Quarantaine in Sri Lanka

INGRID KRAMER – GASTBLOGGER

Een echte wereldreiziger ben ik niet, maar ik wel een aantal reizen gemaakt. Mijn eerste grote reis was naar Australië. Hierna had ik totaal geen behoefte om meer van de wereld te zien, of echt op reis te gaan.

Mijn eerste stappen in Sri Lanka

Totdat ik een paar jaar later samen met vriendin Tineke twee maanden door Thailand reisde. Toen kreeg ik toch weer reiskriebels. Nog een paar jaar later maakten we wederom samen een reis door Azië. We reisden door de Filipijnen, Cambodja en Sri Lanka. In Azië voelde ik me fijn, maar nooit had ik het idee dat ik hier echt zou willen wonen. Totdat ik een voet in Sri Lanka zette en gelijk wist dat dit mijn plek was. De laatste dagen van onze reis was ik zo verdrietig dat ik dit mooie land moest verlaten.

De liefde in Sri Lanka

Sri Lanka bleef mij trekken. Een jaar later heb ik mijn ouders hier mee naartoe genomen, omdat ik hen graag wilde laten zien hoe bijzonder dit land is. En ook het jaar daarop gingen mijn ouders weer met mij mee. Ondertussen had ik het er met hen over op welke manier ik hier zou kunnen wonen of iets op zou kunnen zetten. Dit was in maart 2020.

Op een gegeven moment verbleven we in een guesthouse in Trincomalee. Het klikte al vanaf het eerste moment met de eigenaar van het guesthouse, Lali. Omdat mijn vader ziek werd bleven wij hier langer dan gepland. Hierdoor kregen Lali en ik de gelegenheid om elkaar nog beter te leren kennen. Niet dat ik op een relatie zat te wachten, maar dit voelde gewoon zo goed. Ook al wilde ik dat in eerste instantie helemaal niet toegeven. Na een week besloten we toch verder te reizen. Ik was hier tenslotte met mijn ouders om door het land te reizen en de mogelijkheden om hier iets op te bouwen te onderzoeken.  

Sri Lanka in lockdown

Maar toen kwamen de gevolgen van corona wel erg dichtbij. Twee dagen later werd onze vlucht geannuleerd, maar wij maakten ons nog geen zorgen. We waren toch van plan om nog minstens twee weken te blijven. Ook was Sri Lanka nog vrij van corona. Maar we merkten wel dat sommige Sri Lankanen bang waren voor toeristen. Ook werden alle toeristische plekken gesloten. Ik hield continue contact met Lali en na een paar dagen besloten we toch weer terug naar Trincomalee te gaan. Hier werden toeristen tenminste normaal behandeld. Ook had ik al een voorgevoel dat er iets ging gebeuren. Lali zou ons in de stad Kandy met een taxi ophalen, want met het openbaar vervoer was niet meer mogelijk als toerist. ’s Avonds laat kwamen we weer ‘thuis’ in ons guesthouse. Daarna werd er een lockdown aangekondigd.

Om de drie dagen ging de supermarkt een paar uren open, verder moest iedereen thuisblijven. Wij hebben hier nog dik twee weken doorgebracht. Als we de straat over staken waren we op het strand. Dat was ook het enige wat we konden doen. Er was één restaurant stiekem open voor de toeristen. Lali kon met z’n bedrijfspapieren de straat op. Wij konden eigenlijk niks. Via een repatriëringsvlucht zijn we via Duitsland weer thuisgekomen. Ik bleef contact houden met Lali.

Weer thuis in Nederland

De eerste paar maanden waren prima, in Nederland was het zomer en had ik nog niet heel erg de drang om terug te gaan naar Sri Lanka. Ik wilde thuis alles afhandelen wat betreft m’n huis en baan. Inmiddels had ik namelijk de knoop doorgehakt dat ik terug zou gaan, maar dan wel pas na de zomer. Dit was natuurlijk een uitgelezen kans. Een plek in Sri Lanka waar ik me fijn voel om iets op te starten en te leven. En dat niet alleen te hoeven doen, maar met mijn grote liefde. Ik voelde aan alle kanten dat die liefde sterk was (en is), terwijl ik soms ook erg kon twijfelen door alle verhalen die over Sri Lankaanse mannen de ronde gaan. Dat ze profiteren van Westerse vrouwen.

