‘Eerste deel Cambodja’

TINEKE WINK

Na de zoveelste vertraging en een veel te koud vliegtuig komen we aan in Siem Reap. Moe van het vele reizen en helemaal klaar met vliegen. Het liefst duik ik nu een bed in, maar we moeten nog een visum regelen. Het visum moeten we in dollars betalen en we zien dat er zich twee pinautomaten op het vliegveld bevinden. Deze geven alleen maar dollars uit, zouden ze hier speciaal voor het visum staan? We pinnen 30 dollar en na wat papierwerk invullen, wachten, visum betalen, wachten tot we paspoort terug krijgen en bagage ophalen kunnen we eindelijk het land in. Eindelijk van het vliegveld af. Gelukkig hoeven we de komende maand niet meer te vliegen. In Cambodja reizen we met de bus en boot. We worden opgehaald door iemand van ons guesthouse. Hij rijdt op een tuktuk. De Cambodjaanse variant heeft een soort koetsje achter een moter. In tegenstelling tot de Filipijnen zijn de tuktuks hier veel comfortabeler – meer ruimte, een zachte bank en een dakje voor de felle zon. Een geweldige manier om te reizen 🙂

Siem Reap

Voor de eerste twee nachten Siem Reap boeken we een iets luxere accomodatie dan we gewend zijn. Twee megagrote bedden staan ons op te wachten, zo fijn! We genieten van de rust en ruimte hier, maar na twee nachten zijn we wel toe aan een gezelligere plek. Vooral met oud en nieuw in zicht. Liefst met zwembad, wat wel een must is in deze warme stad. Helaas zijn alle tweepersoonskamers in de hostels met zwembaden bezet. Dan maar een kamer delen met andere backpackers. We vinden echt een top hostel in Griekse stijl met bar & restaurant, hangmatten en zwembad met ligbedden. Hier zien we onszelf wel met oud en nieuw! 1 probleem – de kamers zijn ongelofelijk klein. Er staan 3 stapelbedden in een kamer van amper 10m2. Ze staan zo dicht op elkaar dat je amper je spullen kwijt kunt. Gelukkig zijn we er toch niet zo veel.

De eerste dagen in Siem Reap doen we niet zo veel naast shoppen, massages, eten en struinen over de avondmarkt. Je kunt hier trouwens gewoon met de dollar betalen, lekker voorbereid weer haha. We verbazen ons over deze megatoeristische stad. Er zijn honderden massagesalons waar je voor een paar dollar een massage kunt doen, overal tuktuks, talloze kraampjes met souvenirs en heel veel bars waar je voor 50 cent een tapbiertje kunt bestellen… het lijkt net Koh San Road in Thailand en we voelen ons meteen thuis in deze chaos. De Cambodjaanse keuken is echt heerlijk. We genieten van curry’s en gerechten als Lok Lak – gemarineerd rundvlees dat gebakken wordt en vervolgens geserveerd met salade, rijst en een peper-limoendip. In de Filipijnen was het eten niet zo bijzonder en at ik veel Westerse gerechten (burgers en pizza) omdat ik geen zin had in steeds weer rijst en vis of barbeque.

Blind massage

Uit al honderden massagesalons is het lastig om een keuze te maken. Wat we nog wel willen proberen is een massage van een blinde. Het lijkt ons wel een bijzondere ervaring. Ik krijg een voetmassage van een man en Ingrid een fullbodymassage van een vrouw (die eerder slechtziend lijkt dan blind). Het is de slechtste voetmassage die ik ooit heb gehad. Sowieso vind ik het prettiger als een vrouw me masseert, maar daar had dit nu niks mee te maken. Het lijkt wel alsof ze gewoon een blinde man van de straat hadden geplukt – “Ga jij maar iemand masseren”. Het is zo saai, ik staar een uur lang verveeld naar het plafond. De salamander die daar overheen kruipt is boeiender dan die hele massage. En dan is een uur heel lang. Misschien hebben we de verkeerde salon gekozen (hoewel die van Ingrid wel beter was), maar een ding weet ik zeker – ik ga weer naar de gewone massagesalons!

