Mijn reis van hoofd naar hart

ESTHER WINK

Het heeft ruim twee jaar geduurd om deze blog af te maken. Niet alleen had ik geen idee hoe ik me moest verwoorden, ik maakte me vooral zorgen om wat anderen van me zouden gaan denken, of als ik van gedachten zou veranderen over mijn toekomstdromen. Mezelf openstellen heb ik altijd lastig gevonden, helemaal voor een groter en onbekend publiek. Gelukkig ben ik vorig jaar een zoektocht begonnen naar mijn identiteit en een duidelijke visie waarbij ik heb geleerd me beter open te stellen, maar ook om mijn echte passies te ontdekken! In dit verhaal vertel ik over het maken van belangrijke keuzes in mijn leven, en hoe dit stukje bij beetje op basis van verstand naar gevoel is gegaan.

Op zoek naar mijn passies

Ik heb altijd ontzettend veel van dieren gehouden. We zijn opgegroeid met veel huisdieren, zoals konijnen, cavia’s, honden, katten en zelfs muizen om ons heen. Ik herinner me nog goed dat we altijd vriendinnenboekjes uitwisselden op de basisschool, waarbij ik altijd invulde dat ik later dierenarts of dierenverzorger wilde worden.

Op mijn twaalfde gingen mijn ouders scheiden. De jaren die volgden waren best wel moeilijk, ook op financieel gebied. Op mijn achttiende werd mijn moeder ziek. Ik ging in mijn eerste tussenjaar naar Spanje om mijn passie te volgen en een taalcursus te doen, om vervolgens een tijdje te werken in een hotel op de Canarische eilanden. Toen ik terug in Nederland was, ging het met mijn moeder gelukkig al een beetje beter. Na mijn periode in Spanje had ik ontzettend veel inspiratie en ideeën voor de toekomst, zoals Latijnse talen of antropologie studeren. Maar op de middelbare school werd ons continu verteld dat hier geen geld mee te verdienen valt, en dat het zelfs lastig is een goede baan te vinden na je studie. Met deze onzekerheid en de angst dat ik hierdoor ook financiële problemen zou kunnen krijgen, besloot ik daarom te kiezen voor een meer algemene studie met baanzekerheid. Een echte passie heb ik nooit gehad voor rechten, ik koos puur op verstand.

Keihard studeren en goede cijfers halen

Eigenlijk voelde ik op de eerste dag van mijn rechtenstudie al dat ik niet deed wat ik eigenlijk had willen doen. Dit gevoel onderdrukte ik meestal en in plaats daarvan concentreerde ik me op het onder de knie krijgen van de droge stof en het halen van lastige tentamens. Wel wist ik zeker dat ik mezelf nooit zag zitten op een groot advocatenkantoor op de Zuidas met een dik salaris 80-urige werkweken te maken. Een passie voor het helpen van anderen had ik altijd al, dus zag ik mijn voorkeur groeien naar een baan bij een non-profit (zonder winstoogmerk) organisatie.

Er kwamen in deze periode veel asielzoekers vanuit Syrië naar Nederland en ik wilde ze op een of andere manier helpen. Zo kwam ik al snel terecht bij Vluchtelingenwerk, waar ik één dag per week asielzoekers met hun procedure ondersteunde. Het direct contact met mensen en de enorme dankbaarheid die van hun gezicht af te lezen was, gaf mij enorm veel voldoening. Maar het laatste zware studiejaar eiste al mijn energie en aandacht op, en ik kreeg het idee dat ik mezelf moest bewijzen. Ik vertelde mezelf dat ik keihard mijn best moest doen en zo hoog mogelijke cijfers moest halen. Ook werd ik de beste advocaat van mijn studentenrechtbank, wat een ontzettend geweldig gevoel gaf. Maar ik had geen idee waarvoor ik het deed, ik had geen specifiek doel in gedachten, ik wilde gewoon zo goed mogelijk presteren. Ik zette mezelf heel erg onder druk, met alle gevolgen (fysiek en mentaal) van dien. Ik had wel wat ideeën over wat ik hierna wilde of zou moeten studeren, maar mijn gevoel kreeg hier niet echt de ruimte…

Zwerfdieren helpen

Eerder schreef ik al in mijn reisverslag over studeren in Barcelona over mijn backpackreis door Latijns Amerika, hoe ik mijn grote passie ontdekte tijdens vrijwilligerswerk in een dierenasiel op Aruba en mijn volgende stap, dierenrechten studeren in Spanje. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik destijds deze reis mocht maken die me de ruimte heeft gegeven een duidelijke visie voor mijn leven te creëren. Er wordt van onze generatie verwacht dat we op ons achttiende al weten wat we de rest van ons leven willen doen, terwijl we nog niet eens echt levenservaring opgedaan hebben. We hollen de jaren daarna in een raptempo door het leven en krijgen amper tijd stil te staan bij het leven dat we leven en of we daar echt gelukkig mee zijn.