Toen in augustus het vliegveld van Sri Lanka nog steeds dicht zat en de situatie niet leek te verbeteren begon ik mij zorgen te maken. Terwijl er eigenlijk geen coronagevallen in Sri Lanka waren. Toch zat het hele land op slot. Weken gingen voorbij, waarbij ik steeds hoopte op goed nieuws. Maar dat kwam maar niet. Toch besloot ik mijn baan en huis op te zeggen. Vanaf september woonde ik weer bij m’n ouders en vanaf oktober was ik werkloos. Ik belde nog steeds dagelijks meerdere malen met Lali. Hij had inmiddels zijn guesthouse opgezegd, omdat hij dat niet meer kon betalen. Ook in Sri Lanka lag het hele toerisme plat, dus hij probeerde zijn hoofd boven water te houden met verschillende andere baantjes.

Terug naar Sri Lanka

Ik had mijn visum aangevraagd, maar kreeg hier steeds geen respons op. Terwijl je voorheen maximaal twee dagen hoefde te wachten op een visum. Dan kreeg je een mailtje binnen en dan was alles geregeld. Ook waren de prijzen van vliegtickets ondertussen gigantisch hoog. Deze vluchten werden ook steeds weer geannuleerd. Het land zat nog steeds op slot. Meerdere malen kwam er vanuit Sri Lanka bericht dat het land weer open zou gaan, maar steeds bleek dit niet zo te zijn. Tot het land op 21 januari 2021 toch echt open ging.

Zoveel regels en onduidelijkheden

Nog steeds had ik mijn visum niet. Zonder visum durfde ik geen ticket te boeken, want dan kom je het land niet in. Ook waren de regels om het land binnen te komen wel erg streng, maar ook erg onduidelijk. Via de site van de overheid werd je niet veel wijzer en ik wist ook niet goed waar ik verdere informatie vandaan moest halen. Zelfs Lali begreep veel regels niet, ook omdat dat constant veranderde.

Op een gegeven moment kreeg ik contact met iemand van de ambassade over mijn visum. Ze vertelde dat ik 14 dagen in quarantaine moest in een speciaal ‘safe and secure level 1’ hotel. Ook moest ik een PCR-test in Nederland doen en drie in Sri Lanka, welke allemaal van tevoren geregeld moesten worden. Daarnaast moest ik een corona verzekering hebben van 12 dollar voor elke maand die ik in het land door zou brengen. Maar bij al deze dingen kon de medewerker mij niet helpen, want zij had ook geen idee hoe ik dat moest regelen.

Op internet vond ik een lijst met 59 verschillende ‘safe and secure level 1’ hotels. Hier stonden alleen een plaats en e-mailadres op. Op de websites kon je niet boeken, dus heb ik een mail naar een aantal van deze hotels gestuurd. Ik kreeg maar van een paar hotels een antwoord. Vaak zeiden ze dan dat ze geen gecertificeerd hotel waren. Ook stuurde een hotel een prijsopgave van een ander hotel dat wel gecertificeerd was. Ik schrok me kapot van de prijzen, maar ik heb toch maar geïnformeerd door daar ook een mail heen te sturen. Vervolgens hoorde ik ook hier niks meer van.

Ik wist niet meer hoe ik het hebben moest. Het was gewoon onmogelijk om terug te gaan naar Sri Lanka. Ik denk dat ik me daar op dat moment nog wel bij neer zou kunnen leggen, maar niet bij het feit dat ik Lali inmiddels al bijna een jaar niet in het echt had gezien. Als je me een jaar eerder had verteld dat ik een lange afstandsrelatie zou hebben met iemand die ik een jaar niet zou zien, dan zou ik je heel hard uitlachen en vertellen dat dit echt niet zou gebeuren. Maar inmiddels zat ik er dus middenin.

Inmiddels had ik twee nieuwe banen in een verzorgingstehuis en verpleeghuis. Ik wilde nog even wat extra geld verdienen, omdat de kosten van quarantaine en vlucht wel erg zouden oplopen. En daarnaast wilde ik gewoon wat te doen te hebben.