Oud en Nieuw

Siem Reap lijkt ons een hele leuke stad om oud en nieuw te vieren dus we hebben er veel zin in. Ook omdat we tot dusver nog niet veel uit zijn geweest. De dag voor oud en nieuw nemen we al een voorproefje maar we maken het niet al te laat. Liever geen kater op oudjaarsdag. Als Ingrid terugkomt van de stad heeft ze prosecco meegenomen. Ik ben helemaal gelukkig! Mijn lievelingsdrankje met oud en nieuw. Wijn is hier niet te drinken en prosecco erg duur, dus het is een luxe uitgave voor ons als backpackers. We drinken de prosecco op in de hangmat en schuiven later op de avond bij de bar aan voor nog een paar biertjes. Hier raken we aan de praat met een paar gezellige Canadezen en met hen gaan we vervolgens het uitgaansleven van Siem Reap verkennen. Het is al bijna 12 uur als we in de pub street zijn (de uitgaansstraat van Siem Reap) en zoeken een plekje bij een aftelklok. Hier gaan we vast ook wel wat vuurwerk zien. Het is bizar druk, je kan niet meer normaal lopen door de enorme mensenmassa. De klok loopt vast bij 3 minuten dus we kijken maar op onze eigen telefoon voor de resterende tijd. Om 12 uur is er nog steeds niemand uitbundig aan het juichen of elkaar gelukkig nieuwjaar aan het wensen. Ik was even vergeten dat ze dat inderdaad in Azie niet doen, waardoor we een beetje vertraagd doorhebben dat het 2018 is. Het begin van het vuurwerk missen we ook, omdat we niet op de goede plek staan. Een gek begin van het nieuwe jaar, maar dat wordt in de nacht ruimschoots goedgemaakt. We blijven plakken in de eerste en beste bar die we tegenkomen en hebben een top avond.

 

De volgende dag lig ik de hele dag bij het zwembad. Het frisse water van het zwembad spoelt de hele kater weg. Als ik later genoeg kracht heb verzameld om een mangoshake te halen denk ik na over de fantastische avond en deze dag. Dit is hoe ik het wilde. Oud en nieuw vieren in een warm klimaat en de volgende dag een duik in het zwembad. Aan het eind van de dag wacht ik net zo lang tot er eindelijk een hangmat vrij komt (het hele hostel ligt vandaag op een ligbed of in een hangmat). Ik nestel me er in, bestel een burger bij de bar en kom er pas weer uit als ik naar bed ga.

Angkor Wat

Na een kleine onderbreking, genaamd Oud en Nieuw, zijn we na vier dagen chillen in Siem Reap eindelijk klaar voor Angkor Wat! Of moet ik zeggen Angkor.. Want Angkor Wat is dan wel de grootste en meest populaire tempel, er zijn zo veel meer. Over een gebied van 40m2 vind je de mooiste tempelruines. Honderden jaren geleden was Angkor een stad met meer dan 1 miljoen inwoners. We hebben onze eigen prive-tuktuk. De chauffeur rijdt ons de hele dag naar de tempels die we willen zien en wacht tussendoor op ons. De entree is niet bepaald goedkoop, voor 37 dollar hebben we een dagkaart. Dat het een paar jaar geleden nog een stuk goedkoper was (zo’n 20 dollar) geeft wel aan hoe toeristisch het is geworden. Van 1 miljoen toeristen in 2008, naar 2,5 miljoen in 2017…We beginnen bij de grootste (en drukste) Angkor Wat. Tijdens zonsopgang krioelt het hier van de toeristen. Zelf slaan we dat moment over, we zijn niet zo fan van de mensenmassa’s die daar altijd op afkomen (dat we heel goed kennen van het eiland Santorini). Angkor Wat is heel mooi maar voor ons persoonlijk niet de mooiste. Misschien komt het ook wel door die hordes toeristen. De tweede tempel, Bayon, staat bij ons absoluut op 1. Wat een geweldige tempel! Alsof we in de film Jungle Book zijn beland. Er zijn 54 torens met elk 4 gezichten, heel mooi om te zien. Deze is gelukkig ook rustiger, net als de tempels die erna komen. Alleen bij de laatste tempel, Ta Prohm (van de film Tomb Raider), stikt het weer van de toeristen. Heel jammer, want het is een hele mooie tempel waar bomen over de tempel heen groeien. En dat delen met zoveel andere mensen wil je dan liever niet. Toch vinden we bij elke tempel wel mooie plekjes waar (bijna) geen toeristen zijn.

