‘Jungle Book’

SANDRA WINK

Mijn laatste maand hier is ingegaan! Wat zijn deze maanden ontzettend snel voorbij gegaan, maar ik ga straks naar huis met bomvol herinneringen, onvergetelijke ervaringen en nieuwe toekomstplannen.  Nooit gedacht dat ik me zo thuis zou voelen in een land 🙂 Maar ook omdat ik weet dat het bijna zover is dat ik terugga naar Nederland, kwijl ik al bij de gedachte aan een stuk speltbrood met Old Amsterdam kaas. Vertrouwd boodschappen doen bij de Albert Heijn, een bezoekje aan de sauna, iedereen die Nederlands spreekt, ik kan het me bijna niet voorstellen na 9 maanden hier. Maar vooral de gedachte om mijn familie, vrienden en Sasha (hond) na zoveel tijd weer te zien, maakt me heel erg blij.

In de laatste maand in Ecuador heb ik mijn stage afgerond, met een geweldig positieve eindbeoordeling. Verder had ik weinig stagetaken meer over en ben ik me gaan verdiepen in het bouwen van websites. Binnenkort zal ik dan ook samen met mijn reislustige zusjes een nieuwe website publiceren waarin men ons op één platform kan volgen.

Nu er weer veel mensen in het huis waren, zijn we doordeweeks regelmatig met een grote groep voetbalwedstrijden gaan kijken of op stap gegaan in de buurt. Heel gezellig allemaal, maar de werkdagen zelf waren soms wel iets zwaarder.

Na een weekendje in Quito te zijn gebleven ging ik het weekend daarop met Felipe mee naar Ibarra. Hier waren de zogenaamde ‘Cacerías del Zorro’, kortom een groot feest waarbij er veel gedronken wordt. Met een aantal vrienden gingen we in de ochtend bij de parades kijken, waar het feest al begon met harde party muziek en veel biertjes.

Helaas begon het na een tijdje vanuit het niets keihard te regenen dus zijn we naar huis gegaan en die avond pas weer de deur uitgegaan. Rond het grote meer ‘Yahuarcocha’ stonden twee enorme party tenten en voor 20 dollar mocht je onbeperkt drankjes bestellen. Het hele tafereel deed me erg denken aan mijn vroegere bezoekjes aan de feesttenten tijdens dorpsfeesten, compleet met liveband, veel drek en heel veel dronken mensen. Alleen was dit toch wel echt het extreemste wat ik ooit heb gezien. Er lagen uiteindelijk bijna meer mensen in een plastic stoel of in de stro te slapen dan dat ze op de dansvloer stonden. Met de broers van Felipe en aanhang hebben we uiteindelijk een hele geslaagde avond gehad, waarbij de meerderheid gelukkig op de dansvloer kon blijven :).

Ik had nog een weekendje jungle tegoed, wat elke stagiair krijgt van het bedrijf. Ik vertrok donderdagnacht in mijn eentje met de nachtbus naar Lago Agrio, de laatste stad voor het Cuyabeno Reserve, kortom: het begin van de jungle. Heel vroeg in the ochtend kwam ik aan en verbaasde me over de vele backpackers die ook onderweg waren naar een van de vele jungle lodges. Ik werd opgehaald en samen met nog een stagiaire, Teresa,  van een ander reisbureau reden we nog eens twee uur naar het allerlaatste dorpje voor de jungle. Hier hield de weg op en moesten we nog eens twee uur met een smalle boot door de rivieren van de Amazone.

Het begon al snel keihard te regenen, en ik had er de pest al in nog voordat we bij de lodge aankwamen. Dit veranderde snel toen we eindelijk aankwamen. Wát een luxe lodge! Ik had een ‘back to basic’ kamp verwacht, met overal kruipende insecten, een buitendouche en met kakkerlakken op je klamboe. Hier hadden we een luxe privé kamer, een regendouche, een uitgebreid ontbijtbuffet en zelfs obers in pak.

Na een aantal uurtjes slapen in de hangmat gingen we met onze gids per boot naar het grote meer om te zwemmen en de zonsondergang te bekijken. Het idee om te zwemmen in een meer waar ook kaaimannen, verschillende vissen en een vreemde soort dolfijn (de roze rivier dolfijn) leefden, stond me eerst helemaal niet aan. Maar eenmaal in het water was ik dit helemaal vergeten. Terwijl de zon achter de horizon verdween, veranderde de lucht in een felle roze kleur en dit werd met de minuut mooier. Echt de mooiste zonsondergang die ik ooit in mijn leven heb gezien, het voelde alsof ik naar het Noorderlicht keek maar dan in het felroze.

