Op zoek naar de balans – deel 2

SANDRA WINK

Twee jaar geleden schreef ik over mijn zoektocht naar de balans en vorig jaar deelde ik in een persoonlijke blog hoe en waarom ik in Friesland ben gaan settelen. Richard en ik kochten ons eerste huis, ik kreeg een nieuwe baan bij de sauna in Burgum en ik werkte als personal trainer in een boutique gym in Grou.

Een half jaar geleden, na de reis in Nepal, heb ik het roer weer deels omgegooid. Ik dacht vorig jaar stabiliteit en rust te kunnen vinden, maar het tegendeel bleek waar. Een geweldig huis, goede banen, fijne relatie, en vrienden en familie om me heen. Hoeveel stabiliteit kun je hebben? Ik voel me vaak gehaast en de reiskriebel zit nog steeds in mijn buik. Ik snap het niet. Waarom kan ik niet gewoon de rust vinden?

Ik ontdek het reizen en wandelen. Je hebt één doel per dag: lopen naar de eindbestemming. Rugtas om en gaan. De vertraging in, om je heen kijken en oneindig veel tijd en ruimte hebben om na te denken. De hele dag in beweging en in de buitenlucht zijn. In mijn backpack zit alleen het noodzakelijke, want less is more. ‘s Ochtends heb ik geen keuzestress met kleding, je trekt aan wat je de vorige dag hebt gewassen. Een paar trailschoenen aan je voeten en gaan. Stap voor stap. Het geeft mij rust gedurende het wandelen en voldoening wanneer de 20 tot 30 kilometer er voor die dag opzitten.

Kilometers maken

Mijn wandelleventje begint met een rondje om Grou van 32 kilometer. Samen met Minke begin ik vroeg in de ochtend. De laatste kilometers schreeuwen mijn voeten het uit van de pijn. Bijna strompelend loop ik met Minke naar huis en ploffen we neer in de tuin met een speciaal biertje als beloning. En die smaakt goddelijk. Mensen zijn gemaakt om te lopen, en ik voel zoveel pijn na één dag lopen? Hoog tijd om daar iets aan te veranderen.

We krijgen de smaak te pakken. Op naar de volgende uitdaging. 6 dagen lang langs de Nederlandse kust lopen, over het strand. 234 kilometer om precies te zijn. Ik sta versteld van de schoonheid van de Nederlandse kust. We hebben fantastisch weer. De zon reist elke dag met ons mee en we voelen ons zo dankbaar dat we in dit mooie landje wonen. Maar door het mulle zand lopen is toch weer een hele andere prikkel voor je lichaam. Onze kuiten staan op spanning en onze schouders weten niet wat ze meemaken. Het is de eerste keer dat we met bepakking lopen. Wel zonder tent, want we slapen toch nog wel graag in leuke B&B’s en hotelletjes. Ik zeul mijn zware drone dagenlang mee. Elke dag voelen we ons na 20 tot 25 kilometer lopen zó voldaan en genieten we intens van een verfrissend drankje op het terras, een koude douche en een welverdiende maaltijd. We trainen alvast voor de Camino, die 5x zo lang en zwaar is. Als we na 6 dagen lopen in Den Helder aankomen, voelen we ons trots en sterk. Kom maar op met die Camino!

De pelgrimstocht naar Santiago

De hele maand juni staat in het teken van de Camino del Norte. 842 kilometer lopen in 31 dagen. Vanuit Irún op de grens met Frankrijk lopen we langs de noordkust van Spanje naar onze eindbestemming, Santiago de Compostella. Een pelgrimstocht, waar er duizenden van bestaan, allemaal verschillende routes die leiden naar deze bijzondere stad. Het is een pelgrimswereld, zoveel wandelaars met ieder een eigen reden om een van deze tochten te lopen. Ze lopen samen of alleen. Je kent ze niet maar tegelijkertijd zijn ze familie. We leven compleet in een bubbel. Het is een onvergetelijke ervaring. Geluk, verwondering, afzien en dankbaarheid wisselen elkaar af.

