‘In het paradijs’

MINKE WINK

Het is grijs bewolkt en het regent als we aankomen in Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. We worden opgehaald door iemand van het hostel waar we onze spullen droppen om daarna op zoek te gaan naar iets te eten. Het hostel is echt superfijn. We hebben een eigen kamer, er is een gezellige tuin met een klein zwembad, een cocktailbar, een tv met Netflix en drie grote honden die ons bespringen wanneer we aankomen. Helemaal leuk!

Santo Domingo

Ondanks dat het nog steeds een beetje regent lopen we toch maar naar het centrum om iets te eten om daarna gelijk weer terug te keren naar het hostel. We hebben geen zin om nog langer door de regen rond te lopen en met dit weer ziet de stad er ook niet echt boeiend uit. De rest van de middag chillen we bij het hostel.

’s Avonds spreken we af met Vera haar vrienden die ze een paar jaar geleden in Spanje op Erasmus heeft leren kennen. We rijden door de stad, die ineens veel groter lijkt te zijn dan we in eerste instantie dachten, en stoppen bij een parkje waar we een paar biertjes drinken. Daarna rijden we naar de drinks2go, een winkel met alleen maar drank die voor de deur op straat in groepjes gedronken wordt, voor nog een paar biertjes. Daarna is het tijd voor wat eten en we worden naar een typisch Dominicaans restaurant gebracht en krijgen uiteraard lokale gerechten voorgeschoteld. Met de Dominicaanse Merengue muziek op de achtergrond, de lokale gerechten voor onze neus en onze Dominicaanse vrienden die ons gezelschap houden zijn we binnen een dag geïntegreerd in de Dominicaanse cultuur. Het is echt supergezellig!

Nadat we onze buikjes rond gegeten hebben maken we nog een stop bij een zogenaamde Colmado om onze culturele en culinaire avond af te sluiten. Een Colmado is namelijk een typisch Dominicaans supermarktje waar je van alles en nog wat kunt kopen en waar je, onder het genot van een drankje, op een plastic stoel kunt gaan zitten luisteren naar de latino muziek die uit de speakers knalt. We wagen een paar dansjes en drinken nog een paar biertjes voordat we weer teruggaan naar het hostel.

De volgende dag is het helaas weer grijs bewolkt en na een ontbijtje van zelfgemaakte pannenkoeken blijven we in het hostel hangen. ’s Middags lopen we toch nog even het centrum in voor lunch en om een paar souvenirtjes te shoppen. Op het moment dat we na een heerlijke lunch van verse pasta door de straten van het oude gedeelte van de stad lopen begint het weer keihard te regenen. In rap tempo scoren we onze souvenirtjes om daarna terug te rennen naar het hostel. We ploffen neer op de bank en vermaken ons de rest van de dag met Netflix.

’s Avonds drinken we cocktails in het hostel en spreken we weer af met onze Dominicaanse vrienden. Deze keer gaan we naar een shoppingmall waar we cocktails drinken in een cocktailbar met uitzicht op dichte winkels. Niet echt mijn eerste keus maar de cocktails smaken wel heel erg goed. We rijden weer naar drinks2go omdat we helemaal weg zijn van dit concept maar nu is er helaas niemand op straat omdat het geregend heeft. Na een paar biertjes en wat eten op plastic stoeltjes midden op straat gaan we weer terug naar het hostel.

De volgende dag moeten we namelijk weer vroeg uit de veren voor onze bus naar Bávaro, een toeristisch plaatsje in Punta Cana aan het strand. Met de taxi reizen we naar het busstation waar we in een lokale bus stappen en de grote fout maken om veel te veel achterin en te dicht bij de wc te gaan zitten. Naast veel te weinig beenruimte, komt er af en toe een enorme pislucht door de bus zweven wat de rit er niet aangenamer op maakt.

Bávaro

Gelukkig duurt de rit niet al te lang en komen we een paar uur later aan bij ons hotel in Bávaro. De Lonely Planet waarschuwde ons al met woorden als ‘smileless service’ en ‘uninspirational breakfast’ over dit hotel, maar daarentegen zijn de kamers enorm, hebben we allebei ons eigen tweepersoonsbed en is het zwembad ook een tikje groter dan het was in mijn gedachten. Met andere woorden, we zijn dik tevreden! Enige nadeel, het is nog steeds bewolkt. Na een lunch bij het restaurant van het hotel gaan we toch maar stug aan het zwembad liggen. Het is in ieder geval droog.