Drijvende dorpen

Voordat we naar de volgende stad gaan willen we naar het Tonle-sap meer. Hier vindt je de drijvende dorpjes waar houten huizen op metershoge palen te vinden zijn. In het regenseizoen staat het water tot net onder de huizen, dus die hoge palen zijn wel noodzakelijk. Je kunt er voor kiezen om een dagtour te doen, maar wij willen ook overnachten in een van de dorpjes. Kampong Khleang is de minst toeristische van allemaal. Het is niet lastig om te kiezen uit accomodaties, aangezien we er maar een homestay kunnen vinden. Voordat het zover is, gaan we voor de laatste keer in Siem Reap ontbijten. We hebben eerder een heel leuk koffie/ontbijttentje gezien dat heel Westers aan doet. Een soort Yoghurt Barn, waar ik in Nederland het liefst ontbijt. Dat het Westers is, is ook te merken aan de prijzen. Na elk twee koffie, een grote schaal met yoghurt, granola en vers fruit zijn we 10 dollar lichter, maar kunnen we voldaan en gelukkig uit Siem Reap vertrekken. We hebben hier een top week gehad!

We reizen met dezelfde chauffeur die ons gisteren naar Angkor heeft gebracht met de tuktuk naar Kampong Khleang. De weg er naartoe is fantastisch, aan de kant van de weg staan overal huizen op palen. Alle kinderen zwaaien enthousiast naar ons. We voelen ons net Wim-Lex en Maxima in de tuktuk. Het laatste stukje naar het dorp kunnen we niet verder met de tuktuk maar moeten we over water. We wachten tot we worden opgehaald door iemand van onze homestay. Ondertussen worden we belaagd door een groepje kinderen die armbandjes verkopen. Ze duwen de armbandjes in onze gezicht en hangen aan de tuktuk. Door iets van ze te kopen zorg je er indirect voor dat deze kinderen niet kunnen spelen of naar school gaan.

