Roadtrip door Spanje

TINEKE WINK

Na een onrustige nacht in Biarritz word ik wakker en ik zie dat de parkeerplaats nog voller is geworden. Dat verklaart meteen de onrustige nacht, zoveel nieuwe mensen zijn er vannacht bij gekomen. Er staat zelfs een tentje tussen alle campers. Miep valt weer uit de toom, niet alleen qua kleur maar ook qua ouderdom. Er staan overal shiny surfbusjes om Miep heen waardoor ze er nog ouder uitziet. Ach als ze nog maar rijdt, dat is het belangrijkste.

Ik zeg tegen Ingrid dat ik het gek vind dat het al licht is buiten is tot het kwartje begint te vallen. Wacht…is de wintertijd niet ingegaan? Helemaal langs ons heen gegaan. Tijd is toch iets waar we zeeën van hebben, dat uurtje meer of minder merken we amper op. We lopen nog even naar de zee voor een duik en dan reizen we weer verder. Op naar Spanje!

Spanje is wel een mijlpaal. Ik had niet durven dromen dat we dat zouden redden, ik dacht misschien staan we voor die tijd al ergens met pech langs de weg. Na een half uurtje rijden we Spanje al binnen, of is het Tsjechië? We zien allemaal bordjes in een onbegrijpelijke taal. Waar zijn we? Pas later zie ik een restaurant met ‘tapas’ en pas dan besef ik: we zijn gewoon in Spanje! Miep heeft het al tot Spanje gered. Het landschap wordt steeds heuvelachtiger, maar Miep tuft elke berg op. De ene keer met gemak, de andere keer met iets meer moeite. Maar ze flikt het elke keer wel weer.

We rijden aan het begin van de middag de bergen in, vlakbij Hondarribia, een stad met 17.000 inwoners. De park4night locaties hier vinden wij iets te druk, maar we vinden verderop nog een andere inham die perfect als parkeerplek + slaapplek dient. Het is ’s middags nog wel druk met voorbij sjezende wielrenners en auto’s, maar als de avond valt is het heerlijk stil. Maar ook wel een beetje spooky vind ik, omdat we echt helemaal alleen zijn (op een schattig vogeltje na) en we door de mist weinig zien. We brengen hier verder wel een hele relaxte dag door en doen weinig.  

Witte badjassen

De dag erna rijden we naar Hondarribia. Een stad die er ongetwijfeld heel leuk uitziet als het niet regent, maar nu oogt alles grijs en grauw. De ochtend brengen we door in een koffietentje waar we de hele ochtend met één koffie doen en ondertussen wifi en elektriciteit schrapen en mooi ook even naar een schone wc kunnen gaan (altijd fijn). Daarna weten we even niet zo goed wat we met onszelf aan moeten. We staan op een parkeerplek met uitzicht op twee Spanjaarden in witte badjassen. Ze zitten in de overkapping van hun tuin van een kopje koffie te genieten. Vandaag zou ik wel even één van hen willen zijn. Niet vanwege de koffie, die hebben we zelf ook wel. Maar even niet nadenken, gewoon thuis zijn en genieten van alle luxe. Met een schone witte badjas aan. Treedt de reismoeheid nu al op?

Ik ben vooral even klaar met steeds zoeken naar een slaapplek. Vooral omdat het niet lijkt te lukken om in San Sebastián een slaapplek te vinden. We lezen alleen maar ontmoedigende verhalen over inbrekers op Park4Night. Die vertaalapp is trouwens wel weer grappig, zo staat er bij een recensie: attentie! We lieten ons hier overvallen. Wat waarschijnlijk moet zijn: er is bij ons ingebroken. Uiteindelijk, na het even te laten rusten, vind ik ineens een perfecte parkeerplek in een woonwijk in San Sebastián. Naast een park, wat dan weer onze achtertuin kan zijn. Vol goede moed reizen we er naartoe, deze (mini) dipjes horen er ook bij.  

Home is where you park it

Alle parkeerplekken zijn bezet, op eentje na. Gelukkig is Miep niet zo groot en kan ze net als een personenauto overal staan. Ingrid parkeert haar weer perfect in, precies onder een lantaarnpaal zodat we ’s avonds extra licht hebben. Dat kunnen we wel gebruiken, want het wordt nu om zes uur al donker en dan moeten wij het doen met een paar lampjes in Miep. Het is onze tweede dag in Spanje, en we hebben nog geen zon gezien. Het is wel kenmerkend voor het noorden van Spanje dat het er veel regent, dus echt verbaast ben ik niet. Dan maar even naar het winkelcentrum lopen om even te shoppen en onze elektrische apparaten op te laden. Ik kijk mijn ogen uit in de XL-supermarkt hier. Ik vind er zelfs Alpro Barista Avena (haver). Helemaal blij ben ik met deze vondst, want samen met Oatly drink ik deze plantaardige melk het liefst in mijn koffies. We slaan gelijk acht pakken in.  