De verschillende fases tijdens het wandelen

Tijdens een meerdaagse wandeling ga ik door verschillende fases. De eerste fase is de fysieke uitdaging, waarbij mijn lichaam moet wennen aan de beweging en ik elke dag met stijve benen en pijnlijke schouders compleet uitgeteld op bed plof. In mijn hoofd ben ik dan tijdens het lopen veel bezig met welke pijntjes ik voel of waar ik me juist sterker voel. Veel ruimte voor andere gedachten is er nog niet.

De tweede fase is de mentale fase. Na een paar dagen merk ik dat mijn kuiten sterker worden en de pijn in mijn schouders verdwijnt. Elke dag train ik weer voor de volgende dag. Mijn lichaam past zich aan en ik voel me energieker en sterker worden. Er is meer aandacht voor de omgeving en voor andere gedachten. Overal is tijd voor want er is amper afleiding. Maar ook twijfels komen naar boven. Waarom doe ik dit? Wat hoop ik hier te vinden? Het is een lange fase maar ook wel een fijne fase vind ik zelf. Dit is vaak het moment dat ik me heel dankbaar voel voor het leven thuis en de mensen om me heen.

Deze fase gaat langzamerhand over naar de derde fase: de spirituele fase. Voor mij voelt deze fase als écht in het moment leven. Alle razende gedachten hebben een plekje gekregen en ik ben echt alleen maar met het hier en nu bezig. Eat, sleep, walk, repeat. Terug naar de basis, alleen met de praktische zaken bezig zijn en de omgeving in me opnemen. The simple life.

En dan heb ik nog een laatste, de ik-wil-de-eindstreep halen fase. De laatste dagen van de tocht ben ik weer bezig met thuis of de volgende reis. Ik ben me mentaal aan het voorbereiden op de periode na de tocht, maak plannen en vul mijn agenda. Stiekem begin ik te dagdromen over het moment dat ik weer in mijn fijne huis ben, mijn spulletjes uitpak, alles weer een plekje geef in het huis. Tegelijkertijd wil ik eigenlijk ook niet dat het stopt. Het simpele leven van een lange wandeltocht geeft me rust. Toch voel ik me ook weer te onrustig om langer door te gaan. Mijn hoofd is namelijk ingesteld op een einddatum. Het zijn de laatste dagen en de pijntjes komen terug. Mijn hoofd vindt het genoeg geweest dus mijn benen en schouders zijn er ook direct klaar mee. Jij er klaar mee, ik er klaar mee lijkt mijn lichaam wel te willen zeggen.

En dan, op de dag dat ik op de eindbestemming aankom, voel ik me vaak euforisch en hyper. Dit is vaak van korte duur, want na de eindstreep volgt als snel een weemoedig gevoel. Wat sip, is het nu echt afgelopen? Even voelt mijn leven heel doelloos. Ik kan wel oneindig doorwandelen. Maar ik voel me ook mega trots en blij. We vieren de overwinning met het lekkerste biertje ooit.

Wat is vrijheid voor mij?

Tijdens de Camino del Norte voel ik me weer dankbaar voor alles wat ik heb in Nederland, maar eenmaal thuis voel ik het gewoon niet. Ik ervaar een mega dip tijdens de zomer in Nederland. Het is prachtig weer, de dagen zijn lang en ik race van de ene verplichting naar de andere. Het is een hectische zomer met drie banen en het voelt alsof ik de zomer voor een groot deel mis. Ik breng amper tijd thuis door. Ik voel me gehaast en bovenal: ik mis de vrijheid die ik voel tijdens het reizen. Wilde ik mijn leven niet zo inrichten dat ik dit gevoel ook thuis ervaar? Door de dingen die ik normaal doe op reis ook in mijn dagelijkse leven te integreren. Dát was toch mijn doel?

Het voelt alsof ik er te weinig uren in een dag zitten. Naast mijn werk wil ik tijd in het huis stoppen, leuke dingen doen met familie en onze bed & breakfast droom waarmaken. Inmiddels is de vergunning binnen, maar de B&B kamer nog leeg.

Wat ik nodig heb, is tijd. Tijd om alles op te knappen in het huis, tijd om te genieten en niet zo gehaast door het leven te gaan.