Maar de blauwe lucht en gele zon laten zich gelukkig allebei de volgende dag zien. We springen uit onze bedden en na een ‘uninspirational breakfast’, een droge sandwich met een plakje ham en kaas, maken we een strandwandeling. Wow! Het strand is mooi! Het zand is spierwit, het water is helderblauw, de lucht is knalblauw en de palmbomen zijn felgroen.

Na de strandwandeling liggen we de rest van de dag aan het zwembad te genieten van de zon die zich eindelijk laat zien na drie dagen bewolking.

Voor de volgende dag hebben we een tour geboekt bij het hotel naar een eiland in het zuiden. Met een klein busje worden we ’s ochtends vroeg opgehaald en met een slakkentempo wordt de ene na de andere toerist in het busje gedrukt. Uiteindelijk, na nog een paar keer stoppen en van busje wisselen, komen we na een paar uur aan in La Romera vanwaar we op de boot stappen. Op een dienblaadje wordt mierzoete rum punch geserveerd en ondertussen varen we naar de eerste snorkelstop. Een aantal mensen gaat duiken, wij helaas niet, en de rest gaat snorkelen. Ik ben een beetje verwend geworden wat snorkelen betreft en heb het eigenlijk al gauw gezien. Behalve een paar gekleurde vissen valt er niet zoveel te zien en ik chil liever op de boot in het zonnetje.

Onze volgende stop is het schitterende eiland Catalina waar we lunch krijgen en los mogen gaan in de open bar. Alles is inclusief en we bestellen het ene na het andere drankje en lopen een beetje rond op het strand.

Vanuit een ghettoblaster wordt keiharde muziek gedraaid en een groepje feestgangers staat met cocktails en andere drankjes in ondiep water te dansen, nou ja, meer bewegen en wiebelen. Hoe dan ook, het ziet er supergrappig uit en de muziek is leuk dus we voegen ons al snel bij de groep en ‘dansen’ in het ondiepe water.

Wanneer ik na een tijdje weer een drankje wil halen bij de bar wordt alles ineens opgeruimd en moeten we terug. Nooo! We zijn er net! Terwijl we over het water stuiteren terug naar het vasteland, worden we nog steeds voorzien van mierzoete cocktails en biertjes. Vera smijt uit enthousiasme, en omdat de boot zo heen en weer gaat, de helft van haar knalroze cocktail over het witte t-shirt van een andere toerist wat mij natuurlijk een keiharde lachuitbarsting bezorgt. Vijf minuten later begint een klein kind over te geven en ik word ook een beetje misselijk. Niet veel later staan we weer op het vasteland en worden we met een shuttlebusje weer terug naar Bávaro gebracht waar de tour helaas eindigt. Toeristisch? Absoluut! De moeite waard? Zeker weten! Wat een heerlijke dag hebben we gehad.

De volgende dag is onze laatste dag in Bávaro en we doen het lekker rustig aan. Het zonnetje schijnt volop en we wisselen gedurende de dag het strand af met het zwembad bij het hotel. Bij een gezellige strandbar sluiten we de dag af met een hapje en een drankje. Of twee.

In drie verschillende bussen reizen we de volgende dag van Bávaro naar Las Terrenas in het noorden. We zijn echt de enige backpackers in dit land en vallen ontzettend op tussen de koffertoeristen in Bávaro en de lokale mensen die ook met de bus reizen. We worden aangestaard alsof we van mars komen maar de lokale mensen zijn wel ontzettend vriendelijk en behulpzaam en onze reis verloopt soepeltjes en dit keer zonder pislucht in de bus. We rijden langs vele typisch Dominicaanse dorpjes, die klein, druk en kleurrijk zijn en aan het eind van de middag komen we aan in Las Terrenas.