Ik was het einde nabij. Ik had nog steeds geen visum, geen hotel, geen ticket en geen verzekering en wist niet meer wie mij dan verder kon helpen. Toen kwam ik op het heldere idee om Minke te vragen, die zelf bij Het Andere Reizen heeft gewerkt en hier veel meer verstand van heeft en misschien connecties in Sri Lanka. Minke stuurde mij het nummer van Judith, haar collega. Ik heb met haar gebeld en mijn verhaal uitgelegd. Ze vertelde mij wat ik eigenlijk al wist. Het is onmogelijk om naar Sri Lanka te reizen. Ook Het Andere Reizen had alle reizen naar Sri Lanka op dat moment in de vrieskist gezet omdat er te veel regels zijn, je door de bomen het bos niet meer ziet en het gewoon te duur wordt. Wel gaf ze mij het nummer van Harshani, hun contactpersoon in Sri Lanka.

Het eerste contact was een beetje ongemakkelijk, want ze vroeg hoe ik aan haar nummer kwam en wat ik precies wilde, maar toen dat allemaal duidelijk was heeft ze mij zo goed geholpen. Eerst kreeg ik een hele stapel informatie toegestuurd via de mail met alle regels en alle zaken die geregeld moesten zijn. Ook hier kwam een lijst met de gecertificeerde hotels voorbij, maar verder geen prijzen of informatie. Harshani kwam erachter dat een heleboel hotels op de lijst toch niet gecertificeerd waren. Toen ze eindelijk een hotel had gevonden en dit heel enthousiast aan mij mededeelde werd ik daar niet zo blij van. 3000 euro voor twee weken. Meer dan 200 euro per nacht voor iets waar je helemaal niet wilt zijn. Wederom zakte de moed mij in de schoenen. Dit kon ik gewoon niet betalen, zeker niet als er ook nog zo’n 2000 euro voor tickets, PCR-testen, vervoer, enzovoort bij komt. Maar Harshani ging op zoek naar andere hotels. Eigenlijk waren ze allemaal te duur. Ik heb zoveel momenten gehad dat ik de moed wilde opgeven, maar toch maar weer door ging. Nu ik al zo ver was gekomen wilde ik hem zien ook! Vooral nu ik wist dat het land open was. Toen kwam Harshani met een hotel in Negombo (vlakbij het vliegveld) voor een redelijke prijs. Dit was te overzien en ook praktisch qua vervoer, dus ik heb gelijk ja gezegd. Inmiddels waren de tickets die ik voor een goede prijs gevonden had ook alweer drie keer zo duur, dus verplaatste ik de datum toch nog maar een weekje.

Eindelijk goed nieuws

Ik was inmiddels één bonk stress en Tineke kwam nog even gezellig langs om afscheid te nemen voordat ze naar Curaçao en Bonaire ging. Ik zat met m’n hoofd in mijn laptop omdat er net weer een mailtje was binnen gekomen over een hotel waar ik met Harshani contact over had. Tineke en ik gingen samen toch nog even naar tickets kijken, terwijl ik helemaal niet van plan was deze al te boeken. Maar Tineke vertelde mij dat je in deze tijd makkelijk kosteloos je ticket kunt wijzigen. Ik vond een vlucht voor een prima prijs, voor deze tijd dan, zo’n 1500 euro voor een retourtje. Met een enkeltje kom je het land niet binnen. En toen ging het ineens heel snel en was ik opeens 1500 euro armer, maar wel een ticket rijker!

Inmiddels had ik weer contact opgenomen met de ambassade over mijn visum. Ik heb ze verteld dat ik een hotel en een vlucht gevonden had. Dan kunnen ze alvast bezig met mijn visum was mijn gedachte. En als Harshani alles geregeld zou hebben kon ik alle informatie in één keer doorsturen. Ik kreeg een mailtje terug van iemand van de ambassade met wie ik nog niet eerder had gesproken. Ze zei dat ze mijn visum niet meer konden regelen en dat ik dat maar op een andere manier moest doen. Als ik mijn geld terug wilde moest ik maar een mailtje sturen en kon dat geregeld worden. Zucht… Ik was er bijna, zoveel energie erin gestoken en weer zo’n tegenslag! Om moedeloos van te worden.

De volgende dag kreeg ik van Harshani goed nieuws over het hotel. Alles was geregeld. Aankomstdatum, uitcheckdatum, inclusief eerste PCR-test, ontbijt en diner en transport vanaf het vliegveld. Dus alleen nog betalen. Het blijft eng om zomaar even geld naar een buitenlandse account over te maken. Daar ging wederom 1500 euro.

