Leven in het nu

MINKE WINK

Het is inmiddels een jaar geleden dat ik mijn baan in de reisbranche kwijtraakte vanwege de corona situatie. En ondanks de vaccins zijn er anderhalf jaar later nog steeds corona maatregelen en kleurt het grootste gedeelte van de wereld nog steeds oranje op de reisadvies kaart van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Langzaamaan pakken mensen hun koffers weer in en durven ze er weer op uit te gaan, maar het is nog maar een fractie van het aantal mensen dat voor corona op reis ging. Zeker buiten Nederland en Europa. Wanneer ik weer terug kan naar de reisbranche is onzeker. Want wat staat ons dit najaar te wachten? Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat mijn droombaan voorlopig in de ijskast blijft staan en ik focus me op andere dingen. Die andere dingen zijn met name persoonlijke ontwikkeling en dingen die ik leuk vind om te doen. Reizen bijvoorbeeld.

Van reisbranche naar supermarkt

Nadat ik mijn baan in de reisbranche kwijtraakte, kon ik alleen maar denken aan het feit dat ik geen inkomen meer zou hebben. Ondanks dat mijn vaste lasten naar beneden kelderden omdat ik weer bij Daddy ging wonen kon ik er niet mee dealen dat er niet maandelijks een salaris op mijn rekening zou worden gestort. Omdat reizen vanwege de corona situatie compleet naar de achtergrond was geschoven wilde ik maar één ding, werken en geld verdienen. Misschien was het wel een soort vlucht en dacht ik op die manier dat ik niet echt met de heftige verandering in mijn leven hoefde te dealen. Ik kroop weer naar de supermarkt waar ik vele jaren had gewerkt in mijn studententijd (en nog lang daarna om mijn reizen te bekostigen) en kon hier gelukkig meteen aan de slag. Vier keer in de week om 5 uur ’s nachts opstaan omdat je om 6 uur ’s ochtends moet beginnen, was wel weer even wennen. Het feit dat ik niet meer op een kantoor achter een computer zat ook. Ik was weer veel meer praktisch aan het werk, maar dat vond ik eigenlijk alleen maar fijn. Dat miste ik af en toe tijdens mijn kantoorwerk in de reisbranche.

Stoppen met werken

Tot het moment dat de mondkapjes werden ingevoerd in supermarkten, had ik het prima naar mijn zin. Ik was blij met de afleiding en het inkomen, ondanks dat ik bijna geen vaste lasten meer had. Toen er sprake was van een mondkapjesplicht was ik eerst nog sceptisch. Dat kan toch niet? Ze kunnen toch niet mensen verplichten om 8 uren per dag met zón ding op te werken? Je bent non-stop in beweging en sjouwt je de blubber met alle dozen die je dagelijks het vak in moet drukken. Hoe kun je dan nog ademen? Nee, ik zag het niet gebeuren.

Maar het gebeurde toch. Een nieuwsbrief in de kantine liet me weten dat het er die volgende week echt aan zat te komen. Die mondkap werd verplicht, en ik kwam er niet onderuit. In juni demonstreren tegen de maatregelen en mondkapjes om vervolgens zelf een paar maanden later de hele dag met zón ding te gaan werken, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Mijn gezondheid blijft voor mij belangrijker en ik kwam erachter dat ik niet perse hoefde te werken. Ik had genoeg spaargeld en weinig vaste lasten. Na een paar dagen vol stress, wanhoop en verdriet, had ik mijn besluit genomen. Ik stopte met werken. Gelukkig waren mijn collega’s super begripvol en hadden ze zelfs respect voor me dat ik deze keuze durfde te maken. Ik had zelf een dubbel gevoel, maar de opluchting overheerste toen ik daadwerkelijk mijn ontslag (beëindiging proeftijd) tekende. Voor mij een teken dat ik de juiste keuze had gemaakt.

