Plan C

TINEKE WINK

Voor familie en vrienden is het een bekend gegeven dat mijn plannen steeds veranderen. Het beeld van mijn ultieme toekomstdroom blijft wel hetzelfde, maar hoe ik mijn leven in de tussentijd inricht verandert continue. Ik heb een open mind en sta daardoor ook open voor nieuwe ervaringen. ‘Stick to the plan!’ gaat voor mij niet op. Ik ga enthousiast mee in een ander plan als dat nog aantrekkelijker klinkt. Van plan A, naar plan B, naar Plan C is mij niet vreemd. Zie ik mezelf eerst nog de hele winter van 2020/2021 in Portugal overwinteren, voordat ik het weet vier ik de feestdagen toch thuis en zit ik op 1 januari in het vliegtuig met mijn zusjes en Daddy naar Tanzania. Naar een paradijs zonder mondkapjes, afstandsregels en lockdowns. In diezelfde periode gaat Portugal weer in lockdown en ben ik blij dat ik de keuze heb gemaakt om met mijn familie mee te gaan. Tanzania wordt de reis van mijn leven.

Dit jaar maakte ik weer nieuwe plannen en inmiddels zit ik alweer bij plan C. Of wordt het nog plan D? Dat hoop ik niet, want mijn vliegticket is al geboekt!

Kinderopvang op Bonaire

Terug naar begin februari 2021. Ik ben net terug van een maand Tanzania en ik mis de warmte, zonlicht en levendigheid van Tanzania. Nederland voelt kil, koud en uitgestorven. Alles is dicht en er is een avondklok. Tot het land weer een beetje opleeft door het zonnige winterse weer en mensen weer massaal naar buiten gaan. Overal zie je mensen schaatsen, wandelen en glühwein drinken. Ook ik geniet ervan (van de glühwein dan, niet van het schaatsen). Ook omdat ik weet dat ik weer bijna mijn koffers mag pakken om naar zonnige oorden te vliegen. Om alvast even in de sfeer te komen trek ik mijn zomerkleding aan en probeer ik op z’n Wim Hof’s het sneeuwbankje buiten uit. Met bevroren billen en voeten ga ik weer naar binnen. Dit soort dingen kunnen straks niet, als ik misschien voor onbepaalde tijd op een tropisch eiland woon.

Begin maart ben ik met mijn vader en Minke op Bonaire. De sfeer op het eiland is heel goed. Geen mondkapjes in de supermarkt, alles open en er is veel leven overal. Misschien wordt mijn beeld daardoor enigszins vertroebeld, maar ik zie het wel zitten om hier voor langere tijd te blijven. Ik ga op sollicitatiegesprek bij een kinderopvang. Het doet wat chaotisch aan allemaal, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de warmte van de mensen en relaxte sfeer. Zo verloopt het gesprek ook, heel informeel en relaxt. Wel vind ik de groepen erg groot en is er geen mogelijkheid om vier dagen te werken in plaats van vijf. Ik negeer het stemmetje in mijn hoofd dat zich afvraagt of 40 uur per week in de kinderopvang niet te veel is. Het salaris klinkt goed voor Antilliaanse begrippen dus ik ga ervoor. Ik ga eerst nog een paar weken naar Curaçao en zal dan 1 april beginnen op Bonaire.

In de tussentijd krijg ik weer een mooi aanbod om als invalkracht op Vlieland te komen werken met dezelfde arbeidsvoorwaarden als vorig jaar. Nu begin ik steeds meer te twijfelen of ik wel de goede keuze heb gemaakt. Het voelt ineens zo beklemmend, 40 uur werken met drie vakantieweken per jaar, waarvan er twee weken al vaststaan. Terwijl ik voor mezelf al zo’n leven had gecreëerd waardoor ik niet veel hoef te werken om rond te komen en te reizen. Waarom zou ik dat opgeven? Dit voelt ineens als een leven dat niet bij me past. ’s Nachts pieker ik hierover terwijl ik totaal geen piekeraar ben. Zodra ik ga piekeren weet ik eigenlijk al dat ik mijn hart niet volg. Toch zet ik de bezwaren aan de kant en kijk ik ook wel weer uit naar een nieuw avontuur. Ik vind een mooie roze gekleurde studio met palmbomen in de tuin. Een heerlijk plekje. Ik kan hier de zon onder zien gaan en regelmatig komen er wilde ezels langslopen. Ik ben er heel veel, aangezien Bonaire weer in een lockdown is. Meer dan elke dag naar het strand fietsen, videobellen met vriendinnen, de Zeven Zussen reeks lezen en schrijven doe ik niet. De kinderopvang is ook nog dicht, dus ik kan begin april nog niet starten. Een week later hoor ik van de buurvrouw dat de kinderopvang over twee dagen weer opengaat. Echter verloopt de communicatie met de werkgever stroef. Ook blijk ik 1300 dollar (1100 euro) te verdienen in plaats van 1300 euro. Terwijl ik zeker weet dat we 1300 euro hebben afgesproken. Ik vind dit te weinig voor een fulltime baan. Ik heb mijn besluit genomen, ik ga terug naar Vlieland! Het voelt alsof er een last van mijn schouders valt. We zijn nu vier maanden verder en ik heb nog steeds geen spijt van mijn keuze. Vrijheid staat bij mij op nummer één.

