‘Prachtig en pittig Peru’

SANDRA WINK

3 vluchten in 2 dagen. Oh, dat doe ik wel even, dacht ik. Nu is vliegen al niet mijn hobby, (dat zou je niet zeggen, maar ik denk iedere keer dat het de laatste keer zal zijn) dus erg rustig zit ik er niet bij met mijn zweethandjes. 36 uur verder en met een plakshirt loop ik een beetje verdwaasd het vliegveld uit. Taxi.. Oké, check. Ik ga direct akkoord met de prijs en ontdek onderweg dat we op nog geen 10 minuutjes rijden van het centrum zijn. Ach, wel een leuk gesprek gevoerd met meneer de taxichauffeur die de rest van de dag geen klanten meer zal oppikken met de winst die hij heeft gevangen.

­De eerste dagen in Cusco

De accommodatie is snel gevonden waar ene Boris op mij wacht. Boris is contactpersoon, vrijwilligerscoördinator en leraar Spaans. Hij laat mij mijn kamertje zien in het (nog net niet uit elkaar vallende) appartement. Het is koud en ik vraag nog twee extra dekens. Ik had er al drie, maar better safe than sorry. Ik weet dat men hier niet aan verwarming doet. Ik verlang naar een hele warme douche, maar ik word helaas alleen maar verwelkomd door een mini pisstraaltje met de keuze uit kokend heet of ijswater. Daarna kruip ik mijn bed in om pas 12 uren later te ontwaken uit mijn vage dromen.

Ik kijk uit het raam en word direct hyper bij het zien van de strakblauwe lucht en een al hoog en fel zonnetje. Het is 7 uur maar ik loop direct de deur uit om de omgeving te verkennen. Mijn ademhaling haalt me na tien stappen niet meer bij. Ohja, rustig aan doen. Vanuit een land onder zeeniveau bevind ik me nu op meer dan 3 kilometer boven zeeniveau, dat is even wennen. Bij een kneuterige bakkerij koop ik een koffie en broodjes en ik ontbijt in de tuin totdat ik bijna wegsmelt door de zon. Boris geeft me een rondleiding door de school en ik vraag hem het hemd van het lijf over de vrijwilligers, studenten en alle gang van zaken. Voor alle duidelijkheid, ik ben in Peru om ook voor mijn nieuwe baan (yey!) de Spaanse school en vrijwilligersprojecten te bekijken. Daarnaast ga ik zelf als mega hondenliefhebber meehelpen in een hondenasiel en ga ik mee met een aantal tours om te weten wat ik straks verkoop. En omdat het leuk is. Loveee werken in het toerisme 😉 Op eigen houtje hobbel ik na twee weken in Cusco verder naar andere highlights in Peru en Bolivia.

Terug naar Boris. We reizen samen naar het refugio de los perros, oftewel de hondenopvang. We springen de local bus in en zoeken een plaatsje naast de chauffeur die de Spaanse muziek al op vol volume heeft staan. Ik voel me direct thuis. Boris vertelt me over de gebruiken en gewoonten in Peru, en ik ontdek nog aardig wat verschillen met Ecuador. Ook is men een stuk verlegener heb ik het idee. Na een half uur flink doorrijden komen we aan in een beetje lugubere wijk. Boris verzekert me dat het hier super veilig is, dus ik vertrouw daar maar op. Ik hoor al snel veel honden blaffen en we volgen het geluid. Anyelo is de eigenaar van het asiel en hij vertelt me met hartstocht over het project. Van alle kanten komen honden aandacht bij ons vragen en door het geblaf versta ik maar half wat Anyelo zegt. Na een tijdje knuffelen met de honden en kennis maken met de andere vrijwilligers gaan we er weer vandoor. Ik lunch bij GreenPoint, een populair vegetarisch restaurant (ongelooflijk hoeveel vega opties er zijn in Cusco!) met een menu van de dag, compleet met soep, drankje, salade, hoofdgerecht en een toetje. Op een lange zwarte haar in mijn soep na is het erg lekker 😉

Die middag slaat het weer om en koop ik uit wanhoop een alpaca trui, dikke sokken en een thermobroek. Vervolgens ga ik langs de partnerorganisatie van Het Andere Reizen om kennis te maken en mijn tours in te plannen. Zulke lieve mensen, pas na een dik uur verlaat ik het kantoortje weer. Ik duik die avond weer vroeg onder de wol en val zielsgelukkig in slaap in mijn alpacatrui en sokken 🙂

Kleurrijk Cusco

Vandaag staat er niets ‘verplicht’ op het programma, dus maak ik me klaar voor een dagje de toerist uithangen. Met een koffie en broodje loop ik naar het centrale plein Plaza de las Armas om daar mijn vondst in het ochtendzonnetje op te peuzelen. Het is nog heerlijk rustig en ik maak alvast de mooiste foto’s zonder al te veel toeristen in mijn beeld. Uit de Lonely Planet scheur ik een bladzijde waar een leuke wandelroute op staat. Met het papiertje in mijn hand begin ik vol enthousiasme aan mijn wandeling. De ‘cobblestone’ wegen en muren zijn enorm typerend voor Cusco. Ik maak een stop bij Mercado San Pedro, waar ik door tientallen glimlachende vrouwtjes, omringd door fruit wordt geroepen met ‘amiga’! Of ik een jugo (fruitsmoothie/sap) wil. Lekker! Ik stap op de grootste glimlach af en nip 5 minuutjes later aan mijn verse mango, papaya en banaan sap. Na een rondje door de markt stap ik weer de felle zon in en vervolg mijn route. Heerlijk dat je je zo veilig voelt hier omdat er een goede mengeling is van toeristen en locals. Toch wel een voordeel aan het ontwikkelde toerisme hier.

