Hoe corona ons leven op z’n kop zet

SANDRA WINK

Het is januari 2020. Minke en ik staan op het punt om de treinreis door Rusland, Mongolië en China te boeken. Alle vliegtickets zijn al geboekt. Een half jaar onbetaald verlof is aangevraagd en goedgekeurd. We gaan dan eindelijk dit jaar. 2020 wordt ons jaar. Samen weer terug naar Azië voor een lange tijd, waar het allemaal 8 jaar geleden begon. De liefde voor reizen die we daar tijdens een half jaar backpacken ontdekten. Het zogenoemde reisvirus. Niet wetend dat een deel van dit woord ons leven compleet op zijn kop zou zetten. ‘Wachten we nog even de corona-ellende af?’ mail ik Minke nog. Toen nog een ver-van-ons-bed show. Na een milliseconde twijfelen leggen we de reis vast. Begin juni 2020 vertrekken we. De voorpret kan beginnen. Of toch niet?

Van geen kwaad bewust

30 graden, een bolle zon en een heerlijk briesje. Ik ben op het paradijselijke Curaçao. Tijdens de sippe maand februari is het heerlijk hier op te laden van de Nederlandse ratrace. We komen hier al jaren op bezoek bij familie. We krijgen weinig mee van de groeiende paniek in de Nederlandse media over corona. Met een flinke portie vitamine D voel ik me als herboren als ik na een weekje weer terug kom in Nederland.

Deze energie heb ik nodig, namelijk voor de vele boekingen die binnen stromen bij Het Andere Reizen. Dit is dé maand dat half Nederland concrete zomerplannen maakt, en dat we het druk hebben in het bedrijf. Rondreizen op maat, vrijwilligerswerk en stages worden massaal geboekt. Er zijn boekingen, maar we wachten nog op de piek. Ondertussen verschijnt corona steeds meer in het nieuws. Italië blijkt de nieuwe brandhaard te zijn. China is nog steeds potdicht. Over een paar weken is het wel weer over, denk ik nog.

De chaos begint

We drinken een kopje koffie en bespreken enthousiast de mogelijkheden. Ik ben op kantoor met leuke mensen die samen met mij hun rondreis samenstellen voor Peru later dit jaar. Zij delen hun wensen, ik geef ze advies en maak een complete rondreis op maat. Ondertussen gaat de telefoon meerdere keren, maar die laat ik gaan. Later zie ik de berichten uit Peru. Het land heeft de noodtoestand uitgeroepen en is compleet in lockdown. Er gaat geen enkele vlucht meer. Terwijl ik reisvoorstellen voor Peru uitwerk ben ik ondertussen ook bezig om reizigers uit Peru te halen. Tegenstrijdiger kan een dag niet zijn.

En op deze specifieke dag stap ik in de achtbaan. De achtbaan van emoties, met tientallen loops en waar nog tot op de dag van vandaag nog geen einde aan is gekomen. Corona bereikt Nederland. Maatregelen worden genomen. Sportscholen dicht, horeca op slot, evenementen geschrapt en het advies is om zoveel mogelijk thuis te blijven.

Van 4 keer in de week CrossFit, volgeplande weekenden en volle werkdagen naar een lege agenda. Zo leeg voelt mijn leven ook. En ik ben bang. Voor het virus, de onzekerheid, de gezondheid van mijn familie en voor mijn reis. Angst maakt al snel plaats voor ongeloof. Wat is hier aan de hand?

Crisis en onzekerheid…

Een voor een gaan de landen op slot. Iedere dag op mijn voorheen geweldige kantoorbaan wordt een helse dag in crisismanagement. Vouchers, rechten en juridische termen worden naar mijn hoofd geslingerd en we moeten beslissingen maken op basis van een overmacht situatie waarvan niemand weet waar het einde gaat zijn. We adviseren onze reizigers die in het buitenland zitten om zo snel mogelijk terug te keren naar Nederland of België. In de Reis app van het Ministerie van Buitenlandse Zaken kleuren de landen een voor een over de hele wereld naar oranje of zelfs rood. Alsof er in Paint op het emmertje wordt geklikt en land voor land wordt ingekleurd. Met alle gevolgen van dien. Vluchten worden geannuleerd. Terugreizen naar Nederland is voor de meesten nog een hele klus. Ondertussen vragen bezorgde reizigers over hun status van hun reis die voor enkele weken of zelfs maanden later gepland staat. We weten het antwoord niet. Niemand weet dat.

Onze reis komt steeds dichterbij. Alles is nog steeds op slot. Ik word gek van onzekerheid, wil weten waar ik aan toe ben. De voorpret maakt plaats voor stress. Kan ik nog wel op reis? Moet ik alles alvast verplaatsen? Of toch afwachten? Wat betekent dit voor mijn werk? En alle geboekte tickets? Wil ik dit nog wel?

Aanpassen aan het nieuwe abnormaal

Winkelwagens verplicht. Je handen kapot wassen. Mensen lopen met een grote boog om je heen. Werk is een en al crisis. Weekendjes naar het buitenland zijn geannuleerd. Mijn lege agenda zou rust moeten geven, maar ik ben een en al onrust. Na maandenlang jezelf voorbereiden voor de reis van je leven is het onwijs wennen om andere bezigheden te vinden.

Dankzij het mooie weer ga ik veel buiten sporten. Elke dag hardlopen of in de fitness parkjes trainen. Sporten geeft me enigszins rust. Gezond blijven eten, goed voor mezelf zorgen. Ik wil mezelf niet verliezen en probeer van dag tot dag te leven. Elke werkdag voelt als een werkweek en na een tijdje besluiten we om minder dagen te werken. Opeens heb ik zeeën van tijd en zoek ik wanhopig naar een nieuwe focus.

