‘In sneltreinvaart door Panama en Costa Rica’

ESTHER WINK

Het oorspronkelijke plan na mijn uitwisseling in Aruba (door Midden-Amerika reizen), begon op 13 februari dan toch echt! Ik nam afscheid van Daddy en zusjes op Curacao airport en kon na weer enige vertraging in het vliegtuig naar Valencia (Venezuela) stappen, vanwaar ik een vlucht naar Panama City had. Mijn eerste en korte indruk van Venezuela was niet geweldig. De plek waar ik moest wachten op mijn volgende vertraagde vlucht was overvol, vies en oud. Ik had geen idee of ik de vlucht al gemist had of nog heel lang moest wachten, er was amper informatie. Gelukkig was beide niet het geval en kwam ik na een hobbelige rit aan in Panama City. Ik had een transfer naar mijn hostel geregeld omdat ik dat prettiger vond, maar een gewone taxi kon achteraf ook prima.

In één dag verkende ik Panama City in een hop on-hop off bus wat echt ideaal is als je beperkte tijd hebt om de stad te bekijken. Ik maakte stops bij onder andere het indrukwekkende Panama kanaal (kom er tussen 9-11 AM of 5-7 PM, ik was te laat waardoor ik helaas geen boten zag), de Causeway en Isla Flamenco.

Als ik meer tijd had, had ik de hele Causeway wel willen bewandelen. Het is er heerlijk rustig en het uitzicht op Panama City is geweldig. Isla Flamenco is geen aanrader, er was niks te doen en lunchen was onbetaalbaar. Tot slot wandelde ik nog een aantal uurtjes door Casco Viejo, oftewel het oude centrum van de stad. Deze wijk lijkt heel gezellig en authentiek, maar ik vond het niet bepaald sfeer hebben. De helft van de mooie gebouwen stonden in steigers, de andere helft waren ruïnes. De wijk is heel erg voor toeristen ingericht, er is politie op elke hoek van de straat, maar zodra je een paar blokken verder loopt, kom je in extreem arme wijken terecht. Daarom leek het gewoon nep. Het contrast tussen arm en rijk en de scheiding tussen toerist en local is me later in mijn reis door Panama nog een aantal keren opgevallen, wat mij een ongemakkelijk gevoel geeft én het je onmogelijk maakt een land echt goed te leren kennen. Maar zo heb ik het ervaren, ik heb ook veel mensen gesproken die Casco Viejo wel geweldig vonden!

Na een vluchtig bezoekje aan de hoofdstad reisde ik verder naar David, vanwaar ik mijn eerste ‘chicken bus’ pakte naar Boquete. Boquete is een klein stadje in de bergen van Panama dat je als volgt kan beschrijven: koffie, bloemen en hikes. De eerste dag hier heb ik in Boquete rondgelopen, kleurrijke tuinen bekeken en een wandeling naar en door een bizarre maar geweldige Alice & Wonderland-achtige tuin gemaakt.

Omdat ik na Colombia wel even genoeg had van lange hikes en je deze in Panama vrijwel allemaal met dure gids moet doen, nam ik de volgende dag een heerlijk relaxdagje bij een rivier en twee hot springs. Met vrijwel alle mensen van mijn dorm namen we een taxi, wandelden we er in drie kwartier naartoe en relaxten de hele dag bij deze heerlijke baden (en af en toe afkoelen in de koude rivier ietsje verderop).

’s Avonds ben ik nog met twee meiden van mijn dorm naar een bar gegaan maar dat was anders dan verwacht, we haalden de gemiddelde leeftijd daar flink naar beneden en werden geen moment met rust gelaten haha.

Reizen door Midden-Amerika word je echt heel makkelijk gemaakt door de verschillende shuttles die je kunt nemen. Ze kosten wel dubbel zo veel, maar het scheelt je vaak de helft van de tijd reizen. Zo nam ik er één tussen Boquete en Bocas del Toro, een prachtige route midden door de jungle van Panama en het is inclusief de boot naar Bocas del Toro. Aan het begin van de middag kwam ik al aan  in het extréém toeristische dorpje. Mijn hostel zat echt midden in het centrum dus heel veel slaap zou ik hier waarschijnlijk niet krijgen. Om de drukte te vermijden heb ik een bar met dek opgezocht en de hele dag hier gechilld en gezwommen. Na een dagje wennen begon ik Bocas del Toro toch wel erg leuk te vinden.

