Happy in Nederland

SANDRA WINK

Ecuador was het voor mij helemaal. Samenwonen met mijn grote liefde, een droombaan op de Galapagos eilanden, weekenden in de natuur en geregeld met vrienden gaan dansen. Het klinkt als het perfecte leventje. Ik woonde er bijna twee jaar, en toch kriebelde het steeds meer om terug naar Nederland te gaan. Het land waar ik altijd van zei dat ik er nooit weer zou kunnen wonen…

De reden waarom ik terug ben gegaan

Waarom ben ik dan alsnog teruggegaan? Mijn belangrijkste reden? Familie. Juist door Ecuador en door de Zuid Amerikaanse cultuur ben ik gaan beseffen hoe belangrijk mijn zusjes en ouders voor mij zijn. Dat ik er wil zijn als ze me nodig hebben, dat ik daar wil zijn als ik ze nodig heb. Een halve dag vliegen om bij familie te kunnen zijn is niet lang, maar wel als je het keer op keer doet.

De keuze om terug te gaan was niet van de een op de andere dag gemaakt, het sloop er als het ware in. Kort samengevat: ik deed mijn stage in Ecuador in 2016, werkte bij hetzelfde bedrijf in 2017 en switchte van werk in 2018. Bij mijn nieuwe baan werd me al heel snel duidelijk dat het werken in een heel groot bedrijf niks voor mij is. Mijn ‘drang’ om weer terug te gaan naar Nederland versterkte dit gevoel nog meer.

Daarnaast kregen Felipe en ik steeds meer problemen, die met name werden veroorzaakt door de teleurstelling van onze ‘mislukte’ reis samen. In maart 2018 hadden we alles gereed voor onze reis naar Europa, een bezoek aan Nederland en een reis door Portugal, Spanje en Bulgarije. Felipe werd op de dag van vertrek geweigerd bij de grens om mee te gaan omdat zijn papieren toch niet in orde waren. Ik ben alleen gegaan. Het was pijnlijk om een lege stoel naast me te hebben op elke vlucht die we samen hadden geboekt. Dat doet me wederom beseffen hoe goed wij het als Nederlanders hebben, we zijn vrij om te staan en te gaan waar we willen, en kunnen de meeste landen zo bezoeken en krijgen een stempel bij aankomst. Dat is absoluut niet het geval bij Ecuadoranen, en dat raakt me ontzettend. We zijn allemaal mensen en we zouden allemaal het recht moeten hebben om een ander continent met goede bedoelingen te kunnen bezoeken. Ik had het geluk dat mijn zusjes en vriendinnen direct voor me klaarstonden en met me meegingen op reis waar het kon.

Ecuador blijft in mijn hart

Na de reis was ik vastbesloten om weer een nieuwe periode in Ecuador aan te gaan. Mijn sport- en telefoon abonnement waren geregeld en ik was klaar voor mijn nieuwe werk. Maar in plaats daarvan viel ik in een zwart gat en volgde er een tijd van heel veel twijfel en onzekerheid. Ik wilde keuzes maken, knopen doorhakken. Ik moest voor mijn gevoel gaan, maar kon het idee van afscheid ook niet verdragen. Het voelde alsof ik alles wat ik had opgebouwd in Ecuador moest ‘weggooien’, maar ik voelde me niet langer meer gelukkig in Ecuador. Ik wist dat ik eigenlijk voor mezelf de keuze had gemaakt. Toen het hoge woord eruit was reageerde iedereen zo begrijpend, en ik voelde heel veel opluchting. Afscheid volgde, en dan pas besef je ook hoe waardevol de afgelopen jaren in Ecuador zijn geweest, en vooral met de mensen die je onderweg hebt ontmoet. Ik zal het nooit vergeten 🙂

Ik ben in Felipe zijn familie opgenomen, en het moeilijkste was dan ook om afscheid van mijn tweede familie te nemen. In een cultuur waarbij de familiebanden centraal staan, is het niet heel verwonderlijk dat zij me hebben herinnerd aan de waarde van familie die het belangrijkste is. Ik ben ze zo dankbaar. Dankbaar dat ze zo goed voor me hebben gezorgd. Zonder hen had ik geen twee jaar in Ecuador willen wonen. Ze hebben me een deel van hun leven laten zien. Ik ben altijd welkom, zeggen ze terwijl we knuffelen tijdens ons afscheid. Tranen rollen over mijn wangen.