De volgende dag stond een er een community visit op het programma. Ik had hier nogal mijn twijfels over, aangezien er door het toerisme weinig van de traditionele cultuur over is. Inderdaad toen we aankwamen waren ze overal flink aan het bouwen en hoewel ons werd gezegd dat men geen elektriciteit heeft, kochten we toch echt ijskoude biertjes uit de vriezer van een winkeltje. We leerden hoe men ‘tortillas de yuca’ maakte, oftewel pannenkoeken van cassave.

Op de terugweg hebben we veel dieren gespot, waaronder slangen en de ‘tijgervogel’. In de avond zijn we per boot op zoek gegaan naar kaaimannen en slangen, en deze hadden we al snel gevonden. Ongelooflijk hoe onze gids in het donker vanaf tientallen meters een bepaald dier kon spotten, terwijl ik het pas zag totdat we op twee meter afstand van het dier waren.

De volgende dag begon weer met dieren spotten vanaf de boot, maar dan vroeg in de ochtend. Om 6 uur ’s ochtends vaarden we rustig door de rivieren en was het echt genieten om op deze manier langzaam wakker te worden. Al snel zagen we de roze rivier dolfijn voorbij zwemmen, en hoewel je alleen de rug van het dier zag was het zeker wel indrukwekkend. Ook weer zagen we aapjes, schildpadden en veel vogels.

Na het ontbijt was het tijd voor de hike door de jungle waarbij we terug peddelden met een kano zonder motor. Het was bloedheet en ik kon niet wachten om terug te zijn in de lodge om een ijskoude douche te nemen. De rest van de dag was het weer tijd voor lezen, slapen en chillen in de hangmat.

Die avond gingen we weer de zonsondergang bekijken voordat onze avondhike door de jungle begon. Nadat de zon was verdwenen was het binnen no-time pikdonker en liepen we in onze laarzen vlak achter onze gids aan. Hoewel het heel erg gaaf was om gigantische spinnen en andere insecten te zien, voelde ik het wel overal kriebelen en was ik best wel opgelucht toen we er weer uit waren.

Na weer een heerlijke avondmaaltijd met de gezellige groep zat het jungle avontuur er alweer op. De volgende ochtend reisde ik samen met Teresa weer terug naar Quito in 13 uur per boot, mini van en bus. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat ik de jungle maar niks zou vinden met al die insecten, maar het was echt een geweldige ervaring en vooral ook erg relaxt om een paar dagen zo ver uit de bewoonde wereld te zijn zonder lawaai van verkeer en zonder contact met de buitenwereld.

Een dag na de jungle had ik al mijn oogoperatie. Sinds een aantal maanden had ik altijd erg veel last van mijn ogen door mijn lenzen. Nu wilde ik al een hele tijd mijn ogen laten laseren, maar ik was altijd te bang voor de operatie en het is een behoorlijke investering. Ik was er nu helemaal klaar mee en het leek me het perfecte moment om het hier en nu te laten doen.

Dood nerveus was ik, toen ik de blauwe ziekenhuis kleding aan moest doen wachtte tot ze me ophaalden. Ik kreeg stressballen die ik bijna kapot kneep. De operatie zelf was pijnloos en binnen een paar minuten klaar, maar het was denk ik een van de engste dingen die ik ooit heb gedaan. Ik denk dat het kwam doordat je alles moet zien en dus alles heel bewust meemaakt. Daarbij moest ik zo stil mogelijk liggen wat door de zenuwen niet lukte waardoor de dokter mijn hoofd vast moest houden.

De dagen erna waren waren mijn ogen pijnlijk en kon ik niets zien, waardoor ik alleen kon slapen of naar audioboeken kon luisteren. Ik logeerde bij Felipe en hij heeft me zo goed geholpen met alles. Na een week ging ik weer naar huis omdat ik zo goed als scherp kon zien.  Mijn laatste week is nu ingegaan en ik heb mijn tassen zo goed als ingepakt. Nog een dagje werken, langs de dokter en afscheid nemen van iedereen, en dan vlieg ik vrijdagochtend heel vroeg naar Esther in Aruba! Ik heb een dubbel gevoel om mijn leven hier na zoveel maanden achter te laten, maar ontzettend veel zin om mijn familie weer te zien. Bovendien kom ik hier over een paar maandjes alweer terug!