‘Kleurrijk Colombia’
SANDRA WINK
Toen ik zes maanden geleden afscheid nam van Esther op schiphol en ze zei: ‘tot over zes maanden in Colombia!’, voelde het nog zo ver weg en onwerkelijk. En nu zat ik dan in het vliegtuig richting Botogá, waar Esther me opwachtte voor onze drie wekenlange reis door Colombia!
Toen ik in Bogotá aankwam, was het smoordruk op het vliegveld en raakte ik in paniek toen ik Esther niet kon vinden op de afgesproken plek. Gelukkig zag ik na een tijdje iemand met allemaal backpacks aan zich hangen en na een knuffel was het alweer normaal. Met Ingrid, een vriendin van Esther, zijn we naar ons hostel gereden en hebben we na urenlang kletsen ons bedje opgezocht. De volgende dag hebben we direct een uitzichtspunt opgezocht waar we een geweldig uitzicht hadden over deze miljoenenstad.
We bezochten daarna een groot goud museum, samen met massas andere mensen omdat er gratis toegang is op zondag. Vervolgens zijn we door het centrum gelopen en genoten we van de autovrije zondag en alle muziek en artiesten om ons heen.
Daarna zijn we met Ingrid en haar moeder naar Usaquén gegaan, een schattig dorpje dat vergroeid is met de stad. Hier aten we de eerste en de beste arepas en dronken we chocolade melk met blokjes kaas (een verrassend lekkere combi!).
Naast de smalle, gekleurde straatjes in Bogotá vindt je ontzettend veel mooie graffiti, dus een Graffiti tour konden we zeker niet overslaan. Heel interessant en een lust voor de camera! Tientallen foto’s en video’s verder namen we een lunchpauze bij La Puerta Falsa, waar we de heerlijke ‘tamales’ hebben geprobeerd.
Vervolgens zijn we nog naar Museo Botero gegaan, een verrassend leuk museum! De kunst van Fernando Botero is best eigenaardig, alles wat hij maakt is namelijk dikkig en rond. Beelden van dikke dieren, schilderijen van volle mensen en fruitschalen en zelfs de Mona Lisa ontbrak niet. Ongelooflijk grappig, zo’n ‘podde’ museum.
Om Fernando’s voorbeeld te volgen sloten we de dag af met een paar biertjes bij het Bogotá Beer Company.
Na de drukte van de stad hebben we de rust opgezocht in een klein dorpje, Barichara. Hoewel de eerste indruk niet al te best was (we kwamen aan in de stromende regen) merkten we de volgende dag al direct wat een heerlijk dorpje dit was. We zaten in een geweldig hostel wat eerder voelde als een soort hacienda/guesthouse. Ook was de temperatuur heerlijk hier vergeleken met Bogotá.
Naast de schattige straatjes en roodbruinachtige huisjes was er een ontzettend mooi uitzicht vanaf het dorp op de vallei. Een wandeling naar een ander dorp was een aanrader, en hoewel dit maar een aantal km zou zijn was het in werkelijkheid een pittig lange wandeling. Eenmaal aangekomen in het nog rustigere Guane namen we direct een bus terug naar Barichara voor een sprong in ons zwembad. Helaas ging Esther daar nog wel flink onderuit met als resultaat een dikke lip en een open teen.
We vertrokken de volgende ochtend naar San Gil, een grotere stad wat vlakbij was. We vonden een hostel met zwembad op het dak (ja, we zijn gek op zwembaden haha). Na een tijdje relaxen wilden we toch graag iets gaan doen en pakten we een bus naar een dorpje waarvandaan het drie kwartier lopen zou zijn naar de zogenaamde Pescaderitos, een groep natuurlijke zwembaden. We liepen maar en liepen maar en er was geen mens te bekennen, en toen er ook nog eens onweer op komst was dachten we echt ‘waar zijn we mee bezig?!’ We twijfelden of we terug zouden lopen of doorgaan, maar we hadden geen idee hoelang het nog was en of we uberhaupt goed liepen. Alle angst viel weg toen we eindelijk aankwamen op de plek en we meerdere toeristen zagen. De baden waren spectaculair om te zien en heerlijk om in te zwemmen!