Als ik nu alleen al iemand Spaans hoor praten dan maakt mijn hart een sprongetje. Wát een mooie taal, geweldige cultuur en vooral de warme, vriendelijke mensen die Ecuador vullen. Ik ben zo dankbaar dat ik een stukje heb meegekregen van de Zuid Amerikaanse cultuur en lieve mensen heb ontmoet die me allemaal met open armen hebben ontvangen in hun land. En ook inspirerende mensen heb ontmoet die in hetzelfde ‘schuitje’ zitten. Hun thuisland hebben achtergelaten om in een compleet andere cultuur een leven op te bouwen. Ik heb zulke sterke mensen ontmoet en verhalen uitgewisseld met deze mensen die je op dat vlak écht begrijpen 🙂

Het leven in Nederland vs. het leven in Ecuador

Het leven in Nederland is snel, ontzettend snel. Alles moet zo efficiënt mogelijk, overal wordt een nog snellere manier voor bedacht. Zo is er nu contactloos pinnen, zelfscan kassa’s tot je eigen boodschappen thuis laten bezorgen. Alles is ook online te verkrijgen, 1 druk op de knop en de volgende dag ligt het op je deurmat. Het leven is zo natuurlijk een stuk makkelijker, maar ik merk wel echt weer hoe op deze manier het ongeduld erin is geslopen. Het efficiënte is heel goed, maar voelt soms ook gehaast. Men lijkt zo ongeduldig, bijvoorbeeld als je onverwacht langer moet wachten. Dat komt nu eenmaal niet zo vaak voor in Nederland.

In Ecuador is dat het tegenovergestelde, en ik heb me maar al te vaak druk gemaakt om lange wachtrijen bij banken of winkels. Ook ben ik uiteindelijk een stuk rustiger geworden want dat ongeduld van Nederland valt me nu pas erg op. We hebben het hier zo goed. Soms heb ik zin om mensen doorelkaar te schudden; kijk waar we vandaan komen! Uit wat voor goede wereld wij komen, we hebben écht niks te klagen hier.

Ik merk dat ik de kleine dingen mis, zoals muziek in de bus of trein. Toen ik met de boot van Harlingen naar Vlieland ging viel me dit pas echt op. 1,5 uur lang op een muisstille boot, het zou zoveel gezelliger zijn als er een muziekje was, dacht ik nog. Ook zie ik mensen niet meer dansen, tenzij je hossende apengeluid makende kerels met rondvliegend bier in de hand in de lokale kroeg beschouwt als dansen 😉 Daarnaast zijn Nederlanders écht recht voor hun raap, die eerlijkheid waardeer ik erg maar Nederlanders zijn ook een tikkeltje lomp en je hoeft niet áltijd je mening te delen (of commentaar te leveren). Maar daarentegen kan het erg frustrerend zijn als je niet weet waar je aan toe bent als mensen je alleen maar zeggen wat je graag wilt horen.

Waar je niet bij nadenkt in Nederland is het feit dat je niet steeds op je spullen hoeft te letten en alleen over straat kunt lopen. In Ecuador moet je constant op je spullen letten als je reist of op straat loopt, ‘s avonds kun je niet zomaar in je eentje de straat op gaan en iedereen ziet je toch altijd als ‘bijzonder’ of ‘buitenlander’ aan, of je nou wel of geen Spaans spreekt. Wát is het toch fijn om ’s avonds de deur uit te lopen zonder dat je je hier zorgen om hoeft te maken, en dat je je tas naast je neer kunt in de bus of trein (tenzij het mega druk is, dan is het wel zo sociaal om die op je schoot of de grond neer te zetten ;)). Andere verschillen zijn het groepsgevoel in de Zuid Amerikaanse cultuur in plaats van de individuele status, de vriendelijkheid in plaats van de lompheid en toegankelijkheid in plaats van het stijve en afstandelijke.

