‘Onvergetelijke tweede reis’

ESTHER WINK

Op 4 januari nam ik voorgoed afscheid van Aruba en vloog ik naar Medellin in Colombia. Ik werd opgehaald van het vliegveld en naar de talenschool in de wijk Poblado gebracht waar ik de komende 1,5 week zou verblijven. Mijn lessen zouden echter pas na het weekend beginnen, dus ik had nog mooi wat dagen vrij. In het gebouw waar de school was, was ook een dorm en privé kamers, waarvan ik in de dorm zou verblijven. Daar dropte ik mijn spullen en ben ik vervolgens naar de supermarkt gelopen.

Medellin

Na vier maanden op een klein eilandje gewoond te hebben is dat echt het paradijs. Zóveel verschillende producten, en zó goedkoop! Onderweg besefte ik weer hoe awesome Medellin eigenlijk is. Een heerlijk klimaat, veilig (oké de buurt waar ik zat dan) en heel modern. Ditzelfde gevoel had ik toen ik de volgende dag door winkelcentrum Santa Fé liep en eindelijk weer normale en goedkope kleren kon kopen. ’s Avonds zijn we met een aantal studenten gaan barbecuen bij het zwembad en sloten de avond af met biertjes, verhalen en grappige Youtube filmpjes (de videoclip van ‘Drank & Drugs vinden buitenlanders blijkbaar echt heel grappig om te zien). De school organiseerde de volgende dag een graffiti tour door Comuna 13, vroeger een hele arme en gevaarlijke wijk maar die nu opgeknapt wordt. Het was heel interessant en ook leuk om ergens te komen in Medellin waar ik nog niet geweest was. Na de tour zijn een Zwitserse jongen en ik nog met XL flessen bier in het gezellige Parque Poblado gaan zitten en sloten de avond af met burrito’s en nog meer biertjes.

Op zaterdag stond de Pablo Escobar tour gepland, iets wat ik al heel lang wilde doen maar de laatste keer in Medellin niet was gelukt. Tijdens de tour vertelde de gids megainteressante verhalen over Medellin in de tijd van Pablo Escobar en werden we naar drie plaatsen gebracht: een appartementencomplex waar Pablo uiteindelijk is gedood, de plek waar hij en zijn familie begraven zijn en tot slot een van de huizen van Pablo, waar zijn broer Roberto nu nog woont. Roberto is zelfs de eigenaar van deze tour zonder naam, en de voormalige (nogal gestoorde) partner van Pablo onze chauffeur. Van de drie plekken die we bezochten, vond ik de laatste het interessantst. We kregen een rondleiding door dit huis wat nog onder de kogelgaten zat (een tijd geleden probeerden mensen nog Roberto te ontvoeren voor losgeld) en waar verder nog veel spullen van Pablo lagen. Heel indrukwekkend om te zien, en zeker een aanrader in Medellin.

Mijn plan om naar Santa Fe de Antioquia, een schattig dorpje vlakbij Medellin, te gaan mislukte nogal toen ik van andere studenten hoorde dat dit weekend (het was een nationale feestdag op maandag) echt een drama was om met de bus te reizen, aangezien alle Colombianen dat al aan het doen waren. Ik besloot dus in plaats daarvan Medellin in te gaan en Cerro Nutibara, Museo de Casa de la Memoria en Biblioteca España te bezoeken. De laatste was helaas gesloten toen ik er aankwam, maar ik had er wel een mooi kabelbaanritje met uitzicht over de stad voor teruggekregen. Museo de Casa de la Memoria, een museum over de slachtoffers van de burgeroorlog, vond ik heel indrukwekkend. Het is wellicht grotendeels in het Spaans, maar het is gratis en in het centrum, dus zeker een bezoekje waard. Op onze vrije maandag besloten twee Braziliaanse jongens van de school en ik weer de stad in te gaan, dit keer naar Parque Explora (een enorm do-it-yourself park over wetenschap) waar we ons uren vermaakten. We eindigden de dag met een typische maaltijd van deze regio, Bandeja Paisa.

En toen was het toch echt tijd voor de Spaanse lessen. De ochtend begon met een introductieles waarna de nieuwe studenten elk naar een ander lokaal werden gebracht. Ik zat samen met de Braziliaanse jongens en een Canadees in een lokaaltje, en de gezellige lessen bestonden voornamelijk uit Spaans lullen, eten en filmpjes bekijken. Woensdag na de les stond de Free Walking Tour in het centrum gepland, een gratis tour van in totaal 4 uur. De plekken op zich waren niet heel bijzonder, maar de verhalen van de gids wel. Het maakte mijn beeld van Colombia echt compleet. Hij vertelde onder andere dat, ondanks alles wat er in dit land gebeurd is, de Colombianen totaal niet klagen en ontzettend positief in het leven staan. Iets waar wij als Europeanen veel van kunnen leren denk ik.

