Nederland vs. Ecuador deel II

SANDRA WINK

Een tijdje geleden schreef ik een blog over de voor mij 5 grootste verschillen tussen Nederland en Ecuador. Ik woon inmiddels al een tijd in Ecuador, maar het valt het me iedere keer weer op hoeveel Ecuador en Nederland verschillen van elkaar. Dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn als Nederlandse, zijn in Ecuador weer heel vreemd. Ik vind het ontzettend leuk om van de Ecuadoraanse cultuur te leren, maar ook om met andere ogen naar mijn eigen cultuur te kijken. Hoewel het er in werkelijkheid veel meer zijn, heb ik ze ingekort naar de 10 grootste verschillen tussen Ecuador en Nederland. In dit tweede deel de laatste vijf verschillen.

Ik raak langzamerhand gewend aan de Ecuadoriaanse cultuur, maar ik zal altijd Nederlands blijven. Zo waardeer ik die boterhammen met kaas of hagelslag toch net weer een beetje extra als ik in Nederland ben. Zoals ook de sauna bezoekjes, fietsen, de verschillende seizoenen en de pepernoten tijdens de feestmaanden.

Beperkte keuze vs. een wereld aan keuze

Samen met mijn moeder loop ik door de Albert Heijn, en terwijl zij alvast naar de kassa loopt, roep ik snel dat ik nog even hagelslag ga pakken. Ik ben net terug in Nederland en ik heb zin in typisch Hollands eten. Ik sta voor het  schap met alle soorten beleg en ik weet niet waar ik moet kijken. Hagelslag in verschillende merken, pure hagelslag, witte hagelslag, gemixte hagelslag, gekleurde hagelslag, dikke hagelslag, dunne hagelslag… Noem het maar op. Mijn ogen switchen van het ene pak naar het andere en ik besef op dat moment wat een oneindige wereld aan keuze wij in onze cultuur hebben.

Iedere keer als ik weer in Nederland ben, verbaas ik me over onze consumptie maatschappij. Alles is ingericht op kopen kopen kopen. Ik stond er voorheen nooit bij stil, maar waarom gaat de gemiddelde Nederlander eigenlijk bijna iedere weekend ‘de stad even in’? Tegenwoordig heb je zelfs overal koopzondag, zodat men niet tekort komt. Nooit eerder besefte ik hoeveel onze wereld ingericht is op consumptie en vrije tijd. Net zoals dat wij bijvoorbeeld woondecoratie winkels hebben, en het feit dat we om de zoveel tijd weer een nieuw likje verf op de muur moeten hebben, een nieuwe garderobe nodig hebben, de nieuwste gadgets moeten aanschaffen, onze tuin moeten ombouwen en nieuwe meubels moeten kopen. Er is ook zoveel keus hier, dat ik er duizelig van word.

Begrijp me niet verkeerd, ik waardeer het juist enorm dat wij de mogelijkheid hebben om luxeproducten te kopen en zoveel keus hebben. Het is meer het besef dat het voor mij zo vanzelfsprekend is geworden, omdat ik merk dat ik me soms erger aan de beperkte keuze hier in Ecuador. Maar het heeft me ook doen beseffen dat zoveel keus echt niet nodig is, omdat je er soms lichtelijk gestrest van raakt, zoals toen ik simpelweg een pak hagelslag wilde kopen.

De keus in Ecuador is erg beperkt in vergelijking met Europa. Veel producten zijn te duur of niet te krijgen en men gaat vaak naar de buurlanden om spullen te kopen. De laatste keer dat ik naar Nederland ging kreeg ik ook een hele lijst mee van de thuisblijvers om camera’s, sportschoenen en kleding bij Decathlon te kopen. Ik kwam terug met een extra koffer vol met spullen. Maar waarom is de keus zo beperkt en zijn de producten zo duur? Ecuador is een van de armste landen van Zuid Amerika. Een kwart van de mensen leeft onder de armoedegrens. In 2000 ging het land failliet en ging het de Amerikaanse dollar gebruiken in plaats van de lokale sucre. Ecuador kan het zich nu niet meer veroorloven dat er veel geld het land uitstroomt. Om die reden zijn er hoge importtarieven die op kunnen lopen van 5% tot wel 45%. Ik was ook echt verbaasd toen ik voor het eerst de supermarkt en kledingwinkel binnenliep in Ecuador. Alle producten die Ecuador zelf niet produceert zijn tot drie keer zo duur als in Nederland. Bij gemiddeld veel lagere inkomens is er veel minder keus en het aanbod dat er is, is ook nog eens voor veel mensen onbetaalbaar.

Leugentje om bestwil vs. zeggen waar het op staat

Dit is een van de grootste verschillen die ik heb ervaren tussen de twee culturen. Nederlanders staan er al om bekend dat ze geen blad voor de mond nemen. Iedereen hoort een eigen mening te hebben want als je eerlijk bent wordt dit ook gezien als een goede karaktereigenschap. Eerlijkheid is voor mij dan ook het allerbelangrijkst.

Vooral in mijn werk heb ik hier moeite mee gehad, dat men het ene zegt, maar vervolgens het andere doet. Zo werkte ik samen met mijn collega op de afdeling Galapagos, waar we het beide heel erg naar ons zin hadden (dacht ik). Ze was enthousiast over haar werk en een dag voordat we samen naar de Galapagos zouden voor een werktrip, nam ze opeens ontslag. Pas veel later kwam de waarheid naar boven, maar ik ben nog steeds verbaasd dat ze me tot die tijd ‘het leugentje om bestwil’ gaf. Ook geeft men hier niet niet graag fouten toe. Toen er bijvoorbeeld een keer een klacht kwam van een groep die op dat moment op de Galapagos aan het reizen was, belde ik erachteraan om erachter te komen wat er precies was gebeurd. Ik kreeg verschillende verhalen te horen en had geen idee wie me nu de waarheid vertelde. Hoe frustrerend het ook is, er zijn in principe twee dingen die je kunt doen; alles op alles zetten om erachter te komen wie wat heeft gedaan of het loslaten en proberen een oplossing te zoeken voor wat er is gebeurd.