De volgende ochtend is het zonovergoten. Ik zie ineens hoe mooi de woonwijk is waar we nu even ‘wonen’. Alles is mooier als de zon schijnt. Ik haal een stokbrood bij de bakker om de hoek en we ontbijten in het park. Zo fijn hoe elke plek weer als thuis kan voelen. ‘Home is where you park it’ zingen Arnan en Anne (Anae), een duo dat met een Volkswagen busje rondtrekt. Daar ben ik het volmondig mee eens. De rest van de dag verkennen we de stad. We lopen kilometers langs de kust. Het is een feestdag vandaag en dat is te zien aan het aantal mensen dat hier rondloopt en op het strand van de zon geniet. Ik neem zelf ook nog even een verkoelende duik in de zee, normaal een onderdeel van de ochtendroutine, maar niet als we te ver van de kust af slapen. We zijn niet zo cultureel ingesteld dus ik kan hier niets zeggen over alle must see’s van de stad. Musea slaan we vaak over en kathedralen zijn mooi om te zien, maar het grootste geluk zit hem toch in kleine interacties voor ons. Mooie ontmoetingen of gesprekken met elkaar, een koffie in de zon of een gratis warme douche vinden. Behulpzaamheid is ook heel fijn, zo is er een man die ons meteen wil helpen als hij ons ziet struggelen met Google Maps.

Slapen op een klif

Na twee nachten in San Sebastián reizen we verder. Op naar Bilbao! Een stad waar we heengaan op aanraden van Minke. Ze kwam er samen met Sandra tijdens de Camino del Norte ‘de spin’ tegen en ze maakten er talloze filmpjes en foto’s van. Oké, wij gaan ook naar de spin! Terwijl we naar Bilbao rijden, zoek ik naar gratis parkeerplekken in deze stad. De recensies op Park4Night zijn niet al te best: ‘Ons busje werd leeggeroofd terwijl we een bezoekje brachten aan het Guggenheim museum’. Ik ben niet zo snel bang te maken, maar drie recensies achter elkaar over inbraken maken me wel alert. We hoeven niet eens na te denken over de vraag of we wel of niet gaan parkeren, want er is toch nergens een vrije parkeerplek te vinden. We doen een half uur over een afstand van vijf kilometer. Het verkeer in Bilbao staat helemaal vast. Op elke hoek van de straat staat bovendien politie, dat maakt het straatbeeld er ook niet gezelliger op. Ik zie de spin ook nergens. We zijn er wel klaar mee. Nu de stad nog uit zien te komen. Helemaal opgelucht zijn we als dat uiteindelijk lukt. We rijden weer verder richting Santander. Omdat we tijd hebben bespaard door niet in Bilbao te stoppen, bedenken we dat het ook nog wel leuk is om in het kustplaatsje Laredo te stoppen. Het is heerlijk weer en we zien hier hele leuke gekleurde huisjes met een palmboom ervoor. Net Curaçao dit. We besluiten dat dit de perfecte plek is voor een koud biertje (uit de supermarkt) in de zon.  

Na het biertje reizen we naar de volgende Park4Night stop. Onze slaapplek is op een klif op 5 kilometer van het centrum van Santander. Er staan een paar andere campers en een tractor geparkeerd. Het uitzicht op de wilde golven is spectaculair. Dit is wel de ultieme wildkampeerplek. Terwijl we borrelen komt er een mede-camperaar naar ons toe. Hij ziet me klooien met de selfiestok en biedt aan een foto van ons te maken. Heel aardig! Daarna maken we een praatje met hem. Hij is een Nederlander die naar Australië is geëmigreerd en nu een half jaar met zijn vrouw door Europa rondreist. Hij vindt het super leuk dat wij zo op de bonnefooi reizen. Naast wat gesprekken hier en daar met medereizigers ontmoeten we weinig mensen. Als het donker wordt koelt het al snel af en gaat iedereen naar binnen.  

