‘Koh Chang en Bangkok’

TINEKE WINK

Op 23 maart zei ik Bali vaarwel en vertrok ik naar Jakarta. Vanaf daar had ik wederom een beroerde aansluiting, want ik moest nog ongeveer 18 uren wachten voor mijn vliegtuig naar Bangkok vertrok. Tja, ik wilde nou eenmaal het goedkoopste ticket 🙂 Ik had echt geen zin meer om een hotel te zoeken en bovendien dacht ik wel even geld te kunnen besparen door op het vliegveld te overnachten. Nou misschien dat het kan op een van de vele bankjes op Schiphol, maar in Jakarta stonden alleen een paar stoelen. Comfortabel, dat wel, maar zonder hoofdsteun. Het was rumoerig, ik had een rochelende chinees naast me en er werden continue vluchten opgeroepen. Nou ben ik op reis wel iets gemakkelijker geworden met slapen, maar dit… Na een uur dacht ik dit is gekkenwerk en pakte de taxi naar het hotel waar ik de eerste nacht in Indonesië ook verbleef.

Bangkok

Na een goede nacht slaap vertrok ik weer vol goede moed naar het vliegveld, waar ik eerst m’n laatste Indonesische geld spendeerde aan m’n laatste nasi goreng en snacks voor tijdens het wachten en onderweg. Ik was blij met een plek bij het raam, want toen we over Bangkok vlogen kon ik genieten van de duizenden lichtjes die de stad iets magisch gaven. Op dat moment dacht ik aan de afgelopen vier maanden. Ik voelde ik me een beetje verdrietig dat het bijna over was, maar tegelijkertijd heel erg gelukkig met al die geweldige herinneringen die ik er bij heb gekregen. Door het terugblikken voelde dit als het einde van de reis, terwijl ik nog 10 dagen te gaan had.

Aangekomen op het vliegveld liet ik de bus (veel te sloom en ijskoud) en taxi (te duur) even links liggen en ging ik met de skytrain, de bovengrondse metro. Lekker hoog boven dat ultradrukke verkeer, super goedkoop en ook leuk om zo weer een andere manier van reizen in Bangkok te ervaren. Helaas ging de metro niet tot aan Khao San Road, dus moest ik voor de laatste 5 km nog wel de taxi pakken. Die zette me vlakbij het guesthouse af waar ik met Ing de laatste keer verbleef. Dat is wel een groot voordeel van al ergens eerder te zijn geweest, je hoeft niet te zoeken.

Koh Chang

De eerste dag ben ik in Khao San Road gebleven en heb daar een bus+bootticket voor het eiland Koh Chang geregeld. Hier zou ik de dag erna naar toe gaan en ongeveer een week blijven. Ik vertrok ‘s ochtends vroeg en kwam pas begin van de avond aan, in backpackersarea Lonely Beach. Ik sliep in de goedkoopste en meest eenvoudige hutjes die je maar kan bedenken: met alleen een (hard) bed, klamboe en ventilator. De gezamenlijke douche was half in de buitenlucht en de wc-pot was een gat in de grond. Heel erg back to basic dus, maar ik was tevreden. De eerste dagen had ik een beetje een dipje. Ik voelde me alleen (toepasselijke naam dan, lonely beach), doelloos en verveeld. In tegenstelling tot vele plekken in Bali en Lombok, zag ik hier veel meer groepen dan alleen-reizigers. Daardoor miste ik heel erg een reismaatje om me heen. Ook dacht ik: wat doe ik eigenlijk in Koh Chang? Weer een eiland, weer strand.. Ik had voor de variatie beter naar een buurland als Cambodja of Laos kunnen gaan. Maar dat is allemaal achteraf gepraat en het kon ook zo zijn dat ik een beetje reismoe was. Wel deed Lonely Beach me aan Gili Air denken, wat wel weer positief was. Alhoewel hier wel erg veel hippies rondliepen. Jongens met (te) lange baarden en meisjes in lange jurken vormden het straatbeeld.

