Reizen in coronatijd

TINEKE WINK

Het is maart 2020 als de wereld op slot gaat. Reizen is onmogelijk geworden, het vliegverkeer wordt stilgelegd. Overal zitten Nederlanders vast in het buitenland. In elk land is de mate van lockdown anders. Sommige landen nemen hierin rigoureuze maatregelen. In Spanje mag je niet meer naar buiten, tenzij je een geldige reden hebt. Nederland gaat ook op slot, maar daar heb je nog relatief veel vrijheid. Zo kun je nog gewoon winkelen en de natuur in. Hoewel dat ook sterk wordt afgeraden, thuisblijven moet je! Een jaar later lijkt er niet veel te zijn veranderd, we zitten weer (of nog steeds, de horeca is al bijna zes maanden gesloten) in een lockdown. Wandelen is nog nooit zo populair geweest, dit keer is het wel geaccepteerd om de natuur op te zoeken, sterker nog: mensen snakken naar verlichting. Een terrasje pakken, spontaan winkelen in plaats van 10 of 20 minuten shoppen op afspraak, een dagje sauna of pretpark of doorzakken in de kroeg. Op het moment van schrijven is dit niet mogelijk, dus kun je drie dingen doen. Accepteren, er tegen vechten (bijvoorbeeld demonstreren) of weggaan. Ik kies voor het laatste. Al is het niet perse een vlucht, ik had al voor de coronacrisis plannen om in november te vertrekken. Wel voelen de bestemmingen daarna als een toevluchtsoord. Als een verademing om even weg te zijn van een wereld met strenge coronamaatregelen.

Terrasjes pakken in Portugal

Het is zondag 15 november als ik vertrek. Ik vind het best spannend, hoe gaat vliegen in coronatijd zijn? Op Schiphol is het rustig en de sfeer is ontspannen. Omdat ik vijf weken alleen met handbagage reis heb ik vijf lagen kleding aan. Een medewerker maakt er een grap over omdat ik eerst een paar lagen uit moet trekken voordat ik door het detectiepoortje loop. Bij de gate is het rustig, het vliegtuig blijkt ook maar voor een kwart vol te zitten. Ik heb drie stoelen voor mezelf. Als we opstijgen pink ik een traantje weg. Wat is het bijzonder om weer op reis te gaan. Enkele uren later valt er een deken van Portugese warmte over me heen. De aanblik van palmbomen en mensen op het terras maakt me al heel vrolijk. Ik besluit dit aanlokkelijke voorbeeld te volgen en ga lunchen in het centrum van Faro. Ik vind daar een tafel in de zon met uitzicht op citrusbomen. Uitgehongerd stort ik me op de pizza en ik geniet van de sangria. Ook bij dit moment sta ik even extra stil. Wat heerlijk dat de horeca hier open is.

Stranden voor jezelf

Het is deze winterperiode over het algemeen heel rustig in de Algarve. Het voordeel is dan ook dat je de stranden bijna helemaal voor jezelf hebt. Tijdens de Seven Valleys Trail (een wandelpad langs zeven valleien) kom ik nauwelijks andere mensen tegen. Ik kan ongegeneerd foto’s van mezelf maken met tripod en afstandsbediening (echt een tip voor als je alleen reist!). Het is niet overal in de Algarve zo rustig, Lagos en Tavira zijn heel levendig en daar geniet ik ook wel heel erg van. Er zijn vooral veel jonge mensen hier, die waarschijnlijk ook een toevluchtsoord hebben gezocht. Veel mensen kunnen tegenwoordig locatie-afhankelijk werken, dus waarom dan niet een tijdje naar een ander land?

De restaurants sluiten uiterlijk om 22.30 uur en er is een avondklok vanaf 23.00 uur. Ik merk hier vrij weinig van, aangezien ik dan allang in dromenland ben. Ik ben blij dat de horeca gewoon open is, anders zou dat wel een gemis zijn. Zeker op reis waar je sneller buiten de deur wat eet of drinkt. Naast dat je overal een mondkapje op moet behalve buiten en op het terras, merk ik gelukkig weinig van de angstpandemie. Portugezen trekken er graag op uit en zoeken elkaars gezelschap op (en anders zitten ze vast wel thuis). De gangpaden in de supermarkt zijn zo smal dat afstand houden onmogelijk is. Met een mondkapje op lijken veel mensen zich wel veilig genoeg te voelen. Gelukkig zie je buiten nog genoeg mensen zonder, anders zou het straatbeeld er wel wat ongezellig uitzien. Dat is ook de reden dat ik naar Portugal ben gegaan in plaats van Spanje, waar het dragen van een mondkapje buiten zelfs verplicht is.