Ik besluit een aantal knopen door te hakken. Hoe leuk ik het werk als personal trainer ook vindt, het staat me steeds vaker tegen om op een verplicht tijdstip ergens te moeten zijn, meestal ’s ochtends vroeg of in de avond. Voor mijn eigen ochtendritueel heb ik geen tijd meer. Het valt me zwaar om te stoppen, omdat ik een leuke band opgebouwd heb met de mensen die ik train en een extra inkomen valt weg. Toch voel ik me ook opgelucht en dan weet ik ook, ik heb de goede keuze gemaakt.

Wandelen op het dak van de wereld

Ik vraag bij het saunacentrum onbetaald verlof aan voor 3 maanden. Niet alleen om te reizen, maar ook om tijd thuis door te brengen en alles op te knappen. Mijn baas gaat akkoord. Ik stap daarna weer vol goede moed in het vliegtuig voor de volgende reis: een maand naar Nepal met Richard en mijn zusjes. We gaan onze grootste uitdaging aan: de Everest Base Camp trekking. 14 dagen, naar een hoogte van 5395 meter. 

Ik loop deze trektocht samen met Minke en Richard. Samen lopen is echt fantastisch. Je ervaart namelijk de vrijheid van het alleen zijn en de gezelligheid van samen zijn. Je hebt geen vaste afspraken of verwachtingen, en zeker met mensen die dicht bij je staan is het prima om soms urenlang niet met elkaar te praten. De Everest Base Camp trekking is de meest intense reis die ik ooit heb gemaakt. Alleen al de vliegreis naar het dodelijkste vliegveld ter wereld geeft me hartkloppingen en klotsende oksels. Het uitzicht op de bergen is daarentegen magisch. We zijn alleen maar bezig met wandelen, eten en slapen. Afzien en genieten. De magische bergen, het gebrek aan zuurstof en de pittige klim: het is een tocht om nooit te vergeten.

Terug naar de reisbranche

Eenmaal in Nepal komt er iets op mijn pad wat ik niet kan weigeren: Het Andere Reizen is weer booming en ik kan hier vanaf januari weer aan de slag. Tot 2020 heb ik dit werk altijd met veel plezier gedaan totdat corona er een einde aan maakte.

Achteraf ben ik wel opgelucht. Elke dag van 9 tot 5 op kantoor werken is echt niks meer voor mij. Ik ben toen ook de sportopleiding gaan doen en had een geweldige tijd, op de waanzin corona maatregelen na, bij de sportschool in Groningen.

Na de verhuizing naar Grou werk ik weer op kantoor in het saunacentrum van Burgum. 24 uur in 3 dagen, en ik krijg enorm veel vrijheid. Alleen thuiswerken of op afstand werken is geen optie. Na een lange dag duik ik nog vaak de sauna in, wat de stress van het werk direct doet verdwijnen. Maar langzamerhand gaat die stress niet meer weg, en wordt de werkdruk steeds groter. Er wordt veel van me gevraagd en ik ben dan ook enorm blij als mijn beste vriendin wordt aangenomen, zodat we samen alles kunnen aanpakken. Ik weet precies wat ik aan haar heb en kan moeilijke dingen met haar overleggen. De saunabezoekjes komen weer terug.

Ik ben al bijna een maand in Nepal als dat telefoontje van Judith komt… Ik voel aan alles in mijn lijf dat ik terug wil naar de reisbranche. Mijn passie voor reizen delen, reisplannen voor anderen maken, dat doet mijn hart weer sneller kloppen. Zonder kantoor, mijn eigen tijden bepalen en thuis of op reis kunnen werken. Wil ik niet juist méér thuis zijn? En is vrijheid voor mij niet werken en reizen waar en wanneer ik dat wil? Alles in mij zegt dat ik hiervoor moet gaan. Het voelt als de juiste beslissing. Nog voordat mijn onbetaald verlof bij de sauna ingaat, ben ik er al weg. Zelfs de maanden die ik voor mezelf had vrij gepland wil ik gewoon doorwerken bij Het Andere Reizen.

