Op avontuur met Miep

TINEKE WINK

Ik had nooit gedacht dat ik in Nijmegen mijn eerste huis zou gaan bezichtigen, maar toch ben ik onderweg naar deze mooie stad in Gelderland. Ingrid en ik willen samen iets kopen en haar ouders zijn mee voor de gezelligheid, praktische zaken en een kritische blik. Voor het geval we alles door een te roze bril gaan bekijken. Onderweg genieten we van onze koffie to go en in de ochtendschemering zien we langzaam de zon boven de horizon uitkomen. Het is rustig op de weg dus we komen al veel te vroeg aan in Nijmegen. Dat geeft ons de tijd om nog even een wc te zoeken. Alleen zijn alle tankstations nog dicht… Als we door een woonwijk rijden zien we ineens, heel random, een dixie staan. Toevallig is ie open, schoon en is er wc papier. Een perfecte plek voor een plaspauze. Ook nemen we nog even `gratis mee te nemen´ kastjes mee die iemand in zijn voortuin heeft gezet. Zo komen we de tijd wel door.

Iets voor half 9 staan we op de afgesproken plek. Daar komt ze aanrijden, een Ford Nugget uit 1991. De kleur is nog mooier dan verwacht, iets zachter geel dan het felgele van de foto’s. Het huis dat we gaan bezichtigen, is een huisje op wielen. Vervoersmiddel en huis inéén. Terwijl de eigenaar alles klaarzet voor de bezichtiging, loopt de vader van Ingrid met een zelf in elkaar geknutselde spiegel alvast naar de camper. Grondig inspecteert hij de onderkant op roest. Ook de motor kijkt hij na. Het ziet er allemaal prima uit, maar het is ook oud en het kan goed zijn dat er bij de volgende APK keuring  (juni 2024) weer veel aan moet gebeuren. Maar nu is de camper zo goed als af en daar gaat het voor ons om.

De eigenaar geeft ons een (kleine) rondleiding en laat zien hoe alles werkt. Gasfornuis met twee gaspitjes, gootsteen met kraantje die aangesloten is op de watertank, kastjes, koelkast, overal haakjes en handige opbergbakjes, gordijntjes, chemisch toilet (porta potti), stoelen voorin die kunnen draaien en een nieuwe vloer… We hoeven er niet veel meer aan te doen.

Het bed zit in het hefdak dat je naar beneden kunt klappen als je gaat slapen en naar boven als je het slaapgedeelte niet gebruikt. Hierdoor kun je je bed als ware onzichtbaar maken, waardoor je veel meer leefruimte overhoudt. Ook kun je dan in de camper staan. We maakten ons een beetje zorgen of het slaapgedeelte niet te claustrofobisch zou zijn, maar dat valt heel erg mee. Zolang je maar bij de kant van de opening ligt, anders kun je je hoofd niet eens normaal optillen. Er past alleen een topper matras in deze ruimte omdat het dak anders niet meer omhoog kan, maar ook dat ligt comfortabeler dan gedacht. Terwijl wij het bed uittesten, horen we de vader van Ingrid onderhandelen met de eigenaar over de prijs. Van tevoren hadden we al 5700 euro besproken in plaats van 6000 euro, maar hij weet er nog eens 200 af te krijgen.

Voor 5500 euro hebben we een deal en zijn wij de trotse bezitters van Miep. Zodra we deze Ford Nugget op Marktplaats zagen wisten we al dat ze Miep moest gaan heten. We vonden namelijk al een Miep op marktplaats, ook geel en ook een busje waar we verliefd op werden. Het was echter een busje waarvan de APK was verlopen. Dat durfden we niet aan. Nu hebben we toch nog onze gele Miep.

We sluiten een verzekering af en Ingrid zet de camper op haar naam (ik heb geen rijbewijs). Daarna rijden we weg met Miep. Zo simpel kan het zijn. We zijn euforisch en vieren deze aankoop met z’n vieren met een kop cappuccino aan de snelweg. Miep staat als een vrolijke verschijning tussen de voornamelijk donker gekleurde auto’s. De gele kleur steekt perfect af tegen de strakblauwe lucht. Ik kan nog niet geloven dat mijn droom van mijn mini huis op wielen is uitgekomen. De rest van de middag breng ik dan ook in een roes door. Een hele fijne roes, alsof ik verliefd ben. Miep spookt voortdurend door mijn gedachten.