Ophef over reizen

De vijf weken in Portugal vliegen voorbij, op 21 december vlieg ik weer terug naar Nederland. De volgende reis staat gepland voor 1 januari, dan ga ik samen met mijn vader en zusjes naar Tanzania. Het is wel even spannend of we kunnen vertrekken. Eind december is er namelijk heel veel ophef over reizen. Er duiken allemaal video’s op van drukte in de vertrekhallen op Schiphol. Veel mensen vinden het niet kunnen dat Schiphol nog steeds open is, er wordt zelfs gesproken over een vliegverbod. Premier Rutte uit elke persconferentie zijn ongenoegen over die ‘asociale‘ Nederlanders die toch op vakantie gaan. Maar een vliegverbod instellen is te drastisch en heeft te veel consequenties.

We volgen ons gevoel en als blijkt dat we toch kunnen vertrekken gaan we ervoor. En zo staan we op 1 januari in de vroege ochtend op een verlaten Schiphol. Wederom is de sfeer hier ontspannen. Wanneer de marechaussee aan Minke vraagt waar de reis naartoe gaat zegt ze heel eerlijk: naar ‘Tanzania op safari.’ ‘Oh, goed begin van het nieuwe jaar!’ krijgt ze als reactie terug. We zien op Schiphol veel Aziaten die een mondkapje opdoen niet voldoende vinden. Ze zijn compleet gehuld in een wit pak, met mondkapje en een beschermbril én spatscherm. Het ziet er heel futuristisch uit. Het vliegtuig is maar voor de helft gevuld. We hebben allemaal een rij voor onszelf dus we kunnen lekker languit.

We gaan op een 5-daagse kampeersafari naar het Tarangire, Ngorongoro en Seregenti National Park. Normaal gesproken zouden we de parken met heel veel toeristen moeten delen, nu hebben we het dierenrijk bijna voor onszelf. Een aantal campsites zijn gesloten, waardoor iedereen op één locatie verblijft. Hierdoor lijkt het nog best wel druk met al die tentjes naast elkaar. Maar eenmaal op safari, is het weer de rust zelve. Normaal gesproken zouden er honderden jeeps rondrijden, nu maar tientallen. Wat bijzonder om een leeuwenfamilie tegemoet te rijden en als enige jeep dit bijzondere moment te mogen aanschouwen. Andere momenten delen we wel met meer jeeps, maar nooit zoveel als het normaal zouden zijn.

Na een week reizen we verder naar Zanzibar. Er zijn hier veel toeristen, het lijkt hier wel een soort toevluchtsoord voor mensen die de coronasituatie in hun eigen land ontvluchten. Gevlucht naar een paradijs zonder mondkapjes, lockdowns en social distance. Dit is dus reizen naar Tanzania tijdens corona.

Het voordeel van reizen in coronatijd is dat je tickets vaak flexibel kunt omboeken. Bij KLM kun je kosteloos zo vaak als je wilt je ticket wijzigen, je betaalt alleen een eventueel tariefverschil. Als we horen dat de lockdown in Nederland weer wordt verlengd, besluiten we om nog een week langer te blijven. Toch niet echt een handige zet blijkt achteraf, aangezien we een week voor vertrek het bericht krijgen dat naast een PCR test nu ook een sneltest verplicht is. Deze dien je binnen vier uur voor vertrek af te nemen. Echter zijn er op dat moment nog helemaal geen sneltesten in Afrika. Kunnen we nog thuis komen? In een paar dagen tijd worden er toch nog een paar sneltestlocaties uit de grond gestampt (het is natuurlijk ook gewoon big business) en kunnen we terug naar huis. Je zou zeggen dat een sneltest (het woord zegt het al) zo gepiept is, maar in Afrika werkt dat net even wat anders. Het is enorm omslachtig en tijdrovend, bij elkaar doorloop je zo’n 11 stappen voordat je uiteindelijk het vliegtuig instapt.

Stap 1: inschrijven
Stap 2: wachten op een briefje
Stap 3: met het briefje naar de bank en betalen (25 dollar)
Stap 4: terug naar het testhoekje en sneltest afnemen
Stap 5: wachten op het resultaat
Stap 6: met het briefje met het resultaat een stempel ophalen
Stap 7: naar de incheckbalie om in te checken
Stap 8: naar immigratie en departure formulier invullen
Stap 9: wachten bij immigratie, een stempel voor in het paspoort
Stap 10: security check
Stap 11: naar de gate

Alles bij elkaar duurt dit zo’n drie zenuwslopende uren. Uiteindelijk wacht KLM netjes totdat iedereen in het vliegtuig zit en dat duurt nogal lang. Het vliegtuig vertrekt daardoor anderhalf uur te laat. Niet zo fijn voor de mensen die een overstap in Amsterdam hebben. En dat zijn er nogal veel, wij zijn één van de weinigen die Amsterdam als eindbestemming hebben.

