Fietsen naar vrijheid

TINEKE WINK

De fiets was niet bepaald mijn favoriete vervoersmiddel. Liever pakte ik de scooter, dat gaf mij het ultieme gevoel van vrijheid. Lekker in de buitenlucht rijden, snelheid maken, de zon op mijn gezicht voelen en een windscherm tegen de wind. Tot mijn vader eens met een elektrische fiets thuiskwam. Ik leende zijn fiets een keer en was gelijk verkocht. Wat heerlijk om in tegenwind wat ondersteuning te kunnen krijgen. Ik kijk weer veel positiever tegen (elektrisch) fietsen aan. Nu vind ik het juist fijn om in een langzamer tempo te gaan, zodat ik de omgeving goed in me op kan nemen. Ook werkt fietsen voor mij als meditatie, al fietsend maak ik mijn hoofd leeg.

Terug naar maart 2022. Ik ben net een paar dagen terug uit Mexico als ik met Ingrid en haar ouders op weg ben naar de IJ-hallen. We praten over Spanje, het volgende land waar ik naartoe wil. Ik heb alleen geen zin om een sneltest of pcr-test te moeten doen. Ingrid oppert dat ik ook nog altijd op de fiets kan gaan. Het is een serieuze vraag, al heeft ze dan nog niet in de gaten hoe ver dat eigenlijk is. Ik laat dit even op me inwerken, het klinkt misschien wat onmogelijk maar waarom eigenlijk niet?

Ik zoek op hoe ver het is van IJlst (mijn woonplaats) naar Málaga, mijn favoriete stad in Spanje. Die stad heb ik drie jaar geleden ontdekt tijdens een stedentrip. De snelste route naar Málaga is 2400 kilometer. Dat is wel even slikken als je bedenkt dat Parijs 600 kilometer is en Barcelona 1600 kilometer. Wil en kan ik echt zo ver fietsen? Het antwoord ja, dat wil ik. De tweede vraag moet nog blijken, maar als andere mensen op een fiets naar Azië kunnen, dan moet Spanje ook wel lukken. Zeker op een elektrische fiets. Daarnaast ben ik niet gebonden aan tijd. Niemand maakt het wat uit als ik ergens een week blijf hangen en pas na twee maanden in Spanje aankom. De enige met wie ik hoef te overleggen ben ik zelf. 

Op een regenachtige pinkstermaandag doe ik urenlang research op internet. Er zijn nogal wat opties en fietsroutes. Het belangrijkste voor mij is een mooie route door Frankrijk, aangezien ik daar het meest zal fietsen. Zo kan ik kiezen uit een vlakke kustroute, de pelgrimsroute (richting Santiago de Compostella) of de groene route door de Ardennen en de Alpen. De pelgrimsroute gaat dwars door het binnenland en de weg is vaak heuvelachtig. Ook de groene route kan een uitdaging zijn, met wegen die vanaf de Ardennen al snel de hoogte in slingeren. Na lang wikken en wegen kies ik voor de kustroute. Eerst de Nederlandse kustroute, maar dan vanaf Den Helder in plaats van Bad Nieuweschans. Daarna de hele Belgische kust en vervolgens langs de westkust in Frankrijk. Deze route is grotendeels autovrij en dat spreekt me wel aan. Het is wel de langste route van de drie: 3200 kilometer tot aan de grens met Spanje. Maar als strandliefhebber gaat mijn hart toch sneller kloppen van deze route. Dan maar wat langer onderweg. Ik denk dat de stad Bilbao in Noord-Spanje het einde van mijn fietsreis betekent. Vanaf daar ga ik misschien met de trein richting Málaga. Het zal dan inmiddels bijna november zijn en dan wil ik echt in het zuiden zijn. Ik denk dat 3200 kilometer wel een mooi eindstreven is. Toch nog 800 kilometer verder dan verwacht.

