Mijn plekje in Amsterdam

TINEKE WINK

Ik ben al mijn spullen op zolder aan het uitzoeken, voor het geval ik weer ga verhuizen. Ik heb zin in koffie, dus ik loop naar beneden om te pauzeren. Dan zie ik dat ik een gemiste oproep heb van een voor mij onbekend nummer. Ik ben het type persoon dat eerst gaat achterhalen van wie het nummer afkomstig is, voordat ik terug bel. Zo kom ik erachter dat een vastgoedbeheerbedrijf me heeft gebeld. Ook heb ik een mail met de vraag of ik zo spoedig mogelijk terug kan bellen. Ze hebben een antikraakwoning voor me. Mijn hartslag schiet omhoog: een woning? Ik heb me pas een week geleden ingeschreven… De medewerker die ik aan de lijn krijg vertelt me dat ik morgen voor 12 uur de sleutel op het kantoor kan ophalen en de woning kan bezichtigen. Als ik akkoord ga, kan ik meteen tekenen en dit weekend verhuizen. Wat? Zo snel? Gelukkig heb ik op dat moment geen werk en heb ik alle tijd van de wereld. De antikraakwoning staat in de wijk Osdorp. Niet direct mijn eerste keuze, want het is best ver van het centrum. Maar voor die prijs (180 euro bruikleenvergoeding) en de ruimte (65m2) is het wel de moeite waard om even een kijkje te nemen. Maar ik weet wel dat als het helemaal uitgeleefd is, ik het zeker niet ga doen. Uitgeleefd blijkt het allesbehalve te zijn. Als ik de volgende dag de deur open van mijn mogelijke appartement, ben ik blij verrast. Dit is zoveel mooier dan op de foto’s. Er ligt bijna overal laminaat en de kamers zijn licht en ruim. En er is een balkon!

Koeien en konijntjes

We zijn alweer 6 weken verder. Inmiddels ben ik helemaal gesetteld en woon ik met heel veel plezier in Osdorp. De wijk die ik in mijn hart heb gesloten. Het is er groen (ik spot elke dag wilde konijnen en heb uitzicht op een weiland) en rustig. Ik las laatst een blog van iemand die vond dat het centrum van Amsterdam (door de massastroom van toeristen) een openluchtmuseum was geworden, een decor. Ze vond het in Osdorp relaxter en rustiger. Daar kan ik me wel in vinden. Alles lijkt hier een tandje lager te gaan en dat vind ik wel fijn. Ik ben best gevoelig voor prikkels. Ben ik in een relaxte omgeving, dan ontspan ik automatisch ook meer. Liever het geluid van spelende kinderen en vogels, dan van trams en rolkoffers van toeristen. De afstand naar het station en centrum is het enige minpuntje. Maar goed, daarmee houd ik al die toeristen wel ver op afstand.

Omdat het een anti-kraakwoning is heb ik geen zekerheid over de tijd dat ik er kan blijven wonen. Dat kan een paar maanden tot een paar jaar zijn. Afhankelijk van wanneer de gemeente besluit het appartementencomplex te renoveren. Tot die tijd moeten de appartementen bewoond zijn om te voorkomen dat het anders wordt gekraakt. In het begin dacht ik ach paar maandjes is prima, dan zoek ik wel wat anders. Maar nu hoop ik dat die renovatie nog heel lang wordt uitgesteld…

Snakken naar koffie en chocola

Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om in Amsterdam te gaan wonen. Sterker nog, ik was helemaal klaar met Nederland. Voor de reis riep ik altijd heel hard dat ik in een warm land wilde wonen, het liefst op Curaçao. Het eiland waar ik al een paar keer ben geweest en me erg thuis voel. Dat gevoel om ergens anders een nieuw leven te beginnen versterkte zeker na de reis, waar ik genoot van het warme klimaat, de vriendelijke bevolking en het onbezorgde leventje. Toen ik terug in Nederland kwam na 4 maanden reizen, kon ik moeilijk aarden. Ik vond het super leuk om iedereen weer te zien, maar met mijn hoofd was ik niet echt in Nederland. Ik vond het er koud en ik miste het langzame tempo. Dat veranderde toen ik mee ging doen aan een medicijnenonderzoek. De ideale manier om in korte tijd veel geld te verdienen 😉 Ik zat daar letterlijk opgesloten. We mochten een half uur per dag wandelen (onder begeleiding) en af en toe op het balkon zitten (ook onder begeleiding). Verder waren we alleen maar binnen. De muren kwamen op me af. Ik miste het om te eten en drinken wat en wanneer ik wilde. Ik miste de privacy van een eigen kamer. Maar het meeste miste ik de bewegingsvrijheid. Na 2,5 week mochten we eindelijk naar huis. Zielsgelukkig verliet ik het steriele gebouw en snoof de frisse lucht op alsof ik een jaar niet buiten was geweest. Op het station haalde ik meteen een reep chocola en een koffie bij Starbucks. De eerdere verboden middelen. Ik heb nog nooit zo blij in een trein gezeten.