De Ecuadoriaanse klok vs. de Nederlandse stiptheid

Dat Nederlanders ongeduldig raken als de NS trein 5 minuten te laat is, is algemeen bekend. Hier herken ik mezelf ook in als ik een tijdje in Nederland ben. We zijn gewoon zo gewend aan de stiptheid en leven in een wereld waar alles snel en op tijd moet. Service in restaurants en winkels is snel en makkelijk. Zo is contactloos pinnen een gewoonte geworden en rekenen we al steeds vaker af bij de zelf scan kassa wat een stuk sneller gaat. Ook wanneer je afspreekt met vrienden verschijnt iedereen altijd perfect op tijd, of zelfs te vroeg. Mocht het dan wel eens voorkomen dat iemand te laat komt, wordt dit altijd gemeld. Het is namelijk in onze optiek not done om zonder melding een uur later pas te arriveren op een afspraak.

Hoe anders dat in Ecuador is! Het komt geregeld voor dat vrienden pas veel later aankomen als we een bepaalde tijd hebben afgesproken en omdat het wordt geaccepteerd, wordt men er ook niet op aangesproken. Ook bij een bezoekje aan de bank of dokter is het meer dan normaal om minimaal een half uur te wachten voordat je wordt geholpen. Tijdens mijn visum aanvraag werd ik er helemaal gek van, ik heb meerdere malen meegemaakt dat ik een afspraak had gemaakt op een bepaalde tijd, maar dat ik vervolgens nog eens 4 uren moest wachten. De baliemedewerkers gingen dan ook gerust een uur om lunchpauze zodat ik nog een uur extra kon wachten.

Wat frustrerend en tegelijk grappig is, is wanneer men zegt ‘Ya mismo viene’. Dit komt geregeld voor als je bijvoorbeeld iets wilt bestellen of ergens op wacht. Ya mismo viene kan betekenen dat de persoon over 5 minuten, een half uur of zelfs helemaal niet komt, terwijl de zin letterlijk betekent: Hij/zij komt er aan. Je hebt er dus helemaal niks aan en het is dus een kwestie van geduld of om de vijf minuten weer vragen. Ik blijf het bijzonder vinden dat mensen echt niet in de gaten hebben dat ze mijn tijd aan het claimen zijn en zelfs verontwaardigd reageren als ik ze daar op aanspreek.

Altijd reden voor een feestje vs. wachten tot het weekend

De vele festivals die in Ecuador plaatsvinden zijn grotendeels religieus. Maar dat betekent niet dat Ecuadoranen niet graag feestvieren. Iedere feestdag wordt uitgebreid gevierd met familie of vrienden waarbij de drank rijkelijk vloeit.

Het is ook bijvoorbeeld helemaal geen probleem om direct na het werk te beginnen met ‘stappen’, oftewel in de middag al te drinken en te dansen totdat men tegen 23.00 uur genoeg heeft gehad en kruipend naar huis kan. En is het een lang weekend vanwege een feestdag? Dan zijn er veel mensen die gerust het hele weekend blijven drinken. Geen vrijdagmiddag borrel zoals de Nederlanders, maar een weekendborrel op z’n Ecuadoraans.

In Nederland is het vaak ‘gezellig even een biertje doen’, waarbij het ook vaak bij een biertje blijft. Of je moet wachten (of drinken) tot een uur of twee ‘s nachts zodat je de club in kan om eindelijk te dansen. Nederlanders kunnen er ook wat van hoor, maar toch heb ik het idee dat het in Zuid Amerika net wat uitgebreider en vooral ook langer aan toegaat.

Overweldigende natuur vs. infrastructuur

Ecuador wordt over het algemeen als het kleine landje van Zuid Amerika gezien vanwege zijn grote buurlanden als Peru en Colombia. Met 16 miljoen inwoners is het land zo’n 7 keer groter als Nederland. Inmiddels heeft Nederland de teller van 17 miljoen inwoners bereikt. En dat merk je. Vooral in de randstad zie je overal waar je kijkt gebouwen, mensen, verkeer en weinig natuur. Als je door Nederland rijdt is het in veel provincies onwaarschijnlijk om niet om de vijf minuten een dorp of een stad te passeren.

Ik woon in Quito, een stad met zo’n 2 miljoen inwoners, en het liefst ga ik de stad uit zodra het weekend is. Zodra je dan de stad uit rijdt, gaat er dan ook een hele wereld voor je open. De berglandschappen zijn eindeloos en als Felipe en ik bijvoorbeeld naar Ibarra reizen, rijden we uren door de natuur met hier en daar een paar huizen of mini dorpjes.

Ik ging een keer met vrienden kamperen bij een meer in the middle of nowhere, en om daar te komen waren we al zo’n 6 uren onderweg. Nadat we twee uren de stad uit waren, moesten we nog 3 uren met een 4×4 over een zandweggetje door de bergen. Vervolgens liepen we nog een uur met al onze spullen dwars door de natuur totdat we bij het meer aankwamen, waar we de enige groep waren. Dat soort ervaringen doen je echt beseffen hoe klein je bent in deze gigantische wereld. Het is zo bijzonder om door de bergen te hiken en zoveel natuur voor jezelf te hebben. Geen mens, gebouw of auto te bekennen. Ik heb die nacht tijdens het kamperen ook nog nooit zoveel sterren gezien, echt bijzonder 🙂