Het wordt een enkele reis. In ieder geval voor de wintermaanden. Waar ik ga verblijven weet ik ook nog niet, zolang het maar een plek is waar ik rust en ruimte heb. Ruimte buiten dan, binnen maakt me niks uit. Al zou ik in een caravan slapen, dan vind ik dat ook prima. Ik zou het ook wel fijn vinden om dichtbij de kust te verblijven zodat ik elke morgen even een duik kan nemen. Dat is voor mij het ultieme begin van de dag. Ik heb ook wel concretere plannen. Zo zou ik graag een boek willen schrijven en Spaans willen leren. En mensen ontmoeten is natuurlijk ook wel fijn als ik daar alleen ben. Ik wil in ieder geval gaan onderzoeken hoe het voelt om daar te zijn. In Portugal voelde ik al heel sterk dat ik me daar thuis voelde, maar de Portugese taal is wel een grote struikelblok. Spaans spreek ik al een beetje, dus die drempel is wat lager. Maar hoe gaat het voelen om voor langere tijd in Andalusië te zijn? In 2012 woonde ik al eens 5 maanden in Salamanca (vlakbij Madrid) maar dat is niet de regio waar ik mezelf zie settelen en niet het echte Spanje, maar Spanje tussen de internationale studenten.

De komende maanden ga ik me voorbereiden op deze reis. Zo heb ik fietsbroekjes met zeem, merinowollen kleding en fietssokken gekocht. Ook heb ik boeken besteld waar ik veel tips uithaal. Zo is het mega dikke koffietafel boek ‘Op eigen kracht’ enorm inspirerend. Dit stel heeft 4 jaar lang op eigen kracht de wereld rondgereisd en maar liefst 40.000 kilometer afgelegd. Ook het boek ‘Ga op de fiets’ is een aanrader en gaat over een stel dat 7 maanden door Europa fietste. Ze schrijven in dit boek over hun favoriete fietsroutes en ze delen hun do’s en don’ts wat betreft de voorbereidingen. Dit boek heeft mij geïnspireerd de route langs de Franse westkust te volgen (La Vélodysséete). Naast boeken lezen en een fietsroute uitstippelen heb ik ook een tweedaagse fietstocht naar Haarlem gemaakt. Tijdens de eerste nacht sliep ik in een caravan op een idyllisch plekje in Oudesluis. Na deze fietstocht was ik verkocht en zeker van mijn plannen.

Daarnaast heb ik zelfs een baan waarbij ik veel op de fiets zit. Heel leuk hoe dit allemaal samenvalt met mijn reisplannen. Terwijl dit helemaal niet bewust bedacht is, maar ontstaan vanuit een gedachte dat ik graag een baan in de buitenlucht wilde waar ik al in de middag vrij ben. Doordat ik altijd buiten leef op reis en daar heel erg veel energie van krijg, wilde ik dit gevoel ook vasthouden in Nederland. Post bezorgen leek me in eerste instantie wel een optie, maar daar zitten wel wat mitsen en maren aan. Zo vind ik het echt een nadeel dat je vijf dagen per week beschikbaar moet zijn (inclusief de zaterdag) en een klein contract tot 15 uur hebt. Een paar dagen voor mijn thuiskomst in Nederland stuurt Minke me een vacature van Bakkerij Bart door. Niet als winkelmedewerker, maar als bezorger op een e-bike. 30 uur per week, elke doordeweekse dag van de week van 9 tot 3. In Nederland besluit ik te solliciteren en na een sollicitatiegesprek heb ik de baan meteen. De leidinggevende vertelt dat veel mensen al afhaken als ze erachter komen dat ze op de fiets moeten bezorgen in plaats van in een auto

Voor mij is dat juist de reden om de baan aan te nemen, om betaalt te kunnen fietsen. Al is fietsen een groot woord, want ik hoef amper te trappen. Deze fietsen staan echt op standje turbo. Hiermee zou ik al in twee weken naar Spanje zoeven. Dat is niet te vergelijken met de fiets waarmee ik nu ga vertrekken. Ik wil zo zuinig mogelijk met de accu doen zodat ik de fiets maar een keer per dag hoef op te laden. Wel vergelijkbaar is dat ik op mijn werk alle weerselementen moet trotseren. Zo heb ik al in sneeuw, hevige regen, onweersbuien en met harde windstoten gefietst. Schuilen is geen optie, omdat ik met warme broodjes fiets. Ik merk dat alles te maken heeft met de juiste mindset. Negatieve gedachten over regen zet ik om in accepteren wat er is. Oké het regent nu, dat is een feit. Ik kan het maar beter accepteren in plaats van me er tegen te verzetten. Ik focus me dan op wat ik wel leuk vind aan regen. Dat is de geur. Deze nieuwe acceptatiemodus gaat me aardig goed af, al gruwel ik nog wel van natte sokken en kan ik nog wel ongeduldig zijn als het verkeer weer eens vastloopt of de brug te lang open staat. Als de zon schijnt gaat het allemaal wel veel meer vanzelf en zit ik genietend op de fiets. Gelukkig maak ik vaker mee dat de zon schijnt dan dat het regent.