Rijlessen en reizen met de camper

Net weer terug in Nederland kan ik het niet laten om voorzichtig alweer wat plannen te maken voor in het najaar. De camperdroom komt naar voren. Met deze droom kan ik mijn liefde voor reizen en de wens voor een eigen plekje perfect combineren. Een droom waarmee ik kan verhuizen wanneer ik wil, maar mijn huisje altijd met me mee kan nemen. Het plan is om in september rijlessen te nemen en dan hopelijk in november naar Portugal. Ik mag misschien de camper van mijn vader lenen voor een paar maanden. Dat klinkt super goed, dan kan ik ervaren of zo’n huisje op wielen wat voor me is en daarna gaan sparen voor mijn eigen camper.

Het is nu eind augustus als ik dit schrijf. Dat zou dus betekenen dat ik de komende maand met rijlessen ga beginnen zoals het plan was. Maar zoals het wel vaker met mijn plannen gaat is dit weer veranderd. Ik wilde een spoedcursus gaan volgen, maar dat raadden verschillende mensen in mijn omgeving me af. In plaats daarvan kan ik er beter een paar maanden over doen. Omdat ik nog wat extra werk op Vlieland aangeboden heb gekregen vanaf half september zou ik dan pas in november beginnen met rijlessen. Maar dan zou ik ook weer in een winter in Nederland moeten blijven waar ik eigenlijk niet zo op zit te wachten. En heel eerlijk, ik heb ook last van uitstelgedrag als het om rijlessen gaat. Waarom denk je dat ik op mijn 33^e nog steeds geen rijbewijs heb? Wat het sparen voor een busje betreft: dat wil ik nog steeds, een mini huisje op wielen. Het hoeft alleen nog niet al binnen een jaar tot anderhalf jaar gerealiseerd te worden. Ik denk alweer veel te veel stappen vooruit, eerst maar eens een rijbewijs. En dan kan ik eerst nog wel de WanderWinks camper van Daddy lenen.

Backpacken

En nu ben ik alweer bij plan C en dat is backpacken. Waarom dit dan wel? Dit is ook onderdeel van mijn droomleven: overwinteren in het buitenland. Het plaatje dat ik in mijn hoofd heb wil ik ooit realiseren omdat ik mezelf niet voor altijd als een soort nomade zie leven. Uiteindelijk lijkt het me ook heel mooi om iets op te bouwen. Een klein huisje in de natuur met weinig luxe (ik zou bijvoorbeeld prima zonder warme douche kunnen) in het zuiden van Europa. Met een vriend of misschien met een hond erbij. Of in een soort community met mensen die ook dichter bij de natuur willen leven. Maar de reislust is op dit moment sterker dan de wens om iets op te bouwen. En backpacken kan wat mij betreft altijd, of je nou 25 of zoals ik bijna 34 bent.

Op slag verliefd

Ik wil naar een bestemming waar je zonder PCR-test of vaccinatiepaspoort heen kan gaan. Dat is mijn belangrijkste voorwaarde met de Curaçao ervaring die ik beschreef in mijn blog over reizen in coronatijd nog vers in mijn geheugen en de stress die het heeft opgeleverd. Ik wil mijn geld niet meer uitgeven aan de commerciële testbedrijven hier in Nederland, waar de testen peperduur zijn en zomaar eens een vals positieve uitslag kunnen geven. Daarnaast hebben Minke en Vera me geïnspireerd met hun reis door Midden- en Zuid-Amerika. Toen ik hun reisvideo van het eiland Isla Holbox in Mexico zag was ik op slag verliefd. Toen ik daarna wat meer informatie over de provincie Yucatán op zocht was ik helemaal overtuigd: hier moet ik heen! Daarnaast had Esther ook net een ticket naar Mexico geboekt en lijkt het me super leuk om elkaar ergens in  Yucatán op te zoeken. 13 november vlieg ik en ik heb mijn retourdatum op 10 maart gezet. Eerlijk gezegd een beetje uit de losse pols, maar het ticket kan ik altijd nog kosteloos wijzigen. Dat is een voordeel van reizen in corona tijd. Na 1,5 maand in de provincie Yucatan in Mexico wil ik in januari naar Costa Rica. Hoewel het wat duurder is dan Mexico lijkt het me een fantastisch land. Het is één van de groenste landen ter wereld. Regenwouden, vulkanen, wildlife en tropische stranden, je vind het hier allemaal. Misschien dat de rest van de Winkies daar ook nog langskomen. Het zou wel goed passen in de traditie om elk jaar samen op reis te gaan.

Laten we hopen dat de regels om Mexico en Costa Rica binnen te komen niet strenger worden, anders moet ik toch nog een plan D bedenken. Waarschijnlijk wordt het dan een andere zonnige bestemming. En anders terug naar plan B, rijlessen nemen. Dan heb ik geen excuus meer om het weer uit te stellen 😉