Op donderdag bezocht ik het vrijwilligersproject van de talenschool om foto’s te maken. ’s Avonds zijn een van de Braziliaanse jongens en ik nog Poblado ingegaan, de andere jongen lag door een slechte empanada van de Walking Tour met voedselvergiftiging in het ziekenhuis. Echt in de feeststemming waren we dus niet echt, dus zijn we weer vroeg naar de school gegaan. Na de laatste les op vrijdag bezochten we met de school een sociaal voetbalproject in de wijk Comuna 13. We hadden allemaal schriften en pennen gekocht voor de kinderen maar het uitdelen werd, zoals verwacht, één grote chaos. Ondanks dat en het regenachtige weer was het een super geslaagde middag.

’s Avonds zijn ik en de Braziliaanse jongens weer Poblado ingegaan om te eten en bij Parque Lleras te chillen, maar omdat ik vroeg de bus naar Cali moest nemen, gingen we weer vroeg terug naar de school.

Cali

Na een lange busrit kwam ik aan het eind van de middag aan in het warme Cali. Na al die tijd in de Caribbean te hebben gezeten vond ik Medellin echt veel te koud dus Cali was qua temperatuur echt perfect voor mij. Toen ik aankwam in het party hostel werd ik gelijk uitgenodigd om uit eten te gaan in een geweldig restaurant in Barrio San Antonio, wat overigens vol zit met heerlijke en goedkope restaurants. Met dezelfde groep dronken we rum en biertjes in het hostel en propten we onszelf vervolgens met z’n zevenen in een minitaxi. Echt een hilarische rit. We belandden in een geweldige salsa club waar ik ook voor het eerst kennis maakte met salsa choke, typische muziek van deze regio. De volgende twee dagen bestonden voornamelijk uit bij het zwembad chillen en lekker eten bij de vele restaurants in deze wijk. Er is behalve uitgaan en salsa dansen verder niet veel te zien in de stad, dus waarom ook niet? 😉

Silvia

Die maandagavond pakte ik de bus naar Popayán en kwam ik weer in een awesome hostel terecht, dit keer wel lekker rustig. Alhoewel mijn eerste nacht daar wel flink verstoord werd door de moddervette hostel kat die maar niet van mijn bed af wilde. Ik stond vroeg op om de dinsdagochtend markt in Silvia mee te maken. Naar deze markt komen ook inheemse stammen in hun traditionele klederdracht uit de omliggende dorpjes. Ik had tot nu toe alleen tegenvallende verhalen gehoord of velen kenden Silvia niet eens. Maar bij aankomst keek ik mijn ogen uit. Zoveel te fotograferen! Ik ben de hele ochtend (stiekem, want deze mensen houden echt niet van foto’s) los gegaan met foto’s. Uiteindelijk is het me nog gelukt een praatje te maken met een van hen waarna ik daarna lief vroeg of ik een foto van hen mocht maken, en dat was gelukkig helemaal geen probleem. Halverwege de middag kwam ik weer terug in Popayán en bleef ik de rest van de dag in het hostel chillen.

Popayán

De volgende dag stond in het teken van Popayán verkennen. Popayán is na Cartagena de mooiste stad van Colombia, en dat is zeker niet overdreven. Wat een prachtige witte koloniale stad! En ook niet te groot, want na zo’n drie uur had ik het centrum al helemaal (of zelfs meerdere keren) gezien. Met een overheerlijke Colombiaanse lunch achter de kiezen wandelde ik totdat het begon te regenen nog rustig door de stad. In het chilhostel, dat, aan de kathedraal vast, zich op het mooiste plein van Popayán bevindt, heb ik ook nog een Engelse jongen leren kennen. Omdat we dezelfde route planning hadden, besloten we de volgende ochtend samen naar Tierradentro te reizen.

