It’s a beautiful day!
MINKE WINK
The sun is shining. I feel good. And nooooooo one is gonna stop me now 🙂
Het is een heerlijke zachte winterdag in februari en de zon schijnt volop. Kortom de perfecte dag om een paar bolle grijze zeehonden vrij te laten! Uiteraard in combinatie met een bezoekje aan het zeehonden opvangcentrum in Pieterburen.
Een dingetje dat al heel lang op mijn ‘to-do in Nederland’ bucketlist prijkt 😉
Vriend Benjamin uit Duitsland is een weekend bij me op bezoek in Groningen en het is natuurlijk mijn taak om te bedenken wat we als toerist eens kunnen gaan doen. Naar de markt? Een rondvaart maken? De Martinitoren beklimmen? Wacht eens! Pieterburen ligt maar een half uurtje rijden van Groningen en we beschikken over een auto. Vind je zeehonden leuk? Sure! Ok, Pieterburen it is!
Zeehonden in Nederland
Er leven 2 soorten zeehonden in Nederland, de grijze zeehond en de gewone zeehond. De gewone zeehond komt het meest voor in Nederland (en wereldwijd) en er zijn daarom vaak meer van deze soort in de zeehondencrèche. De grijze zeehond is de grootste zeehondensoort in Nederland en vergeleken met de gewone zeehond is deze een stuk groter en vooral de kop met de spitse neus is opvallend.
De zeehonden leven in Nederland voornamelijk in de Waddenzee, maar ze komen ook langs de Noordzeekust voor. Naast het feit dat de Waddenzee een uniek natuurgebied is, is het ook de belangrijkste rust- en geboorteplaats voor zeehonden. Het Waddengebied loopt van Nederland, naar Duitsland tot aan Denemarken.
Zeehondencrèche in Pieterburen
De zeehondencrèche in Pieterburen is een geweldig initiatief van oprichtster (met toepasselijke naam) Lenie ’t Hart. Sinds de oprichting in 1971 vangt het centrum gewonde zeehonden op in Pieterburen. Van een klein opvangcentrum is de zeehondencrèche inmiddels uitgegroeid tot een op wetenschappelijk onderzoek gebaseerd zeehondenziekenhuis met alle faciliteiten voor handen als quarantaines, een laboratorium, een apotheek en onderzoeksapparatuur. De zeehondencrèche is inmiddels wereldwijd bekend en van heinde en ver komen studenten, onderzoekers en vrijwilligers een handje meehelpen.
Alle opgevangen zeehonden worden na een verblijf van enkele weken tot maximaal enkele maanden weer uitgezet in de zee. Geen enkele zeehond blijft in gevangenschap en de dieren worden ook niet gefokt.
We rijden eerst naar Pieterburen voor een bezoek aan de zeehondencrèche. Het is er opvallend rustig en nadat we door winkel vol met zeehondenknuffels schuifelen komen we aan in het bezoekerscentrum. Hier is een soort museum gecreëerd waar je heel veel informatie op kunt doen over de zeehonden en je mag op gepaste afstand (zowel binnen als buiten) naar de zeehonden die in het opvangcentrum verblijven kijken.
Ik vind het echt geweldig dat je als bezoeker de zeehonden kunt bewonderen en een kijkje krijgt in het fantastische werk dat ze hier doen. Het welzijn van de zeehonden wordt overduidelijk voorop gesteld en dat is ontzettend positief. Je kunt als bezoeker niet heel dicht bij de zeehonden komen, maar dit is natuurlijk alleen maar goed. Persoonlijk vind ik een bezoek aan de zeehondencrèche niet helemaal compleet als je deze niet combineert met een boottocht voor de vrijlating. Voor 39,95 boek je online je plekje op de boot en hierbij is je entree voor de zeehondencrèche inbegrepen.
De zeehonden in de opvang verblijven in drie verschillende fases, van de warme ruimtes in de eerste fase tot de grote baden buiten in de derde en laatste fase.