Een Engels meisje in mijn dorm zou de volgende dag een snorkel tour doen en last minute besloot ik ook mee te gaan. ’s Ochtends moesten we ons haasten en ging mijn slipper ineens kapot midden op straat. Ik kreeg een fiets mee van een vreemde zodat ik snel terug kon naar het hostel en andere slippers aan kon trekken. Als een echte Nederlander (dus echt KEIHARD fietsen, die mensen wisten niet wat ze meemaakten) fietste ik terug en maakte deze ook nog eens kapot haha. Rennend kwam ik dus terug bij de plek waar de boot vertrok, gelukkig nog op tijd. Ik had geen idee wat te verwachten van de tour, en dat heeft de dag des te beter gemaakt. Eerst zagen we dolfijnen van heel dichtbij (iets té dichtbij..) in de Dolphin Bay, vervolgens kregen we twee uur vrije tijd op een prachtig onbewoond eilandje.

Na een heerlijke lunch op een prachtige plek aan het water was het tijd voor datgene waar de tour zijn naam aan te danken heeft: snorkelen! Voor het eerst in mijn leven zag ik prachtig kleurrijk koraal, een gigantische onderwaterspin en vissen waarvan ik nooit wist dat deze bestonden. Helemaal tevreden voeren we door naar de laatste stop, op zoek naar sloths in de jungle. Die lieten zich helaas niet zien maar mijn dag was al helemaal goed door al het andere wat we die dag te zien kregen.

De dag erna ben ik in mijn eentje op pad gegaan en nam de bus naar de andere kant van Isla Colón, Boca del Drago. Vanaf daar was het een half uur wandelen (als je heel traag bent en óveral foto’s van maakt) naar Playa de Estrella, bekend om de vele starfish in de zee. De wandeling naar dit strand was prachtig, er waren genoeg plekjes waar je het strand helemaal voor jezelf had. De rest van de middag heb ik geluncht en gechilld op Playa de Estrella.

In Bocas del Toro wordt héél veel uitgegaan. Ik had daar in de dagen dat ik er was eigenlijk helemaal geen zin in en koos ervoor zoveel mogelijk wandelingen te maken en eilandjes te bekijken. Op mijn laatste dag pakte ik een boottaxi naar Isla Carenero, een klein eilandje tegenover Isla Colón (het grootste en meest toeristische eiland) en heb daar weer een geweldige wandeling gemaakt en gechilld op een van de vele strandjes. Wat een heerlijk paradijs is Bocas del Toro toch. Ik kon hier nog wel dagen langer blijven, alleen al om de vele eilandjes en (verlaten) strandjes die je hier kunt ontdekken! Dit is zeker voor mij het hoogtepunt van mijn reis door Panama.

De shuttle die ik nam tussen Bocas del Toro en Puerto Viejo de Talamanca (Costa Rica) was overbodig en veel te duur, maar was ik verplicht online te boeken op de luchthaven in Curaçao voordat ik op de vlucht naar Panama kon stappen. Relaxt was het wel, want je werd goed geholpen bij de grens tussen Panama en Costa Rica. Het zat wel vol met Amerikanen (met een dikke portemonnee) en daarmee werd me duidelijk dat deze twee landen echt heel veel Amerikaanse invloeden hebben. Ook de prijzen hier zijn aangepast aan dit type toeristen. Komend vanuit Colombia is dit zo’n enorm verschil, en zijn taxi’s nemen en lekker uit eten gaan ineens niet meer de normaalste zaken van de wereld. Daartegenover staan echter wel de ontzettend goede infrastructuur in het land en bijvoorbeeld de kwaliteit van de tours. Al met al vind ik het toch lastiger optimaal van een reis door een land te genieten als letterlijk ALLES ontzettend duur is. Onder andere hierdoor ben ik na zes dagen uit Costa Rica vertrokken.

Terug bij Puerto Viejo de Talamanca. Daar kwam ik weer vroeg aan en dat gaf me mooi de tijd om te settelen in het erg relaxte hostel en het dorpje en de omliggende stranden te bekijken. Gelijk viel me het verschil tussen dit dorpje en Bocas del Toro ‘town’ op. Er hangt hier een ontzettend relaxte Caribische sfeer, er is overal reggaemuziek te horen en de locals fietsen op cruzer bikes en dragen dreads. Ik besloot hen de volgende dag na te doen (maar met nog net geen dreads in m’n haren haha) en fietste op een Caribisch tempootje naar mijn eerste stop: het Jaguar Rescue Center! Je betaalt 20 dollar voor een tour van 1,5-2 uur maar het is het dubbel en dwars waard. Je kunt de sloths (en babysloths!) van héél dichtbij bekijken en er wordt ontzettend veel informatie gegeven over de organisatie en de dieren die ze opvangen. Naast de sloths hebben we onder andere nog (baby)aapjes, toekan’s en krokodillen gezien.

Met een grote glimlach op m’n gezicht fietste ik weer rustig verder door de jungle en langs de blauwe Caribische zee.

