‘Nieuwsgierige niños en blaffende Benno’s’

SANDRA WINK

Na een actief en druk weekend vol met tours begint voor mij op maandag de ‘normale’ werkweek. Ik wacht in het ochtendzonnetje op de patio op Boris die me vandaag meeneemt naar een aantal projecten. De projectbezoeken zien er grofweg als volgt uit: eerst een interview met de directeur of coördinator van het project en daarna tijd voor foto’s maken voor de website. We bezoeken een school voor kinderen met een handicap, zoals doven en slechthorenden. We lopen een lokaal binnen en de kinderen stellen zich heel netjes voor met handgebaren. Zo knap! In een ander lokaal met zo’n 12 kinderen met een verstandelijke beperking staat één juffrouw. Het is ongelooflijk om te zien hoe ze de groep bij elkaar houdt. Echt diep respect voor haar. Ze is erg dankbaar dat ik er ben en hoopt dat er meer vrijwilligers komen helpen. Dit is zo’n project waar je direct aan ziet dat ze alle extra handen kunnen gebruiken.

We bezoeken een polikliniek waar het kleine vrouwtje ons uitgebreid vertelt over de kliniek en ons alles laat zien. Maar dan ook echt álles. Als we door de kliniek lopen gooit ze zo deur voor deur open zodat we iedere keer middenin een tandarts- of doktersbehandeling staan. Ik mag overal foto’s van maken. Iedereen verwelkomt ons hartelijk, inclusief de patiënten die met open mond of omhoog getrokken shirt erbij liggen. Zo grappig. Ik ben nog nooit zo hartelijk ontvangen. Een memorabel bezoekje dit.

Ik besluit te lunchen bij Chalca restaurante, waar het eten niet geweldig is maar waar je heerlijk kunt zitten op een rustige patio. Zo blijf ik dan ook de rest van de middag vastgeplakt aan de bank en lees ik zorgvuldig de Lonely Planets door.

Refugio de los perros

Het hondenproject is alleen in de ochtend en ik help dan ook vanaf dinsdagochtend mee. Samen met Louise, een vrijwilligster/mede hondenliefhebber uit Denemarken, helpen we Anyelo met het ochtendritueel. We staan om 9.30 nog buiten het hek te wachten als de honden al enthousiast beginnen te blaffen. En dat zijn er veel. Maar liefst 75 honden heeft Anyelo op dit moment in zijn dierenopvang. Klinkt veel, maar als je je bedenkt dat er alleen al 30.000 straathonden zijn in Cusco, dan valt dit nog mee. Anyelo is een dierenliefhebber met heel zijn hart en neemt alleen de honden mee het asiel in die in nood zijn. Aangereden honden, vergiftigde honden omdat hun baasje van ze af wilde, honden die door hun baasje ernstig zijn mishandeld of puppy’s die in een zak zijn gestopt om de rivier in te smijten. Iedere hond heeft zijn eigen verhaal. En naam. Zoals Gringa, Valiente en Peluche. En allemaal zijn ze zo gelukkig in het asiel. Ze laten het duidelijk merken dat ze dankbaar zijn dat ze nu een veel betere plek hebben. Natuurlijk is de ideale oplossing dat ze worden geadopteerd en alle liefde van de wereld krijgen, maar uiteindelijk komen er meer honden binnen dan weer naar buiten. Veel Peruanen kopen een hond alsof het een kledingstuk is. Leuk en schattig als het nieuw is, vooral als ze nog puppy zijn, maar zodra een hond ouder is of er niet zoveel meer aan is dan wordt ie letterlijk weggegooid.

