Op zoek naar de balans

SANDRA WINK

Als ik kijk naar een jaar geleden en naar waar ik nu ben, sta ik er soms wel even van te kijken. De tijd gaat zo ongelooflijk snel. Vorig jaar rond deze tijd besloten Minke en ik onze langverwachte reis niet door te laten gaan. Het kón gewoon niet. Corona gooide roet in het eten. Onze baan in de reisbranche viel weg. Ik zocht wanhopig naar een nieuwe baan en ging direct samenwonen met mijn vriend. Een baan in een sportschool kwam binnen een week op mijn pad. Hier vond ik helemaal mijn plek. Super leuke collega’s, afwisselend werk en veel groeimogelijkheden. Hoewel de maatregelen en de lockdown het werk af en toe uitdagend maken, voel ik me hier heel erg thuis. Zo begon ik bij de receptie en de horeca en werkte ik later ook bij de kinderopvang (ook onderdeel van de sportschool). Ik wilde meer in de sportbranche doen en schreef me in voor de Fitness A opleiding. Een half jaar later had ik mijn diploma en ging ik ook aan de slag op de fitness vloer. Receptie, kinderopvang en fitness wisselden elkaar af. Super leuk en praktisch werk! Binnen de sportschool startte ik met de HIT cursus om ook groepslessen te kunnen geven. Iets wat compleet buiten mijn comfort zone ligt. Een groep toespreken door de microfoon, iets wat ik doodeng vind. Toch besloot ik deze angst te overwinnen en ervoor te gaan. Hoewel de angst nog groot is, voelt elke les weer als een overwinning. Op dit punt vind ik meedoen met de lessen nog steeds leuker dan het lesgeven zelf, maar ik wil het écht nog een kans geven. Er valt nog veel te leren 😉

Een nieuwe uitdaging

Twee weken geleden werd ik verrast met de vraag of ik de functie van Marketing en Communicatie wil overnemen van mijn collega die per 1 september weg gaat. Mijn brein maakte direct kortsluiting en gedachten als ‘iewl kantoorbaan’ en ‘wat ik nu doe is toch prima?’ tolden door mijn hoofd heen. Na lang nadenken besloot ik er voor te gaan. Terug naar fulltime werken.

Waarom? Word ik niet een beetje geleefd? Doe ik wel wat ik graag wil doen? Deze vragen spoken door mijn hoofd. Ik denk terug aan mijn kernwaarden. Wat vind ik belangrijk? Vrijheid is daar één van. Hoewel fulltime werken niet erg vrij klinkt, betekent het voor mij wel meer vrijheid. In plaats van vaste diensten en vaste tijden ben ik nu vrij om zelf mijn dagen in te plannen. Ik kan kiezen of ik thuis of op de sportschool wil werken. Past het werk dan wel bij me? Dat is natuurlijk een kwestie van uitproberen! Ik ben van mening dat als je iets niet probeert, dan weet je ook niet of het bij je past. Misschien is dat ook de reden waarom ik altijd zoveel mogelijk hooi op mijn vork neem 😉

Doe ik nu wel wat ik graag wil doen? Hoewel ik vanuit mijn andere banen veel ervaring heb met marketing is het altijd anders en nieuw in een ander bedrijf. Ik mag weer achter de laptop kruipen, teksten schrijven voor de website en nieuwe ideeën bedenken en uitvoeren voor de marketing en interne en externe communicatie. Mijn creatieve ik wordt daar wel heel blij van!

Daarnaast vind ik het praktische werk in de sportschool ook super. Dus ik kies voor een combinatie. Deels thuis werken, deels op de receptie, fitness en kinderopvang. Afwisselender dan dat krijg je het niet. Ook weer een belangrijke kernwaarde: afwisseling. Ik ben allergisch voor sleur. Het is goed om altijd nieuwsgierig te blijven en te willen leren.

Is het niet too much?

