Op de fiets naar Haarlem

TINEKE WINK

Begin mei wil ik een vriendin in Haarlem opzoeken. Normaal gesproken zou ik dan met de trein gaan, maar dit keer pak ik het anders aan. Ik ga op de fiets! Zo bespaar ik geld en oefen ik tegelijkertijd voor mijn fietstocht naar Spanje die ik in september wil maken. Daarnaast heb ik na twee maanden in Nederland wel weer zin in een micro avontuur.

Ik maak het mezelf wel makkelijker door op de elektrische fiets te gaan. Dit fietst licht en comfortabel en ik hoef dan tenminste niet keihard te trappen met tegenwind. Ik bestel twee fietsbroekjes met zeem (soort kussentjes in het zitvlak) op Vinted en koop een schapenvacht zadelhoes. Op die manier ben ik beter bewapend tegen zadelpijn, vooral omdat het zadel van deze fiets vrij hard is. Binnenkort wil ik er een ander zadel op laten zetten.

De eerste kilometers

Het liefst stap ik ’s ochtends vroeg al op de fiets maar ik heb eerst nog een werkdag voor de boeg. Gelukkig duren mijn werkdagen als bezorger maar zes uurtjes en ben ik om drie uur al klaar. Vandaag heb ik geluk dat het rustig is en kan ik een uurtje eerder weg. Ik sta namelijk te trappelen om weg te gaan. Ik stop mijn fietstassen vol met spullen en op de bagagedrager bind ik mijn rugzak vast.

ik begin mijn fietstocht rond drie uur ’s middags vanuit mijn thuisbasis, momenteel het piepkleine stadje IJlst. Via het dorpje Oosthem fiets ik eerst naar Bolsward. ik ben in mijn element want de zon schijnt. Het waait echter best hard en ik heb last van tegenwind, maar met een elektrische fiets is dat natuurlijk geen probleem. Vandaag maak ik nog niet zoveel kilometers dus ik hoef niet heel erg op mijn accuduur te letten. Toch zet ik de hoogste ondersteuningsstand niet aan, ik wil ook weer niet dat het fietsen te makkelijk wordt. Ik kies vandaag voor de kortste route omdat ik niet te laat aan wil komen in Oudesluis. In dit dorpje ga ik vanavond overnachten. Het is niet perse de mooiste route door Friesland. Alleen de felgele bollenvelden die ik onderweg tegenkom prikkelen mijn zintuigen. De rest van de route is vrij saai en gaat voor een groot gedeelte langs de A7 waar het verkeer langs me heen raast. Als ik vervolgens afsla en een landbouwweggetje op fiets is het al een stuk rustiger om me heen. Tot er een vrachtwagen voorbij stuift en ik bedolven wordt onder het stof. Ik zie gelijk geen hand meer voor ogen. Ik besef dat je als fietser best kwetsbaar bent naast zulke grote voertuigen. Ik fiets verder naar Zurich, niet te verwarren met die levendige stad in Zwitserland. Deze Zurich voelt een beetje als een spookdorp. Er wonen hier ook maar zo’n 145 mensen en het dorpje is dan ook vooral bekend omdat de Afsluitdijk hier eindigt (of begint, maar net hoe je het bekijkt).

Over de Afsluitdijk

De Afsluitdijk is een lange dijk van 32 kilometer tussen Noord-Holland en Friesland die het IJsselmeer letterlijk afsluit van de Waddenzee. Omdat er al een hele tijd aan de Afsluitdijk gewerkt wordt en dit nog tot zeker 2025 gaat duren, is het fietspad tot die tijd voor een groot deel afgesloten. Om fietsers toch de mogelijkheid te geven om de afsluitdijk over te kunnen gaat er per uur een gratis fietsbus vanaf het dorpje Kornwerderzand. Om hier te komen moet ik nog wel een paar kilometers over de Afsluitdijk fietsen. Dit zijn gelijk de minste kilometers van de dag omdat ik hier steeds tientallen vliegjes in mijn mond en ogen krijg. Des te blijer ben ik dat ik de rest van de Afsluitdijk straks kan skippen. Ik haal een ijsje bij het bezoekerscentrum en wacht geduldig op de fietsbus. Geduld moet ik zeker hebben, omdat de bus pas over drie kwartier vertrekt. Drie kwartier wordt uiteindelijk een uur, de buschauffeur zit nog op een bankje een sigaretje te roken. Ze heeft het helemaal gehad vanwege alle files en daarom heeft ze dringend een pauze nodig. Als we dan eindelijk om vijf uur vertrekken staan we ook nog eens een hele tijd voor een open brug. Het maakt me wel een klein beetje ongeduldig, maar ik probeer me er niet te druk om te maken. Dit gaat nog altijd sneller dan die hele afsluitdijk over fietsen. En hoe heerlijk is het om vervolgens met je fiets uit de bus te stappen en te concluderen dat je dik een half uur later in Noord-Holland (Den Oever) bent zonder al te veel moeite.

