‘Een tropische kerst’

TINEKE WINK

Dat we nog niet naar El Nido kunnen vertrekken vanwege de typhoon is een kleine tegenslag. Door de storm zijn we al 200 euro extra kwijt aan de reis (vluchten en accomodatie die we al hadden geboekt). Bovendien kost het ons energie en tijd om weer alles opnieuw te moeten regelen. Maar goed, dit is allemaal maar relatief vergeleken met de (nu) 200 mensen die door de storm zijn omgekomen.

Moalboal

Vanaf het vliegveld staat er een rij van hier tot Tokyo voor de taxi’s. Met die taxi’s is het nog een half uur naar het busstation waar we een bus moeten pakken die ons in drie uren naar Moalboal brengt. Vervolgens moeten we in Moalboal nog een paar kilometer reizen naar ons hutje die we hebben geboekt. Pff wat een gedoe. We laten ons verleiden om ons voor 2400 euro pesos (20 euro per persoon) van het vliegveld naar onze accomodatie te brengen. Geen gedoe met overstappen, backpacks achterin de taxi en gaan. We praten het goed voor onszelf dat we de terugreis echt met de bus gaan, want 2,50 voor de bus en 20 euro voor de taxi is wel een wezenlijk verschil. We genieten wel van de luxe van een taxi en de uren vliegen voorbij. Als we bij de ‘bamboo huts’ aankomen (we slapen 3 dagen in eenvoudige hutjes) krijgen we een warm welkom van de eigenaren. Ze nodigen ons meteen uit om te komen eten. Hun zoon is 10 jaar geworden en de tafel staat vol met lekker eten. Super lief en ook leuk om eens met locals mee te eten. De kinderen kijken ons nieuwsgierig aan en met de ouderen hebben we leuke gesprekken. Ik houd van de mensen hier!

Massages en zon

Yes, na dagenlang regen schijnt eindelijk weer eens de zon! Tja je gaat je aan die grote gele bol hechten en dan is het niet leuk als ie van de radar is. Na een heerlijke french toast als ontbijt, gaan we eerst voor een massage aan het strand. We liggen op een bedje met het geruis van de zee op de achtergrond. Ik heb niet eens door dat Ingrid verderop op een bedje ligt en voorbijgangers merk ik ook niet op, zo erg zit ik in mijn massagebubbel. Na afloop moet ik ook altijd even ‘wakker’ worden. Wat is dit fijn! Jammer dat het in Nederland zo duur is. Na de massage zoeken we een plekje op het strand. Maar dat is nog best wel lastig aangezien het strand grotendeels door een typhoon 30 jaar geleden is weggespoeld. We vinden de perfecte oplossing – een vlot in het water waar we heerlijk op liggen, maar helaas ook levend verbranden haha. Na een tijdje pakken we een tricycle voor een paar euro richting een ander strand – White Beach. Hier ligt tenminste wel zand, al hebben we mooiere stranden gezien. Bovendien zijn er barretjes dus we houden het hier makkelijk een hele middag uit 🙂

Schone was

Onze was brengen we bij onze guesthouse mama. Voor een paar euro krijgen we onze was de volgende dag schoon, fris en opgevouwen terug. Helemaal blij pakken we onze kledingstukken uit de tas. Het ruikt heerlijk! We zijn hier pas een paar weken en ik waardeer luxe nu al zo veel meer. Schone was, slapen op een fijn matras na dagenlang op een dun matje in een hutje, een sporadische warme douche… Alles wat ik in Nederland als vanzelfsprekend beschouw.

