Reizen naar Tanzania tijdens corona

SANDRA WINK

Op het moment van schrijven is het 18 januari 2021. Alles wat in deze blog wordt geformuleerd kan wellicht op een andere datum weer veranderd zijn. Ik schrijf op wat mijn gevoel is. Als je een andere mening hebt is dat ook helemaal prima. Ik wil niemand kwetsen of naar een bepaalde kant trekken. Dit is puur mijn gevoel dat ik van me afschrijf. Er is zo weinig te vinden wat er buiten corona in de wereld gebeurd. Als we alleen het standaard nieuws aanhouden dan weten we nog maar een fractie. En is dat de gehele waarheid? Op de overheidspagina van het Ministerie van Buitenlandse Zaken is het reisadvies voor de hele wereld negatief. Alle landen zijn oranje of rood gekleurd. Is het echt zo gevaarlijk als iedereen beweert? Zoek je informatie over reizen naar Tanzania, dan krijg je geen veelbelovende berichten. Ontmoedigend zelfs. Zo schrijft National Geographic dat de corona situatie in Tanzania ‘zorgelijk’ is en dat er ‘druk is op de zorg’. Is dit echt waar?

Ondanks de negatieve adviezen, onzekere berichten en wisselende reacties in mijn omgeving besluit ik, samen met mijn zusjes en mijn vader, ons gevoel te volgen. We vertrekken naar Tanzania, op 1 januari 2021. We gaan er voor!

De reis van Nederland naar Tanzania

5 uur ‘s nachts worden we opgehaald door de taxi. Met maar 2 uurtjes slaap achter de kiezen gaan we in de donkere nacht richting Schiphol. Eenmaal daar is het compleet uitgestorven. Wel loopt er veel personeel rond. Met ons mondkapje op checken we in bij KLM waar we de balies voor het uitkiezen hebben. We hebben geen PCR test gedaan omdat deze niet nodig is voor een vlucht naar Tanzania. De grondstewardess is hierover verbaasd, omdat dit een van de weinige landen is. We zijn binnen 1 minuut door de douane heen en wanneer de marechaussee aan Minke vraagt waar de reis naartoe gaat zegt ze heel eerlijk: op safari in Tanzania. ‘Oh, goed begin van het nieuwe jaar!’ Krijgt ze als reactie terug en ze mag doorlopen. Het is super rustig bij de gates en we drinken een koffie bij Starbucks omdat we veel te vroeg zijn. We kijken verbaasd op als we mensen zien die eruit zien als marsmannetjes: compleet gehuld in een wit pak, met mondkapje en een beschermbril én spatscherm. Later zien we nog veel meer reizigers er zo bij lopen. Het boarden is zo klaar en het vliegtuig is voor de helft gevuld. Heerlijk wel om languit te kunnen liggen. Het moment dat ik het vliegtuig uitstap, overvalt me een golf van geluk. Ik weet nu al: Dit is de beste beslissing ooit!

Inspirerende dagen in Arusha

We bezoeken samen met Allen, onze lokale partner, de projecten waarmee we samenwerken met Het Andere Reizen. Bijzonder om even mee te helpen bij de crisisopvang voor baby’s, waar ze sinds vorig jaar maart al geen vrijwilligers meer ontvangen. Ondanks dat het project op eigen houtje kan staan, zijn de vrijwilligers nog altijd hard nodig. Veel babyspullen zijn in Tanzania lastig te krijgen en de eerdere donaties raken langzaam op. We lunchen in het lege vrijwilligershuis en bezoeken de basisschool en tot slot het lokale ziekenhuis. Geen covid patiënten hier, geen mondkapjes en geen afstandsregels. Het leven gaat hier door. Het is geweldig om te zien hoe blij ze zijn met onze komst. En hoe erg ze hier genieten en zich niet druk maken.

Al na 2 dagen voelen we ons hier al zó thuis. We bezoeken nog een dierenasiel aan de rand van het Arusha National Park. Hier worden gewonde puppy’s en honden opgevangen door twee Duitsers en hun vrijwilligers. Met zoveel passie doen zij hun werk met weinig middelen, alles voor het welzijn van de honden. Vervolgens bezoeken we onze vriend Charles, die ons met zoveel liefde en knuffels ontvangt. We praten met hem over de corona situatie in Tanzania en in Nederland. Het is een zwaar jaar voor hem geweest. In zijn huis verblijven gewoonlijk ook vrijwilligers die voor een gastgezin kiezen. Nu is het al bijna een jaar leeg. Hij is verbaasd als we hem vertellen over de vele regels die nu in Nederland van toepassing zijn. Een winkelwagen verplicht tijdens je boodschappen, overal mondkapjes, al bijna een jaar geen nachtleven meer, reizen wordt afgeraden, restaurants dicht, elkaar geen knuffels geven.. etc. Hij is geschokt en wanneer we vertrekken knuffelen we elkaar lang en beloven we dat we elkaar snel weer zien.

Het dierenrijk voor onszelf tijdens de safari

We gaan op een 5-daagse kampeersafari naar het Tarangire, Ngorongoro en Seregenti National Park. Bij de entree van het eerste park staan een handjevol jeeps. Volgens Allen, onze gids en lokale partner, is het hier normaal veel drukker. Toch zijn we wel verbaasd dat er nog andere toeristen zijn. Waarom zouden zij hier zijn? Wat heeft hun land geadviseerd?

Bij een uitzichtpunt kijken we uit over de oneindige krater van Ngorongoro. Er zijn ook toeristen, wat even wennen is. Allemaal dringen ze voor het beste plekje voor een selfie. Wel bijzonder dat er geen Chinezen zijn. Stiekem wel heel fijn.