Het is bizar wat een impact bepaalde beslissingen hebben op je lijf en hoofd. Er valt een rust over me heen en ik maak enthousiast een thuiskantoor van een van onze slaapkamers.

Fishermen’s Trail

Afgelopen april maak ik nog een fantastische wandeltocht met Minke en Richard. De Fishermen’s Trail in Portugal. De mooiste tocht die ik tot nu toe heb gelopen en ook veel relaxter dan de Everest Base Camp trekking 😉 Mocht je een meerdaagse wandeling overwegen, ga dan absoluut deze doen. Elke dag vroeg opstaan, met de zon meelopen, genieten van spectaculaire uitzichten op de kliffen en in de middag al op een terrasje ploffen: mijn ultieme manier van vakantie vieren.

Stap voor stap

Het oorspronkelijke idee was dat Richard en ik voor de zomer van 2023 al open wilden gaan met onze B&B. Momenteel hebben we nog geen badkamer en is de B&B ook nog lang niet klaar, maar dat is oké. Richard heeft in zijn vrije maanden zo hard gewerkt aan het huis, ik ben onwijs trots op hem. We zijn er nog niet, maar we hebben de deadlines losgelaten en dat geeft al veel meer rust. We weten waar we naartoe willen en maken elke dag weer kleine stapjes. We vieren overwinningen en genieten van elke stap. Dat is voor ons belangrijk.

Het afgelopen jaar was een hectisch jaar waarin ik verwacht had de rust te vinden. Toen dat niet lukte heb ik veel getwijfeld over bepaalde keuzes in mijn leven. Ik ben blij dat ik dankzij het reizen en wandelen mijn leven in helikopter view kan zien en daardoor sneller beslissingen durf te maken. Normaal race ik vaak door de dagen heen zonder echt stil te staan of ik het nu echt leuk vindt wat ik doe. Tijdens een meerdaagse wandeltocht vertraagt de tijd en lijken dagen ineens weken en weken lijken maanden. Er is zoveel tijd om na te denken, maar ook in het moment te leven.

Setteldrang en onrust

Na een lange wandeltocht wil ik thuis dat gevoel van rust zo lang mogelijk vasthouden. Eerlijk, dat lukt vaak maar even. Soms geef ik de schuld aan het gehaaste Nederland, de ratrace waar ik niet aan ontkom. Of aan mezelf. Ik weet het niet. Ik verval snel weer in oude patronen en alles moet weer snel en productief zijn. De dagen vliegen weer voorbij. Maar in plaats van gefrustreerd raken probeer ik dit nu zoveel mogelijk te omarmen. Het is prima om in Nederland graag to do lijstjes te willen afvinken en het is gewoonweg onmogelijk om aan alle verplichtingen te ontkomen. Mijn ochtendroutine geeft me altijd houvast en het is een heerlijk me-time begin van de dag. Deze bestaat nog altijd voor een groot deel uit de Miracle Morning die ik sinds 2021 beoefen.

Door het simpele leven tijdens het wandelen, waardeer ik de luxe in Nederland ook weer heel erg. Het is het contrast van levensstijlen waardoor ik me realiseer dat alles niet zo vanzelfsprekend is. Dat ik dankbaar mag zijn voor het leven in Nederland en de mensen om me heen. Dat ik in een huis woon met dingen die je leven makkelijker en fijner maken. Van leven uit een backpack naar een huis vol spullen en weer terug naar het eenvoudige leven uit een backpack, het houdt me scherp en bewust.

Het is een jaar geweest vol leermomenten en ik durf nu te zeggen dat ik precies ben waar ik wil zijn, ondanks dat mijn verwachtingen anders waren. Ik breng veel tijd thuis door wat ik super fijn vind en reis nog steeds waar en wanneer ik wil. Wandelen en reizen is echt mijn nieuwe hobby, samen met Minke en/of Richard.

In september staat de volgende wandeltocht op de planning. In 11 dagen wandelen we over de Corfu Trail van zuid naar noord Corfu in Griekenland. Back to basic, maar ook lekker vakantie vieren. En tot die tijd geniet ik intens van de mooie en lange dagen die we nu in de Nederlandse zomer voor de boeg hebben.