Als ik niet nog wat geld zou moeten verdienen, was ik nu al vertrokken. Zoveel zin heb ik in dit nieuwe avontuur, vooral in de vrijheid en niet weten wat de dag je brengt. Maar ik vind het tegelijkertijd ook spannend om in mijn eentje te gaan en geniet deze maanden wel heel erg van het gezelschap van vrienden en familie. Zo vind ik het heel erg leuk om naar een vlooienmarkt te gaan en daar dan tussendoor koffie te drinken met een taartje erbij. Dat kneuterige, dat vind je alleen in Nederland.

Daarnaast vind ik het momenteel erg leuk om te moestuinieren. Het boek ’de makkelijke moestuin’ heeft me geleerd dat je het klein aan kunt pakken en met een moestuinbak al heel ver komt. In een paar weken heb ik al rucola en radijsjes geoogst. Het is zo bijzonder om te zien hoe alles groeit. Vooral de mini courgettes vind ik fascinerend om te zien.

Ook ben ik weer een paar weken op Vlieland geweest voor invalwerk in de kinderopvang. Werken in de kinderopvang heb ik op een laag pitje gezet (ik was toe aan werk met minder prikkels en minder lange werkdagen) maar voor een paar weken in juni maak ik graag een uitzondering. Het is heel leuk om iedereen weer te zien en de groei bij de kinderen te zien. Vooral bij baby’s lijkt een half jaar een wereld van verschil, het zijn ineens kleine peuters geworden. In Nederland voelt Vlieland echt als mijn tweede thuis. Ik vind het zo’n fijn eiland, zeker in de maand juni. Dat is sowieso al mijn lievelingsmaand in Nederland omdat het dan (bijna) altijd mooi weer is en de dagen het langst zijn. Het fijnst vind ik de ochtenden. Dan trek ik mijn badpak en surfponcho aan om in de zee een verfrissende duik te nemen. Daarna een koffie in de zon op het dakterras. Ik zou geen betere start van de dag kunnen bedenken dan dit.

Ik ben zo benieuwd hoe ik het in Spanje ga vinden. Of Portugal, want misschien besluit ik uiteindelijk daar wel weer naartoe te gaan. Ik kan niet wachten om weer weg te gaan. Ik ben hier ook gelukkig, maar ik wil mijn leven nog meer optimaliseren en versimpelen. Een leven waar ruimte (natuur), klimaat en leven met de dag drie belangrijke kernwaarden gaan zijn. Het leven waar ik naar op zoek ben kan ik niet zo goed in Nederland vinden, al komt Vlieland wel in de buurt als het om ruimte gaat. Mijn huidige levensstijl van een half jaar werken en een half jaar reizen bevalt nu prima, maar het contrast is wel erg groot. Door het reizen heb ik zo’n hang naar vrijheid gekregen, dat ik het lastig vind om weer in het keurslijf te passen en aan alle regels in Nederland te voldoen. Zeker als ik de regels onlogisch vind en dat vind ik van veel regels in dit land. Hoe kan ik mijn leven weer anders indelen zodat ik het hele jaar van mijn vrijheid kan genieten? Dat is voor mij nu de hoofdvraag. Minimaal werken, maar ook minimaal uitgeven. Het hele jaar door van een mild en warm klimaat genieten en in juni, juli of augustus even naar Nederland. Als ik echt in Spanje of Portugal zou wonen zitten daar natuurlijk ook haken en ogen aan, als het om werkgelegenheid gaat bijvoorbeeld. Maar online werk zou voor mij ook wel een optie zijn, dat ik mijn eigen tijden in kan delen. Of ergens druiven plukken, al heb ik van dat soort werk misschien een iets te rooskleurig beeld. ik hoef nu nog helemaal niet te weten hoe het loopt, wellicht komt er wel een optie 3 (oftewel plan C waar ik welbekend mee ben) om de hoek kijken. We gaan zien hoe het leven zich ontvouwt.