Waarom hebben we Miep? Dan moet ik even een paar maanden terug in de tijd gaan. Het is begin juli als ik afspreek met Ingrid. We zitten in de tuin te borrelen en ik moet mijn verhaal aan haar kwijt. Ik zie het namelijk niet meer zitten om naar Spanje te fietsen. Na het zoveelste incident met de elektrische fiets ben ik er helemaal klaar mee. Elke keer als ik ga fietsen lijkt er wel iets aan de hand te zijn. De ondersteuning valt uit, ik krijg een lekke band of ik heb, zoals nu, een probleem met de accu. Nu ben ik nog in Nederland en valt dit allemaal op te lossen, maar wat als ik straks ergens in the middle of nowhere ben? Als ik überhaupt al de grens over kom. Voor mij voelen dit als tekenen van het universum. Je kunt tegenslagen als een uitdaging zien, maar zo zie ik deze niet. Geef me dan maar tegenslagen waar ik mentaal doorheen moet, zoals slecht weer. Ik merk dat mijn innerlijke vuur al een tijdje niet meer gaat branden als ik aan het fietsavontuur denk, er is nog maar een kleine vonk van over. Van Ingrid weet ik dat ze het ook wel ziet zitten om te overwinteren in Spanje, maar dat ze niet op de fiets wil gaan. Ze wil graag met een camper en zegt dat we samen kunnen gaan. Ik laat het nog even bezinken, een minuutje maar, want ik weet wel wat ik wil. Ik wil mee! Het vuur is weer opgelaaid, dit voelt ontzettend goed. Reizen met een camper was al een tijdje mijn droom, nog voordat de fiets in beeld kwam. Het lijkt me fantastisch om een periode in een huisje op wielen te wonen. Om steeds in een andere omgeving te zijn maar wel je eigen woonruimte bij je hebben. Maar omdat ik (nog) geen tijd, geld en energie in het halen van mijn rijbewijs wilde steken, heb ik dit plan even geparkeerd. Daarbij wil ik bij nader inzien ook niet in mijn eentje met een camper reizen.

De zomer vliegt verder voorbij. Naast werken bij Bakkerij Bart geniet ik volop van alles wat de zomer te bieden heeft. Zo is de Sneekweek een zoete inval van mensen waarbij de camper van Daddy als B&B fungeert. Verder zijn er weekendjes weg in eigen land, vlooienmarkten en bezoekjes aan de sauna (op de niet-snikhete dagen). Als ik bij Sandra in Grou ben en haar supboard gebruik, ben ik verkocht. Ik koop precies dezelfde om te suppen op warme, windstille dagen. Half augustus is mijn laatste dag als e-bike bezorger bij Bakkerij Bart. Ik ga er letterlijk met een knal uit want ik ga namelijk keihard onderuit op de fiets. De fiets is total loss en mijn knieën liggen helemaal open. Een collega ontsmet mijn knieën voor me en ik ga anderhalf uur eerder naar huis. Een raar afscheid is het wel. Dit teken van het universum was niet meer nodig, ik had mijn besluit om niet meer te gaan fietsen allang gemaakt…

Gelukkig was het mijn laatste dag en kan ik hier van bijkomen tijdens een weekje kamperen in Zuid-Limburg samen met Daddy en zusjes. Daarna houd ik de vakantiemodus nog twee weken vast, wat niet zo moeilijk is met de zon die voortdurend schijnt. Al die vrije dagen zijn heerlijk, maar het betekent ook geld uitgeven terwijl er niks bij komt. En nu we Miep hebben blijft er van mijn spaargeld niet veel over. Gelukkig is er werk genoeg en zo kan ik ook weer op Vlieland terecht om daar parttime in de kinderopvang te werken. Ik kan ook weer in hetzelfde appartementje als de vorige keren verblijven, wat een hele fijne plek is. Miep staat bij Ingrid thuis en zij klust nog een beetje aan de bus om deze helemaal naar ons smaak te maken.

15 oktober wordt onze vertrekdag. Wanneer we terugkomen weten we nog niet. Het plan is om heel langzaam naar het zuiden (Spanje en Portugal) af te reizen. De eerste dagen zullen we nog in Nederland zijn en gaan we alles doen waar we zo van houden; zoals uitgaan in café Nol (Amsterdam), naar de bioscoop en een dagje naar de sauna. Geen goedkope uitjes, dus het is beter voor onze portemonnee dat we straks de grens over gaan. We willen veel wildkamperen en leven van ongeveer 500 euro per maand. Dat betekent niet elke dag uiteten en naar koffietentjes zoals in Mexico, maar veel meer leven in de natuur en activiteiten doen die (bijna) gratis zijn. Denk aan wildzwemmen, suppen en borrelen met een goedkope fles wijn uit de supermarkt. Waarschijnlijk blijven we ook wel langer op dezelfde plekken om geld voor diesel te besparen. Maar ook omdat elke dag verplaatsen heel onrustig is.

En nu we Miep toch hebben is het ook wel leuk om te wildkamperen in eigen land. De dag nadat we Miep hebben opgehaald rijden we met haar naar het mooie Laaksum. Het is bijna 30 graden, heerlijk nazomerweer. We merken al dat we opvallen en bekijks trekken met onze gele bus. Ze wordt veelvuldig bewonderd. Ook onze blijdschap en positieve energie valt op en trekt mensen aan. Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Het stikt die nacht van de muggen, we worden helemaal lek gestoken. De enige plek waar ze niet komen is bij mijn ogen omdat ik mijn slaapmasker op heb, maar met dat ding op zweet ik me wel kapot door de warmte. Het wordt een lange nacht met weinig slaap. Voor Ingrid wat minder omdat ze de volgende dag vroeg moet werken, maar we kunnen ons er beide wel aan overgeven. Het is wat het is. Deze instelling proberen we op reis ook te hebben. Er gaan, naast vele hoogtepunten, ongetwijfeld ook genoeg dieptepunten komen en dat is oké.