Fase 1, 2 en 3
De meeste zeehonden die binnenkomen liggen eerst in fase 1, de intensive care. In kleine ruimtes krijgen ze de mogelijkheid om aan te sterken. 4 keer per dag komt er een verzorger langs om de dieren vispap te geven, te controleren en eventueel medicatie toe te dienen.
Wanneer de iets aangesterkte zeehonden geen vispap meer nodig hebben zijn ze klaar voor fase 2. Hier krijgen ze haring, maar moeten ze nog wel zo ver aansterken dat ze goed zelf kunnen zwemmen. Ook de medicatie moet al iets zijn afgebouwd voordat de zeehond naar fase 2 gaat. Zodra de zeehonden zelfstandig kunnen eten en geen medicatie meer nodig hebben, stromen ze door naar fase 3. Het hele opvangproces is al bijna achter de rug en in fase 3 sterken ze nog een beetje verder aan totdat ze klaar zijn voor de vrijlating.
Je kunt een gezonde zeehond trouwens herkennen aan zijn zogenaamde bananenhouding. Dat wil zeggen dat de zeehond zowel zijn kop als staart van de grond houdt in, jawel, de vorm van een banaan. Alleen gezonde zeehonden kunnen hun lijf in deze houding houden. Waarom doen ze dit? Omdat er rondom de flappen en de kop geen warme speklaag zit houden ze deze lichaamsdelen van de grond om ze warm en droog te houden.
De vrijlating
Wanneer de zeehonden geen medicatie meer nodig hebben, geen verwondingen of ziektes meer hebben en op gewicht zijn en blijven, worden ze vrijgelaten. Op de dag van de vrijlating worden de zeehonden in houten kisten geladen met behulp van een hijskraan. In een busje worden ze vervoerd naar de haven van Lauwersoog waar ze met de boot verder reizen naar de zandplaat waar ze worden vrijgelaten.
Alle zeehonden die binnenkomen krijgen een naam en als donateur kun je ervoor kiezen om een zeehond te adopteren. Wanneer de zeehond weer helemaal beter is en klaar om terug te gaan naar de zee krijg je de kans om ‘jouw’ zeehond weer vrij te laten. Natuurlijk kun je, zoals wij doen, ook als toeschouwer mee op de boot en toekijken hoe de zeehonden vanuit hun kist voorzichtig hun vrijheid tegemoet gaan. Geweldig en ontroerend om mee te maken.
Spikkel, Willem en Popy
Vandaag zijn het Spikkel, Willem en Popy die worden vrijgelaten. Vanuit de haven van Lauwersoog (ongeveer een half uur rijden van Pieterburen) stappen we op de boot. Samen met de donateurs, 3 kisten met zeehonden, een kapitein, een gids en vele andere enthousiastelingen varen we de haven van Lauwersoog uit naar een zandplaat midden in de Waddenzee. We mogen van boord en ook de kisten worden naar de zandplaat getild.
Wanneer iedereen keurig in een rij klaar staat met z’n camera nemen de donateurs plaats op de kisten. Er wordt tot 3 geteld en langzaam gaan de schuifjes van de kisten en beginnen de camera’s te klikken. Voorzichtig hobbelen de 3 grijze zeehonden uit de kist. De middelste (Willem) zit verkeerd om in de kist en heeft nogal wat moeite om zich om te draaien. Hij hangt bijna ondersteboven in de kist omdat hij niet weet hoe snel hij eruit moet kruipen. Echt zo grappig! De drie bollies kijken voorzichtig om zich heen en schuifelen langzaam richting de zee. Gelukkig voor iedereen duurt dit wel even en is er voldoende tijd om hiervan te genieten en foto’s te maken.
Uiteindelijk verdwijnen de 3 kopjes in de zee en klimt iedereen weer terug aan boord. De zon is inmiddels bijna onder en het wordt ook meteen een stuk kouder. Onder het genot van een prachtige zonsondergang en een kopje warme thee varen we weer terug naar de haven van Lauwersoog.
Onvergetelijk, wat een beautiful day!
