It paad werom

SANDRA WINK

De ein fan elke reis is it paad werom, een zin uit de songtekst van het nummer ‘It paad werom’ van Piter Wilkens én eentje die ik mijn vader geregeld hoor zeggen tegen mij en mijn zusjes. Het einde van elke reis is de weg weer terug naar huis. We reizen wat af maar komen altijd weer terug in Friesland. Of dat nu van korte duur is of niet, terug gaan we altijd. En deze keer is het voor mij definitief.

Terug in Friesland

Sinds mijn buitenland avonturen (Spanje, Ecuador en talloze reizen) ben ik zo gelukkig als een kind om weer in Friesland (waar ik ben opgegroeid) te wonen. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar ja: ik heb voor het eerst een huis gekocht.

Eerlijk is eerlijk, ik moest wel een paar keer slikken toen we op zoek waren naar een huis. Twijfels slaan toe, wil ik dit wel? Moet ik nu voor de rest van mijn leven op één plek gaan wonen? Gaat het straks voelen alsof ik nog wel een keuze heb? Het gesprek met de hypotheekadviseur helpt ook niet echt mee. Termen als overlijdensrisicoverzekeringen en afbetalen tot aan het jaar 2052 vliegen om mijn oren en ik krijg het er benauwd van. Lucky me is daar Richard, de nuchtere en rustige jongen die me altijd weer kan laten relativeren. Het voelt ook beter om een huis te kopen in plaats van onze maandelijkse huur weg te gooien. Bovendien ben ik ook écht wel toe om op een plek te wonen die van ons samen is. Ook al gaat het mis, of is een van ons niet gelukkig, je hebt altijd een keuze. Je bent niet verplicht om tot 2052 in een huis te gaan wonen. Niemand sluit je daar op. Oké, pfiew, ik ben weer even gerustgesteld.

Settelen in Grou

Na 4 teleurstellende bezichtigingen is het raak. In Grou lopen we het huis van Arjen binnen en ik voel direct: dit is thuis. Zelf ben ik opgegroeid in een jaren 30 woning en terwijl ik door het huis loop ga ik weer terug naar die tijd. Hoge plafonds, houten balken en een gezellige open haard. De houten deurklinken, het kraken van de trap en zelfs de (waar ik vroeger doodsbang voor was) kelder voelt nostalgisch. Ik kan mijn enthousiasme amper bedwingen, maar Richard blijft heel nonchalant. Ook Daddy is mee en ik hoop maar zo dat Richard hetzelfde voelt voor het huis, maar ik krijg totáál geen hoogte van hem. Pas als we weer richting de auto lopen is het duidelijk: hij is dolenthousiast, maar bleef expres nonchalant omdat de makelaar erbij was. Slim.

Zenuwslopende dagen volgen. We doen een bod op het huis. Afgewezen. Nog een bod. Afgewezen. Hoewel het überhaupt uitzonderlijk is dat we in deze gekke huizentijd onder de vraagprijs kunnen bieden voelt het alsnog zenuwslopend omdat er nog altijd iemand met een grote zak geld het huis direct voor je neus kan kopen. We halen pas opgelucht adem als we de voorlopige koopovereenkomst tekenen. Arjen is ook blij, hij kan namelijk zijn spullen pakken en zijn droom waarmaken: emigreren naar Bonaire. Een maand later is de sleuteloverdracht. We nemen veel spullen van Arjen over wat heel fijn en makkelijk is. En daar staan we dan. In een half leeg huis. Met de sleutels in de hand. We kunnen het ons amper voorstellen.

Een nieuw avontuur

De eerste week van februari gaat als een roes voorbij. Het huis ruikt nog naar sigarenrook en ik ga als een Assepoester ieder hoekje schoonmaken. Het huis voelt groot, héél groot. We hebben gewoon te weinig spullen om het huis op te vullen. Vanaf de eerste dag komen er mensen over de vloer om de boel op te knappen. We hebben er nooit bij stilgestaan dat er nog zóveel aan moet gebeuren. Ik dacht hup spullen erin en je bent klaar. Nou, mooi niet dus. De to-do lijst is enorm. Tsja, elk avontuur ga ik in zonder verwachtingen. Misschien maar beter ook! 😉

Daddy verft de het hele huis en de stratenmaker legt er binnen no-time een terras in. Elke dag komt er visite langs om het huis te bewonderen en ik voel me bijna een makelaar die iemand anders z’n huis laat zien. Gaat dit huis ooit wennen?

Er valt zoveel regen de eerste weken en er komt een A tot Z aan stormen voorbij. Voor de eerste keer in mijn leven voel ik ook de zorgen van het hebben van een huis. Wat als we waterschade krijgen? Waaien de dakpannen er niet af? Komt het water via de kruipruimte omhoog? Dit laatste scenario heeft ons een keer heel psycho gemaakt. We zien een vlek in de houten vloer in de woonkamer, maar kunnen nergens de kruipruimte vinden. Überhaupt heb ik nog nooit een kruipruimte in mijn leven gezien en ik kan je vertellen: het is angstaanjagend. Het huis staat al bijna 100 jaar op slechts 4 betonnen palen. Bizar. Maar goed, de kruipruimte is droog en Arjen stelt ons gerust dat de vlek in de vloer er al in zat door een borreltje dat ooit is omgevallen. Oké, we kunnen weer ademhalen. Het huis blijft staan na alle stormen en we merken dat we onszelf een beetje gek maken. Misschien overdreven, maar een eerste huis kopen voelt voor ons écht als een avontuur.