We zijn verrast als we de homestay binnen gaan, wat een unieke plek! Er is geen deur, dus je hebt geen sleutel nodig om binnen te komen. Er zijn wel ramen, maar daar zit geen glas in. Het is 1 grote open ruimte. Aan de voorzijde van de kamer staan onze bedden. Of nee, beter gezegd, hangen onze bedden. Onze bedden zijn een soort schommels. Er zijn ook andere bedden voor eventueel andere backpackers en de bedden van de locals. Want ook de eigenaresse, haar nichtje van 2 jaar en vader en moeder slapen hier. De enige deur die in het huis te vinden is de deur naar de wc. Aan de achterkant (de rivierkant) is een keuken en een grote eettafel te vinden. Je hebt er geweldig uitzicht op de rivier en de huizen op palen. We acclimatiseren met een biertje en gaan dan de omgeving verkennen. Die omgeving bestaat uit een straat met allemaal huizen op palen. Het is het leukste straatje waar ik ooit ben geweest. We kijken onze ogen uit. We zijn de enige toeristen en bijna elk kind kijkt verwonderd op als we langslopen. Soms kijken ze ons met grote ogen aan (een meisje zet het zelfs op een brullen), maar meestal reageren ze overenthousiast. Ze rennen achter ons aan, roepen hellooo of zwaaien verlegen. Ik geniet van alle indrukken, het simpele leven dat zich hier voor me afspeelt op straat. Soms weten we niet meer waar we moeten kijken, zoveel gebeurt er om ons heen. Het valt ons op dat er bijna geen mannen zijn, die zijn op het water. De vrouwen nemen de zorg voor de kinderen op zich.
Wij gaan lekker niksdoen. Veel meer kunnen we ook niet doen in zo’n klein vissersdorpje zonder Wifi. Ik vind het heerlijk als er ergens geen wifi is. Even geen contact met de buitenwereld, meer dan deze wereld bestaat er nu even niet. Lezen op het balkon, biertjes drinken, voor oppas spelen voor het leukste kindje ooit, geweldige zonsondergang bekijken, zwaaien naar de buren, genieten van een heerlijk Cambodjaanse maaltijd klaargemaakt door de eigenaresse…Deze dag is perfect. Na het eten doen ze de gordijnen dicht en krijgen we een klamboe om ons bed. De ruimte is toch niet helemaal open gelukkig, dat is alleen overdag leuk. Het is wel gehorig, maar wat wil je ook zonder ramen en deuren haha. Toch stoor ik me er niet zo aan en ik slaap die nacht heerlijk.

De volgende ochtend krijgen we nog een ontbijtje voordat we vertrekken. Deze ervaring was een van de beste reiservaringen ooit en zullen we niet snel vergeten. Blij dat we de enige toeristen waren, als er andere backpackers in onze homestay sliepen zou dat de ervaring toch wat minder speciaal hebben gemaakt. Met de tuktuk worden we naar de bushalte gebracht waar we voor maar 6 dollar urenlang in de bus naar Phnom Penh zitten. Hiervoor zitten we wel in een localbus met een vage film op de achtergrond. Elke stop wordt in het Cambodjaans meegedeeld, maar goedkoop reizen we in ieder geval wel 😉

Phnom Penh is niet direct een geweldige stad, maar wel een must als je meer wil weten over de geschiedenis van Cambodja. Die is namelijk heel heftig. In 1975 kwam de Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot, aan de macht. In bijna vier jaar hebben zij het leven van miljoenen mensen verwoest of op een gruwelijke manier tot een einde gebracht. 2 Miljoen mensen zijn vermoord of gestorven door uithongering. Bijna 30% van de bevolking… De reden is te bizar voor woorden. Omdat ze van Cambodja een zelfvoorzienende Agrarische staat wilden maken moest iedereen die gestudeerd had, Engels sprak of simpelweg een bril droeg vermoord worden. Als je nu in Cambodja rondloopt, valt het op dat er nog maar heel weinig oude mensen zijn.

Killing fields

Choeung Ek ligt net buiten de stad en is de bekendste van de meer dan 300 killingfields van Cambodja. Op deze plek zijn zo’n 20.000 mensen op de meest afschuwelijke manier vermoord. Je vindt er meerdere massagraven, vitrines met onder andere kleding en tanden van slachtoffers. Bij de ingang van de Killing Fields kun je een Nederlandse audiotour huren. Deze bestaat uit indrukwekkende geluidsfragmenten waar je meer komt te weten over de wijze waarop mensen werden vermoord en hoe ze hebben geleden. Ook zijn er overlevenden die hun verhaal vertellen. Terwijl we in het zonnetje lopen op deze mooie boomgaard, horen we de meest heftige verhalen in onze koptelefoon. Het is muisstil om me heen, iedereen zit in zijn eigen wereld. Hier en daar zie ik iemand een traantje wegpinken en zelf houd ik het ook niet droog. Ik kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurd is. Er zijn twee fragmenten die me het meest raken. Een is een fragment van de ‘Magic Tree’ waarop harde Cambodjaanse muziek en het geluid van generators te horen is. Dit geluid galmde 24 uur per dag over de Killing Fields om zo het geschreeuw van de slachtoffers te maskeren. Een ander fragment dat me heel erg raakt is dat van de ‘Killing Tree’. Om kogels en wapens te besparen werden baby’s en kleine kinderen tegen de boom doodgeslagen. Ze werden bij de voeten opgetild en met hun hoofd tegen de boom aangeslingerd. Het is afschuwelijk om te horen allemaal, maar ook een stuk geschiedenis waar we niet voor weg willen lopen.