Las Terrenas

Las Terrenas is een klein plaatsje met mooie stranden en schattige gekleurde huisjes op het schiereiland Samana, waar het veel rustiger en minder toeristisch is. Ons hotel in Las Terrenas is vergeleken met het hotel in Bávaro wel een stapje terug want de kamer is drie keer zo klein, we hebben geen airco en er is geen zwembad. We zijn echt verwend. Ik weet soms niet eens of we nou backpackers of toeristen zijn want we zitten er eigenlijk een beetje tussenin. Aan de ene kant reizen we met enorme backpacks, slepen we een spork, brood en nutella mee en reizen we met de lokale bussen, maar aan de andere kant slapen we niet echt in hostels en willen we zwembaden en airco. En we gaan best wel vaak uit eten, maar dat is gelukkig niet heel duur hier. We eindigen onze reisdag dan ook in een Italiaans restaurantje aan het strand.

De volgende dag worden we opgehaald door een shuttlebusje voor een tour die we geboekt hebben naar de bekende El Limón waterval in de buurt. We worden naar een soort boerderij in de jungle gebracht vanwaar we te paard verder gaan. Ik heb in geen twintig jaar op een paard gezeten en ik vind het eigenlijk doodeng. Onzeker klim ik toch maar op die bruine viervoeter die me naar de waterval gaat brengen. Echt ontspannen is het niet omdat ik gewoon een bange schijterd ben op zo’n beest. De omgeving is prachtig maar ik durf niet eens een foto te maken omdat ik zo krampachtig op het paard zit. Ik ben blij als we er zijn en ik eraf mag klimmen. Ik heb gewoon niks met paarden.

We lopen het laatste stukje naar de waterval. Eenmaal aangekomen moet ik keihard lachen. In plaats van een bulderende waterval staan we oog in oog met een piepklein pisstraaltje. Sorry dat ik zo vaak het woord pis in dit verslag gebruik maar ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Na negen maanden droogte in de Dominicaanse Republiek is er op dit moment niet veel over van de waterval. Onder de waterval zwemmen wordt hem niet maar we krijgen wel de gelegenheid om het zweet van ons lichaam te spoelen in een heerlijke ijskoude poel ietsje verderop.

Op de terugweg besluit ik de benenwagen te nemen en terwijl Vera op haar paard naar beneden hobbelt, hike ik er met een rood bezweet hoofd achteraan.

Terug op de boerderij krijgen we een heerlijke lunch voordat we weer teruggebracht worden naar Las Terrenas.

De rest van de dag koelen we af in het knalblauwe water van het zwembad van een viersterrenhotel in de buurt. Als wij een zwembad willen, dan vinden we er een. Echt genieten!

Voor de volgende dag hebben we een tour geboekt naar het Haitises National Park met zijn mangrovebossen en ondergrondse kalksteengrotten. We worden met een shuttlebusje opgehaald en na een uurtje stappen we over op een klein bootje die ons door het park zal varen. Ze zeggen dat dit het mooiste National Park in de Dominicaanse Republiek is en ik geloof dit meteen wanneer de eerste kalksteengrotten boven het water uitrijzen. Het is hier echt geweldig mooi!

We maken een schitterende boottocht door het park en krijgen uitleg van een Nederlandse gids die al jaren in de Dominicaanse Republiek woont. We maken een aantal stops bij verschillende grotten waar we vleermuizen en grottekeningen bewonderen en aan het eind van de tour krijgen we een heerlijke lunch.

Aan het eind van de middag liggen we weer aan het zwembad bij een ander viersterrenhotel en genieten we van Piña Coladas aan de bar in het zwembad voor het ultieme vakantiegevoel.

De volgende dag reizen we naar onze laatste bestemming, Las Galeras, helemaal in het puntje van het schiereiland Samana. In een krakkemikkig busje zonder deur, niemand die daar trouwens raar van opkijkt, worden we naar het stadje Samaná, gebracht. Wanneer we aankomen in Samaná worden onze backpacks meteen vanuit het busje in een pick-up truck gegooid en zitten we zelf opgepropt op de achterbank. Is dit het lokale vervoer? We snappen er niet veel van maar besluiten maar mee te gaan met de ‘flow’ en na twee en een half uur komen we vanuit Las Terrenas aan in Las Galeras, wat zestig kilometer verderop ligt.

