‘Kleine kustdorpjes en sublieme stranden’

MINKE WINK

We laten swingend Salvador achter ons en vliegen naar de volgende kuststad, het iets noordelijker gelegen Recife. Wat ons betreft niet een heel erg boeiende stad, maar we hebben een fijn hotel met zwembad gevonden en Carrefour ligt om de hoek. We vermaken ons hier wel!

Het mooie Olinda

Na een dagje chillen bij het zwembad en een strandwandeling over Recife’s boulevard, brengen we een bezoekje aan het nabijgelegen Olinda. Een mooi stadje met smalle, kronkelende straatjes met kinderkopjes in een kleurrijk koloniaal centrum. Niet voor niks staat het centrum van Olinda op de werelderfgoedlijst van Unesco.

We gaan een ochtend op pad met Rachael, een super vrolijke gids die ons van alles verteld over dit prachtige stadje en zijn vele kerkjes. Ondanks dat het echt al bloedheet is en het stadje een beetje uitgestorven, zijn we erg onder de indruk. Vanuit Olinda zien we zelfs de wolkenkrabbers van Recife in de verte staan.

Paradijselijk Pipa

Vanuit Recife reizen we verder naar het kleine surfersdorpje Pipa. We staan vroeg op en na het ontbijt pakken we een Uber naar het busstation dat ver buiten het centrum ligt. We komen vast te zitten in het verkeer en missen hierdoor onze bus naar Pipa. Eenmaal aangekomen op het busstation komen we er ook nog eens achter dat we op het verkeerde busstation zijn. Niet echt een goed begin van de dag zo. We hebben de keuze om 5 uren lang op het busstation zonder airco te wachten op de volgende bus of een taxi te pakken naar ons hotel in Pipa. De keuze is snel gemaakt en niet veel later scheuren we in een taxi naar paradijselijk Pipa.

Pipa is een sfeervol dorpje met sublieme stranden. Voor Brazilianen is het een erg populaire vakantiebestemming. We zijn dan ook bij lange na niet de enige toeristen hier. Wel de enige internationale toeristen, maar dat zijn we inmiddels gewend 😉

We verblijven de komende dagen in een heerlijk appartement dat van alle gemakken voorzien is. Er is een groot gemeenschappelijk zwembad waar we dagenlang vertoeven, afgewisseld met strandwandelingen en lekker eten in de kleurrijke dorpsstraat. Tijdens één van onze wandelingen over Baía dos Golfinhos spotten we zelfs dolfijnen van dichtbij. Ze trekken zich niks aan van de starende mensen en boten in het water. Geweldig om te zien!

Na 2 dagen chillen besluiten we een kajak tour te regelen. Vanwege eb en vloed moeten we midden in de nacht opstaan en om half 6 ’s nachts klaar staan bij een strand dat een kwartier verderop ligt. We worden ruw gewekt door de wekker en half slaapdronken stappen we in een taxi naar het dorpje Tibau do Sul. Het is kats bewolkt en de regen komt nog net niet met bakken uit de lucht. Wat doen we onszelf aan? Ik begin heel erg te twijfelen en overweeg om met dezelfde taxi linea recta weer terug te keren naar Pipa. Vera deelt mijn twijfels en een half uur later liggen we weer in bed. Ondertussen dondert de regen uit de hemel. Welterusten.

Die middag huren we een fiets en gaan we weer naar het dorpje Tibau do Sul. Ondanks dat het nog steeds bewolkt is komen we hier bezweet en uitgeput aan. Óf we hebben geen conditie meer, óf dit is echt veel te zwaar terrein om op te fietsen. Na zoveel inspanning hebben we wel een lekkere crêpe verdient. Bij een soort pannenkoekenrestaurant (zegt Google) op het water strijken we neer op het terras terwijl we worden omringd door Instagram meiden die er totaal niet bezweet uitzien. Hoe kan dat? De ene na de andere pose wordt aangenomen en telefoons klikken er op los. Wij genieten ondertussen van onze crêpe en het uitzicht. En oké, we maken ook een paar selfies 😉

Kajak poging nummer 2. We mogen iets later opstaan en om half 7 ’s ochtends staan we klaar op het strand. Het is zonnig als we wakker worden en dus is de wekker niet voor niets gegaan. Samen met een constant grijnzende gids op een supboard die geen woord Engels spreekt, gaan we het water op. We zijn benieuwd wat deze jongeman denkt en waarom hij steeds naar ons grijnst, maar we komen er nooit achter. We worden er wel blij van en de zon brand lekker op ons hoofd. Helemaal prima! We kajakken langs de kust en door mangroves. Een paar uur later zijn we weer terug op het strandje en gaan we met een taxi weer terug naar Pipa.

Die middag lopen we naar een ander strand, Praia de Amor. Toepasselijke naam voor zo’n prachtig strand. Na een strandwandeling ploffen we neer op twee plastic stoelen bij een strandbar en genieten we van een kokosnoot en caiparinha. Die zijn hier belachelijk goedkoop trouwens. Ik heb nog geen caiparinha gevonden die duurder is dan 2 euro en kokosnoten kosten hier niet meer dan een euro. Zó leuk!

