‘La dolce vita’

SANDRA WINK

Het is hier nu half negen ‘s ochtends, 30 graden buiten en om ons heen hoor je getoeter en geschreeuw. We zijn in Manila! De stad van het lawaai, de drukte en de chaos. Niet de mooiste stad die we gezien hebben, maar een cultuurshock is het wel.

Maar even terug naar het begin. De dag dat we met volgepropte backpacks vertrokken naar de eerste bestemming van onze reis, een tussenstop in het prachtige Rome.

Het ‘Weirdo’ hostel 

De heenreis verliep soepeltjes en relaxt. Beide hadden we zeker nog geen besef over het grote avontuur wat te wachten stond. We arriveerden snel bij het hostel, maar het was nogal lastig vindbaar in het gebouw. Was het nou de 5e verdieping of de 4e? en welk huisnummer? Gewoon ergens aanbellen dan maar.. We mochten naar binnen en hadden geen flauw idee waar we waren beland. Je moet je een soort van studentenhuis voorstellen, maar dan 10x erger. Er was geen normale receptie, overal stond drank en weirdo’s met koptelefoons dansten de kamer rond. Apart.

Vera, Esther & PJ 

Voor onze citytrip Rome hadden we Vera, Esther en PJ ook uitgenodigd. Vera kwam een paar uur later dan ons aan, midden in de nacht. We bleven wakker totdat ze er was, en iedere keer dat de bel ging sprongen we ons bed uit om te kijken of ze er al was. Half 2 ‘s nachts arriveerde zij dan ook in het ‘Weirdo’ hostel. We waren nog tot diep in de nacht aan het bijpraten, want we hadden Vera ook al meer dan twee maanden niet meer gezien. De volgende dag gingen we Esther en PJ meeten, die het natuurlijk heel mooi voor elkaar hadden in hun luxe hotel. Het was heel erg leuk om ze zo in Rome te meeten, we zijn toen ook gelijk een leuk restaurant gaan zoeken om onze laatste daagjes met hen te vieren.

Sightseeing

Voornamelijk heeel veel gezien van Rome. Wat een geweldig mooie stad zeg! We hebben de übertoerist uitgehangen door een 2-daagse ticket voor de hop-on hop-off bus te boeken. Het Vaticaan, de Trevi Fountain, de Spanish Steps en natuurlijk het Colloseum. De dagen vlogen voorbij! Iedere avond sloten we af met een pizza of een pasta. Heerlijk om iedere dag Italiaans te mogen eten!

Partyhostel! 

Op zaterdagavond besloten we met Vera een laatste keer wild op stap te gaan. We ontmoetten een paar mensen van het hostel waarmee we het nachtleven van Rome zouden ontdekken. Na ons te hebben omgekleed was het tijd voor een drankje. In ons geval natuurlijk een biertje! Met een groepje liepen we naar de stad. Deze groep (we weten de namen niet meer) bestond uit Leather Jacket, Australian girl, Justin Bieber, Curly en Arizona dude. We kwamen eerst in een overvolle kroeg terecht waar we het snel hadden bekeken. Op naar club 18! Voor een tientje mochten we een uur lang gratis cocktails bestellen aan de bar. Het viel ons op dat de muziek heel erg zacht stond. Wij naar de dj, die ons vertelde dat de muziek niet harder mocht omdat er mensen boven lagen te slapen.. Vaagheid. Er gingen heel wat sex on the beaches doorheen en na een uur vertrokken we ook maar weer. Na een hele marathon te hebben gelopen kwamen we eindelijk aan bij het hostel.

Een paar tranen.. 