Tierradentro

We namen de directe bus naar het dorpje San Andrés de Pisimbala, het dorpje dat bij het archeologisch park Tierradentro hoort. Tierradentro is op San Agustin na het belangrijkste archeologisch park van Colombia, maar er komen amper toeristen naar deze plek. Het park bestaat uit een groot gebied vol met hypogea of tombes, waarvan niemand eigenlijk weet wie deze ooit heeft gebouwd. Sommige hypogea zijn zo goed bewaard gebleven dat ze zelfs schilderingen en voorwerpen bevatten. Je kunt dit park bezoeken in één of twee dagen, afhankelijk van hoe snel of langzaam je alles wil zien. Net op het moment dat ik zei dat alle reizen tot nu toe zo vlot en soepel verliepen, begaf de stokoude bus het aan begin van de tocht al. Dit gebeurde nog zo’n vijf keer onderweg maar de chauffeur kreeg hem toch steeds na een tijd weer aan de praat. Na een hele hobbelige, regenachtige, modderige en doodenge tocht kwamen we dan eindelijk aan op onze bestemming. Deze bestond praktisch uit een straatje van 300 meter met een aantal guesthouses en de entree van het nationaal park. Top, dat wordt makkelijk kiezen! We kozen de sfeervolste guesthouse met zogenaamd warme douches (niet dus, deze waren IJSKOUD). Er waren geen restaurants in deze buurt, maar we konden wel van tevoren bij een guesthouse langs hoppen en vragen of de moeder (van het gezin die de guesthouse runt) een maaltijd voor ons wilde maken. We ‘reserveerden’ bij de enige guesthouse waar die avond werd gekookt. Na mijn eerste lesje yoga van de Engelse jongen zijn we dus bij dit guesthouse gaan eten met vrijwel alle andere Tierradentro-reizigers. De volgende ochtend konden we ontbijten bij onze eigen guesthouse en begonnen daarna aan de 8 uur durende hike. Het eerste gedeelte van de hike was het minst zwaar en bevatte de mooiste hypogea van het park.

We lunchten in San Andres de Pisimbala en wandelden vervolgens weer, vergezeld met twee lieve straathonden, naar de volgende stop waar we nog meer hypogea te zien kregen. Het pad werd inmiddels steeds modderiger en steiler en dat heeft met m’n slechte schoenen nogal wat hilarische valpartijen opgeleverd. Maar de uitzichten waren fantastisch. Helemaal toen we helemaal buiten adem aan het eind van de middag de top bereikten en daar nog zo’n twintig hypogea konden bezoeken. Na ruim een uur dalen en nog meer valpartijen kwamen we helemaal kapot maar voldaan aan bij onze guesthouse. Eén van de straathonden heeft zelfs de hele hike met ons meegewandeld, dus die verdiende wel een koekje aan het eind 🙂 Na een ijskoude douche en warme maaltijd van onze guesthouse-moeder kroop ik m’n bed in en viel als een blok in slaap. Wat een fantastische plek!

Desierto de la Tatacoa

De guesthouse-daddy regelde om 7 uur ’s ochtends een jeep voor ons die ons naar een stadje bracht waar we konden overstappen op de bus naar San Agustin. Inmiddels regende het keihard en na zo’n vier uren reizen, en vlak voor San Agustin, moesten we terugkeren omdat een aardverschuiving de weg voor ons blokkeerde. Omdat ik niet wilde wachten totdat de weg weer veilig genoeg was en ik al die regen en kou inmiddels helemaal beu was, besloot ik gelijk door te gaan naar de woestijn en San Agustin te skippen. De Engelse jongen besloot last minute ook mee te gaan en na zo’n 10 uren reizen over de hele dag, kwamen we dan eindelijk aan op de camping (met zwembad!) in de warme en droge woestijn. Wat een verademing! ’s Avonds dronken we nog biertjes en heb ik een niet al te beste nacht beleefd in de tent. Toch maar een normale privé kamer voor de komende twee nachten dan. De eerste ochtend heb ik een hopeloze tocht door de woestijn gemaakt op zoek naar wifi, maar hebben we wel een eerste glimp opgevangen van de rode woestijn. Zo mooi! De rest van de dag heb ik heerlijk bij het zwembad gechilld en ben ik 1,5 uur bezig geweest met mijn kleding met de hand te wassen. De maaltijden konden we bij het restaurant van de camping bestellen, dus dat was ideaal. Na die helse busrit was dit echt een perfecte uitrustdag. De volgende dag waren we toch wel erg benieuwd naar de woestijn, dus zijn we vroeg op pad gegaan om de hitte enigszins te vermijden. We liepen tussen de rode rotsen en cactussen en zijn uiteraard los gegaan met de foto’s. Echt een bizarre maar geweldige woestijn.

De rest van de dag was het te heet om nog maar iets te doen en childen we op onze camping. ’s Avonds zijn we nog met een groepje naar het observatorium gelopen voor een tour over de sterren. Met een supersonische laserlamp wees de astronoom van alles in de sterrenhemel aan en konden we een aantal planeten met een telescoop goed bekijken. Echt een must om te doen hier, alhoewel gewoon op de grond liggen en naar de sterrenhemel kijken al geweldig op zich is. De volgende ochtend maakte ik nog een wandeling naar de grijze woestijn en de ‘natural’ pool, maar dit was een stuk minder indrukwekkend dan de rode woestijn en de natural pool was in feite gewoon een smerig en slecht onderhouden zwembad. Na meer dan drie dagen in de woestijn te hebben gezeten was ik wel klaar met de duizenden muggenbeten en had ik na ruim een week echt wifi nodig, dus heb ik de laatste avond en nacht in Villavieja (het dichtstbijzijnde dorpje) gegeten en geslapen. De dochter van de eigenaar van de camping bracht me op haar motor met zonsondergang door de woestijn naar een superfijn hotelletje in het dorpje. Wat een heerlijk relaxte tijd heb ik daar gehad! In Villavieja bracht ik m’n leven weer enigszins op orde en reisde vervolgens de volgende dag via Neiva naar Bogotá.