San Gil is ook de plek voor extreme activiteiten zoals raften, bungeejumpen en paragliden. Dat laatste leek ons super om te doen, ook vanwege de indrukwekkende omgeving. Met een groepje reden we naar de plek waar we een voor een de lucht in zouden. Omdat er vrijwel geen wind was, duurde het een hele tijd voordat we begonnen, waardoor de zenuwen toenamen. Vooral voor Esther, die het nog nooit eerder had gedaan, en ook nog eens als laatste ging. Ik vond het super, zo’n twee kilometer hoog met een spectaculair uitzicht. Bij Esther ging het helaas iets minder en verloor dan ook haar ontbijt op hoogte. Ze kwam spierwit weer terug met een zakje in haar hand. Pas de volgende dag was haar maag weer rustig.
Na een nachtbus kwamen we aan in het bloedhete Santa Marta en de rest van de dag rustten we uit bij het zwembad. De volgende dag vertrokken we naar het Tayrona Nationaal Park waar we voor een nacht zouden gaan kamperen! Helaas duurde het uren voordat we het park in konden, omdat half Colombia besloot om ook op deze dag naar de paradijselijke stranden te gaan. Eenmaal binnen was het een loei zware wandeling naar de camping toe, maar gelukkig hadden we geweldige uitzichten onderweg!
Toen we ons plekje hadden gevonden liepen we verder naar de andere stranden, maar na een uur lopen bleek dat we alweer bijna bij de uitgang waren! Het was te laat om nog de andere stranden op te zoeken, dus zijn we de volgende ochtend extreem vroeg opgestaan om de dagjesmensen voor te zijn en liepen we in alle rust langs alle palmbomen naar Cabo San Juan, het populairste en mooiste stuk van het park. Echt een highlight!
Veel te snel moesten we alweer doorreizen naar onze volgende bestemming, een vrijwilligersproject in Galapa en Paluato! Minke, die bij Het Andere Reizen werkt, vroeg ons of we hier een kijkje wilden nemen en foto´s en video´s wilden maken voor het bedrijf. We werden opgevangen door Inten, een lieve en inspirerende vrouw die het project heeft opgezet.
Al toen we aankwamen bij het wijkgebouw waar straatkinderen worden opgevangen vlogen ze ons in de armen en wilden ze alles van ons weten. Wat een enthousiasme! We sliepen bij Inten thuis en de volgende dag bezochten we de kleuterschool en namen we nog een kijkje bij de lessen die werden gegeven in het wijkgebouw.
Na de lunch was het helaas alweer tijd om door te reizen naar Cartagena. Jammer dat het zo kort was, maar wat een geweldig project en ongelooflijke ervaring! En binnen een twee uurtjes waren we alweer in Cartagena! We dronken een biertje op een terrasje in het oude centrum (terrasjes zijn zeldzaam in Zuid-Amerika!) voordat we een hostel opzochten.
De volgende ochtend zijn we op pad gegaan om de stad te ontdekken, en merkten we al snel hoe ongelooflijk heet het in deze stad was. Volgens Lonely Planet is Cartagena DE highlight van Colombia, maar eerlijk gezegd viel het ons best tegen. Het was er druk, heet en irritant met al die stalkerstraatverkopers. De rest van de middag hebben we dan ook doorgebracht in onze koele airco kamer. Toen het enigszins koeler was buiten, zijn we nog gaan rondlopen in de wijk Getsemaní, wat heel gezellig en kleurrijk was.
Die avond gingen we stappen en samen met een local en twee Amerikanen zijn we op pad gegaan en hebben een topavondje gehad! Met een paar uurtjes slaap achter de kiezen maakten we ons klaar voor een dagtrip naar de Carribische Zee, namelijk Playa Blanca en de Rosario Eilanden.
Met een bus vol (voornamelijk Colombianen) vertrokken we en het was nog geen 9 uur ‘s ochtends toen men de eerste blikjes bier achterover sloegen. Playa Blanca was volgebouwd tot aan de vloedlijn en er ging geen minuut voorbij zonder dat iemand je vroeg of je iets wilde kopen. Pas toen we met z’n allen in een klein bootje zaten en het keihard begon te regenen en onweren, dachten we echt ‘wat doen we hier?!’. Omdat de meeste eilanden van Rosario privé eilanden zijn, bleven we op de boot en kwam er nog een eetboot voorbij zodat men (weer) voedsel kon inslaan. Vervolgens werden we met honderden andere toeristen op een eiland gedumpt waar behalve een steiger niet veel te beleven was. Echt een drama en behalve de Europeanen leken de anderen de tijd van hun leven te hebben. Nooit weer haha!