We bezoeken een Masai dorpje. Normaal is dit een toeristenwalhalla, en ik bereid me dan ook voor op een groot toeristisch toneelstuk waarbij we van alle kanten worden belaagd. We zijn de enige gasten en we worden super leuk ontvangen. In het Serengeti National Park slapen we op de enige camping die open is. Tijdens de game drives vertelt Allen ons dat er gewoonlijk honderden jeeps zijn. Dit kunnen wij ons niet voorstellen. Alleen bij de leeuwenrots en bij een luipaard delen we de momenten met maximaal 10 jeeps. Verder zijn er zoveel momenten dat we de enige jeep zijn. Zoals wanneer we een familie van leeuwen en welpjes tegemoet komen. We rijden ze een hele tijd rustig achterna en kunnen wel uren blijven kijken. Erg bijzonder!

Hoe is het op Zanzibar?

We ruilen het dierenrijk in voor het tropische Zanzibar. Met een klein vliegtuigje vliegen we (zonder mondkapje) van Kilimanjaro naar Zanzibar.

Op de luchthaven wordt alleen heel snel onze temperatuur opgemeten. We zijn verbaasd om te zien hoeveel toeristen er op het vliegveld staan. Allemaal Russen. Zo blijkt dat er 2x per week een rechtstreekse vlucht van en naar Rusland gaat. Hier lijkt het alsof het toerisme nooit heeft stilgestaan. Ook in ons hotel krioelt het van de toeristen, wat wel even wennen in. Aan het einde van de dag leeft het strand helemaal op. Alle locals komen hier wanneer de zon niet meer aanvoelt als een vuurbol. Het strand is één grote speeltuin voor kinderen en een sportschool voor de mannen. Als acrobaten maken ze salto’s en trainen ze in het zand en in de bomen. De vrouwen zitten in hun verhullende hoofddoeken bij elkaar. Wat een energie, iedereen leeft helemaal op. Hier leeft een mix van Afrika en het Midden Oosten.

Op de avondmarkt proberen we verschillende lokale lekkernijen uit. Een hele belevenis. We worden van alle kanten aangesproken. De mensen zijn hier duidelijk meer gewend aan toeristen. De laatste weken brengen we door in Nungwi en Paje. In Nungwi zijn voornamelijk Russen, maar in Paje is het een mix van nationaliteiten. Het is aardig druk op beide plekken. Er zijn geen mondkapjes, en bij enkele hotels en restaurants kun je je handen desinfecteren. De sfeer is onbezorgd. Wat een leventje hier.

De situatie in Tanzania

Tanzania heeft vorig jaar de samenwerking met de World Health Organization verbroken omdat ze het niet eens zijn met de berichtgeving die vanuit de WHO wordt gedaan. De economische impact zou te groot zijn als ze maandenlang in lockdown moeten blijven. De mensen hier leven van hun dagloon, een dag geen werk is dus geen inkomsten. Bovendien hebben ze niet de luxe van vers drinkwater uit de kraan en een koelkast om voedsel te bewaren, dus je móet wel de straat op om voor jezelf en je gezin te kunnen zorgen. Dus men ging in mei de straat weer op, pakte het leven weer op en wat gebeurde er: helemaal niks! Geen oversterfte of druk op de zorg. En tot op de dag van vandaag is dit nog steeds zo. Het leven gaat door.

Medicijnen zijn voor de Tanzanianen duur en de meesten kunnen zich dat niet permitteren. Dus zorgen ze ervoor dat de basis goed is. Zorg goed voor jezelf, voedt je lichaam met puur en onbewerkt voedsel en zorg voor minimale stress. Het is eigenlijk zó simpel. Waarom wordt hier in Westerse landen zo weinig focus op gelegd? In plaats daarvan slik je direct medicijnen als je ergens last van hebt, in plaats van bedenken waar de pijn vandaan komt. Hoofdpijn? Paracetamol erin en je kan door. Maar je lichaam geeft jouw misschien wel een teken dat je te druk bent, te weinig hebt gedronken, kortom: teveel van jezelf vraagt. In plaats van te doen waar je lichaam om vraagt, stop je er een verdovingsmiddel in en negeer je de behoefte van je lichaam. Het is een verademing om in een land te zijn waar de focus ligt op een goede basis.

Hét moment om naar Tanzania te reizen

Wat ons betreft is dit hét moment om een reis te maken naar Tanzania. Het voelt alsof je tijdens een safari het dierenrijk voor jezelf hebt. Helaas wordt Tanzania nog altijd negatief in het nieuws gebracht. Wij zien en horen het nu met onze eigen ogen: er is hier niks aan de hand. Je kan hier naartoe reizen, zonder PCR test. Mensen verwelkomen je met open armen. Ze snappen het hier: zorg ervoor dat je geen stress hebt, jezelf voedt met de juiste voeding, goed slaapt en tijd doorbrengt met familie en vrienden. Dit voorkomt al veel ziektes. Juist een goede basis is zo belangrijk. In plaats van paniek en angst wordt er door de overheid hoop en vertrouwen verspreid.

Wat ik tot slot wil meegeven: heb vertrouwen en zorg goed voor jezelf. Reduceer stress tot een minimum. Er is geen reden voor paniek en angst voor wat-als scenario’s. We hebben het zo goed. Wees dankbaar. Lief voor anderen. Lach naar mensen. Geniet van alle momenten. Probeer niet materialistisch te zijn. Focus op ervaringen. Wees nieuwsgierig. We leven in een consumptie maatschappij en probeer je daardoor niet af te leiden. Jezelf prikkelen met nieuwe ervaringen, leermomenten en uitdagingen: dat is waar je geluk uit haalt.

Dus boek dat vliegticket naar Tanzania 😉 Hakuna matata!