Het werk in het asiel is routinewerk. Niet alle honden kunnen tegelijkertijd uit hun hok gehaald worden dus laten we ze om de beurt vrij. Hok schoonmaken, drink en voerbakken schoonmaken en opnieuw vullen. Ondertussen sprinten de honden langs je en springen ze dolenthousiast op je. Allemaal willen ze een stukje aandacht. Aan liefde krijg geen tekort hier. Ze weten precies welke voerbak van hen is en het leukste moment is dan ook om ze gelukkig te maken met een bak vol brokken en rijstepap 🙂

Het dierenasiel stelt qua uiterlijk niet veel voor. Anyelo probeert met de weinige materialen die hij heeft toch een creatieve oplossing te bedenken. Zo drinken de honden water uit afgeknauwde emmers en hebben sommigen de luxe van een oude badkuip als mand. Er is veel stof, wat het werken soms wel wat lastig maakt. En speeltjes? Dat kennen ze niet, op lege plastic flessen na.

Meer projectbezoeken

Alsof ik door een modderpoel heb gerold kom ik na 3 uurtjes werken weer terug. Een lunch en een douche later ben ik klaar voor nieuwe projectbezoeken. Een reisbureau, naschoolse kinderopvang, tienermoederproject en een ouderencentrum, van alles komt er voorbij in de dagen die volgen. Het is vermoeiend tussen het werken in het asiel door, maar het geeft ook ontzettend veel voldoening. De coördinators zijn stuk voor stuk gepassioneerd over hun projecten en de kinderen en ouderen zijn erg nieuwsgierig en dankbaar.

We hebben een planning met wanneer we welke projecten bezoeken, maar komen er in werkelijkheid achter dat het iets te enthousiast ingepland is. De reistijd tussen de projecten is langer dan we dachten en de bezoeken zelf lopen ook erg uit. Uiteindelijk lukt het ons maximaal 1-3 projecten op een dag te bezoeken. In totaal zijn het zo’n 17 projecten om te bekijken, waarvan er heel veel naar volgende week zijn verplaatst.

Noodle feest en Peruaans eten

Gedurende de eerste twee weken in Peru woon ik boven de Spaanse school, samen met een handjevol andere vrijwilligers. Ik heb een eigen kamer en deel de badkamer en keuken. Eén vrijwilliger is voor iedereen een raadsel, want deze jongen zit dagenlang op zijn kamer, komt de deur alleen maar uit voor eten en is al tijden niet meer naar zijn project geweest. En… hij is gek op noodles. Iedere dag is het weer hetzelfde feest, overal liggen slierten noodles. Maar niet een beetje, echt óveral. Op de vloer, tafel, aanrecht en alle resten in de gootsteen. Ik word er helemaal kriegel van. Hoe vaak hij er ook op wordt aangesproken, er verandert weinig. Toppunt is wanneer zelfs de badkamer eronder zit, na een avondje teveel noodles geloof ik… Echt verschrikkelijk. Ik weet wel, ik eet nooit meer noodles.

Gelukkig is er genoeg lekkers buiten de deur. Mijn favoriete lunchplek is Maway, die ik per toeval tegenkom omdat er zoveel locals zitten. Dat moet wel goed zijn! En het beste is nog dat ze ook een vegetarisch menú del día hebben. Voor nog geen 6 soles (= €1,50) heb je hier een grote kom soep, een hoofdmaaltijd, salade om te pakken, een klein toetje en een glas drinken.

Volgens Boris zijn de picarones een typische snack in Peru. Die moet ik uitproberen! Een soort donut van tarwemeel gemengd met pompoen, gefrituurd in de pan. Ik neem een hap en denk direct aan oudjaarsdag. Dit smaakt naar oliebollen en appelbeignets. Lekker! Vrijdag gaan Boris en ik weer als afsluiter van de week.

Toeristen festijn in Maras en Moray

Zaterdag begint mijn dag alweer vroeg met een tour naar de Inca ruïnes en terrassen waar zout wordt gewonnen. In een grote toeristenbus worden we van de ene naar de andere plek vervoerd. Overal waar we stoppen word je op een indirecte manier gepusht om je geld uit te geven. Of het nu alpaca sjaals, chocolade met zout of coca snoepjes zijn. Zelfs voor de bezienswaardigheden betaal je nog eens extra entreegelden. Ik zal eerlijk zijn, deze tour is niet echt de moeite (en je geld) waard. Mocht je toch graag willen gaan, de leukste manier om deze tour te doen is met een quad. Van anderen hoor ik hele goede verhalen hierover!