Testen en hertesten

Na anderhalve week in Nederland maken we een afspraak voor een commerciële PCR test in Heerenveen. Over twee dagen vliegen we naar Curaçao en daar hebben we een negatieve testverklaring voor nodig. De GGD geeft geen reisverklaring af, dus om te reizen moet je een commerciële test doen. Een test doen kost hier 149 euro(!), gelukkig maar dat de vliegtickets naar Curaçao in deze tijd wel goedkoper zijn.

Twee dagen later zit Minke in haar eentje in het vliegtuig. Daddy en ik zijn beide positief getest op het coronavirus, dus we hebben het ticket noodgedwongen moeten omboeken. We hebben helemaal geen klachten, waardoor ik het niet vertrouw. Minke twijfelt of ze alleen naar Curaçao moet gaan. Ik zeg meteen doen, anders is haar negatieve testverklaring niet meer geldig. En hoe zuur zou het zijn als ze de volgende keer (vals) positief getest wordt?

De GGD belt ons voor het bron- en contactonderzoek en vertelt ons dat het virus waarschijnlijk nog 8 weken in ons lichaam blijft. Het heeft daarom geen zin om opnieuw te testen. Ik antwoord dat ik geloof dat ik vals positief getest ben en dat ik een negatieve testverklaring nodig heb voor een reis naar Curaçao. De medewerker begrijpt dat ik me opnieuw wil laten testen. Na het telefoontje maak ik gelijk een online afspraak voor een PCR test bij de GGD. Hoewel ik hier geen reisverklaring krijg, wil ik gewoon zeker weten dat ik het virus niet in mijn lichaam draag. Wat ben ik opgelucht als ik de uitslag krijg: negatief. Ik wist het! Wel zuur dat ik vals positief getest ben en gewoon weg had gekund. Later hoor ik ook dat commerciële testlocaties booming business zijn en dat daar veel vals positieve testen vandaan komen.

Het weekend erop is een bijzonder winters weekend waar heel Nederland massaal op het ijs staat. Daddy haalt glühwein dat we op een bankje voor het huis opdrinken. Ik word emotioneel van de aanblik van al die schaatsende mensen. Wat fijn om Nederlanders weer even onbezorgd en gelukkig te zien! De afgelopen dagen waren stressvol, maar dit weekend geniet ik met volle teugen van de winter en denk ik nog niet na over de volgende PCR test.

Code rood

Zondagavond komt de stress nog wel even om de hoek kijken, als voor de volgende ochtend code rood word afgegeven. Het wordt namelijk spek en spekglad. De testlocaties van de GGD blijven gesloten, de commerciële gelukkig niet. Vandaag gaan we weer bijna 150 euro ophoesten om ons opnieuw te laten testen. We willen over twee dagen in het vliegtuig naar Curaçao zitten. De binnenstad van Leeuwarden trotseren we met gevaar voor eigen leven, zo glad is het. Ik houd telkens mijn hart vast als Daddy weer eens bijna onderuit gaat. Vlak voor ons glijden er twee mensen uit, we zien zelfs mensen fietsen(!). Gelukkig komen we heelhuids aan op locatie. Door de adrenaline van de wandeling ben ik helemaal niet meer gespannen voor die PCR test.

Na een onrustige nacht constateer ik de volgende ochtend opgelucht dat de uitslag negatief is. We kunnen vertrekken! De sfeer op Schiphol zit er weer goed in, allemaal mensen op weg naar het paradijs. ‘Gaan jullie op vakantie?’ vraagt de stewardess. Ja zeg ik, mag eigenlijk niet he? ‘Groot gelijk hoor!’ antwoordt ze met een brede glimlach. En zo zit ik weer zielsgelukkig in het vliegtuig, op naar de Antillen! Het warme briesje als we aankomen voelt als thuiskomen. Ik geniet ervan om de dag meteen buiten beginnen, de vogels die ´s ochtends al actief beginnen te fluiten… Het heeft veel stress en energie gekost om hier te komen, maar het is het allemaal waard nu ik hier ben.

Vol strand

Op het eiland zie je wel dat er veel minder toeristen zijn dan normaal. Op het strand is het makkelijker om een plekje in de schaduw te scoren en het is een stuk rustiger op de weg. Toch zijn op sommige plekken juist weer veel toeristen. Het strand van Karakter ligt vol met Nederlanders, er is geen bedje vrij. Als we naar ons favoriete restaurant de Buurvrouw gaan is het daar ook redelijk druk. Uiteten gaan voelt weer zo bijzonder. Nu ook omdat je omringd bent door Nederlanders. Het is alsof de horeca in Nederland weer open is, maar dan in tropisch klimaat en zonder mondkapjes.