Vera vertrok aan het begin van de ochtend, na het stappen. Rond 6 uur ‘s ochtends bracht ik haar samen met nog een paar mensen naar het metrostation. De volgende dag werden we wakker met een fikse kater. Om 2 uur hadden we met Esther en PJ afgesproken. Tot die tijd was het veel water drinken, veel fruit eten en heel rustig aan doen. We liepen met zijn allen nog naar een oude tempel, het Pantheon en uiteindelijk naar de Bocca Della Verita. Voor dit tweeduizend jaar oude ‘beeld’ stond een enorm lange rij, zodat je met de Bocca op foto kon. Dit ging ons wat te ver en we waren hier dan ook snel weer weg. Twee uur lang hebben we daarna gezocht naar een restaurant, wat een aantal irritaties opleverde. Daarna kwam het niet leuke gedeelte, het afscheid. Esther en Sandra begonnen al te huilen en ik probeerde de boel te sussen met domme grapjes. Daddy (PJ) zei vooral dat we voorzichtig moesten doen. En dat was het dan.. nog 1x zwaaien en toen stonden we er alleen voor.. Een heel apart moment. We zijn nog met een paar lui van het hostel gaan chillen zodat we wat afleiding hadden. We waren blij dat al het afscheid erop zat. Dit is altijd één van de minder leuke dingen van het reizen.

Saoedie-Arabië

De volgende dag was het tijd voor ons vertrek. We pakten rustig onze spullen in en vertrokken richting het vliegveld van Rome. Bij het inchecken werden we niet toegelaten omdat we geen tickets hadden waarmee we konden bewijzen dat we ook weer uit de Filipijnen vertrokken.. shit.
In hevige stress zijn we op zoek gegaan naar internet en een printer, zodat we de tickets Manila-Denpasar konden uitprinten. Gelukkig vonden we al snel internet en een printer en konden we met een gerust hart ons vliegtuig halen.

De vliegreis was 5 uur naar Riyadh (Saudie-Arabië) in een te klein vliegtuig naast een man die ongelooflijk stonk naar zweet. Wel verbaasden we ons over de service. We kregen om de zoveel tijd een complete maaltijd met alles erop en eraan. Zelfs tijdens onze stop op het vliegveld van Riyadh. Vreemd om al die Arabieren in gewaden te zien. Andersom vonden zij onze kledingkeuze ook vreemd volgens mij. Om 2 uur ‘s nachts vertrok ons vliegtuig richting Manila, een 9 uur durende vlucht.

Manila

De taxireis naar ons hostel duurde helaas nog 5 uur, omdat de wegen prop en propvol stonden met enorme auto’s, vrachtwagens, jeepneys (met graffiti bespoten jeeps uit de WOII, die hier worden gebruikt als OV) en tricycles, vanwege een festival. We konden vanuit de taxi een goede indruk van de stad Manila krijgen. Echt ongelooflijk, wat een cultuurshock. Iedereen woont in houten of kartonnen hokjes. Iedereen wast buiten, kookt buiten, eet buiten, kortom, leeft buiten. Straatkinderen kloppen op je autoraam voor geld en eten. Echt heftig allemaal. Met ons jetlaghoofd werden we ook nog eens opgelicht. Veel te veel betaald natuurlijk. Maar we wilden op dat moment maar 1 ding, slapen!

10 uur ‘s avonds kwamen we aan bij ons hostel, Red Carabao. Een heel mooi en luxe hostel! De familie die hier woont is zo gastvrij en vriendelijk! Tot nu toe weten we 1 ding: zo snel mogelijk uit Manila! Het is hier heel erg vol en chaotisch. We zijn gister naar de shoppingmall geweest voor wat noodzakelijke spulletjes. Het moment dat je op straat loopt wordt je door iedereen aangekeken. De mannen roepen allemaal ‘Hello’ en kinderen komen op je afrennen. Mensen zijn echt onder de indruk van de blanke westerling. Er zijn hier trouwens ook heel weinig toeristen. Het is echt zo leuk om te zien dat de cultuur hier zo anders is! Echt, wat een avontuur zeg. Morgen of overmorgen vertrekken we naar het noorden voor de ongelooflijk mooie rijstvelden en de rust.