Na een hele tijd omhoog lopen voel ik mijn hart uit mijn borstkas bonzen en ik ben inmiddels zo oververhit dat ik besluit terug te keren. Onderweg kom ik nog wat kleurrijke vrouwen en vrolijke kinderen tegen die maar al te graag op de foto willen. Ik eindig mijn wandeling weer op het centrale plein en plof neer op een bankje. Ik raak in gesprek met een Peruaan en we praten over reizen, het leven en de verschillen tussen onze culturen. Super leuk dat je toch in het buitenland sneller met iemand in gesprek raakt. In Nederland gebeurt dat niet zo snel tussen vreemden. Mijn maag begint te borrelen en ik zoek een tentje voor een menú del día. Ik kom terecht bij El Encuentro en smul van een heerlijke vegetarische lunch tussen de locals. Daarna is mijn energielevel weer enorm gedaald vanwege het tijdsverschil en besluit ik alleen nog maar boodschappen te doen en op mijn kamer te chillen.

Heilige Vallei tour

Vandaag staat de tour naar de Heilige Vallei op het programma!  Deze tour is een leuke introductie in de Peruaanse cultuur, natuur en geschiedenis. Een volle dag met veel activiteiten, en ideaal om te doen als je nog moet wennen aan de hoogte. Stipt om 7.45 word ik als eerste opgepikt en even later is het busje gevuld met een handjevol Amerikanen. De gids is enorm enthousiast en zorgt direct voor een goede sfeer. Ondanks de nogal toeristische plekjes waar we stoppen (denk aan marktjes waar de talloze souvenirs je neus bijna ingedrukt worden) is deze tour echt heel leerzaam en interessant, mits je net zoveel geluk hebt als ik met de gids. Nog nooit eerder heb ik de hele dag zo aandachtig geluisterd tijdens een tour. We leren hoe lama en alpacakleding op de traditionele manier gemaakt wordt, stoppen bij de mooiste uitzichtpunten en bezoeken indrukwekkende Inca ruïnes in Pisac en Ollantaytambo. Lunch is bij mij niet inclusief in de tour, en dat is helaas wel verloren tijd omdat ik in hetzelfde restaurant moet wachten totdat de rest van het uitgebreide buffet heeft gesmikkeld. We sluiten de dag af op een hoogte met uitzicht op besneeuwde bergen die door de zon oranje kleuren. Zó mooi!

Rainbow Mountain

Ik knijp hem voor deze tour, want met nog maar 3 dagen achter de kiezen weet ik dat ik nog niet helemaal geacclimatisseerd ben. En laat nu net deze tour tot 5100 meter de hoogte in gaan, waarvan een deel lopend. Slik. Ik blijf verder positief en voel een gezonde spanning in mijn buik.

Vroeg in de ochtend word ik opgepikt samen met nog twee stelletjes. We rijden urenlang langs spectaculaire groene bergen en door traditionele dorpjes waar de kleine kinderen ons al zwaaiend begroeten. Hier lijkt de tijd echt stil te staan. Na een ontbijt in een van de pittoreske huisjes vervolgen we onze route al hobbelend met het busje over de zandwegen naar boven. Blijven ademen, denk ik terwijl ik mijn hoofd al voel bonzen door de hoogte. Hup, een paracetamol erin en genieten van de omgeving. We stappen uit bij een parkeerplaats vol met mede toeristenbusjes.

De ietwat ongeduldige gids wil ons het liefst de berg op zien rennen. Ja doei, lekker rustig aan. Na 10 stappen voel ik mijn hart al in mijn keel bonzen. Met een wandelstok als hulpmiddel slenter ik als een oud vrouwtje naar boven. Ik kijk op en zie de besneeuwde bergtoppen om me heen. Wauw, hier voel je je echt één met de natuur. Nog een cocasnoepje voor de energie en ik kan weer wat stappen maken. Het laatste stuk is het steilst en het moeilijkst. Dan denk je, doe ik even, maar 5 seconden later ben je weer buiten adem. Ein-de-lijk bevind ik me tussen de gelukkige mensenmassa op de berg. Wát een drukte. Ik ben zeker niet de enige vandaag.

Mijn gids is verdwenen. Mooi, nu kan ik lekker in mijn eentje op pad. Hoppa, nog het laatste stukje de berg op en ik draai me om. Wauw! Dit is dus de Rainbow Mountain. Ik word verblind door een kleurrijk gestreept geval. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Aan de andere kant zie ik een eindeloos landschap met witte bergtoppen. Dit is bijna nóg indrukwekkender dan die regenboog berg. Ik zoek een rustig plekje, geniet van de rust en voel dat ik alle zuurstof van de wereld heb. Wát een geluksmoment. Er komt een Benno naast me zitten die niet veel later tegen me aanligt. Tranen prikken in mijn ogen. Gewoonweg geweldig. Ik wil hier nooit meer weg.

De meeste toeristen schuifelen langzaam weer naar beneden en dat geeft mij het perfecte moment om nog wat foto’s te schieten. Ik weet dat meneer ongeduld de gids me roept maar ik ben eigenwijs en wil niet zo snel weer naar beneden zakken. Na de nodige foto’s en video’s loop ik met tegenzin naar beneden. De hike terug is net zo mooi als de weg ernaartoe, en ik neem de tijd om de omgeving in me op te nemen. Alsof ik het wil opslaan, dit overweldigende geluksgevoel. De lunch maakt me trouwens net zo gelukkig, na zo’n hike krijg je echt behoorlijk trek. Tijdens de urenlange terugreis geniet ik na van deze geweldige dag. Ik kan niet wachten op de mooie hikes die ik nog ga maken!