3000 euro armer, maar dus nog steeds geen visum. Dus ik kon eigenlijk nog steeds helemaal niks. Sowieso was ik de meeste hoop en positiviteit in de afgelopen weken al kwijtgeraakt door alle tegenslagen die ik constant had, dus zou het mij ook niet verbazen als mijn vlucht geannuleerd zou worden, mijn PCR-test positief uit zou vallen of dat ik sowieso geen visum zou kunnen krijgen. Ik geloof dat ik deze weken niet de meest leuke persoon was om in de buurt te hebben.

Harshani was ondertussen met allerlei ‘grondwerk’ bezig. PCR-testen regelen, contact met het hotel, zorgen dat ik aan het eind een certificaat zou krijgen. Daarbij ging ze ook achter mijn visum aan. En ja hoor, 22 februari kreeg ik een (niet heel duidelijk) mailtje dat ik mijn visum had! 2,5 week later zou ik vliegen en toch eindelijk naar Sri Lanka gaan! Hoe blij ik me voel nu ik dit typ, zo blij voelde ik mij toen helemaal niet. Ik was al het vertrouwen kwijt en was bang om weer een tegenslag te krijgen.

Het verblijf in een quarantainehotel

Maar toch ging het vanaf dat moment allemaal vlekkeloos. PCR-test negatief en een goeie vlucht gehad. Het vliegveld moest ik verlaten via een speciale uitgang voor toeristen, daar werd ik met een taxi naar het hotel gebracht. Iedereen in pak, mondkapje (soms zelfs 2!) op, handschoenen aan, bril op, en spatscherm voor. Ik vond het al warm in m’n lange broek en T-shirt. Mijn koffer werd ontsmet met een soort van onkruidverdelger. Ikzelf en mijn rugtas niet. In het hotel moest ik gelijk een PCR-test doen en werd mijn temperatuur opgemeten. Bijna alle losse producten zaten in plastic verpakt met een sticker erop dat het gedesinfecteerd was, één grote poppenkast natuurlijk.

Ik mocht niet van het hotelcomplex af, de scheiding liep tot aan de palmbomen achter het zwembad. In alle folders en informatie die in ondertussen verzameld had wist ik dat ik gebruik mocht maken van de faciliteiten van het hotel als mijn test negatief was. Maar toen ik dit vroeg werd mij verteld dat ik er geen gebruik van mocht maken. Er was zelfs een bordje met de informatie dat het zwembad gesloten was. Harshani, inmiddels mijn persoonlijke reisagent, had hier naar geïnformeerd en ze ook nog eens de regels uitgelegd. En toen kon ik opeens wel zwemmen. Elke keer als ik wilde zwemmen moest ik een briefje bij de receptie halen met een tijd en deze kon ik bij het zwembad inleveren zodat niet iedereen op hetzelfde moment van het zwembad gebruik zou maken. Ik was de enige die braaf elke keer een briefje haalde. Ook deze regels werden al snel aan de laars gelapt.

In het hotel zou je als het ware in een ‘bubbel’ zitten met de overige hotelgasten. Zo stond dat mooi beschreven in de folders. Met deze groep mensen zou je dan uitstapjes mogen maken naar speciaal vrijgemaakte toeristische plekken, maar je mocht niet met de lokale bevolking in aanraking komen. Ik heb hier verder niet naar geïnformeerd bij het hotel, maar ik ging er ook vanuit dat dat absoluut niet te regelen viel.

De eerste week zaten we met ongeveer 10 tot 15 mensen in het hotel, de week daarna kwamen er nog ongeveer 10 mensen bij. Sommige gasten bleven altijd op de kamer, dus het was moeilijk te bepalen hoeveel gasten er waren. Er waren voornamelijk Sri Lankaanse mannen die al meer dan 30 jaar in Europa wonen en Indiase mannen die hier werk hebben. Daarnaast waren er maar twee vrouwen. Een Sri Lankaanse vrouw die al 16 jaar in Australië woont en ik. Op het moment is er niemand die hier komt om door het land te reizen.

