komen. Ik besluit dat ik op de terugweg een andere route pak, ik vind het toch een beetje ongemakkelijk om ze steeds weer tegen te komen. Ook al zijn ze heel aardig, ze zijn ook een beetje too much voor mij. En dan hoef ik ook niet steeds mijn schoenen uit te trekken om door een plas met water te lopen.

Vila Nova de Cacela

Ik loop naar het dorpje Vila Nova de Cacela, het dichtstbijzijnde dorp met een supermarkt. Het dorp heeft een mini Spar en een aantal bars en restaurants. Ik ga bij één van de restaurants aan een tafeltje in de zon zitten en vraag de menukaart. Er staan bijna alleen maar vleesgerechten op. De ober stelt voor iets vegetarisch voor me te maken. Voor een tientje inclusief olijven, brood en een drankje. Prima, ik laat me verrassen! Even later staat er een heerlijke vegetarische pasta met veel groenten voor me klaar met on the side wat rijst en friet. Ik houd zo van de uitgebreide warme lunches hier. Buiten de deur eten is in Portugal een deel van het dagelijkse leven en ik doe er graag aan mee. Na mijn lievelingsijsje als toetje doe ik nog wat boodschappen in de Spar. Niet te veel, want ik moet ook nog 4 kilometer teruglopen.

Cacela Velha

De volgende dag loop ik naar het dorpje Cacela Velha, wat misschien wel het kleinste dorpje is aan de kust van Oost-Algarve. Meer dan een kerkje, wat huizen en een paar visrestaurants is er niet. Het dorpje is van Arabische oorsprong en bij het oude fort heb je een geweldig uitzicht op het oostelijke deel van Ria Formosa. Ria Formosa is een 60 km lange gordel van eilanden en schiereilanden met daarachter een lagune. 60 kilometer wandelen gaat me wat te ver, maar een klein stukje door dit natuurgebied kan wel. Cacelha Velha heeft een paar goede visrestaurants, wat goed uitkomt want ik heb trek gekregen van de wandeling. Ik ga bij een restaurant zitten waar ik een mooi uitzicht heb over Ria Formosa. De prijzen zijn er ook naar, 16 euro voor een visgerecht, maar dat maakt me niet uit. Het is de laatste week dat ik van de horeca kan genieten voordat ik weer in Nederland ben. De tonijnsteak is goddelijk en het geld meer dan waard.

Vila Real de Santo António

Na een rustdag ga ik naar het stadje Vila Real de Santo António. Om hier te komen loop ik weer naar het treinstation in Cacela. Het is heerlijk om door de landelijke omgeving te lopen, er komt slechts mondjesmaat een auto voorbij en verder is het stil. Nou ja stil, vaak wordt die stilte doorbroken door het geblaf van waakhonden. Ik schrik daar toch elke keer weer van, vooral als ze loslopen. Ik heb een (irreële) angst dat ik dan word aangevallen door zo’n hond, maar dan probeer ik me te bedenken dat een hond me niet zomaar aan gaat vallen. Toch versnel ik mijn pas als ik een hond dreigend naar me zie blaffen.

Op het station pak ik de trein naar Vila Real de Santo António. Een kleine 10 minuten later stap ik uit en na dagen in stilte moet ik weer even wennen aan alle geluiden van de stad. Aan het verkeer en de drukte. Maar ik vind het ook wel weer leuk om weer wat mensen te zien en nieuwe indrukken op te doen. Dit stadje heeft een groot mozaïeken plein ‘Praça Marquês de Pombal’ dat nu helemaal in de kerstsfeer is, heel leuk! Overal klinken kerstliedjes en veel mensen zijn op shoptour. Ik ben juist op zoek naar leuke terrasjes. Ik begin bij een pasteleria voor een cappuccino en pastéis de nata, slenter verder door de stad totdat ik trek krijg en besluit te lunchen. Alleen waar? Er zijn ontelbaar veel terrassen, ik krijg acuut last van keuzestress. Na een paar rondjes lopen word ik gek van mijn getwijfel en ga ik maar bij een burgerbar zitten. Een goede keus, want de zalmburger met huisgemaakte friet smaakt heerlijk. Halverwege de middag pak ik de trein terug, dan ben ik nog voor het donker terug bij mijn Airbnb en kan ik daar nog even de zonsondergang bewonderen.

