En toen kwam corona…

MINKE WINK

Na een ijskoude nieuwjaarsduik weten we het zeker. Dit wordt ons jaar! 2020, het jaar dat Sandra en ik eindelijk die lang gekoesterde droomreis gaan maken. We krijgen goedkeuring voor een half jaar verlof en na jaren sparen wordt het dan toch echt tijd om die lange reis voor te bereiden.

2020 wordt ons jaar

In juni vertrekken we naar Rusland om vervolgens met de trein door Rusland, Mongolië en China te reizen. Een bucketlist dingetje waar ik al zó lang naar uitkijk. Vervolgens reizen we door naar Vietnam om dit prachtige land als nieuwe bestemming uit te werken voor Het Andere Reizen. En daarna naar Sri Lanka en Nepal om onze partners en projecten te bezoeken en deze landen helemaal op de kaart te gaan zetten. Dat is het (reis)plan.

Zodra 2020 zijn intrede doet, starten we officieel met de voorbereiding en planning.

Voor de Trans Mongolië Express besluiten we een kleinschalige reisorganisatie in te schakelen, waar we ook de treintickets in China bij boeken. De vliegtickets boeken we zelf en met onze partners zijn we in gesprek over een reisplanning en de mooiste accommodaties in Vietnam, Sri Lanka en Nepal.

Ik word ontzettend blij van al het uitzoekwerk, en natuurlijk het vastleggen van de treinreis en het boeken van de vliegtickets. Nu gaat het écht gebeuren.

En toen kwam corona…

Er is een moment in februari dat we twijfelen of we niet nog even moeten wachten vanwege de corona situatie, die zich op dat moment alleen nog in China afspeelt. Is het handig om nu een reis te plannen naar China? We gaan pas in juni, dan is dat allemaal wel voorbij toch?

Sandra beantwoordt mijn enthousiaste reisvoorstel met een e-mail waarin ze vraagt of we de corona situatie toch niet nog even moeten afwachten. 5 minuten later beantwoord ik haar e-mail met een foto van 2 proostende corona biertjes. Dat komt wel goed!   

En terwijl de wereld langzaam ondersteboven keert, boeken wij vrolijk onze treinreis naar China. Naar het corona epicentrum. We grappen nog tegen elkaar dat we zodra we in China aankomen een selfie gaan maken met 2 corona biertjes die we als een soort ansichtkaart de wereld in willen sturen. Weten wij veel, en velen met ons, hoe de wereld er 2 maanden later uit gaat zien…

De wereld op slot

Ik lach als een boer met kiespijn als ik terugdenk aan die situatie in februari. Hoe anders ziet de wereld er nu uit? Nog steeds word ik bijna dagelijks wakker met het gevoel alsof ik in een slechte film ben beland. Een hele lange slechte film, waar maar geen eind aan lijkt te komen. Deze slechte film begint wanneer 1 voor 1 alle landen op slot gaan. Luchthavens gaan dicht, vluchten worden geannuleerd en reizigers komen vast te zitten.

Niet alleen voor reizigers zelf, maar ook voor een reisorganisatie die reizigers in het buitenland heeft zitten een complete nachtmerrie. De crisis op kantoor gaat van start. De eerste weken voeren we in een soort shocktoestand ons werk uit. Reizigers helpen terug te keren, advies geven zonder te weten wat er gaat gebeuren, iedereen zo goed mogelijk informeren, crisisberaad, overleg, beslissingen maken, het nieuws op de voet volgen, nog meer overleg, nieuwe beslissingen maken… Dag in dag uit is het een en al crisis en onzekerheid. Een hele zware en donkere periode waar we ons als klein en hecht team doorheen slaan. Rustig slapen lukt niet meer.

Na elke werkdag ben ik kapot. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel stress ervaren als in die eerste weken. Nog nooit in mijn leven heb ik zoiets meegemaakt. Niemand in de reisbranche. Maar we blijven strijden. Dit is iets van korte duur en hier slaan we ons doorheen. Toch?

De reisbranche keihard geraakt

Niets is minder waar. Ondanks dat de omgeving en sommige andere bedrijven weer langzaam uit een dal kruipen, merken we hier niks van in onze branche. De reisbranche is kei, en keihard geraakt. Sinds maart komt er niks meer binnen en maanden later is de wereld, buiten een aantal landen in Europa, nog steeds compleet op slot. Niemand kan of wil buiten Europa op reis gaan. Wanneer kunnen en willen reizigers dit wel weer? Dat is de grote vraag, waar nog niemand antwoord op heeft.