Focus op werk

Nu klinkt het misschien vreselijk, maar ik ben wel heel blij dat ik het heb gedaan. Thuis zoek je snel afleiding, hier had ik alle tijd om na te denken. Ik besefte dat ik te veel gefixeerd was op de plek waar ik wilde wonen en niet op werk. Op Curaçao liggen de banen niet voor het oprapen. Verder dan een horeca of callcenterbaantje zou ik niet kunnen komen. De lonen liggen er veel lager dan in Nederland, terwijl de kosten voor levensonderhoud helemaal niet zo laag zijn. Ik zou zelfs geld bij moeten leggen om rond te komen. Om na zes maanden weer thuis te moeten keren zonder een rode cent op zak, was het me niet waard. Nu wist ik dit ergens ook wel, maar ik wilde mijn roze bril niet afzetten en zag alleen de voordelen. Mijn zusje Minke zei ook: ‘leuk werk is super belangrijk, want dan kun je overal gelukkig zijn.’ Om status geef ik niet, dan maar geen megasalaris. Als het maar voldoening geeft en niet te stressvol is. De kinderopvang trok me al een tijdje, maar ik zag het niet zitten om weer fulltime te moeten studeren en geen inkomen meer binnen te krijgen.

Toen kwam vriendin Ingrid met het idee van een werk leertraject (met baangarantie). Ze heeft dat zelf ook gedaan in de zorg en vroeg zich af of dit in de kinderopvang ook niet mogelijk was. Ze had gelijk, ik vond een BBL-opleiding die me echt aantrok. Een sollicitatiebrief en twee rondes verder hoorde ik dat ik mocht deelnemen aan de opleiding. Super blij ben ik met deze kans. Ik ga aan de slag bij kinderopvangorganisatie De Kleine Wereld in Amsterdam. Deze organisatie heeft meerdere kinderdagverblijven en buitenschoolse opvanglocaties in de stad. In 1 jaar tijd word ik opgeleid tot pedagogisch medewerker niveau 4. Ik ga een groot deel van de week aan het werk (in mijn geval zo rond de 30 uur op locatie IJburg) en ik heb 1 avond in de week les. Daarnaast natuurlijk nog veel zelfstudie. De opleiding wordt voor me betaald, mits ik daarna nog wel 2 jaar bij de Kleine Wereld blijf werken. Zou ik toch eerder willen stoppen, dan moet ik de opleidingskosten (gedeeltelijk) terugbetalen. Maar ik ga er vanuit dat dat niet aan de orde zal zijn en het heel leuk wordt 🙂 Ik ga met kinderen van 0 tot 4 jaar werken en dat vind ik een hele leuke doelgroep. Tot het zover is werk ik bij mijn vorige werkgever, IKEA in Amsterdam. Heel fijn, want op dit moment verandert er al best veel. Dan is het fijn om weer even ergens te werken waar het vertrouwd voelt en waar ik mensen ken.

Warm kikkerlandje

Nu merk ik hoe fijn het is om weer een basis te hebben. Om weer te werken en een eigen plekje te hebben. Ook zijn mijn gebeden verhoord en is het sinds ik terug ben continue mooi weer geweest (die warmte uit Azië heb ik gewoon meegenomen). Dus ik leef eigenlijk al zeven maanden in een tropisch klimaat, heerlijk vind ik dat. Al is Nederland niet gewend aan deze temperaturen en mis ik de airco vaak ook wel (in het openbaar vervoer is het soms net een sauna). Toch kan ik nu ook wel de voordelen zien van het hebben van meerdere seizoenen. Een dagje naar de sauna, met een dekentje op de bank, lagen kleding aan… Al zal de zomer altijd mijn favoriete seizoen blijven en blijft die droom om in de toekomst naar een warm(er) land te verkassen. Maar de komende jaren blijf ik nog lekker in dit koude (inmiddels bloedhete) kikkerlandje dat ik weer heel erg ben gaan waarderen! Mijn familie en vrienden wonen hier en daar kan ik echt niet zonder, als je iets wil regelen hier gaat het altijd snel, het openbaar vervoer rijdt (vaak) op tijd (echt I  NS), er is veel werk en het is veilig. Zo zijn er nog wel 100 andere dingen te bedenken die ik waardeer aan dit land. Dus de komende jaren blijf ik hier sowieso. Ik heb nu een 3-jarenplan en dat is al heel wat voor mij 😉