Op zonnige dagen vertoef ik naar de tuin (a.k.a. Tuinesië) of maak ik lange wandelingen met vriendinnen of zusjes. Foodpreppen maakt plaats voor uitgebreid koken. Ik ontdek opnieuw Marktplaats en verkoop en koop spelletjes en kleding. Ik bezoek kringloopwinkels in de omgeving. Na een tijdje heb ik alles in de omgeving gezien en focus ik me op het kopen van een racefiets. Een nieuwe hobby waar ik weer helemaal blij van wordt. Ik breng veel tijd door met Richard en richt me samen met hem volledig op het inrichten van zijn huis en het mooi maken van de tuin. Ik betrap mezelf erop dat ik een enorme huismus ben en gelukkig wordt van het stekken van pannenkoekplantjes.

Minke vindt een nieuwe passie in het maken van puzzels en fietst of loopt tijdens haar vrije dagen urenlang door de provincie Groningen om weer ergens een nieuwe puzzel op te halen die ze via Marktplaats heeft gescoord. Ze kan zichzelf uren verliezen in het maken van puzzels en wordt een ware puzzel expert. Al snel is het huis getransformeerd in een puzzelwinkel met tientallen puzzels die wekelijks worden versleten.

Ook Vera is teruggekeerd naar Nederland. Nét op tijd. De avond voordat de lockdown werd aangekondigd in Spanje zit ze in een vliegtuig richting Amsterdam. Met een koffertje gepakt voor een week, want zo lang zal het niet duren. Inmiddels zijn we enkele maanden verder en leeft Vera voornamelijk in een mix van kleding van haar zussen en vriendinnen.

Esther gaat van een volle agenda met werktripjes over de hele wereld naar een kluizenaarsleven. Haar yoga school haalt ze in huis en door het thuiswerken krijgt ze een enorme focus voor haar werk. Ze mag zichzelf absoluut de Quarantaine-Queen noemen. Na een tijd is ze het kluizenaars leventje zat in België en komt ze na 8 weken in lockdown naar Nederland. Terug naar haar geboortedorp Balk. Bij Mutti en de huisdieren. Van werkreisjes over de hele wereld zijn de wandelingen met hond Sasha nu het grootste uitje van de dag.

En Tineke? Die heeft een geweldige kans aangeboden gekregen en werkt al sinds het begin van de crisis op het corona-vrije eiland Vlieland in de kinderopvang. Na maanden weer thuis wonen en werkloos zijn is voor haar deze periode bijna als een zegen gekomen. Ze heeft een hele leuke baan, woont in een leuk huisje op kosten van de baas en leeft op Vlieland in haar heerlijke bubbel. Ik ben wel een tikkeltje jaloers.

Terug naar de basis

In de weekenden zoeken we elkaar op en slijten we onze vrije dagen met puzzelen, lekker eten bestellen en spelletjes spelen. We voelen ons bejaard maar ook weer 16 jaar. Als hangjeugd slenteren we door stad en dorp en ‘chillen’ we op bankjes in een park. Geen geld om uit te kunnen geven maar ook niet altijd thuis willen zitten puzzelen.

Had je mij deze situatie 3 maanden geleden voorgeschoteld, dan had ik heel hard gelachen. Dit is nu de realiteit. Met kiespijn lach ik er nu om. Het is triest maar grappig tegelijk. Maar ik ben ook dankbaar. Alsof ik terug naar de basis ben gegaan. Het allerbelangrijkste wat telt is overgebleven. Tijd om met familie en vrienden door te kunnen brengen. Écht tijd, met alle focus voor elkaar. Ik ben dankbaar voor de mensen die dicht bij me staan, die er altijd voor mij zijn. Ongeacht de tientallen achtbaan loopings die ik dagelijks maak.

En nu?

Hoe anders dat mijn leven er nu uit ziet. En dat van miljarden andere mensen. Elke dag sta ik op met het gevoel dat ik in een slechte film ben beland. Het bizarre is, zelfs deze abnormale situatie begint te wennen. Het leven zonder planning is iets wat ik zelfs ben gaan waarderen.

Maar hoe dan ook is dit jaar voor mij en mijn zusjes drastisch veranderd. Onze passie is reizen en nieuwe bestemmingen ontdekken. En zijn we niet aan het reizen, dan zijn we wel aan het plannen voor een reis of een weekendje weg. Opeens is niks meer van dat mogelijk en merkt ieder van ons daar de gevolgen van. Minke die inmiddels een puzzelwinkel kan openen met de tientallen puzzels die in haar kast staan, Esther die tijdelijk in haar geboortedorp woont en zich zorgen maakt om de inmiddels compleet beschimmelde pasta die nog in haar koelkast staat in haar appartement in Brussel, en Tineke die juist dankzij de crisis een geweldige baan in de kinderopvang heeft gevonden op het vrijwel corona-vrije Vlieland. En ik? In plaats van reisgidsen uitpluizen ben ik aan het leren borduren en ben ik zo blij als een kind met een nieuwe racefiets. Waar ik vervolgens vanaf donder omdat ik de klikpedalen vergeet.

Ik vraag me echt af hoe we hier over een jaar op terugkijken. Heeft het ons sterker gemaakt? Zitten we er nog middenin? Waren de maatregelen terecht? Ziet de wereld er weer normaal uit of moeten we ons nog aanpassen aan het nieuwe abnormaal? Zijn we er inmiddels aan gewend? Wat hebben we hiervan geleerd? Wat zijn we nog aan het leren? Zijn puzzels nog wel hip? En kunnen we alweer over de hele wereld reizen? De tijd zal het leren.