Al zou je al naar bijvoorbeeld een land als Tanzania willen gaan, waar je met open armen als toerist wordt ontvangen, zie er maar eens te komen. Tanzania staat te popelen om weer toeristen te ontvangen en heeft de situatie al lang onder controle. Dit weet ik omdat wij als reis- en vrijwilligersorganisatie nauw contact hebben met onze lokale partners en de ziekenhuizen in de omgeving van Arusha. De situatie is onder controle en het leven gaat weer door in Tanzania.

Maar net als voor alle landen buiten Europa blijft het land oranje ingekleurd door het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Moedeloos en intens verdrietig word ik ervan. Zijn de gele en groene stiften op? Wordt hier een politiek spel gespeeld omdat Tanzania heeft besloten de World Health Organization het land uit te schoppen vanwege onjuiste coronatest resultaten? En waarom blijft een land als Turkije oranje ingekleurd en krijgen de brandhaarden als Spanje en Italië wel weer een gele kleur, en mag iedereen hier weer naartoe? Begrijp me niet verkeerd, ook Spanje en Italië gun ik van harte alle toeristen van de wereld, maar hier klopt toch overduidelijk iets niet?

En ondertussen gaat het leven in Nederland door. Op 1,5 meter afstand, dat wel. Mensen gaan massaal in eigen land op vakantie. Er wordt weer meer gebruik gemaakt van het openbaar vervoer (met mondkapje…), en de sportscholen en horeca gelegenheden zijn (met nieuwe regels en protocollen…) weer open. Overal waar je komt staan palen met ontsmettingsmiddel. Bij sommige mensen zie je de angst nog steeds in hun ogen. Ze kijken me aan alsof ik een dodelijke cactus ben als ik per ongeluk iets te dichtbij kom. Is dit dan het nieuwe normaal waar ze het steeds over hebben? Ik hoop oprecht van niet.

Een streep door die droomreis

Heel lang denk ik dat dit een tijdelijke situatie is. Tijdelijk als in, dit duurt een paar weken en als de ergste piek voorbij is kunnen we allemaal weer normaal doen. Begin maart koop ik nog een vliegticket naar Spanje om Vera een weekendje op te zoeken in Valencia. Half maart vlucht Vera halsoverkop naar Nederland omdat Spanje op slot dreigt te gaan en mensen in paniek beginnen te hamsteren. Gezellig denk ik, nu kunnen we samen eind maart weer naar Spanje terugvliegen en een lang weekend vakantie vieren. Ben ik naïef? Misschien wel. Ik weet het niet…

Ook onze geplande droomreis naar Azië zie ik nog helemaal gebeuren. Het is half maart als de pleuris uitbreekt en we vertrekken pas in juni. Dat is nog zo ver weg. Dan is alles wel weer normaal, toch?

Oké, misschien ben ik te naïef of te hoopvol. Juni komt steeds dichterbij en er zijn 0 tekenen dat Rusland, Mongolië of zelfs China (dat al vanaf het najaar potdicht zit) open gaan. Het wordt tijd om peperdure visa te regelen en dit is ook het moment dat we besluiten om de reis uit te stellen naar volgend jaar. Het risico wordt te groot.

We zijn nu augustus en alle landen waar we naartoe zouden gaan zitten nog steeds op slot. Ook onze laatst geboekte vlucht met vertrek op 10 augustus naar Sri Lanka is inmiddels geannuleerd. Het land heeft besloten om toch nog niet open te gaan voor toeristen ondanks de gemaakte plannen voor heropening vanaf augustus. Dus al zouden we willen, we komen voor een dichte deur te staan. En eigenlijk komen we niet eens tot die dichte deur want er gaan geen vluchten. We kunnen moeilijk gaan zwemmen naar Sri Lanka… En dus wachten we het maar af.

Een klein beetje hoop

Gelukkig mogen we ons onbetaald verlof uitstellen en kunnen we vanaf juni nog even aan het werk blijven bij Het Andere Reizen. Naast de annuleringen en omboekingen waar we mee moeten dealen, besluiten we ons te focussen op nieuwe reizen en websites.

Soms is de motivatie ver te zoeken en als één van ons een heftig gesprek heeft gehad met een klant, zijn we allemaal van de leg. Gelukkig kunnen we af en toe nog wel lachen om de absurditeit van de situatie waar we ons in bevinden. Het blijft een achtbaan van emoties.  

Vanaf juni komen er toch langzaam weer wat reisaanvragen binnen. En dat terwijl de wereld nog steeds op slot zit. Het geeft ons hoop. Mensen willen reizen. Mensen gaan weer reizen zodra het kan.

In juli komen er 2 meisjes langs op kantoor voor een gesprek over vrijwilligerswerk in Tanzania. Ik ben euforisch. Na maanden van omboekingen, annuleringen en 0 aanvragen, kan ik eindelijk weer reisadvies geven en mijn ervaringen delen. Dolenthousiast verlaten deze 2 meisjes het kantoor en nog diezelfde dag werk ik met tranen in mijn ogen een reisvoorstel voor ze uit. Zó fijn om met datgene bezig te zijn waar ik voornamelijk dit werk voor doe, andere mensen enthousiast maken over reizen en reisbestemmingen.