Verjaardag vieren

De volgende ochtend ben ik jarig! Ingrid versiert Miep met een verjaardagsslinger en ballonnen. Ik voel me helemaal jarig. Heel bijzonder om mijn verjaardag op deze manier te vieren. Voor vandaag heb ik een hotelletje voor ons geboekt van het verjaardagsgeld dat ik van Mutti heb gekregen. We parkeren Miep op een gratis parkeerplaats dichtbij het centrum en lopen (in de regen) door de stad. Snel naar een sidra barretje voor bier en tapas. Het personeel daar scoort meteen punten door ons een schone handdoek aan te bieden om ons gezicht mee af te drogen. We genieten van de biertjes en de verschillende tapas. Om drie uur kunnen we inchecken in het hotel en stipt om drie uur staan we bij de receptie. Ik sta te popelen om in te checken. De kamer bevalt heel goed. Een normaal tweepersoonsbed (kunnen we beide eindelijk als een zeester liggen), schone lakens, een warme douche (helaas niet zo heet), een spiegel waar we onszelf helemaal in kunnen zien, en elektriciteit en wifi. We zijn helemaal geen warme kamer meer gewend want na het douchen zijn we oververhit en gaan we op het balkon zitten terwijl het vandaag best fris is. Zo gewend zijn we ook al aan het buitenleven. De cava gaat open en de grijze lucht maakt plaats voor wolkenvelden waar af en toe het zonnetje tussenuit piept. Toch nog zon op mijn verjaardag! ’s Avonds genieten we van een heerlijke stoofpot en roseetjes bij een leuk barretje. De stoofpot valt wel heel zwaar op onze magen, normaal eten we ´s avonds veel lichtere maaltijden zonder vlees en liggen we op dit tijdstip (half 10) al lang en breed op bed. Die nacht slapen we als een roos in het luxe hotelbed. Ook al slaap ik met oordopjes, ik hoor altijd wel geluiden in Miep. Een auto die passeert, de wind die driftig tegen het tentdoek waait of stemmen van voorbijgangers of jongeren. Nu is er alleen complete stilte.

De volgende dag blijven we de hele ochtend in het hotel hangen tot het onvermijdelijke moment om uit te checken nadert. Dag luxe! Terug naar het camperleven. Gek eigenlijk, ik mis de luxe helemaal niet totdat ik het weer ga ervaren en denk: oja, zo voelt gemak. Zo voelt het om niet te hoeven nadenken. Als je in een camper woont gaat het grootste deel van je tijd op aan praktische noodzakelijkheden. Elke dag moeten we bezig zijn met dingen als water halen, een plek zoeken om te slapen en bepalen wat we gaan doen met onze dag. De ene dag gaat dat heel makkelijk, de andere dag kost het allemaal veel meer energie.  

Koude nacht

We zitten gelukkig al snel weer in het camperleven. Een mooie plek om te slapen draagt daar wel aan bij. Zo slapen we drie nachten achter elkaar in Xivares, pal aan een surfstrand. Er zijn douches en er is water. En de mogelijkheid om ’s ochtends een duik in de zee te nemen. En het is er rustig ’s nachts. Wat mij betreft heeft het alle elementen voor een perfecte wildkampeerplek. Het enige nadeel is dat de wc’s gesloten zijn. Op een avond merken we dat het flink afkoelt en gaan we met een kruik al vroeg op bed liggen. Door de kou kan ik de slaap niet vatten. Mijn neus en voeten voelen aan als ijsklompjes. De volgende ochtend kijk ik even hoe koud het daadwerkelijk is. Een paar graden boven 0. Ook al is het koud, we nemen toch een duik in de zee. Het water voelt zelfs warm aan vergeleken met de ijzige kou die we boven water voelen. Maar daarna duurt het een eeuwigheid voordat we opwarmen. Mijn tenen blijven gevoelloos en zelfs met een jas aan, deken om me heen, muts op, handsschoenen en koffie om op te warmen krijg ik het niet warm. Tot we later in de ochtend een wandeling maken door de omgeving en we eindelijk langzaam opwarmen door de zon. Mijn tenen voelen eerst aan alsof er duizenden speldenprikjes in prikken, tot ze eindelijk weer levend aanvoelen. Het is een hele fijne wandeling langs de zee en door een teletubbie landschap met uitzichten zover als het oog rijkt.  

We verkennen ook de stad Gijón, die op 15 minuten rijden van Xivares ligt. Eerst hebben we nog de missie om een wasserette te vinden om onze berg wasgoed te wassen. Even snel een was doen is er niet bij. Al met al duurt het hele proces zo’n anderhalf uur. Vrije parkeerplek zoeken, wasserette zoeken, geld pinnen, papiergeld wisselen voor muntjes, wassen 30 minuten en drogen 20 minuten. Gelukkig kunnen we in het zonnetje voor de wasserette zitten met een boek, zodat het wachten niet zo’n ramp is. Daarna wandelen we over de boulevard waar de golven over de reling klotsen. Plets! Meteen weer verkoeling. Hier zitten we natuurlijk heel erg op te wachten. We warmen weer op, op een terras in de zon waar we een schaal chips aanvallen die we bij ons biertje krijgen. Een heel groot voordeel van Spanje is dat je bij elke bestelling gratis tapas krijgt.