Na dik een week chillen op Curaçao is het weer tijd voor de volgende PCR test. Over twee dagen gaan we voor 10 dagen naar Bonaire en daar kun je zonder negatieve testverklaring niet komen. Dit keer doen we geen test op locatie, maar rijden we door een teststraat. Deze PCR test stelt gelukkig niet veel voor, ik voel alleen wat gekriebel in mijn neus. Als alle testen zo zouden zijn zou ik ook niet meer zo nerveus hoeven te zijn.

Sneltest

Op internet lees ik dat passagiers uit Curaçao enkel een negatieve testverklaring hoeven te overhandigen om naar Bonaire te kunnen gaan. Voor reizigers uit Nederland komt daar een sneltest bij. Ik vraag het voor de zekerheid na bij de GGD op Bonaire. Op de ochtend van vertrek krijg ik een mailtje terug. Reizen naar Bonaire met enkel een PCR test is alleen mogelijk als je minimaal 14 dagen op Curaçao bent geweest. Wat?! Deze informatie is nergens op internet te vinden. Dus nu moeten we ook nog eens een sneltest doen, hebben we nog wel tijd om dat te regelen? Gespannen rijden we naar de luchthaven. Tijdens het inchecken vragen ze ons er helemaal niet naar. Het zit me toch niet helemaal lekker, wat als we Bonaire niet in komen? Ik vraag het voor de zekerheid toch even aan twee andere toeristen. Zij komen uit Chicago en zijn gisteren pas op Curaçao aangekomen. Bij het inchecken kregen ze te horen dat ze een sneltest moesten doen. Dit nieuws lucht wel op en ik ga er eigenlijk wel vanuit dat wij oké zijn, ook omdat de medewerkers op de luchthaven ons er niks over weten te vertellen. Drie kwartier voor vertrek komt er toch nog iemand naar ons toe met de mededeling dat we wel een sneltest moeten doen. Hij vertelt ons dat we nog alle tijd hebben. Met de sneltest ervaring in Afrika nog in mijn hoofd weet ik niet of ik dat moet geloven. Hij blijkt gelijk te hebben, het is in no time gebeurd. De test is 20 dollar en je betaalt nog servicekosten aan de medewerker. We hadden zonder zijn pasjes ook niet door de toegangsdeuren kunnen komen. Weer een goed verdienmodel dit.

Digital nomads

In een klein proppellervliegtuigje vliegen we, als sardientjes in een blik, naar Bonaire. 20 minuten later landen we al op Flamingo Airport. We hebben een super leuk appartement in de hoofdstad Kralendijk. Daar hebben we ook een upgrade gekregen omdat het zo rustig is. In plaats van met z’n drieën in een appartement met twee slaapkamers hebben we nu twee appartementen gekregen met elk een slaapkamer. Nu we hier zijn snappen we waarom, er zijn weinig andere toeristen. Op Curaçao zijn er meer. Ik snap ook niet waarom hier wel een sneltest vereist is en voor Curaçao niet. Logisch dat de meeste toeristen dan naar Curaçao gaan. Ook is Curaçao een populair eiland voor digital nomads. Curaçao is actief bezig met mensen te lokken met weinig coronamaatregelen, zon en goede wifi. Zo presenteerde het kabinet daar in februari een plan om meer mensen aan te trekken voor wie het niet uitmaakt op welke plek in de wereld ze werken. Zo versoepelt het eiland de verblijfsvoorwaarden. Wie langer dan 6 maanden op het eiland wil verblijven, kan een aanvraag doen om zijn verblijf met nog eens 6 maanden te verlengen. De toeristische sector is hier hard getroffen waardoor de nood aan inkomsten hoog is. Naast dat hier weinig maatregelen zijn, vliegen KLM en TUI ook nog dagelijks naar het eiland waardoor het makkelijk is om hier te komen.

Op de valreep

Bonaire is heerlijk. We gaan veel uiteten, pakken terrasjes, liggen op het strand en touren met de auto over het eiland. De sfeer is hier nog relaxter dan op Curaçao. Als we na een week horen dat de maatregelen weer aangescherpt worden, zijn we verbaasd. Dit hadden we niet zien aankomen. En zo pakken we vrijdagmiddag bij Cuba Compagnie het laatste terrasje voor de horecasluiting. Meer mensen zijn op het idee gekomen, gezien de volle terrassen overal. We bestellen een overheerlijke cocktail en iets over half 6 komt de barman de laatste bestellingen opnemen. We nemen er nog één op de valreep. Om zes uur moet iedereen van het terras af zijn, als je drankje of eten nog niet op is kun je het meenemen. En zo zien we op de terugweg veel mensen aan het water zitten met een drankje. De horeca is dan wel niet open, maar take away kan altijd en er is altijd wel een plek in de buitenlucht waar je kan zitten. Ook op het strand kun je nog gewoon eten en drinken bestellen.