Chillen in Cumbuco

Na 4 dagen Pipa, reizen we verder langs de kust omhoog. Met een lokale bus gaan we naar het busstation in Natal en vanaf hier reizen we met een nachtbus naar Fortaleza. Met stip één van de meest comfortabele nachtbussen waar ik ooit in gezeten heb.

Midden in de nacht komen we aan op het busstation van Fortaleza. We leggen nog 2 uren ons hoofd op een tafel voordat we met een Uber verder reizen naar het kleine kitesurfdorpje Cumbuco. Hier verblijven we de komende dagen in een fijn hostel met zwembad pal aan het strand.

De dagen in Cumbuco bestaan vooral uit lange strandwandelingen, açaí bowls naar binnen werken en héél véél chillen. Wat een leven!

Zandduinen en lagunes in Jericoacoara

Na 3 dagen relaxen in Cumbuco is het tijd om verder te reizen. De wekker gaat lekker op tijd en om 4 uur ’s nachts staan we klaar voor de taxi die ons naar een afgelegen plek brengt. Hiervandaan vertrekt de bus om 5 uur ’s nachts (echt, wie verzint dit?) richting Jericoacoara. Na 4 uren half slapen in de bus komen we aan op een parkeerplek. Hier worden we samen met onze medereizigers in omgebouwde pick-up trucks gestopt en gaan we verder over onverharde wegen. Yes, we zijn er bijna! Of, toch niet…

We maken een stop bij een restaurant aan het water en iedereen stapt uit. De motor gaat uit en we blijven alleen achter. Huh? Wat gaan we doen? Het meisje dat geen woord Engels spreekt en als een soort gids fungeert, legt ons even later uit dat we verschillende stops gaan maken en pas aan het eind van de middag aankomen in Jericoacoara. Ondertussen wordt er weer een bus met Braziliaanse toeristen geleegd op de parkeerplaats. Allemaal gaan ze in een lange rij richting het water. Voor het eerst in Brazilië ervaren we een soort van massatoerisme en daar worden we niet echt blij van. Wat ook wel meespeelt is het feit dat we super gaar zijn en in onze lange broeken en wandelschoenen aan het roosteren zijn. Nee, we hebben hier echt geen zin in. Blijkbaar hebben we per ongeluk een soort van tour geboekt en niet enkel vervoer. Gelukkig wordt er voor ons tegen extra betaling een andere taxi geregeld die ons even later direct naar Jericoacaora brengt.

Nadat we een paar uurtjes hebben bijgeslapen, gaan we naar dé zonsondergang plek in Jericoacoara. Een duin op het strand vlakbij onze pousada. Heel Brazilië heeft volgens mij hetzelfde idee want het is hier mega druk met zonsondergang kijkende toeristen. Erg fijn om te merken dat er veel andere toeristen zijn, ook al zijn het voornamelijk Brazilianen. Niet zo gek dat ze massaal in eigen land reizen want ze zijn bijna nergens anders welkom. 

De volgende dag maken we een lange wandeling over het strand die beloond wordt met een açaí bowl en een kokosnoot in de schaduw. ’s Middags hangen we op het dakterras van onze pousada. Doordat hier een lekker briesje waait is het goed uit te houden.

We willen hier graag meer van de omgeving zien en besluiten de volgende dag een quadbike te huren. Na het ontbijt worden we opgehaald door onze gids en we vertrekken richting de duinen. Het sturen en schakelen is even wennen voor Vera, maar na een tijdje gaat het prima. We slaan de eerste 2 stops over omdat hier alleen maar Brazilianen in een rij staan te wachten voor een foto met een boom en voor een paar grote letters. Niet heel boeiend. De derde stop is bij een soort lagune. Echt, méga toeristisch, maar wel fijn om even af te koelen. We verbazen ons ondertussen over de vele biertjes die opengemaakt worden (het is 11 uur ’s ochtends) en de véle, véle foto’s en selfies die overal worden gemaakt. In Brazilië hebben ze er een ding van gemaakt om bij elke toeristische ‘attractie’ een bordje te plaatsen op 2 palen of een schommel zodat mensen hiermee op de foto kunnen. Leuk voor Instagram denk ik? We dompelen onszelf onder in de Braziliaanse cultuur en maken ook wat foto’s met een paar attributen. Er vliegt trouwens ook een helikopter rond die elke 5 minuten hetzelfde rondje doet met verschillende toeristen. Heel bijzonder.

Hierna rijden we verder naar de volgende stop. Een ernorme strandtent op een strand waar bijna niks meer van over is en waar je ook nog entree voor moet betalen. Lagoa do Paraíso is volgens velen hét hoogtepunt van de tour en de mooiste bezienswaardigheid in de omgeving. De foto’s die we op internet zien zijn veelbelovend, maar de realiteit is toch een tikje anders. Wel leuk zijn de hangmatten in het water 😉

We scheuren verder langs kleine dorpjes en over langgerekte stranden in een prachtige omgeving. Ondanks dat de stops uber toeristisch zijn, is het rijden op de quadbike echt geweldig!