Free bbq 1

Elke avond werd er wel iets georganiseerd in een van de bars op het eiland. Meestal was dat een gratis barbecue waar je naar hartelust kipstokjes, broodjes met kruidenboter, salade en fruit (ananas en meloen) kon opscheppen. Gratis: dat woord kan ik als Nederlander natuurlijk wel waarderen! Een biertje erbij en genieten van live muziek van een Thai die (verzoek)nummers op gitaar speelde. De eerste avond dat ik hier alleen naar toe ging, voelde ik me een tikkeltje ongemakkelijk tussen alle groepen, maar ik genoot wel van de sfeer en de muziek. Tot ik naar de bar liep voor een nieuw biertje en een man aanbood deze voor me te betalen. Waar ik hoopte op een Ryan Gosling kreeg ik een Uri Geller (incl Duitse tongval). Of ie me gezelschap moest houden, want ik zat daar zo alleen. Hij bedoelde het vast lief, maar zo kwam het op mij over alsof iemand me had laten zitten en ik nu extreem zielig was. Maar goed ik zei wel ja, een gratis biertje is nooit verkeerd en misschien zat er onder dat vreemde uiterlijk wel een ontzettende gezellige man. Maar na een redelijk moeizaam koetjes en kalfjes gesprek bloedde het gesprek dood en snakte ik ernaar om weer alleen te zijn. Ik was dan ook wel blij toen ie later vertrok om ‘even een rondje te lopen’.

Free bbq 2

De tweede avond was 1000x beter. Ik ging er wederom alleen naar toe, maar ik maakte toen de goede keuze om aan de bar te gaan zitten waar ik meteen in gesprek raakte met een heel gezellig Zweeds meisje met wie ik wel een klik had. Zij introduceerde me aan haar vrienden, we deden drinkspelletjes, dronken buckets, shotjes, en gingen los op de dansvloer. Niet alleen was de barbecue gratis, ook kon je met een flyer een gratis bucket halen tussen 12.00 en 12.10. Kijk, dat zijn nou goede deals! Weer eens wat anders dan een gratis shotje. En dan kreeg ik nog een bucket van de dj: het was mijn geluksavond! (niet mijn geluksdag the day after…)

De volgende dagen voelde ik me een stuk gelukkiger op Koh Chang, vooral omdat ik nu mensen kende met wie ik kon afspreken om ergens wat te eten/drinken. Ik kan goed alleen zijn, maar op deze plek had ik behoefte aan mensen om me heen. Ik twijfelde nog over een eventuele tour, maar ik vond dat er niet echt iets interessants tussen zat en de meeste dingen wel eens gedaan had, zoals snorkelen en op een olifant zitten. Nee, dan gaf ik mn geld liever uit aan eten en drinken. Duss..dat heb ik dan ook vooral gedaan. Ik kom echt niet 5 kilo lichter terug, dat kan ik je wel vertellen 😉 En naar het strand natuurlijk! De allerlaatste stranddagen voor me, daar moest ik wel even gebruik van maken natuurlijk.

Tijdschriften en zwembad

Ik ben wel iets korter dan een week gebleven, vijf dagen om precies te zijn. De Zweedse meisjes vertrokken ook en ik dacht ik kan net zo goed nog wat dagen in Bangkok besteden. Daar had ik net even wat meer te doen. De eerste dag in Bangkok liep ik meteen naar de bookshop om te kijken of er ‘nieuwe’ tijdschriften lagen. En ja hoor! Blij! Ik bedacht me laatst hoeveel geld ik heb bespaard de afgelopen vier maanden aan tijdschriften (veel!). Gewapend met m’n nieuwe tijdschriften lag ik de eerste dag lekker aan het zwembad. De allereerste nacht dat Ingrid en ik in Bangkok waren sliepen we in een hotel met zwembad op dak. Die wist ik dus nu weer te vinden – het bordje met de dreiging van een boete van 1.000 baht als je als niet-hotelgast gaat zwemmen – negeerde ik voor het gemak maar even. Hoe gaan ze dat controleren? Iedereen om sleutel vragen?