 

Tuol Sleng gevangenis

Na de Killing Fields bezoeken we de S-21 Tuol Sleng gevangenis.  In een voormalige school zijn ongeveer 17.000 mensen gevangen gehouden waarvan er slechts 12 levend uit zijn gekomen. Je ziet hier de meest heftige foto’s van gemartelde gevangenen (de angstige ogen raken je tot in je ziel), de attributen die gebruikt werden om ze te martelen en piepkleine cellen met bloedvlekken. Ook hier hebben we weer een Nederlandse audiotour en via onze koptelefoon krijgen we weer de meest verschrikkelijke verhalen te horen. Hier zijn ook weer extra audiofragmenten van slachtoffers. We doen een poging deze te luisteren maar na al vijf uur lang informatie te hebben verwerkt, kunnen we ons niet meer focussen. We zijn op van deze heftige dag. We drinken nog een shake met naast ons een halfdode rat. Deze stad is smerig en bezaaid met afval. Op de een of andere manier past het wel met de gruwelijke verhalen die we vandaag hebben gehoord.

Toch heeft Phnom Penh ook leuke kanten. Zo ontdekken we ‘s avonds nog een leuk straatje met boetiekjes en het restaurant Friends & Tapas. Dit restaurant wordt gerund door (voormalige) straatkinderen. Ze kunnen hier een opleiding volgen om te werken in de horeca. Eenmaal klaar met de opleiding kunnen zij op hun beurt weer andere kinderen opleiden. We bestellen twee tapasgerechten om te delen. Vooral de gnocchi met parmezaanse kaas en spinazie is goddelijk en het lekkerste wat ik tot nu toe in Azie heb gegeten. In het bijbehorende boetiekje scoren Ingrid en ik nog twee originele zelfgemaakte armbanden (die van Ingrid is van een lepel gemaakt!)

We blijven nog een dagje in Phnom Penh, omdat we niet meteen verder willen reizen, maar hebben geen zin in de stank en de viezigheid van de stad. Dat kunnen we gelukkig prima vermijden in een groot winkelcentrum. Iets te duur naar onze (backpackers)smaak, maar heerlijk schoon en koel. Ik ga snoep scheppen (ik mis de Jamin!) en schrik me kapot als ik 3(!) dollar voor amper 100 gram moet afrekenen. We ploffen neer op de banken bij de Starbucks en verwonderen ons over de perfect gestijlde selfie meisjes die de frappuccino meer hebben gekocht voor de foto dan om het daadwerkelijk op te drinken. Ook zien we een veel te dik Aziatisch meisje in een te klein prinsessenjurkje gepropt. Het is voor het eerst dat we een rijkere kant van Cambodja zien. De meerderheid van dit land leeft in armoede. Er zijn veel Cambodjanen die moeten leven van maar een paar dollar per dag terwijl hier frappuccino’s van 4 dollar worden verkocht. Wat een contrast. Na het winkelcentrum gaan we de rest van de middag chillen bij een zwembad. Hier mogen we gratis gebruik van maken als we een drankje bij de bar bestellen. Geen probleem! 🙂 ‘s Avonds lopen we nog over de relaxte boulevard, de enige plek waar je niet omver wordt gereden door al het verkeer. We zijn wel weer toe aan iets rustigers, dus tijd om naar de eilanden af te reizen!