Eten is nu bijvoorbeeld meer een noodzaak in plaats van waar het allemaal om draait. Leuk voorbeeld: in een van de laatste weekenden deed ik een tour met een lokale organisatie, en samen met een groep Zuid Amerikaanse toeristen en locals bestond de tour uit wandelen, yoga les en natuurlijk: eten. We kregen een lunchpakketje mee dat gelijk door menig volk zorgvuldig werd opgepeuzeld nog vóórdat de wandeling begon. Maar het grappigste vond ik nog toen ik die maandag daarop tijdens de lunch aan mijn collega’s (Ecuadoriaans) vertelde hoe de tour was, en me direct na mijn verhaal me een vragenvuur toeworpen over het belangrijkste van de tour: het eten 😉

Terug bij af?

Voor mij bestaat het leven uit een aaneenloop van fases of hoofdstukken waarbij je iedere keer een ervaring rijker bent. Al die ervaringen maken je tot wie je nu bent en waar je nu staat in het leven. Het voelt niet alsof ik terug bij af ben, integendeel. Ik heb de afgelopen twee jaar zoveel over mezelf en over andere culturen en vooral mijn eigen cultuur geleerd. Dingen waar ik nooit over nadacht kwamen naar boven omdat ze voorheen zo vanzelfsprekend waren.

Ik voel me Nederlands met een vleugje latina 😉 En door deze ervaring waardeer ik Nederland en kijk ik met andere ogen naar onze cultuur. Ik ben echt trots dat ik Nederlander ben. Er zijn veel dingen waar de Zuid Amerikaanse landen van ons kunnen leren, het stukje bewustwording om de aarde en de nieuwe manieren om beter met mens, dier en milieu om te gaan bijvoorbeeld. Natuurlijk heeft het ook met educatie en de mate van ontwikkeling te maken, maar ook andersom kunnen wij van die landen leren. Meer genieten van het moment en je minder druk maken om de kleine dingen.

Zo probeer ik van beide culturen de beste dingen mee te nemen naar ‘mijn volgende hoofdstuk’. Wat dat gaat zijn? Ik zit er middenin, geniet van het moment en kijk uit naar wat voor moois de toekomst te brengen heeft 🙂

Maar wat nu..?!

De keuze om naar Vlieland te gaan was snel gemaakt. Ecuador heeft minder inwoners (16 miljoen) dan Nederland (17 miljoen), maar is 5x groter dan Nederland. Iedere keer als ik in de randstad ben voel ik me benauwd, met zoveel mensen op een klein stukje oppervlakte. Ik houd van Ecuador door de natuur die er is, de eindeloze landschappen van bergen en vulkanen waar geen mens te bekennen is. Alle natuur voor jezelf. Op Vlieland krijg ik dit gevoel weer terug. Veel ruimte, veel natuur en veel rust. Dit is voor mij mijn reset momentje, bedenken wat ik wil, wie ik ben. Terugkijkend op een periode die me heeft gemaakt tot hoe ik nu ben, hoe ik naar de wereld kijk, hoe ik naar mijn eigen land kijk. Zonder die ervaring had ik die waardevolle kennis over mezelf niet gehad. En vooral het stukje waardering koester ik met heel mijn hart 🙂

Ik leef in het nu en geniet van het eilandleven op Vlieland. Ik houd van de rust en ruimte op het eiland, het vakantiegevoel, de lange dagen. Hoewel ik dit eiland ken, voelt het nieuw voor mij na een tijd in het buitenland te hebben gezeten. Ik geniet met meer zintuigen, hoor de zee, voel de zon op mijn huid branden en mijn voeten in het witte zand (nooit gedacht dat Vlieland zulk zacht en fijn zand had). Wat is Nederland toch een heerlijk land in de zomer! 😉