Mijn eindstop was Manzanillo, een nóg rustiger en relaxter dorpje waar ik de rest van de middag heb rondgelopen, op het strand gelegen en in het heerlijke water gezwommen.

Op de terugweg begon het al donkerder te worden en begonnen de dieren in de jungle ook langzamerhand te ontwaken, waaronder de héle luide brulapen. Echt geweldig! In Puerto Viejo heb ik nog met mensen van het hostel heerlijk gegeten bij een geweldige soda (dit zijn goedkope Costa Ricaanse restaurants gerund door locals, met geweldige lokale gerechten).

De volgende ochtend nam ik de zwaar oncomfortabele (en overpriced!) bus naar San José en vervolgens een héle krappe bus naar Monteverde. Twaalf uren verder en ik was in het noorden van Costa Rica! Ik ben gelijk knockie gegaan in mijn bed in een schattig hostel in Monteverde. De volgende dag heb ik de tours geboekt voor de komende twee dagen. De allerengste begon al op diezelfde dag: ziplinen! Ik werd ’s middags opgehaald en naar het park gebracht. We kregen instructies over hoe het werkte en toen kon het echt beginnen. De eerste 6 kabels vielen ontzettend mee, waren niet hoog en niet lang. Tot er ineens een kabel van de een naar de andere berg was, dat echt hééél hoog en ontzettend lang was. Ik probeerde niet te veel aan m’n hoogtevrees te denken en zoveel mogelijk van het uitzicht te genieten. In de zipline tour zat ook een rappel kabel van zo’n 20 meter naar de grond. Ik hoorde alle mensen voor me keihard gillen en dacht: zo eng is het toch niet? Tot ik zelf aan de beurt was. Het feit dat het mannetje die beneden staat de controle heeft en het naar beneden glijden als een soort vrije val voelt, dan móet je wel keihard gillen. Niet het allerchillste gevoel. Voor het volgende onderdeel was ik echt het meest bang. Ik wist dat hier een vrije val van nogal wat meters in zat. Omdat het juist moeilijker wordt om te gaan als je steeds twijfelt en als laatste gaat, heb ik m’n hand opgestoken toen niemand meer durfde en gelijk na de eerste gegaan. Ik stond op de rand van het platform en het was dóódeng, maar ik had weinig tijd om daarover na te denken want ik werd er al vanaf geduwd. Die vrije val was vreselijk, maar drie seconden later slingerde je al rond als Tarzan en dat was fantastisch!

Na een paar normale kabels kwam de Superman kabel in zicht. Ik had hier ontzettend veel zin in, maar toen ik zag hoe lang de kabel was (meer dan 1000 meter) en hoe hoog het platform waar je vanaf werd gedouwd, werd ik zó zenuwachtig. Omdat als een van de eerste gaan ook bij de Tarzan Swing werkte heb ik dit hier ook weer gedaan. Ik werd met mijn rug aan de kabel opgehangen zodat ik wel met mijn gezicht naar beneden moest kijken en hing al te wachten zonder iets van grond onder me. Het mannetje wachtte op het startsein en ik zei alleen maar ‘no no no please’, maar tijd en mogelijkheid om terug te krabbelen was er niet. Ik werd weggedouwd en kon de eerste 500 meter alleen maar gillen en m’n ogen dichthouden. Later kon ik er meer van genieten en had ik mijn ogen ook inmiddels open haha. Na deze drie uur durende tour was ik hélemaal kapot. Maar wat was het super! Ik ben blij dat ik eens iets heb gedaan wat ik normaal niet zou durven.

Met mijn dormgenoot deed ik de volgende dag een tour over 11 hangende bruggen in de jungle van Monteverde. Weer moest ik mijn angsten overwinnen maar dit was toch een stuk relaxter dan het ziplinen! ’s Middags lunchten we nog bij een soda en de rest van de middag en avond bestond eigenlijk voornamelijk uit relaxen bij het hostel. Des te langer je aan het reizen bent, des te minder je op een dag plant (één activiteit per dag is voldoende haha) en des te meer chilldagen je neemt.

Vergeleken met andere backpackers heb ik Panama en Costa Rica in sneltreinvaart bekeken, maar toch een aardig goed idee gekregen van deze twee prachtige landen. Beiden zijn ontzettend groen, er zijn prachtige stranden en er is wildlife in overvloed. Toch trekt Costa Rica mij meer aan, maar dan zeker met een dikkere portemonnee. Daarom zou ik hier over een aantal jaar ontzettend graag terug willen komen en er zeker langer dan zes dagen willen verblijven, want het is er zo mooi! Maar voor nu staan er een aantal landen nóg hoger op mijn bucketlist: Nicaragua, Guatemala en Cuba!