In dit tussenjaar heb ik in alle vrijheid kunnen ontdekken wat ik echt wil, in plaats van te doen wat er van mij verwacht werd. Na negen maanden reizen was ik 100% zeker wat mijn missie zou zijn: zoveel mogelijk zwerfdieren helpen, en het liefst door middel van het opzetten van mijn eigen stichting. Ik was nog maar 23 en vond het een ontzettend ambitieus plan, maar ik was nog nooit zo zeker van deze droom voor de toekomst, dit voelde gewoon ontzettend goed. Ik liet het idee van verder studeren in Nederland en een stabiel advocatenleventje los en ging me hierop richten.  

Van Barcelona naar Brussel

Een aantal maanden nadat ik thuiskwam van mijn backpackreis zat ik alweer in de collegezaal in Barcelona. Altijd al aangetrokken tot alles wat Spaans is, voelde ik me gelijk helemaal thuis in deze stad. In de cultuur, het klimaat, bij mijn Spaanse ‘familie’ en tussen mijn grotendeels Spaanstalige klasgenoten waarmee ik dezelfde passies deelde. Nadat ik als vrijwilliger een tijdje in een dierenasiel in Friesland had geholpen, wilde ik dit doorzetten in Barcelona en ging ik ook hier regelmatig meehelpen bij een dierenasiel, om toch het praktische werk waar ik het meeste van genoot, te kunnen doen. De colleges waren super inspirerend, maar wel grotendeels gericht op het rechten aspect van dierenwelzijn. Na het bijwonen van een gastcollege over het werk van FOUR PAWS gegeven door één van mijn huidige collega’s was ik vastbesloten hier te solliciteren voor een korte stage in Brussel, aangeboden door mijn masteropleiding.

Dolblij was ik toen ik werd uitgekozen, en ik begon al strategieën te bedenken hoe ik mijn ambitieuze plan om zwerfdieren te helpen het beste kon bereiken. Ik hoopte door zoveel mogelijk te netwerken op een betaalde baan bij deze grote dierenbeschermingsorganisatie, maar ik schatte de kans zo klein dat ik er al vanuit ging langer in Barcelona te blijven. Mijn gevoel zei ook dat ik dolgraag in deze stad wilde blijven, maar ik wist dat ik dan noodgedwongen een baan in customer service zou moeten aannemen, iets waar ik niet bepaald blij van werd.

Net toen ik een huurcontract voor een nieuw appartement in Barcelona had getekend en in Brussel begon met mijn korte stage bij FOUR PAWS hoorde ik dat de afdeling van mijn huidige manager zou uitbreiden. Hij was op zoek naar iemand die hem kon helpen met zijn projecten voor zwerfdieren in Oost-Europa en Zuidoost-Azië. Ik was ondertussen mijn scriptie aan het afronden over de zwerfdierenproblematiek in Roemenië en India, en het voelde gewoon voorbestemd. Alsof deze baan voor mij bedoeld was. Ik had mijn alternatieve plan om in Barcelona te blijven al helemaal geaccepteerd en wilde dus niet solliciteren, maar familie en vrienden overtuigden mij om er helemaal voor te gaan. Ik geloofde nog steeds niet dat ze uit honderden sollicitaties juist mij, zo jong en zonder enige werkervaring, zouden kiezen. Toen ik uiteindelijk dat beslissende telefoontje kreeg, sprong ik een gat in de lucht. Ik ging naar Brussel!

Werken voor een internationale organisatie

Het ene moment was ik bijna helemaal gesetteld in Barcelona, het andere moment stond ik met heel weinig spullen in mijn nieuwe en grote appartement in Brussel. De eerste anderhalf jaar reisde ik maandelijks voor mijn werk. Ik ging voor het eerst naar Oost-Europa en Azië. Ik ontmoette de leukste collega’s tijdens missies en op onze kantoren, en ik werd geïnspireerd door sprekers op internationale conferenties. Het voelde alsof ik op een sneltrein door het leven zat en het voelde fantastisch, dit was mijn droombaan! Ik leerde alles over de non-profit wereld en ervaarde hoe het was om te werken voor één van de grootste dierenbeschermingsorganisaties ter wereld.