Opnieuw in de stress

Wanneer ik denk dat ik alle stress en onzekerheid die ik aankan wel zo’n beetje heb gehad, krijgen we bericht van de huisbaas. De kamer die ik deel met Sandra en die ik van haar over zou nemen, wordt verbouwd tot onbetaalbaar appartement. De plannen liggen al klaar en de verbouwing zal naar verwachting in oktober van start gaan. Weer een nieuwe lading stress en onzekerheid.

Want, wat als we op dat moment toch wel op reis zijn? Het plan is om de kamer onder te verhuren zodat ik er na de reis in kan trekken. Maar die reis heeft nog steeds geen start- en einddatum. Ondanks dat je als bewoner best wat rechten hebt waar je op mag staan, voelt het alsof we wéér een strijd moeten gaan voeren. We zijn opgebrand, ongemotiveerd en niet opgewassen tegen de Groningse huisjesmelkers die vanaf het begin onbereikbaar en totaal niet meelevend zijn. We voelen er niks voor om nog met de huisjesmelkers in zee te gaan en een nieuw contract af te sluiten voor een eventuele andere, hopelijk gelijkwaardige, woonruimte.

Omdat naast onze reis ook onze baan inmiddels op losse schroeven staat, besluiten we de strijd niet aan te gaan en de kamer op te zeggen.

Intens verdrietig

Op het moment dat ik mijn handtekening op mijn ontslagbrief zet, breekt mijn hart in duizend stukjes. Dit betekent het einde van mijn droombaan. Vanaf augustus heb ik geen werk meer. Onbetaald verlof is vanwege nieuwe regels en voorwaarden niet meer mogelijk dus teken ik mijn ontslag. Wat is dit ontzettend pijnlijk.

Toch zijn we er van overtuigd dat er betere tijden komen en reizen in de toekomst weer mogelijk gaat zijn. Dat mensen weer op reis willen gaan en niet meer thuisblijven vanwege angst. Met of zonder vaccin.

Daarom besluiten we dat Sandra en ik tijdelijk uit het bedrijf gaan zodat Het Andere Reizen kan blijven bestaan. Zodat we straks weer vol goede moed, motivatie, enthousiasme en passie kunnen doen waar we goed in zijn en wat we het allerliefste doen. Wanneer? Ik heb werkelijk geen flauw idee, maar ik kijk nu al uit naar die betere tijden.

Vechten voor onze vrijheid

Nog nooit in mijn leven heb ik gedemonstreerd en eerlijk gezegd heb ik hier ook nooit behoefte aan gehad. Maar als ik via Facebook een oproep voorbij zie komen om in liefde en vrede te komen demonstreren in Den Haag voor onze vrijheid en tegen de corona maatregelen, voel ik dat ik daar bij moet zijn.

De demonstratie wordt last-minute verboden door de gemeente, maar ik reis alsnog af naar Den Haag om mijn stem te laten horen. Tot die dag blijf ik steeds heel sterk en positief en kan ik goed relativeren. Natuurlijk ben ik persoonlijk heel erg geraakt door de situatie en de maatregelen die zijn genomen, maar ik weet ook dat er andere mensen, ook in andere landen, zijn die het echt nog zoveel zwaarder hebben.

Toch komt juist op die bewuste dag bij mij wel heel erg binnen dat mijn leven compleet op z’n kop staat. Met een enorme brok in mijn keel leg ik huilend onze meegebrachte bloemen bij het stadhuis van Den Haag. Het is een intens emotionele dag, maar het voelt tegelijk zó goed om daar te zijn en met andere mensen te praten over de hele situatie en hoe iedereen erin staat. Het valt me op dat we geen specifieke groep zijn. Iedereen is hier met hetzelfde doel. Dit raakt niet alleen mij. Dit raakt iedereen. We zijn allemaal mensen die opkomen en strijden voor onze vrijheid.

Hoe nu verder?

En nu woon ik weer thuis en ben ik werkloos. Een situatie waar ik dit keer niet zelf voor gekozen heb. Best wel triest eigenlijk. Ik voel me somber. Het voelt alsof corona alles van me heeft afgenomen. Mijn baan, mijn droomreis, mijn leven in Groningen met mijn geliefde vrienden, kroegjes en CrossFit box… Van een druk leven in de stad met een volle agenda en fulltime werk, naar werkloos thuiszitten met een lege agenda in een dorpje in Friesland. Groter kan het contrast niet zijn.     