Het hotel was een beetje een zooitje. Voor een hotel waar je veel geld voor betaalt was de service minimaal. Kamers werden niet schoongemaakt en de Wifi was heel slecht. Ik kwam erachter dat iedereen een andere prijs betaalde voor de overnachtingen. Sommigen betaalden zelfs het dubbele van wat ik had betaald! Aan elke kamer mankeerde wel wat. Geen water, geen stroom, geen airco, geen ventilator, noem maar op. Ik ben hier nooit zo kritisch over, maar als je dan bedenkt dat je nog steeds zo’n 100 euro per nacht betaalt. En dat in Sri Lanka… Ik had geen zin om er energie in te steken en daarover te klagen, er werd toch weinig aan gedaan. Terwijl dit hotel wordt aangeraden door verschillende vliegmaatschappijen en reisbureaus heeft het veel slechte beoordelingen. Ook hier blijkt het allemaal een politiek spelletje te zijn en om geld te draaien. Ik kwam er namelijk achter dat de eigenaar van deze hotelketen namelijk de zoon is van de Sri Lankaanse president.

Verder werd er weinig informatie gegeven. Mijn eerste PCR-test hier was negatief, dat werd wel aan mij vermeld, maar bij de tweede test moest ik van een andere gast horen dat alle testen negatief waren. Een gast die de eerste avond bij ons in het restaurant at bleek de volgende dag een positieve test te hebben. Dit werd niet gecommuniceerd naar de overige gasten. Deze man is in isolatie naar een speciaal COVID-ziekenhuis gebracht.

In de tweede week dat ik in het hotel verbleef waren de quarantaine regels in Sri Lanka veranderd. In plaats van 14 dagen in quarantaine zouden het nu maar 7 dagen zijn en zou je maar twee PCR-testen hoeven te doen. Het personeel deed of ze hier niks van wisten en je hoefde niet te verwachten dat je je geld terug zou krijgen. Inmiddels zijn de regels geloof ik alweer veranderd. Ik hoorde dat als je beide vaccinaties hebt, je alleen maar een negatieve test bij aankomt nodig hebt. Maar hoe zeker deze regels zijn weet ik niet. Sri Lanka is niet zo’n georganiseerd land en er worden veel verschillende verhalen verteld.

Twee weken niks doen in een hotel is best saai, echt routine had ik ook niet. Ik probeerde vroeg op te staan, maar aangezien ik toch niks kon doen bleef ik vaak ook maar gewoon liggen. Rond 8-9 uur ging ik naar het restaurant voor ontbijt.

De broodjes en zoetigheid nam ik altijd mee voor ’s middags, aangezien ik geen lunch had en na een uurtje baantjes trekken wel trek had. Dan was het tijd voor ‘koffie’ (oploskoffie) met droge broodjes. Soms in het gezelschap van iemand aan de telefoon.

Rond 7 uur ‘s avonds weer naar het restaurant voor het avondeten. Daarna nog een snelle douche en met thee en een film op bed. Tussendoor wat lezen, met m’n Sri Lankaanse taal bezig, appen en een beetje rommelen. Dan is een dag ook zo weer voorbij.

Het voelde vooral heel doelloos, maar ja, ik vind deze hele quarantaine ook gewoon doelloos. Hoe negatief wilden ze me hebben? Zijn 3 negatieve uitslagen nog niet genoeg? Constant dacht ik, mocht mijn laatste test wel positief zijn, dan kan ik dat toch alleen maar hier in het hotel opgelopen hebben?!

Een leven opbouwen in Sri Lanka

Inmiddels ben ik geslaagd voor al mijn testen en heb ik mijn “Quarantaine Certificaat” binnen! Ik blijf het hilarisch en tegelijk belachelijk vinden, maar we doen er niet zoveel aan. Weggegooid geld waar ik veel leuke dingen van had kunnen doen. Maar dat alles mag de pret niet drukken, want inmiddels ben ik alweer bijna een maand samen met mijn vriend. Helaas valt het tegen om een plekje voor onszelf te zoeken. In eerste instantie hadden we bedacht om weer een guesthouse te beginnen, maar het toerisme ligt hier nog steeds helemaal plat. Verder zijn de prijzen gewoon best hoog en is er niet zo veel aanbod. En daarnaast heb ik ook nog wel een klein eisenpakketje. Als Europeaan is een plekje waar ik me veilig en thuis voel toch wel echt belangrijk. Maar ik weet zeker dat het allemaal wel goed komt. Mijn visum is inmiddels verlengd voor 6 maanden, dus zo ver zijn we ieder geval al!