Miep van korte duur

TINEKE WINK

Al jaren heb ik de droom om voor onbepaalde tijd weg te gaan en ergens anders misschien wel een nieuw leven op te bouwen. Ergens te zijn waar ik de hele dag op blote voeten kan lopen, elke dag de zonsopkomst en zonsondergang kan bewonderen, en veel tijd heb om te lezen en schrijven. De afgelopen jaren heb ik de droom geleefd door elk jaar te overwinteren in het buitenland. Maar altijd met een duidelijke einddatum. Tot Ingrid en ik met Miep op avontuur gaan zonder te weten wanneer we terug gaan.

Half oktober ga ik op weg naar de droom. De eerste weken leven we een droomleven met ontelbare geluksmomentjes. In de derde en vierde week komen de dipjes en weer een week later zitten we vast in een hotel in Noord-Spanje. We moeten wachten op de reparatie van Miep. Onze grootste vrijheid is een last geworden. Alsof we nog vastzitten in een relatie waar we al een tijdje klaar mee zijn. Vanuit de hotelkamer staar ik naar de grijze lucht, aan mijn voeten zitten wollen sokken en ik heb wel tijd om te lezen en schrijven, maar er simpelweg geen energie voor. We hebben geen idee wanneer we weer verder kunnen, niet helemaal het ‘onbepaald’ wat ik in gedachten had…

De droom

Het leven in een camper kan de droom zijn, maar ook afzien zijn. Er is geen tussenweg wat mij betreft. Het is de droom als de zon schijnt en je bijna alleen maar buiten leeft. Het is de droom als de kleine geluksmomentjes nog meer binnenkomen dan normaal, zoals een vers gezet kopje koffie drinken in de zon en zingen tijdens het rijden. Het is de droom als je op de mooiste wildkampeerplekken staat en je die plekken voor even je thuis mag noemen. Het is de droom om de zee in je achtertuin te hebben, zodat je ’s ochtends kunt beginnen met een duik. Maar leven in een camperbusje is niet de droom op zich. Het is niet permanent op vakantie zijn en het is niet elke minuut van de dag intens gelukkig zijn. Dat is ook niet wat we nastreven en wat simpelweg niet kan.

Wat we niet konden vermoeden is dat de realiteit ons al na een paar weken in zou halen. Het begint op het moment dat we ons beloofde land, Frankrijk, uit rijden. Zo noemen we het land waar we zoveel mooie momenten hebben beleefd. Frankrijk heeft me zelfs zo verrast dat ik ‘la vie est belle’ op mijn arm wil laten tatoeëren. Kan het beter dan dit? En nee, het blijkt niet beter te kunnen. Wel interessanter. Na het beloofde land komt het land van de mentale uitdagingen en inzichten.

Mentale uitdagingen

Miep krijgt meer gebreken zoals een scheur in een tentdoek. Bij heftige regen tijdens het rijden sijpelt er wat water naar binnen zodat het bed nat wordt. Dit was in België al zo, maar toen negeerden we het. En in Frankrijk hadden we bijna geen regen. Pas in Spanje komen de mentale uitdagingen. Het regent veel, het wordt kouder en ook al vroeg donker. De camper voelt ineens heel klein omdat we er meer in leven. We stappen elke avond een koud en vaak vochtig bed in wat we proberen draaglijker te maken door een kruik mee te nemen. De avonden zijn lang. Om meer licht in de camper te krijgen parkeren we waar mogelijk onder lantaarnpalen zodat we ’s avonds wat meer kunnen zien. Op mijn verjaardag slapen we in een hotel en dat is heerlijk. Eigenlijk voelt het te fijn.