Maar ik voel me ondanks deze trieste situatie ook sterk, positief en vooral dankbaar. Dankbaar voor het feit dat ik altijd bij mijn ouders terecht kan. Bij Mutti en Daddy 🙂 Mutti biedt meteen aan haar dak met mij te delen. Ook bij Daddy is altijd plek. Er zijn standaard een stuk of 6 bedden beschikbaar. Ik hoef hem niet eens te vragen of ik daar weer mag komen wonen, ik kan er gewoon mijn spullen neer planten want ik ben áltijd welkom. Hartverwarmend.

Ook mijn zusjes en vrienden geven me heel veel kracht en steun als ik dat nodig heb. Ik besteed meer aandacht en tijd aan de mensen die dichtbij me staan en dat trekt me ook door deze slechte film. Eigenlijk zitten we allemaal in hetzelfde bizarre script en helpen we elkaar de draaidagen door te komen. Eerlijk, ik weet niet hoe ik er zonder hen op dit moment voor zou staan…

Zoveel vragen

Ik kijk nu met hele andere ogen naar de wereld en de media. Aan de ene kant zorgt dit voor meer frustratie en ongeloof, maar aan de andere kant geeft het me ook rust. Want eerlijk, het is heel bevrijdend om wakker te zijn en door de angst zaaiende nieuwsberichten heen te kunnen prikken.

Vanaf het begin van de crisis probeer ik de situatie, de maatregelen, en voor het eerst in mijn leven de wereld te begrijpen. Nooit eerder heb ik me verdiept in de politiek, de media en de Westerse wereld. En nooit eerder in mijn leven heb ik zo sterk gevoeld dat ik me meer wilde gaan verdiepen in deze onderwerpen. Ik ben sinds corona ons land binnenviel en we de strijd zijn aangegaan met dit killervirus (bedankt NOS, voor deze dramatische berichtgeving) andere artikelen en onderzoeken gaan lezen. Ik heb de live blogs van NOS en de kort door de bocht artikelen van Nu.nl letterlijk links laten liggen en ben naar andere bronnen van informatie gaan zoeken. Ik ben steeds een beetje meer gaan lezen en eigen onderzoek gaan doen.

Nog steeds weet ik maar een fractie, of misschien denk ik alleen maar iets meer te weten. Ik geloof niet dat er maar 1 waarheid is. Nieuwsgierigheid, vragen stellen, gezond verstand, gevoel en intuïtie zijn net zo belangrijk. In ieder geval om dichter bij je eigen waarheid te komen. En al die belangrijke aspecten mis ik vanaf het begin in alle berichtgeving van de standaard media. NOS, RTL Nieuws, Nu.nl, Algemeen Dagblad, Telegraaf, Trouw, de Volkskrant, noem ze allemaal maar op. Ze vertellen allemaal hetzelfde eenzijdige verhaal op dezelfde manier. Niemand stelt vragen. Het enige wat telt is de eigen (politieke) agenda, angst zaaien, verdeeldheid creëren en clickbaits.

Zet een aluminium hoedje op mijn hoofd. Noem me een complotdenker of complotgek, maar een aantal dingen weet ik nu wel zeker. De wereld is in handen van een aantal machthebbers die aan de touwtjes trekken, de Pinokkio’s in de regering handelen niet in het belang van het volk, veel mensen en bedrijven worden onnodig in een hoek gedreven, de (mainstream) media is corrupt, en Donald Trump is eigenlijk helemaal niet een slecht persoon.

‘Je gaat het pas zien als je het door hebt.’ Een toepasselijke quote van Johan Cruijff.

Grote zorgen

Hoe de corona crisis mijn leven in sommige opzichten compleet veranderd heeft, daar ben ik echt kapot van. Die slechte film is nog niet afgelopen. Het einde is nog niet in zicht en ik heb ook geen spoilers, helaas.

Maar ik maak me ook grote zorgen om de wereld. Sinds de corona uitbraak hebben we nauw contact met onze partners in het buitenland en krijgen we te horen hoe het er ter plaatse aan toegaat en welke maatregelen er door de regering worden genomen. De situatie in veel landen is echt schrijnend. Landen die voor een groot deel afhankelijk zijn van het toerisme en nog steeds op slot zijn. Landen waar mensen echt bang zijn om te sterven van honger en armoede en niet bang zijn voor corona. Met pijn in mijn hart lees, zie en hoor ik deze verhalen.

Ik ben er van overtuigd dat niet het coronavirus zelf, maar de wereldwijde corona maatregelen de meeste slachtoffers maken. Hongersnood, depressies, zelfmoord, eenzaamheid, uitgestelde operaties en ziekenhuis behandelingen, en misschien straks vaccinatieschade… Wanneer eindigt deze slechte film? Van alle vragen die ik heb zou ik het liefst op deze vraag een antwoord krijgen.