‘Qué Chévere’

SANDRA WINK

Het was 01.00 uur ´s nachts toen ik aankwam op Quito airport, inmiddels nu dik een week geleden. Het lijkt alsof ik hier alweer een hele tijd zit, zoveel indrukken dat ik heb opgedaan hier. Inmiddels ben ik al aardig gesetteld hier en vooral het Spaans gaat me erg goed af! Maar er zijn ook zeker dingen waar ik (nog) aan moet wennen.

Ik werd netjes opgehaald in de nacht van donderdag op vrijdag door een meneer in een pak met een bordje in zijn hand met mijn naam erop. Ik werd in een zwarte luxe auto naar de stad vervoerd, de rit was zo´n 1,5 uur. Het was een behoorlijke omschakeling van het oh zo vertrouwende Nederlands in Curacao naar het Zuid-Amerikaanse Spaans. Eenmaal in de goede straat aangekomen, was het lang wachten totdat iemand de deur opendeed van het huis waar ik zou komen te wonen. Ook daar moest ik nog een hele tijd wachten totdat ik naar een dorm gebracht werd, die overigens helemaal voor mezelf was. Met de backpacks om liep ik een trap op, waarna ik vervolgens een kwartier lang moest bijkomen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde me minstens 80 jaar oud. Ongelooflijk dat je lichaam zo hard moet werken doordat je op zo´n hoogte bent. Ik wist dat het een paar dagen zou duren voordat je aan de hoogte went, en dat daarom een licht gevoel in je hoofd, hoofdpijn en gebrek aan eetlust normale symptomen zouden zijn de komende dagen.

Vrijdag verhuisde ik dan naar mijn ´echte´ casa, een soort van studentenhuis met gedeelde slaapkamer, woonkamer, badkamer en keuken. Alles gedeeld dus. Weg privacy, daar moest ik behoorlijk aan wennen. Ik wilde dan ook niets liever dan een eigen kamer, maar nu vind ik het juist super gezellig. In dit huis wonen zo´n 15 mensen, verdeeld over twee appartementen. De meesten zijn vrijwillgers, die hier voor een aantal weken of zelfs maanden blijven, maar ik ben tot nu toe de enige die hier het langst blijft haha. Naast de vrijwilligers zijn er studenten die hier Spaans leren en een aantal pasantes (stagaires). Tegenover het huis zit het bedrijf Colourful Ecuador Travels, een reis agent en taalschool ineen. Dit wordt mijn werkplek voor de komende maanden! Ik sprak even kort met Nicole, mijn stagebegeleidster, die me het kantoor liet zien, waar zo´n 25 mensen werken. Bijna allemaal Ecuadorianen, en er hing een gezellige, informele sfeer. Ik zou die maandag erop beginnen, ´s ochtends stage en ´s middags Spaanse les, ik had er echt heel erg veel zin in!

Die zaterdag ben ik op pad gegaan en naar het oude centrum gelopen. Onderweg keek ik mijn ogen uit! Alles was zo typisch Zuid-Amerikaans, de mensen in hun typische klederdracht, het verkeer dat voorbij raast en natuurlijk de geweldig mooie schilderachtige bergen op de achtergrond.

Hoewel ik dacht dat het hier rond deze periode altijd zou regenen, was het nu stralend mooi weer en klopt het inderdaad wat men zegt: het is hier eeuwig lente. De old town was geweldig om te zien en ik ging helemaal los met mijn camera. Na uren rondlopen ben ik ergens koffie gaan drinken op mijn weg terug naar huis.

Later ben ik boodschappen gaan halen waar ik een halve hartverzakking kreeg toen ik een blik op de prijzen wierp. Zo prijzig had ik het hier niet verwacht, en dan met name de verzorgingsproducten. Een bus deo is zo´n 6 dollar, maar ook een pak yoghurt, zo´n 4 dollar. Voortaan dus goed opletten wat voor boodschappen ik haal zodat ik niet mijn spaargeld erdoorheen jaag.

Die zaterdagavond heb ik met Patricia een biertje gedronken in de buurt. We wonen in de wijk La Mariscal, wat ook wel bekend staat als dé uitgaansbuurt van Quito. ´s Middags begint het hier al en gaat het door tot diep in de nacht, waardoor oordoppen dus zeker nodig zijn als je rustig wilt gaan slapen. Zondag kwamen de andere huisgenoten terug van hun weekend tripjes. Het is ontzettend makkelijk om vanuit Quito een weekend trip te doen, en alles is mogelijk. Een jungletrip, hiketrip of toch liever zon, zee en strand? Met een nacht of dag bus ben je er zo, echt ideaal.

Maandag begon mijn ´echte´ leventje hier. Ik kreeg een eigen werkplek en de taken stroomden langzaam binnen. Ik was blij met Patricia´s hulp, want ze hebben het hier ontzettend druk, echt ongelooflijk. Een goed teken, want het bedrijf gaat als een speer en zo hoef ik me nooit te vervelen. Ik kreeg al wel wat pittige taken zoals teksten vertalen van het Engels naar het Spaans, wat echt nog onmogelijk is, vooral als je geen moedertaalspreker bent. Ik werkte van 08.00 tot 12.00 en daarna had ik een uur lunchpauze voordat mijn Spaanse les begon.

Deze lessen zijn overigens echt super, 4 uren lang in het Spaans brabbelen en allemaal op mijn niveau en mijn tempo, omdat ik de enige student ben. Ik heb het gevoel dat ik ontzettend snel de taal onder de knie krijg. Het leuke is dat er veel woorden verschillen met het Spanje-Spaans, zoals dat je hier niet zegt ´qué guay!´ als iets leuk of cool is, maar ´qué chévere!´. Zo zijn er nog talloze andere woorden met een andere betekenis.

Hoewel je hier in deze wijk bijna elke avond wel op stap zou kunnen, is woensdag hier dé avond om er even op uit te gaan. Vooral voor de meiden, die tot 22.00 uur gratis (ja, gratis!) cocktails kunnen drinken in een bepaalde kroeg. Mannen zijn niet toegestaan voor die tijd en kunnen in een aparte ruimte wachten en een biertje drinken. Het grappigste moment is wanneer het 22.00 uur is en de mannen worden ´vrijgelaten´. Ze stromen binnen en als een kind in een snoepwinkel kijken ze rond en even later staat de tent helemaal vol. Hele gezellige avond gehad, hoewel de volgende dag wel een tikkeltje zwaarder was.