Het is alsof het universum me toch nog even wil uitdagen, want als ik vanuit Den Oever verder fiets valt mijn ondersteuning ineens uit. Ik krijg hem een poosje niet meer aan de praat, wat me enorm frustreert. Het gevolg is dat ik ineens zwetend op de fiets zit. Ik moet veel harder trappen om vooruit te kunnen. Een elektrische fiets waarbij de ondersteuning uitstaat trapt altijd zwaarder dan een gewone fiets omdat je het gewicht van het elektrische systeem meeneemt. Gelukkig doet hij het na een kwartier weer, maar ik moet hier misschien wel even naar laten kijken. Ik ben voor nu in ieder geval blij dat fietsen weer soepeler gaat, want dit is een vrij saaie weg, die langs de N99 loopt. Ook nu kies ik weer voor de kortste route. Het is inmiddels al rond zessen en ik begin trek te krijgen. Ik ben toch al zo’n drie uren onderweg. Toch duurt het nog even voordat ik een eetgelegenheid tegenkom. Pas in Anna Paulowna, op vijf kilometer van Oudesluis, stap ik de eerste en beste snackbar binnen. Ik bestel een bord friet en blikje cola en ga in het zonnetje op het terras zitten. Ik heb een hele tijd geen cola meer gedronken, maar sinds ik langere afstanden fiets snak ik er ineens naar. Ik denk dat het door de combinatie van snelle suikers en cafeïne komt, dat geeft me gelijk energie om door te gaan. En omdat ik al de hele dag op de fiets zit (mijn werk meegerekend) zijn mijn benen aardig vermoeid geraakt. Om zeven uur stap ik weer op de fiets voor de laatste kilometers naar Oudesluis. Het laatste stuk fiets ik niet meer langs A of N-wegen, maar door een typisch Nederlands polderlandschap langs het water. Als ik het bordje Oudesluis tevoorschijn zien komen, ben ik gelijk verliefd op dit schattige dijkdorpje. Links van me zie ik nieuwsgierige schapen naar me kijken en rechts van me is een vrouw haar kippen aan het voeren. Ik snap wel heel erg de aantrekkingskracht van dit dorpje. Er staan weinig huizen in dit polderlandschap en de zee is hier niet ver weg vandaan.

Warm welkom in Oudesluis

Het is half 8 ’s avonds als ik aankom bij de Bed & Breakfast waar ik vanavond ga slapen. Inclusief het wachten op de fietsbus heb ik toch nog zo’n 4,5 uur over de reis gedaan. Ik ben blij dat het mei is en nog niet donker is op dit tijdstip. De B&B hosts wonen op een prachtige plek met vergezichten over weilanden. Je kunt hier de zon onder- en op zien gaan. Ze hebben een heel groot eigen terrein waar ook een caravan staat die ze verhuren aan vakantiegangers en fietsers. De caravan is uitgerust met een comfortabel tweepersoonsbed, een oventje, waterkoker, koffiezetapparaat en zelfs een melkopschuimer. Het ontbijtje voor morgenochtend staat al klaar, ik hoef de eieren alleen nog even in de eierkoker te doen en de croissantjes en broodjes af te bakken. Een bordje met ‘welkom Tineke’ maakt het helemaal af. Ik voel me meteen thuis. Wat een gastvrije en lieve mensen. Ze nemen uitgebreid de tijd voor een rondleiding en we hebben een leuk gesprek over reizen en hun mooie woonplek. Voor slechts 25 euro inclusief ontbijt mag ik een nachtje op deze bijzondere locatie verblijven. Ik heb zelfs een eigen unit met wc en douche. Waar vind je nou zoiets voor deze prijs?

Nou, op Vrienden op de Fiets. Daar vind je zo’n 5.000 logeeradressen van particulieren. De bewoners stellen hun huis open voor fietsers en wandelaars die na een dag wandelen of fietsen verlangen naar een warm welkom, een opfrisser, een comfortabel en schoon bed en een energie-opwekkend ontbijt. Bij je zoekopdracht kun je aanvinken of je in een logeerkamer, tuinhuis, caravan of woonboot wil overnachten. In vakantieperiodes moet je er op tijd bij zijn, zo was de camping waar ik in eerste instantie wilde slapen al vol. Ik ben heel blij dat ze me doorverwezen naar de buren, want zij staan nog niet eens op de website waardoor ik één van de eersten ben die hier overnacht (op vrienden en familie na).

Aantal kilometers gefietst: 50 kilometer
Duur: 4,5 uur inclusief wachten op de fietsbus

Op naar Haarlem

De volgende dag ben ik alweer vroeg wakker. Het is gelukkig droog, want het zou eigenlijk regenen. Ik geniet ervan om meteen naar buiten te gaan en op het terras te zitten met een boek en een cappuccino. Als dit een voorbode is voor mijn reis in september, kan ik hier alleen maar heel erg blij van worden. De natuur, het simpele leven (wel met een paar luxe elementen zoals een melkopschuimer) en de rust en stilte waar ik zo van houd. Ik doe dan ook rustig aan, ontbijt nog uitgebreid en stap pas rond een uur of 10 weer op de fiets. Vandaag fiets ik verder naar Haarlem, maar dit keer ga ik voor de mooiste (en langere) route. Ik ga kilometers langs de kust fietsen. Ik fiets over een smal weggetje richting Sint Maartenszee. Wat een verbetering ten opzichte van de fietspaden langs de autowegen. Weidse uitzichten, af en toe een kleurrijk bollenveld en veel groen. Hier zijn bijna geen woningen en meer schapen dan mensen. De zon breekt nu ook langzaam door, ik voel me een geluksvogel.