Bogotá

Ingrid haalde me op van het busstation en na bijgepraat en gegeten te hebben in het prachtige appartement van haar en haar moeder, zijn we allemaal vroeg gaan slapen. De volgende dag heb ik mezelf vermaakt door de hele middag in Zona T te shoppen. Ik ontmoette Ingrid in de avond weer en samen zijn we weer teruggegaan naar het appartement, waar we tot na middernacht (mijn verjaardag moest natuurlijk gevierd worden!) kletsten en wijn dronken. Ik ontmoette Ingrid de volgende dag weer rond lunchtijd in La Candelaria waar we mijn favoriete Colombiaanse eten, tamales, namen en de Bogotá Bike Tour deden. De tour bracht ons onder andere naar een fruitmarkt, een plek waar we tejo (een typisch Colombiaans spel waarbij je van veraf een steen tegen een plaatje moet proberen te gooien die vervolgens met een enorme knal ontploft) speelden, een koffiefabriek en het Red Light District. Na de tour aten we pizza en dronken we canelazo in Chorro de Quevedo in La Candelaria. ’s Avonds zijn we nog met Ingrid en haar vrienden naar een techno feest gegaan en hebben een super leuke avond gehad. Na een rust/brakdag vertrokken we zondagochtend vroeg naar La Chorrera om de wandeling naar de langste waterval in Colombia te maken. Het park bestond uit een hike naar een kleine waterval en eindigde bij de lange waterval, waarna je weer terugloopt. Beide watervallen en de omgeving waren super mooi, maar het was er wel ijskoud. Op de terugweg namen we nog een heerlijke lunch bij de kleine waterval. Na nog een stop bij een restaurant voor kaas met bosvruchtensaus, reden we uiteindelijk terug naar Bogotá. We ploften gelijk op de bank voor Netflix en heel veel eten, waarna ik vroeg m’n bed in kroop want ik moest om 6 uur ’s ochtends met de bus naar Villa de Leyva.

Villa de Leyva

’s Ochtends rond 10 uur kwam ik aan in weer een heel chill hostel midden in het centrum van Villa de Leyva. Na een gigantische Colombiaanse lunch ben ik door het schattige Villa de Leyva gaan wandelen en heb ik uren bij een sfeervol restaurantje gezeten en cappucino gedronken. Bij aankomst in het hostel kwam ik gelijk een Engels meisje tegen die ik in de woestijn ook al had ontmoet. We besloten de volgende dag samen een hike te doen, maar alles wat we eigenlijk wilden doen, bleek helaas niet mogelijk. We aten een gigantische wafel (ja, in Villa de Leyva draait het vooral om lekker eten) voordat we aan onze alternatieve hike door een mooie valley begonnen. Eenmaal boven dacht ik dat het wel makkelijk was ergens naar beneden naar de autoweg te lopen, maar na verschillende pogingen, door verbrande bomen en struiken, met heftig onweer op ons af komend, raakten we nogal in paniek en besloten toch maar weer via dezelfde weg terug te lopen. Helemaal kapot maar blij en voldaan kwamen we terug in Villa de Leyva.

Ik had nog wat dagen over voor mijn vlucht naar Curaçao en daar heeft mijn lichaam blijkbaar even goed gebruik van gemaakt. Ik begon namelijk ’s avonds ziek te worden en dat is uiteindelijk uitgelopen tot een heftige buikgriep die een week heeft geduurd. Omdat ik echt geen zin had in een lange nachtbus naar Medellin boekte ik een vlucht en een fijn hotel voor de laatste nacht in Colombia. Dat bleek niet nodig, want mijn vlucht van Inselair van Medellin naar Curaçao werd gecancelled en ik kreeg drie vervangende vluchten, namelijk Medellin-Bogotá-Aruba-Curaçao. Twee dagen lang in bussen en vliegtuigen spenderen heeft niet veel goeds gedaan maar ik was wel ontzettend blij dat ik op dezelfde dag nog in Curaçao aankwam. Ondanks deze laatste dagen heb ik weer een geweldige tijd gehad in Colombia. Mijn eerste maand alleen backpacken is me ook zo goed bevallen. Ik dacht dat ik me vaak eenzaam zou voelen, maar ik ben eigenlijk geen seconde alleen geweest. Kortom; dit fantastische land en alleen reizen, is zeker voor herhaling vatbaar!