Toch op reis

Maar wat ging ik nu doen? Ik had genoeg spaargeld en de reiskriebels waren nooit gaan liggen. Ik ging kijken naar mogelijkheden in plaats van beperkingen. Ook al ben ik pertinent tegen alle corona maatregelen (inclusief mondkapjes en PCR-testen) ik moest toch ergens gaan inschikken als ik wilde gaan reizen. En zo kwam ik (samen met Esther) in eerste instantie bij Madeira terecht. Bij aankomst op dit eiland kreeg je gratis een PCR-test en 12 uren later de uitslag per mail. Vanaf dat moment kon je vrij gaan reizen over het eiland. Het was wel even spannend want wat als je (vals)positief getest wordt? Toch namen we het risico en vlogen we naar Madeira. Het scheelde in ieder geval weer 150 euro aan nutteloze kosten, want die belachelijke prijs betaal je in Nederland voor een PCR-test.

Via Het Andere Reizen gingen de eerste vrijwilligers in december weer naar Tanzania en dat deed een lichtje bij ons branden. Tanzania is dus óók weer een optie. Voor Tanzania hoefden we voor aankomst geen PCR-test te doen, alleen als we weer terug naar Nederland gingen. Eén PCR-test voor een maand reizen in Tanzania (en chillen op tropisch Zanzibar in de Hollandse winter) was te overzien. Het bleek de beste keuze van het jaar te zijn en het startschot voor nog meer reisplannen. Reizen naar Tanzania tijdens corona was letterlijk en figuurlijk een verademing. De mondkapjes hebben een maand onaangeroerd in onze koffers gelegen 😉

Curaçao en Bonaire volgden een paar weken later. Ondanks de iets strengere regels op deze bestemmingen en de stress vooraf met 2 vals-positieve testen (van Tineke en Daddy, die een paar dagen later alsnog konden reizen met een negatieve test), hadden we de tijd van ons leven. Curaçao en Bonaire gaven ons de vitamine D en het gevoel van vrijheid, wat we echt even nodig hadden.

Ik had de smaak te pakken en anderhalve maand later zat ik in Rio de Janeiro. Samen met vriendin Vera reisde ik 2 maanden door Brazilië. Ook het reizen in Brazilië tijdens corona was prima te doen, ondanks de heftige berichten in het nieuws. Brazilië stond eigenlijk ergens onderaan op mijn bucketlist, maar wat ben ik blij dat we de keuze hebben gemaakt om hierheen te gaan. Het was ontzettend bijzonder om als enige toerist door zo’n prachtig land te reizen en je zó welkom te voelen. Brazilië heeft echt een plekje in mijn hart veroverd.

Na 2 weken in Mexico, vervolgden we onze reis naar Colombia. Zowel voor Mexico als Colombia hoefden we geen PCR-test te doen. Dat scheelde weer wat geld en ellende. Inmiddels zitten we alweer in de laatste week van onze reis door Colombia.

Terug naar Nederland

Het duurt niet lang meer voordat ik weer in Nederland ben. En na 4 maanden reizen geeft dat een dubbel gevoel. Aan de ene kant wil ik terug en al mijn dierbaren knuffelen. Aan de andere kant zal ik in Nederland waarschijnlijk weer meer met de corona situatie geconfronteerd worden. En daar heb ik totaal geen behoefte aan.

Hoe gaat het met mijn gevoel van vrijheid als ik eenmaal weer in Nederland ben? Is dat een eerlijke vraag, want stel ik mijn gevoel van vrijheid niet gelijk aan de hoeveelheid reizen die ik maak? En blijft dat überhaupt mogelijk? Is het niet van groter belang om de vrijheid in mezelf te vinden ongeacht de situatie waar ik me in bevind? Ik vrees toch een beetje voor dit najaar. Wat als we weer in lockdown gaan? Of misschien nog wel erger, wat als er daadwerkelijk een tweedeling ontstaat in onze nuchtere Nederlandse maatschappij? Ik weet het niet, de tijd zal het leren.