Zeker de laatste maanden ren ik een beetje achter de feiten aan. Die nieuwsgierigheid is ook een enorme valkuil voor me. Er zijn zoveel dingen die ik wil doen en leren, dat ik soms het gevoel heb dat er te weinig tijd in mijn leven is om het allemaal uit te zoeken. Zo heb ik een enorme bucketlist van landen waar ik nog naartoe wil reizen, andere banen die ik ooit wil uitproberen, fysieke uitdagingen in verschillende sporten, avonturen die ik wil opzoeken en skills die ik mezelf wil aanleren. Oh, en daarnaast wil ik dolgraag moeder zijn (nu nog niet hoor 😉) en een gezinnetje stichten met Richard en kat Dommel. Ook is de droom van mijn zusjes en mij om veel meer met WanderWinks te doen, waar we al stap voor stap mee begonnen zijn. Ja, I know, ik ben ongeduldig en soms behoorlijk overenthousiast. Ik kan gewoon niet wachten om dit allemaal te doen en race als het ware door mijn leven heen. Heel soms is er dan zo’n vervelende stem in mijn hoofd die zegt: ‘ho, take a break’. Jij kan dit niet. Je bent niet goed genoeg.

Wegvluchten

Op zulke momenten wil ik me verstoppen. Ik wil niemand tot last zijn, mijn kwetsbaarheid niet tonen. Ik wil sterk en vrolijk overkomen, niet vermoeid en emotioneel. Ik wil dan even geen contact met de buitenwereld. Gewoon even weg van alles. Vluchten. Weg van de dagelijkse verplichtingen en het ‘moeten’. Geen zorgen hebben en denken over hoe de planning er vandaag, morgen of volgende week ziet. Wellicht een typisch gevalletje van mijn ‘vluchtgedrag’, gewoon tas inpakken en gaan.

Reizen is dan waar ik het meeste naar verlang. Hoe komt dit? Ben ik dan niet gelukkig met mijn leven? Of leg ik voor mezelf de druk te hoog? Is het stemmetje in mijn hoofd me aan het bekritiseren omdat ik het niet ‘perfect’ doe? Wil ik vluchten omdat ik dan mezelf niet kan teleurstellen als ik door zou gaan? Is het de makkelijke weg?

Het is een dilemma waar ik op zulke momenten erg mee struggle. Soms verlies ik me dan in destructief gedrag en raak ik voor mijn gevoel de controle kwijt over mezelf. Gelukkig herken ik zelf heel goed mijn negatieve gedachtes en weet ik (vaak) ook wat ik nodig heb om mezelf eruit te halen. Actie = motivatie is dan een goede mantra om te gebruiken. Gewoon doen, dan komt de motivatie vanzelf. En ja, ik leg soms de lat hoog. Het hoeft natuurlijk niet allemaal ‘perfect’ te zijn. Het is goed zoals het is. Mijn kernwaarde dankbaarheid is waar ik me dan op focus. De natuur opzoeken, andere zintuigen gebruiken en goed voor mezelf blijven zorgen. Praten met de mensen die dichtbij je staan. Mezelf niet blijven verstoppen. Kom weer tevoorschijn. Zonder masker. En ook mijn kwetsbare en emotionele kant durven te laten zien. 

Reiskriebels

Los van de ‘vluchtkriebels’ zijn er ook nog échte reiskriebels. Nu de zomer aan zijn einde komt in Nederland en de dagen korter worden, merk ik dat ik toe ben aan een reis. Even de focus van werk en thuis loslaten en alleen in het nu bezig zijn. Niet te lang, want zolang kan ik Dommel niet missen 😉

Over een klein maandje reizen Richard en ik met de WanderWinks camper richting Italië. Dwars door de Dolomieten, slenteren door romantisch Venetië en relaxen aan het Gardameer. Uiteraard gaat mijn nieuwe drone mee en volgen er veel blogs met reistips over deze 2-weekse roadtrip!

Richard en ik hebben de smaak te pakken want ook voor november staat er een vakantie gepland. Een wel heel a-typisch reisje voor WanderWinks. Binnenkort volgt er een blog over de bestemming en waarom we voor deze vakantie hebben gekozen!