Grand Palace

Ik wilde graag nog iets doen in Bangkok. De hele dag bij het zwembad liggen en op terrasjes shakes drinken is fijn, maar ook zonde in een stad met genoeg andere mogelijkheden. Ik besloot 1 highlight te kiezen. Bovenaan de top10 lijstjes ‘bezienswaardigheden Bangkok’ prijkt standaard Grand Palace op nummer 1. Vorige keer deden Ing en ik dat niet omdat we het te duur vonden, maar nu vond ik het wel aan mezelf verplicht nog iets cultureel verantwoords te doen. Dus zodoende liep ik dinsdag richting het Grand Palace en kwam ik een tuktuk tegen, hij probeerde me een priverit naar diverse tempels en tenslotte Grand Palace aan te smeren voor het luttele bedrag van 20 baht, oftewel 50 cent.. Uiteraard wel met addertje onder het gras. Zo moest ik dan wel even langs twee souvenierswinkels, want zij sponsoren hem dan gratis benzine geloof ik, in ruil voor nieuwe klanten. Prima, als dat alles is? in een tuktuk zitten met minstens 30 graden is ook wel wat fijner dan lopen. Eerst bracht ie me naar de big standing buddha maar daar was ik al met Ing geweest. Tempel 2, lucky buddha, vond ik niet bijster interessant. Vervolgens bracht ie me naar de eerste souvenierwinkel, een met de meest wantstaltige tassen, sieraden en souvenirs ooit. Ik deed net alsof ik het allemaal bijster interessant vond, maar ondertussen ergerde ik me groen en geel aan de winkelmedewerker die me achtervolgde. Ik had mijn tuktukdriver beloofd hier minimaal 20 min te blijven (want anders gaat zijn deal niet door?) en na 20 min rende ik bijna de winkel uit, me nog even verontschuldigen voor het feit dat ik niets had gekocht. De volgende stap was souvenirwinkel nr. 2, alhoewel.. Het was een winkel waar je kleding op maat kan laten maken. Ook hier ‘moest’ ik kijken, wat ik raar vond. Alsof ik mezelf even een mantelpakje aan zou meten. Ik had de deurklink nog niet vast of een enthousiaste verkoper stormde al op me af: you want a suit? Nou nee.. Gelukkig was er ook een kleine selectie souvenirs waar ik snel m’n toevlucht in nam. Een paar oorbellen gekocht (die echt leuk waren) en we konden weer verder! The Golden Mount (Wat Saket), een tempel op een berg met uitzicht over Bangkok, was de volgende bestemming. De tempel is super mooi en het uitzicht op de berg over Bangkok is ook de moeite waard. Maar ik kwam natuurlijk voor de Grand Palace, het koninklijk paleis. En ook absoluut het hoogtepunt van de dag. Wauw, wat een mooi paleis- en tempelcomplex is dat. Ik wist vaak niet waar ik moest kijken, alles was even mooi. Ik snap heel goed dat het bovenaan de must-see lijstjes staat. Bij deze verwijs ik jullie graag door naar de foto’s op Facebook. Een minpuntje: Het was wel ontzettend zweten want je moest je schouders en benen bedekken…

Aaah en morgennacht om 3.00 (Thaise tijd) vlieg ik weer terug naar Nederland! Vrijdagmiddag om half 3 (Nederlandse tijd) sta ik weer op Schiphol als alles goed gaat. Morgen ga ik nog een paar souvenirtjes kopen, een voetmassage nemen, lekkers op de markt kopen.. En dan maar wachten! Zo laat vliegen vind ik helemaal niet relaxt, maar het is niet anders. Ik ga Azië echt missen, maar heb ook zin om iedereen weer te zien in Nederland.