Wil ik nog wel werken?

Ook die vraag stel ik mezelf af en toe en het antwoord blijft voorlopig nee. Althans, niet in deze bizarre corona situatie die maar voort blijft duren. Ik wil geen mensen overhalen om te gaan reizen met alle negatieve reisadviezen en onzekerheid die vandaag de dag nog steeds van toepassing zijn. Ik voel me daar veel te verantwoordelijk voor. Ik heb meer zekerheid nodig. Ik zie mezelf niet in een andere sector werken dan de reisbranche. Mijn hart ligt daar. Nog steeds. Tenminste, dat is hoe ik er nu over denk. Misschien verandert dit nog, maar op dit moment overheersen de reiskriebels. Het enige waar ik nu naar hunker is vrijheid. Ik ben me het afgelopen jaar gaan beseffen dat vrijheid mijn allerbelangrijkste kernwaarde is en dat ik er alles aan wil doen om naar deze kernwaarde te leven.

Beangstigt het me dan niet om zoveel tijd te hebben? Eerlijk gezegd, totaal niet. Ik heb nieuwe hobby’s ontdekt, oude hobby’s weer opgepakt en mijn tempo omlaag geschroefd. Nooit had ik verwacht dat ik (want, toch wel een beetje workaholic) dit zou zeggen, maar wat een verademing! Ik heb zoveel tijd voor mediteren, lezen, schrijven, reizen, sporten, sociale contacten en persoonlijke ontwikkeling. Als je het financieel kunt bolwerken, raad ik iedereen aan om een soort persoonlijke ontwikkeling-sabbatical te nemen en een reis naar binnen te maken. In het afgelopen jaar heb ik meer geleerd dan in mijn hele leven.

Naar mijn hart luisteren

Ik heb me het afgelopen jaar veel gefocust op mijn persoonlijke ontwikkeling, mede met behulp van mijn coach in Groningen en ademcoach Noreen. Ook heb ik behoorlijk wat inspirerende boeken gelezen. Hierdoor ben ik in staat om nog beter naar mijn hart te luisteren en te focussen op mijn kernwaarden. Ik deed de dingen altijd al op mijn eigen manier en volgde mijn gevoel zoveel mogelijk, maar toch… In Nederland ga je zo snel en makkelijk weer mee in de ratrace van fulltime werken, een druk sociaal leven en zoveel mogelijk activiteiten plannen. En soms vergeet je dan even wat je echt belangrijk vindt. Tenminste, zo was mijn leven. Ik leer steeds beter naar mijn hart te luisteren en mijn gevoel en intuïtie te volgen. Wat de buitenwereld daarvan vindt? Dat doet er niet toe zolang ik mijn hart volg en dát doe wat goed voelt.

Leven in het nu

Het belangrijkste wat ik het afgelopen jaar heb beseft, is dat de toekomst altijd onzeker zal blijven en dat je daarom het beste kunt leven in het nu. Ik was altijd een mega planner en wist altijd precies aan het begin van elk jaar naar welke bestemmingen ik zou reizen en wat ik qua werk zou doen. Daar is nu niks meer van over. Ik plan nog steeds wel dingen (ik blijf een Nederlander), maar ik hou me er niet meer zo aan vast. Dit najaar naar Nepal gaat hem toch niet worden ondanks dat ik het zó graag wilde. Daar heb ik me inmiddels bij neergelegd en ik ga verder kijken naar wat er wél mogelijk is en wat wél kan. Ook focussen op dingen die ik wel heb, vind ik belangrijk. Ik mediteer bijna elke dag en sta een moment stil bij waar ik dankbaar voor ben. Ik probeer me niet teveel op de toekomst te focussen want die valt toch niet te voorspellen. Ik bedoel, wie had ooit gedacht dat we in deze situatie zouden zitten en dat we al anderhalf jaar niet naar Azië, Australië en heel veel andere bestemmingen kunnen reizen? Ik niet, in ieder geval…