Zo overwinnen we langzaam maar zeker onze eigen uitdagingen en het harde werken werpt zijn vruchten af. Het terras is af, de kamers worden ingericht en we scoren eindelijk een bank via Marktplaats. Zelfs onze kat Dommel begint te wennen en miauwt er weer op los alsof hij nooit anders heeft gedaan. We vieren keer op keer weer kleine overwinningen en voelen we ons meer dan dankbaar dat we dit huisje hebben gekocht. Ons huurappartement in Groningen ingeruild voor een (voor mijn gevoel) enorme vrijstaande woning. 4 slaapkamers, een grote leefruimte en een tuin met terras aan het water. Op een paar honderd meter lopen zijn we in het gemoedelijke centrum van Grou, hét watersportdorp van Friesland. Met ruim 5000 inwoners is het heel anders leven dan in Groningen of Quito, maar zó leuk. Ik houd van het dorpse leven. Geen geraas van verkeer en haastige mensen en alles te voet kunnen afleggen. Supermarkt Poiesz is om de hoek waar ik in het Fries wordt begroet. Ja, ik ben thuis.

Alles uit het leven halen

Ik kreeg altijd al zenuwen van het idee om ergens ‘verplicht’ te moeten wonen om je huis in de komende tientallen jaren af te betalen. Cliché maar waar, sinds Richard in mijn leven is zijn mijn prioriteiten behoorlijk verandert. Daarnaast heeft de leeftijd er ook mee te maken, nu ik bijna 30 ben voel ik meer de drang om ergens te gaan settelen. Die onrust in mijn lijf is er nog wel, maar het is geen onrust om alleen maar op reis te zijn. Ik heb een onrust in mijn lijf om alles uit het leven te halen, ik wil altijd nieuwe ervaringen opdoen. Dat hoeft niet alleen op reis te zijn.

Op reis ben je voornamelijk met dingen bezig waar je blij van wordt. Nieuwe omgevingen, prikkels en activiteiten zorgen ervoor dat je het gevoel hebt dat je écht leeft. Ook de mindere momenten op reis, fysieke of mentale uitdagingen zorgen er juist voor dat je je extra sterk voelt als je deze weer overwint. Het gevoel van vrijheid op reis is enorm. Hoe krijg je dat in gevoel in je dagelijkse leven als je een huis hebt gekocht? Dit is een vraag waar ik me de laatste tijd veel mee bezig houd. Mijn leven zo inrichten om het gevoel van vrijheid en de dingen die je normaal doet op reis ook in je dagelijkse leven te integreren. Naar mijn idee hoeft het geen óf óf te zijn.

Op ontdekkingstocht in Grou

Richard en ik schrijven ons in bij ieder ons eigen sportschool (er zijn er zelfs 3!) in Grou en gaan in de weekenden het dorpse leven ontdekken. Terrasjes, restaurants, kroegjes, alles is zó leuk en nieuw. Het is heerlijk om overal naartoe te kunnen lopen. Het geeft mij het ultieme gevoel van vrijheid. Zo loop ik ’s ochtends in mijn surfponcho en op slippers naar de haven om daar een ijskoude duik te nemen. Iedere keer weer die overwinning van het koude water trotseren. Ik zie de zon opkomen en voel de eerste zonnestralen in mijn gezicht. Ik voel helemaal herboren en happy. 

Mijn dromen achterna gaan

Ik heb ontslag genomen bij mijn geliefde sportschool in Groningen en ga aan de slag bij wellnesscentrum Leeuwerikhoeve in Burgum, op slechts 20 minuutjes rijden. Ik koop al snel een elektrische fiets en trap op mijn gemakje 20 kilometer naar mijn werk en terug. Toch mis ik mijn werk in Groningen, en met name mijn collega’s. Ik voelde me daar zó thuis. Alles en iedereen ken je, dat is nu wel weer even wennen. Momenteel ben ik ook bezig om als zzp’er te werken in een sportclub in Grou, waar ik als personal trainer aan de slag ga. Een ontzettend leuke en spannende uitdaging!

Mijn bijna dagelijkse routines van sporten, saunabezoekjes, borrelen in eigen tuin, hardlopen in de natuur, ijsbaden en zwemmen in het meer geven mij een ultiem gevoel van vrijheid. Nog even en dan ligt ons bootje in het water aan het terras. Een nu nog onwerkelijk gevoel om straks vanaf het terras je bootje in te stappen en heerlijk het water op te gaan.

Een grote droom is om uiteindelijk een B&B en een toeristenbedrijfje te starten. Het lijkt me geweldig om mensen te ontvangen en een uitgebreid ontbijt voor ze klaar te maken. Ze mee te nemen op originele tours en unieke ervaringen om de provincie te ontdekken. Nieuwe mensen leren kennen, met hun verhalen en reiservaringen. En mijn enthousiasme voor Friesland te delen. Alsof je zelf op reis bent en nieuwe mensen ontmoet, dát ga ik ook thuis realiseren. Een droomplek met potentie, we kunnen niet wachten! 😉