Mentale uitdagingen

Na drie nachten aan zee reizen we weer verder. We wisselen natuur af met steden. Dit keer slapen we weer in een stad. Santiago de Compostella is onze volgende stop. Een stad die vooral bekend staat als het eindpunt van de beroemde pelgrimstocht. We slapen op een parkeerplek bij een park. Dit keer kunnen we niet van het zonnetje in het park genieten, want het regent alleen maar de twee dagen dat we hier zijn. Regen en kou zijn echt mentale uitdagingen in een camper. We wilden juist ontsnappen aan slecht weer door te overwinteren in het buitenland. Nu komen we het alsnog tegen. We zitten deze dagen dan ook veel in barretjes te schrijven en spelletjes te doen in het gezelschap van fluffy katten. Ook geen straf! Dan maar iets meer geld uitgeven. We willen niet de hele dag in Miep zitten.

Na bijna een maand reizen is de roze bril van mijn gezicht gezakt. Figuurlijk, maar ook letterlijk. Mijn roze Ray-Ban bril die ik voor vertrek op Vinted heb gekocht, ben ik kwijtgeraakt op een zonnige dag bij de gekleurde huisjes met palmboom. Sinds ik mijn roze bril niet meer heb, regent het meer en ziet de wereld er wat minder rooskleurig uit dan in het begin van de reis. De vraag is nu: hoe gaan wij de komende tijd om met die uitdagingen als regen en kou? Of even niet meer weten wat we moeten doen? En is het erg om onszelf af en toe tegen te komen? Ik denk het niet. Zit de grootste groei niet in uit je comfortzone stappen? Ik merk nu al dat deze reis heel erg leerzaam is.

Lokaal festival

We rijden verder naar Vigo, de voorlopig laatste stad in Spanje voordat we naar Portugal reizen. Het is een mooie autorit, waar we de tolweg (weer) vermijden en over allemaal binnendoor weggetjes rijden. We zien ook veel pelgrims lopen. Ondertussen zingen we keihard mee ‘Grijs’ van Jaap Reesema en Nielson. Het gaat over een overleden vriend, maar wij interpreteren het liedje anders en bij ons gaat het letterlijk over grijze luchten. ‘Maar ik voel de warmte niet’ zingen we vol overgave, zoveel behoefte hebben we weer aan warmte van de zon. In Vigo hebben we een mooi plekje pal aan het strand. Er zijn openbare toiletten, watertappunten en douches dus de voorzieningen zijn weer geregeld. Zo hebben we nooit een camping nodig. Wel slapen we direct aan de weg, dus heel rustig is het niet. De palmbomen en de zee maken echter veel goed. En het mooie weer, want de volgende dag laat de zon zich weer zien en ziet het camperleven er gelukkig weer veel beter uit. We blijven hier twee nachten slapen en zitten veel in de zon. We hebben zelfs een heuse stranddag. De eerste in Spanje van (net) boven de 20 graden. In San Sebastián hadden we ook super mooi weer, maar toen wilden we de stad verkennen in plaats van op het strand liggen. We hebben mooie gesprekken over de reis, verwachtingen en onze toekomstdromen. Ik doe tijdens deze reis weer allemaal nieuwe inzichten op.  

We vergeten de tijd bijna, waar we ineens op moeten letten. We hebben die middag namelijk afgesproken met twee locals die we via via hebben leren kennen. Zij laten een mooi strand zien in de omgeving, we bekijken de zonsondergang vanaf een klif en we gaan samen naar een lokaal festival in Moaňa. We eten er traditionele gerechten als Galicische octopus en drinken wijn uit een kommetje. Het is heel gezellig en relaxt. Ze trakteren ons, omdat het in Galicië gebruikelijk is dat je voor je gasten betaalt. We krijgen zelfs nog een logeerkamer in hun huis aangeboden. Heerlijk weer even een nacht in een huis slapen, hier heb ik af en toe wel behoefte aan. Als bedankje voor hun gastvrijheid betalen we de volgende ochtend voor het ontbijtje dat we buiten de deur nuttigen. Wat een fijne afsluiting van Spanje. Nu op naar Portugal!