De volgende dag zaten we na een korte vlucht alweer in Medellin. We merkten direct wat een fijne stad dit was. Schoon, modern, vriendelijk en een heerlijk klimaat! Ik zou hier zo kunnen wonen. In het centrum bezochten we Plaza de Botero, een plein vol met beelden van ronde mensen en dieren van kunstenaar Fernando Botero!
Nadat we ons perfecte souvenier hadden gevonden aten we een arepa en zijn we met de kabelbaan naar Arvi Park gegaan. Deze gaat over de ‘slums’ van Medellin, wat heel indrukwekkend was. Het voelde bijna als aapjes kijken, maar deze kabelbaan juist gemaakt voor deze mensen zodat ze makkelijker kunnen reizen. We relaxten vervolgens even in het park om de drukte van de stad te ontvluchten en ons voor te bereiden voor de gekte die zou komen..
Die avond gingen we naar een voetbalwedstrijd, voor ons beide de eerste keer in ons leven. En waar kun je dat het beste doen dan in het voetbalgekke Colombia? Samen met massas groene mensen liepen we naar het gigantische stadium. Zelf kochten we ook nog snel voor de wedstrijd een groen t-shirt om Medellin te supporten. Het was even stressen om een plekje te zoeken, maar eenmaal gesetteld genoten we van de sfeer en het enthousiasme van de mensen. Dit was nog veel leuker dan de wedstrijd zelf! Toen er zelfs een doelpunt werd gemaakt werd iedereen helemaal gek, zo leuk om mee te maken.
Vanuit Medellin hebben we zelf een dagtrip naar de gigantische steen Piedra del Peñol en het kleurrijke dorpje Guatapé gedaan. Vanaf beneden was de steen al indrukwekkend om te zien, en toen we de meer dan 700 treden hadden beklommen was het uitzicht vanaf boven een echte beloning.
Met een tuktuk zijn we naar het vlakbij gelegen Guatapé gegaan. We stonden letterlijk te trappelen om foto’s en filmpjes te maken van dit ongelooflijke kleurrijke en schattige dorpje. Na een heerlijke lunch zijn we losgegaan en pas uren later pakten we de bus weer terug naar Medellin.
De volgende dag zouden we een Pablo Escobar tour gaan doen, alleen omdat deze vol zat hebben we de hele dag heerlijk gechillt bij het zwembad van ons hostel. Ook heel fijn om een dagje even ‘niks’ te doen. Zeven uur lang zaten we in een hobbelige minivan, op weg naar Salento, gelegen in de koffieregio van Colombia. Ook weer zo’n heerlijk kleurrijk dorpje, en we hebben direct het uitzichtpunt opgezocht.
De volgende ochtend zijn we vroeg naar een koffieboerderij gaan lopen, waar we een tour kregen over het hele proces van plant tot bakje koffie, en uiteraard ook een bakje koffie mochten proeven. En die was heerlijk! De rest van de middag hebben we heerlijk rustig aangedaan en de nodige souveniers gekocht voor de mensen thuis. Voor vandaag stond er een hike op het programma! Met een jeep werden we naar Cocora gebracht, waarvandaan onze 5 uur lange hike zou beginnen. Het eerste stuk door een weiland, vervolgens door een soort jungle, over hangbruggen, een pittige klim om uiteindelijk in de prachtige vallei. Echt een super hike wat geen moment verveelde, en een geweldige beloning op het eind. Halverwege kwam een Benno (hond) ons vergezellen en voelde ik me als een kind zo blij toen ik langs 60 meter hoge waxbomen rende.
Met de jeep zijn we teruggegaan naar Salento en na een lokale maaltijd zijn we vroeg ons bedje ingekropen. En toen waren we in een razendsnel tempo aan het eind van onze reis toegekomen. We reisden naar Pereira, waar we nog een nacht verbleven voordat we weer terug zouden vliegen naar Bogotá. In een heerlijk relaxt hostel hebben we onze reis ‘afgerond’. De volgende dag vlogen we naar Bogotá waar we samen nog gingen lunchen voordat onze wegen zouden scheiden. Het was heel sip om afscheid te nemen, maar voor Esther stond er een nieuw avontuur te wachten en ik zoek haar over twee maandjes weer op in Aruba!