Na het ontbijt de volgende ochtend maken we een wandeling naar Pedra Furada. Omdat het eb is kunnen we over het strand lopen naar deze bijzondere bezienswaardigheid.

Lençóis Maranhenses National Park

Daarna is het tijd voor de volgende bestemming. We reizen van Jericoacoara naar Barreirinhas. Met de bus ben je maar liefst 2 dagen onderweg omdat er weinig bussen zijn en deze niet op elkaar aansluiten. Gelukkig ontmoeten we Victor die ons voor een prima prijs naar Barreirinhas wil brengen. Na een rit van dik 7 uren komen we hier éindelijk aan. We regelen een tour voor de volgende dag, eten wat patat en niet veel later liggen we te slapen.

Barreirinhas zelf is een totaal niet boeiend dorp, maar je komt hier voor iets heel anders. Namelijk het National Park Lençóis Maranhenses. Een uitgestrekt duingebied waar van mei tot september de regen duizenden kristalheldere meren vormt tussen de duinen. Het is één van de meest indrukwekkende plekken in Brazilië.

De volgende ochtend zitten we na het ontbijt keurig te wachten op iemand die ons ophaalt voor de tour. Het blijkt dat we kunnen wachten tot we een ons wegen want door een miscommunicatie heeft Carlos van het hostel onze tour niet bevestigd. Gelukkig heeft hij de perfécte oplossing. We krijgen voor een spotprijs een privétour op de quad en Fabrizio (een jongen die ook in het hostel werkt) is onze gids voor vandaag.

Met z’n drieën stuiteren we door het National Park naar het eerste meertje. We zitten niet heel comfortabel, maar het maakt ons niet zoveel uit. De omgeving maakt alles goed, ondanks het slechte weer. Fabrizio brengt ons liever naar een meertje verderop waar niet allemaal toeristen in drijven en hier zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Niet veel later liggen we met z’n tweeën (in de regen) tussen de duinen in een meertje. Geweldig!

Na een tijdje drijven en rondlopen, brengt Fabrizio ons naar een klein huisje voor de lunch. We eten ons buikje rond en hangen nog een tijdje in één van de vele hangmatten voordat we weer met de quad op pad gaan.

Fabrizio scheurt over de duinen en langs de meren door het National Park. We kijken onze ogen uit. We zijn hier de enigen, samen met een bolle stier en hier en daar een wilde ezel. Zó indrukwekkend om te zien dit! Officieel is het niet toegestaan om met een quadbike door het park te scheuren, maar Fabrizio kent het gebied op z’n duimpje en er is nergens iets van controle. Je hoort ons niet klagen 😉 Dit is zóveel beter dan een tour in groep naar alleen de plekken waar iedereen heen gaat.

We stoppen uiteindelijk bij Lagoa Bonita voor zonsondergang. Dit is één van de bekende, grotere meren aan de rand van het National Park. Door de bewolking zien we niet zoveel van de zonsondergang, maar het maakt ons niet uit. De dag is zó geslaagd, ondanks de grijze wolkjes en regen.

Apen en windmolens

Omdat er in het dorp zelf echt niks te doen is, gaan we de volgende dag weer op tour. Dit keer worden we wel op tijd opgehaald en samen met 4 Brazilianen worden we naar een boot gebracht. We cruisen over de rivier naar onze eerste stop. Een plek met duinen, mangroves, windmolens en… heel veel brutale apen.

De volgende stop is in een piepklein dorpje met als enige toeristische attractie een zwart-witte vuurtoren. Deze is helaas gesloten vanwege corona en daarom zitten we binnen no-time weer op de boot. Op naar de eindstop, een plek waar we kunnen lunchen op het strand. Een strand vol lelijke windmolens en vervallen huizen. Hier mogen we ons 2 uren vermaken voordat we met de boot weer worden teruggebracht naar Barreirinhas. Om de tijd te doden, maken we een lange strandwandeling. Het strand, de windmolens, de grijze lucht, het voelt gewoon alsof we weer in Nederland zijn. Heel bijzonder.

We laten Barreirinhas achter ons en reizen naar de luchthaven van São Luis. Hier vertrekt onze vlucht via Brasilia naar Campo Grande. Na een terror lange reis in een bus, 2 verschillende vliegtuigen en een Uber komen we ’s avonds laat eindelijk aan in ons hotel.

Campo Grande is een enorme stad die wordt gebruikt als uitvalsbasis voor de Pantanal. En dat is ook waarom wij hier zijn. De komende dagen gaan we op verkenning in de Pantanal, het grootste moerasgebied ter wereld. Ook wel dé wildlife bestemming van Zuid-Amerika. Ik ben heel benieuwd wat we hier gaan zien!