Slapen in een schoon en droog hotelbed met ’s nachts niets meer dan het geluid van stilte. Eindelijk weer een warme douche en een normale wc. Tot deze dag misten we de luxe totaal niet, nu zijn we verloren. Toch pakken we daarna wel de draad weer op en genieten we weer van het camperleven. Het mooie weer en de locatie (pal aan het strand) dragen daar wel aan bij. Wel staat het ons meer tegen dat er zoveel tijd in de praktische noodzakelijkheden zit. Water zoeken, een plekje zoeken om te slapen, douchen, naar de wc gaan, kleding wassen, koken en afwassen. Echt alles kost tijd. Soms hebben we daar helemaal geen zin in. Na drie weken laten we ons low-budget leven dan ook wat los en verkiezen we warme bars met drankjes en tapas boven koukleumen in Miep.

Miep trekt het niet meer

Maar dat is ook het moment dat de twijfel toeslaat. Reizen we nu echt met een camperbusje om de camper te ontvluchten? Om een comfortabel bed in een hotel te verkiezen boven het kampeergevoel? Nog even en we laten Miep op een parkeerplaats achter en verbrassen al ons geld aan hotels. Het is duidelijk: Miep geeft ons niet meer de voldoening en het plezier als aan het begin van de reis. En dat heeft niet alleen met alle ongemakken te maken.

In Vigo, het zuidwesten van Spanje, hebben we een mooi en open gesprek over deze reis. We zitten op het strand en de zon schijnt uitbundig. Het is één van de mooiste dagen tot nu toe. Toch willen we allebei hetzelfde: eerder naar huis. Het is klaar. We zijn reismoe (het is intenser dan backpacken) en hebben alle facetten van wonen in een camper meegemaakt. Hoogte- en dieptepunten. Alles wat we nu willen, kunnen we niet meer op reis verwezenlijken. Ik ben er achtergekomen dat ik meer comfort en ruimte voor mezelf nodig heb. En ik wil een e-book schrijven. Dat wil ik doen in een comfortabel huis met verwarming. Cocoonen zoals dat met een mooi woord heet. De volgende mentale uitdaging aangaan: de winter in Nederland doorbrengen.

We maken een plan: nog drie weken reizen en het oorspronkelijke rondje afmaken (maar dan zonder Marokko). Maar na een fantastisch en zonnig weekend in Porto slaat het weer wederom om. De weerapp voorspelt twee weken lang regen. We staan op een mistroostige parkeerplaats vlakbij Agueda en bedenken daar dat we meteen rechtsomkeert maken. Terug naar huis. Meteen daarna ontdekken we dat we lekkage hebben. Miep trekt het ook niet meer. Op de terugweg krijgt Miep ook nog eens tot twee keer toe pech. Een keer door een fout van de garage. Bijna een week zitten we vast in Noord-Spanje en gaan we van hotel naar slapen op een depot naar weer een hotel. Ons geduld wordt behoorlijk op de proef gesteld. Na tientallen telefoontjes met de ANWB lukt het ons om vervangend vervoer te regelen. Met een spiksplinternieuwe Nissan vervolgen we eindelijk onze weg en twee dagen later zijn we weer thuis. Miep wordt later gerepatrieerd naar Nederland. Hier maar kijken of we haar nog kunnen laten repareren.

Was het reizen een desillusie? Hebben we spijt van de aankoop van Miep? Zouden we het anders hebben gedaan? Niets van dat alles. Ik ben heel erg dankbaar voor deze reis. Mijn droom om in een camperbusje te wonen en te ervaren hoe dat is, is uitgekomen. Weliswaar voor een veel kortere tijd dan ik gedachten had, maar ik ben van mening dat je altijd naar je hart moet luisteren. Niet ergens in vast blijven zitten, om het plaatje voor de buitenwereld in stand te houden. Dromen kunnen soms niet helemaal uitkomen zoals je voor ogen had. Ik ben allang blij dat ik het heb geprobeerd in plaats van straks te denken: had ik maar…. Er komen vast nieuwe dromen voor terug. Ik ga me nu focussen op het schrijven van een e-book en daarna zie ik wel verder. Want als ik iets heb geleerd van het leven is dat je eigenlijk niks kunt plannen. Het loopt toch vaak anders dan je denkt. Misschien eindig ik zelfs nog wel in een huisje boompje beestje leven. Ik droom er niet van om moeder te worden, maar ik sluit niks meer 100% uit. Het lijkt me wel fijn om een relatie te krijgen. Dat kun je niet plannen, maar je kunt je er wel meer voor openstellen. Ik ben nu ook heel gelukkig met mijn leven. Ik heb de vrijheid om te reizen en niet het hele jaar door te werken. Die vrijheid heb ik omdat mijn basis in Nederland is.