Vanaf Sint Maartenszee volg ik de kustroute. Ik hoef geen navigatie aan te zetten, want de bordjes wijzen me de weg. Ideaal! Op deze manier ben ik me veel meer bewust van het mooie duinlandschap waar ik doorheen fiets. In stilte komt er altijd meer ruimte voor mijn gevoelens en ineens komt het bij me binnen. Een paar traantjes. Een puur geluksmoment. Zou dit endorfine zijn die vrijkomt? Ik denk het wel, maar ik heb dit nog niet eerder zo intens gevoeld op de fiets. Misschien dat ik toen meer in mijn hoofd zat of met de route bezig was. Hoe dan ook is dit moment voor mij de bevestiging dat mijn Spanje avontuur definitief een ‘ja’ wordt. Er waren wel wat twijfels, maar die zijn nu wel weggenomen. Ik weet heus wel dat ik ook genoeg mindere emoties ga meemaken, maar die mogen er dan ook zijn. Nu schijnt de zon en de fietstocht gaat me letterlijk voor de wind. In Schoorl aan Zee neem ik even een pauze bij strandpaviljoen Paal 29. Voor zo’n zonnige zaterdag is het niet druk op het terras. Dat heeft er misschien ook wel mee te maken dat het paviljoen niet met de auto te bereiken is. De mensen die hier zitten zijn allemaal fietsers of wandelaars.

Na een heerlijk kopje koffie fiets ik weer verder. Hoe meer ik naar de Randstad afzak, hoe meer mensen ik tegenkom op de fiets. Ik fiets een paar uur aan een stuk door. Eigenlijk moet ik naar de wc, maar ik stel het steeds uit omdat er zoveel andere fietsers en wandelaars zijn. Toch ga ik uiteindelijk wel voor de bosjes, omdat het lastig is een wc te vinden als je door de duinen fietst. Na een paar uren fietsen kom ik aan in Wijk aan Zee. Mijn maag rammelt. Op een ontbijtkoek na heb ik niks meer gegeten na het ontbijt. Ik koop broodjes, kaas en wat drinken bij de Spar en ga op een bankje zitten. Een brutale duif die niet bang is om dichtbij te komen aast op mijn broodje. Omdat ik het niet zo op duiven heb, eet ik het broodje net wat sneller op om van deze aasgier af te zijn.

De laatste kilometers

Ik hoef nu nog maar zo’n 15 kilometer te fietsen. Het is nu half drie dus ik zou kwart over drie wel in Haarlem moeten zijn. Of toch niet? Iets voor drieën sta ik voor een dichte slagboom in Velsen-Zuid. Ik kan alleen maar in Velsen-Noord komen als ik met de veerpont oversteek die net voor mijn neus wegvaart. Oeps, hier had ik helemaal geen rekening mee gehouden. Een vrouw naast mij moppert dat de veerboot veel te vroeg vertrokken is. Over twintig minuten gaat de volgende pas. Ik zal dus nog even geduld moeten hebben voordat ik in Haarlem ben. Dit vind ik dan wel even lastig, dat je nu weer afhankelijk bent van het openbaar vervoer. Op de fiets ben je vrij en kun je gaan en staan waar en wanneer je wil. Maar ik weet ook dat ongeduldig zijn niks oplost, de veerboot gaat er niet eerder door vertrekken. Dus ik geniet van het zonnetje en wacht toch maar geduldig af.

In Velsen-Zuid stikt het van de stoplichten en verkeer. Ik word hier een beetje onrustig van en hierdoor fiets ik een stukje verkeerd. Ik kom er al snel achter dat Haarlem de andere kant op is en keer om. De laatste kilometers gaan vooral langs de weg. Ik had wel een mooiere route kunnen uitzoeken door de kustroute te vervolgen naar Bloemendaal aan Zee, maar ik vind het nu ook wel mooi geweest. Het staat nog wel op mijn wensenlijstje om de hele kust in Nederland te fietsen, dat is van Bad-Nieuweschans (Groningen) naar Cadzand-Bad (Zeeland) en maar liefst 610 kilometer lang.

Het is bijna vier uur als ik uiteindelijk in Haarlem aankom. Tijd om mijn voetjes rust te gunnen. Onder het genot van een sangria en lekkere hapjes praat ik met Mischa bij op haar dakterras in het zonnetje. Een heerlijke beloning na deze mooie fietsdag.

Aantal kilometers gefietst: 75
Duur: 6 uren inclusief stops en wachten op de veerpont