Las Galeras

Eenmaal aangekomen in Las Galeras zijn we meteen al prooi voor twee lokale krullenbollen die boottours regelen naar een prachtig strand in de buurt en we boeken gelijk ook maar een tour. We droppen onze spullen in het hotel en kleden ons om voor een dagje strand.

Met de boot worden we naar een van de mooiste stranden gebracht die ik ooit in mijn leven heb gezien. Playa Rincon, een kilometers lang wit zandstrand dat wordt geknuffeld door groene palmbomen aan de ene kant en helder knalblauw water aan de andere kant. Serieus. We zijn in het paradijs beland. Dit is echt niet normaal. Safe the best for last zeggen ze toch altijd?

Omdat onze vlucht vanuit Santiago de volgende dag pas midden in de nacht vertrekt en we een taxi hebben geregeld die ons pas ’s avonds oppikt bij ons hotel hebben we nog de hele dag om te chillen en rustig onze tas in te pakken. Dat is ook precies wat we doen. We slapen uit, pakken onze tas in en draperen onze handdoekjes op de bedjes bij het zwembad.

Aan het eind van de dag eten we onze laatste maaltijd in Las Galeras onder het genot van een paar mojito’s. De tijd vliegt ineens en we moeten weer terug naar ons hotel waar onze taxi al staat te wachten.

Niet veel later zitten we, een tikje aangeschoten, in de taxi richting het vliegveld van Santiago. De latino muziek knalt weer uit de speakers en we maken af en toe een drink- en plasstop. Drie uur later komen we halfdronken als een stel zombies aan op het vliegveld waar we nog uren moeten wachten op onze vlucht die pas om drie uur ’s nachts vertrekt. Na een uur vertraging, waar ik niet zoveel van merk omdat ik half in slaap ben, stijgen we eindelijk op en twee uur later zijn we weer terug in Florida.

Ontzettend vroeg in de ochtend komen we aan op Fort Lauderdale en we moeten beide nog de hele dag wachten op onze volgende vlucht. Op wonderbaarlijke wijze beschikken we over een kleine portie energie en we pakken een gratis bus naar het centrum van Fort Lauderdale. Hier lopen we een tijdje rond en eten we wat, maar omdat het laatste restje energie ons lichaam niet veel later heeft verlaten en de kater toeslaat besluiten we de bus terug te pakken naar het vliegveld.

In het park wachten we op de bus en vallen we allebei in slaap. We worden wakker van de stem van een politieagent die vraagt wat we hier doen en of we slapen. Ik denk dat hij niet helemaal weet of hij ons nu aan moet zien voor zwervers of toeristen. De bus staat er ook al en met onze tassen rennen we erheen en proberen we nog uit te leggen dat we toeristen zijn, maar de politieagent heeft al geen aandacht meer voor ons.

Eenmaal terug op het vliegveld neem ik afscheid van Vera die naar het vliegveld van Miami moet reizen voor haar terugvlucht en loop ik naar de gate voor mijn vlucht naar Peru.

Ondanks dat de Dominicaanse Republiek niet echt een backpackland is heb ik intens genoten van dit land. Na de vele verhalen die we gehoord hadden van andere toeristen die in dit land zijn geweest over veiligheid en dat het gevaarlijk is buiten de resorts en dat je doodziek wordt van alles wat je eet of drinkt buiten de resorts waren we wel een beetje voorzichtig in het begin. Maar hier is absoluut niks van waar!

De resorts vertellen dit aan de toeristen zodat de toeristen bang gemaakt worden en alles via het resort regelen en dus alleen maar binnen de muren van het resort eten, drinken en tours boeken, wat natuurlijk geld brengt in het laatje van het desbetreffende resort. Heel erg sneu want op deze manier hebben lokale tourbedrijfjes en restaurants veel minder kans om van het toerisme te kunnen profiteren en blijft het toch meer een land voor vakantiegangers die in resorts verblijven. En dat terwijl het land buiten de resorts zoveel te bieden heeft.

De natuur is schitterend en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Natuurlijk word je constant aangestaard, aangesproken en nagefloten als Westers uitziende toerist en zeker als twee meiden met een backpack op de rug maar ik heb me echt geen moment onveilig gevoeld. Dit land heeft me echt, boven mijn verwachtingen, verbaasd en verwonderd.

De Dominicaanse Republiek heeft mijn hart gestolen.