Het verlangen naar reizen blijft wel bestaan. Maar niet perse omdat ik alles gezien wil hebben. Ik ga naar waar de zon is en waar ik me vrij voel. Als ik denk aan de plek waar deze elementen perfect samenvallen, zijn dat voor mij de badplaatsen Mazunte en Zipolite in Mexico. Een maand lang voedde ik me met de energie van deze plekken en voelde ik me zo vrij als een vogel. Maar hoe echt was deze vrijheid? Voelde ik me niet vrij omdat er in Nederland een lockdown was en hartje winter was? En zou ik me daar nog steeds zo vrij voelen als ik er zou wonen? Gaat de magie van een plek niet een beetje verloren als je er gaat settelen?

Zo wilde ik ook op Bonaire wonen. Ik vond een mooie roze gekleurde studio met palmbomen in de tuin. Na drie weken vrij zijn, zou ik in de kinderopvang gaan werken. Maar een miscommunicatie over het maandloon en het vooruitzicht 40 uur per week te werken met slechts drie vakantieweken per jaar, deden me twijfelen. Uiteindelijk volgde ik mijn hart en ging terug naar huis. Op naar (het iets minder tropische eiland) Vlieland, waar ik met veel betere arbeidsvoorwaarden weer aan de slag kon als invalkracht. Ik zou nog steeds wel een paar maanden per jaar op een tropisch eiland willen wonen, maar dan wel met genoeg vrije tijd om van het eiland te genieten.

Naast Bonaire zag ik mezelf ook wel in Portugal wonen. Maar daar heb je ook regen en koude dagen in de winter en dan zit je daar in een slecht geïsoleerd huis. Dus ik weet ook niet meer of ik dat zou willen. Een leven in een community? Ook dat heb ik een beetje losgelaten. In Portugal kregen wij een inkijkje in een community en ik vond het concept heel mooi, maar ook heel intens zoveel mensen bij elkaar en weinig tijd voor jezelf hebben. En ook in community’s komen er op den duur vaak ego’s opspelen. Dat vertelde David, één van de instructeurs in de retraite in Zipolite. Hij spreekt als ervaringsdeskundige omdat hij in verschillende community’s heeft geleefd. Een tiny house? Dat lijkt me nog steeds geweldig, maar alleen in een klimaat waar het altijd boven de 25 graden is.

Ik heb dus het één en ander losgelaten, waardoor de toekomst weer een blanco vel is dat nog ingevuld moet worden. Met toekomstdromen heb je wel altijd de illusie dat je invloed hebt op hoe je die toekomst in kunt vullen. Voor nu wil ik gewoon de rust kunnen vinden in het thuis zijn, in Nederland. Hoe belangrijk thuiskomen is, heb ik altijd onderschat. Zoals deze tekst van Michael Pilarczyk (mister Mindset) zo mooi verwoord:

Het mooie van vertrekken
is dat je altijd weer kunt terugkomen.
Eerst droom je van het vertrek, daarna
van de reis, om vervolgens te verlangen
naar het terugkomen, op de plek
vanwaar je bent vertrokken.
Geniet van de droom, geniet van de reis
geniet van de thuiskomst.
En ontdek dat je geluk altijd daar is
waar je zelf bent.

– Michael Pilarczyk –