Tavira

De dag erna geniet ik nog van een mooie zonsopkomst en een thee op de patio, daarna reis ik verder met de trein naar Tavira. Ik heb een guesthouse geboekt aan de rand van de stad, maar toch in een landelijke omgeving. Vier honden begroeten mij met enthousiast geblaf. Ze komen nieuwsgierig op me af rennen. Deze honden zijn wel wat gewend qua vreemde mensen op het erf. Het zijn in ieder geval geen enge waakhonden, anders had ik hier nooit voor gekozen. Als de gastvrouw me een rondleiding door de studio geeft, staat één van de honden nieuwsgierig naar binnen te kijken. De gastvrouw heeft een drankje en kaasjes en andere lekkere hapjes klaargezet, heel lief! Sommige producten komen uit eigen tuin. De eerste twee uur ga ik dan ook lekker buiten in de tuin zitten, genieten van al het lekkers. Daarna ga ik nog even de stad in. Ik heb al een deel gezien voordat ik naar het guesthouse ging, maar zo zonder koffer en rugzak is het een stuk aangenamer om door de stad te slenteren. De meest gefotografeerde plek is de brug Ponte Romana. Vanaf de brug vang je de hele stad in één blik. Langs de kade vind je gezellige terrassen aan het water. Absoluut het mooiste gedeelte van de stad, al zijn de steegjes en alle oude gebouwen ook de moeite waard om te bekijken.

Op zaterdag krijg ik een heerlijk ontbijt geserveerd. Het is super veel, maar zo lekker dus ik eet mijn buik helemaal rond en bewaar nog wat voor later op de dag. Omdat het regent vandaag doe ik niet zoveel, naast een paar boodschappen doen, lezen en op mijn bed hangen. Zulke dagen zijn ook best lekker, de hele dag in de joggingbroek en ´s avonds een diepvriespizza in de oven. Maar toch ben ik blij als de zon de volgende dag weer doorbreekt, want ik word er ook wel een beetje lamlendig van.

Het is mijn laatste dag in Portugal, ik krijg weer een heerlijk ontbijtje dat ik dit keer in de tuin kan nuttigen. Eén van de honden zit wel heel erg te schooien, dus wordt ze naar binnen geroepen. Na het ontbijt komen de honden me gelukkig weer vergezellen, want ze zijn echt een geweldige toevoeging aan mijn verblijf hier. Ik zou ook dolgraag nog willen blijven, maar het is handiger als ik vannacht in Faro slaap. Morgenochtend moet ik daar namelijk op het vliegveld zijn voor de vlucht naar Eindhoven. Ik drink nog een koffie in Tavira en pak dan de trein naar Faro. Hier pak ik nog een terrasje, geniet van de laatste zonuren op het dakterras en bestel weer een heerlijke curry in het Indiase restaurant waar ik de vorige keer ook was.

In eerste instantie zou ik langer in Portugal blijven, maar mijn yogavakantie eind december gaat niet door. Ook hebben mijn zusjes, vader en ik een maand geleden besloten een reis naar Tanzania en Zanzibar te boeken voor begin januari. Dus heb ik mijn retourvlucht nu op 21 december zodat ik de feestdagen in Nederland door kan brengen.

Er is inmiddels weer zoveel gebeurd en sinds de laatste persconferentie heerst er een taboe op reizen. Dat merk ik hier overigens niet, zeker in steden als Lagos en Tavira zijn nog best wat toeristen en reizigers te vinden. Ik heb ook niet het gevoel dat ze me hier zien als een wandelend virus omdat ik uit Nederland kom. We hopen nog steeds dat we gewoon kunnen vertrekken. Ik weet wel dat Portugal nog niet voorbij is voor mij. Ik heb deze periode veel nagedacht over de toekomst en heb al een aantal ideeën in mijn hoofd. To be continued 😊