Generatie Y

TINEKE WINK

Ik ga mijn stadje Haarlem vaarwel zeggen. De stad waar ik 2,5 jaar heb gewoond, waarvan 2 jaar met veel plezier. Maar het laatste half jaar vind ik het er minder leuk. Toen ik hier kwam wonen dacht ik dat ik er wel wat jaartjes zou gaan blijven. Misschien zou ik hier wel een toekomst opbouwen. Zou ik mijn onrust kwijtraken en hier gaan settelen. Maar die onrust? Die ben ik nog lang niet kwijt. En van settelen is ook nog lang geen sprake. En dat vind ik helemaal niet erg.

Onrust

Toen ik 18 was heb ik samen met een vriendin een toekomstschets gemaakt. Waar zouden we over 10 jaar zijn? Ik dacht dat ik ergens in de randstad zou wonen (dat ik uit Friesland weg wilde wist ik wel vrij snel) en een man en 2 kinderen zou hebben. Ik dacht dat ik parttime zou werken. Ik had alleen nog niet voor ogen wat voor werk dat zou moeten zijn. Nu zijn we meer dan 10 jaar verder en mijn leven ziet er totaal niet uit als dat plaatje dat ik als 18-jarige in mijn hoofd had. Het enige dat is uitgekomen is dat ik uit Friesland ben vertrokken en inderdaad in de Randstad ben gaan wonen. Als Fries dorps meisje trok me dat altijd al aan. Want in mijn dorp gebeurde er niks en in de Randstad daar gebeurde het. Ja dat klopt, er zijn altijd wel ergens feestjes, genoeg koffietentjes, restaurants en in de zomer elk weekend meerdere festivals.

Het is heel leuk dat er altijd iets te doen is, dat je je er geen seconde hoeft te vervelen. In het begin zag ik ook vooral de voordelen van het wonen in de stad, maar nu merk ik dat deze drukke omgeving meer onrust creëert bij mij. Onrust die ik juist een beetje kwijt wil raken. Lang op dezelfde plek blijven wonen? Ik vind het maar lastig. Zelfs tijdens mijn 4-jarige studententijd in Zwolle hield ik het niet vol om 4 jaar achter elkaar op één plek te wonen. Ik heb destijds twee keer mijn appartement onderverhuurd om voor een paar maanden weer ergens anders te wonen. En dat doe ik niet omdat ik me daar dan niet thuis voel, integendeel. Maar ik heb dan weer zin in iets nieuws. Ik houd van het bruisende van de stad, maar ook heel erg van het eilandleven. En als een plek niet meer goed voelt, dan ben ik ook zo weer vertrokken.

Generatie Y

Over iets meer dan een half jaar word ik 30. Ik ben single, heb geen veeleisende baan, geen eigen huis.. Kortom, ik leid een vrij studentikoos leventje. Weinig verantwoordelijkheden, veel vrijheid… Ik ben van generatie Y. Deze generatie weet niet wat zij wil, leeft van dag tot dag en heeft geen langetermijnvisie. Zo wordt er kort door de bocht over ons (nou ja in ieder geval over een deel van ons) gesproken. We worden als een generatie gezien met een bepaalde studentikoze manier van leven. Een leven in een bepaalde comfort zone, zonder echte verantwoordelijkheden.

Verwachtingspatroon en keuzes

Ik vind het lastig dat we zogenaamd moeten voldoen aan een bepaald verwachtingspatroon. Na school ga je studeren, daarna mag je nog wel een tijdje reizen maar daarna behoor je toch echt je serieuze leven op te pakken. Dan moet je die leuke baan hebben gescoord, een leuke man en kinderen liefst rond je 30e, een mooi huis, 1-2x per jaar op vakantie, genoeg tijd overhouden voor een sociaal leven… Dat voelt voor mij soms als een druk, een tweestrijd. Wat wil ik zelf en wat wordt er van mij verwacht? Ben ik minder geslaagd als ik hier niet aan voldoe en andere keuzes maak? Dat ik spaar voor een reis in plaats van een huis of auto? Reislustig zijn is niet altijd leuk. Ja de vrijheid is geweldig, dat je elk moment je boeltje weer kan pakken om iets nieuws te beginnen. Maar geen duidelijk toekomstbeeld hebben maakt soms ook wel onzeker. Maak ik wel de juiste keuzes? Je hebt mensen die al van kleins af aan weten wat ze willen bereiken in het leven en daar kan ik soms wel jaloers op zijn.

Buiten de gebaande paden?

Ik ben benieuwd in hoeverre dit na mijn 30^e gaat veranderen. Of mijn eierstokken dan ook gaan rammelen en ik de behoefte krijg om te gaan settelen en voor lange tijd op een plek te blijven wonen. Zolang dat nog niet gebeurd, fladder ik nog lekker door. Ik weet niet of ik de gebaande paden nog ga bewandelen. Mede daarom vind ik het programma ‘Floortje naar het einde van de wereld’ ook een geweldig tv programma. In dit programma draait het om portretten van mensen die op een afgelegen plek op aarde wonen. Zij leiden een heel ander leven dan de meeste mensen. Wel vrij extreem. Ik voel niet echt de behoefte om midden in de wildernis te gaan wonen met 0,0 comfort, maar inspirerend is het wel.

Nu is het tijd om Haarlem in te ruilen voor Alkmaar. Mijn volgende stadje. Ik ga mijn kleine studio verruilen voor een 4x zo grote woonruimte en 2x zo weinig huur.

Ik plaatste een oproepje op Facebook en dat bleek te werken. Mijn nichtje die in Alkmaar woont bood mij een kamer aan in haar appartement. Ik heb heel veel zin in een nieuwe woonomgeving en ben weer een stapje dichterbij de geplande reis door Azië! Onder andere Filipijnen en Sri Lanka staan op de planning 😉