Toch duurde het lang voordat ik echt gesetteld was in Brussel. Ik miste Barcelona in het eerste jaar nog heel erg en kwam dan ook regelmatig terug voor een kort bezoekje. Langzaam accepteerde ik dat Brussel mijn nieuwe woonplaats was. Gek genoeg begon ik op dat moment ook de stad ineens veel meer te waarderen. Vergeleken met Nederland leven de mensen hier op een bourgondische manier. Ze nemen de tijd voor belangrijke momenten zoals eten en samenzijn met familie en vrienden. Er leven hier zoveel verschillende nationaliteiten naast elkaar en je hoort altijd minstens vijf talen op straat. Ook al wist ik dat ik niet voor altijd in Brussel zou blijven wonen, het voelde goed om hier te zijn.

Lockdown en een lege agenda

En toch bleef het sinds die ene backpackreis kriebelen. Ik dacht er soms aan hoe het zou voelen om weer een lange reis te maken en misschien zelfs voor mezelf te beginnen. En hoeveel vrijheid ik dan zou hebben. Naar mijn idee had ik al zó lang niet meer een lange reis gemaakt, dat het idee om alles achter me te laten steeds enger begon te lijken. Een huisje-boompje-beestje leven in Nederland sprak me nooit echt aan, maar settelen in een internationale stad en toch dichtbij familie zijn, met een leuke vaste baan, een heerlijk appartement en fijne vrienden om me heen vond ik ook wel heel fijn en comfortabel. Ik wilde wel weer gaan reizen, maar zette nooit concrete stappen en zei altijd tegen mezelf dat ik het ‘ooit’ wel weer zou doen. Ondertussen vlogen de maanden voorbij en bleef ik mijn agenda zonder nadenken volplannen met allerlei reisjes en activiteiten, naast mijn vaak al veeleisende werkweken.

Plotseling ging de wereld op slot door corona en bleef mijn agenda leeg. Net als vele anderen overviel de rust me nogal en begon ik veel na te denken over wat ik eigenlijk aan het doen was met mijn leven. Was ik wel écht happy met mijn werk, mijn leventje in Brussel en welke richting het op zou gaan als ik op deze manier door bleef hollen?

Op zoek naar mezelf in een ademtraject

Al eerder had ik contact opgezocht met ademcoach Noreen omdat ik wilde werken aan een juiste ademhaling wanneer ik moest presenteren of spreken in het openbaar. Ook al zat de buitenwereld nog zo op slot, nadat ik mijn eerste ademsessie had ervaren, ging er een nieuwe en grotere wereld voor mij open. De wereld binnenin mezelf. Nog nooit had ik echt aan persoonlijke ontwikkeling gewerkt of er ook maar een moment aan gedacht, totdat ik als het ware een spiegel voor mijn neus gezet kreeg. Het was letterlijk mijn ademhaling die mij vertelde hoe bescheiden en met veel weerstand ik eigenlijk aan het ademen, oftewel leven, was.

Nieuwsgierig als ik was geworden, begon ik aan een ademtraject om beter te kunnen ademhalen. Al snel ontdekte ik tijdens deze innerlijke reis dat er veel meer ‘vastzat’ in mijn lichaam, waarvan het verkeerde ademhalen eigenlijk het enige zichtbare was. Tijdens één van de ademsessies kreeg ik plotseling een visioen over de toekomst. Iets wat ik diep vanbinnen zó eng vond om los te laten en dus altijd aan vasthield (een stabiel leven met financiële zekerheid), leek nu ineens heel anders en positief. Vanaf dat moment wist ik zeker dat ik mijn leven ging veranderen.

Wat daarna volgde was een zoektocht naar mijn echte passies en het uitwerken van mijn droom, een ambitieus idee dat ik tijdens mijn eerste echte backpackreis vier jaar geleden ontwikkelde maar sindsdien niet actief mee bezig was.

Nu weet ik dat ik eindelijk deze reis van hoofd naar hart aan het maken ben. Waar deze reis gaat eindigen en hoe dit eruit gaat zien, lees je over een tijdje. Wordt vervolgd!