Canoyeering

Na een dagje strand besluiten we op dag 2 van Moalboal een tour te doen. Canoyeering staat heel goed bekend in Cebu en we vinden het wel leuk om iets te doen wat typisch voor dit eiland is. We regelen het uiteraard weer via onze guesthouse mama die voor ons een tourguide vindt. Hij komt langs om een tijd af te spreken en even kort iets over canoyeering uit te leggen. Ik vraag of ik alleen een kano moet besturen of samen met Ingrid. Hij zegt alleen, maar volgens mij lijkt hij mijn vraag niet echt te begrijpen. Ik laat me wel verrassen. De volgende dag staan we om 6(!) uur ‘s ochtends klaar voor ons hutje. In mijn shortje en top met spaghettibandjes heb ik voor mijn idee wel een passende outfit voor in een kano. Na een paar uur reizen (tricycle, bus, achterop de scooter, lopend) zijn we dan eindelijk op de locatie. We krijgen een helm en een zwemvest en gaan dan het water in. Oke, had ik nu maar een bikinitopje aangedaan. Blijkbaar gaan we nog niet meteen in een kano. We lopen stroomafwaarts door het water. Het is best wel pittig vanwege de soms sterke stroming, maar zo’n zwemvest is ideaal. Je kan dan heerlijk achterover liggen en in het water drijven. Naast lopen en zwemmen moeten we af en toe ook klimmen en springen. De daredevils (Ingrid ook) springen van metershoge watervallen. Ik pas (ik hield vroeger ook nooit van duikplanken). Gelukkig is er ook een optie om van lagere rotsen af te springen. Voor mij bezorgt dit waarschijnlijk evenveel adrenaline als iemand die van een 12-meter hoge waterval springt.
Na een tijdje door het water te hebben voortbewogen vraag ik me af waar die kano’s toch blijven. Ik heb het er met Ingrid over en het duurt niet lang tot er bij ons een kwartje valt. Volgens mij zijn er helemaal geen kano’s! Nu we er over nadenken kunnen we ook niet herinneren dat het woord ‘kano’ ooit is genoemd toen we uitleg kregen over de tour. Is dit niet gewoon de tour? Door het water banjeren en van watervallen springen? Het woord ‘canooyering’ impliceert wel dat er een kano in het spel is, maar die is er dus niet. Later lees ik dat het voor de kliffen waar we doorheen zwemmen staat. Ah oke, logisch. Ik heb ook geen kano gemist. De tour is ontzettend leuk. We komen langs super mooie watervallen, het water is ongelofelijk blauw en de omgeving is prachtig.

Na drie dagen Moalboal is het nu eindelijk tijd om af te reizen naar El Nido! Al hebben we het ook heel erg naar ons zin gehad in Cebu. We reizen terug naar het vliegveld met de localbus. De stoelen zijn niet echt gemaakt voor Westerse toeristen merken we, zo smal zijn ze. Voor het eerst zitten we niet in de airco tijdens een reis en dat bevalt goed. Lekker wind door onze haren in een hobbelige bus muziek luisteren, van het uitzicht te kunnen genieten en te kunnen filmen zonder dat er een smerig raam in de weg zit.

De reis is onwijs lang. Eerst vier uren in de bus en taxi, daarna uren wachten op het vliegveld (we hebben ook weer vertraging) en daarna nog een dik uur in het vliegtuig. We komen laat in de avond aan in Puerto Princesa, waar we eerst een nacht gaan slapen voordat we verder reizen naar El Nido. Omdat we in een fikse regenbui aankomen, krijgen we van het luchthavenpersoneel paraplu’s uitgereikt om het stukje naar de luchthaven te overbruggen. De volgende ochtend reizen we nog eens 5 uren in een mini-van naar El Nido. Bijna twee dagen reizen. We hadden ook voor 100 euro meer rechtstreeks naar El Nido kunnen vliegen maar dat vinden we zonde van ons geld.

Vaste plekjes

Het leukst aan een nieuwe omgeving is deze te verkennen op de eerste dag. Hoe ziet het strand eruit? Hoe zijn de locals? Hoe is ons appartement? Waar zitten de massagespots en waar kun je voor een normale prijs lekker eten en drinken? Heerlijk om al die nieuwe indrukken op te doen, al vind ik het ook wel fijn als we na een paar dagen wat favoriete plekjes hebben ontdekt. Zo hebben we een geweldig ontbijttentje ontdekt op een onopvallende plek waar we voor een paar euro genieten van een uitgebreid ontbijt met toast, ham/bacon, gebakken ei, vers fruit, koffie/thee en een pannenkoek. Ook vinden we een massagesalon waar we later weer terugkomen omdat het zo goed beviel. Als ik over een paar maanden weer in Nederland ben wordt het echt weer afkicken. Niet alleen van de warmte en de zon maar ook van massages, uitgebreide ontbijtjes, verse mango shakes, elke dag koude biertjes en noem maar op 🙂

Op dag 2 doen we weer een boottour. We kunnen kiezen uit tour A, B, C of D waarvan A en C de meest geboekte opties zijn. C gaat niet door vanwege de onstuimige zee (het is best ver weg) dus voor ons is het wel makkelijk, we gaan gewoon voor A! Omdat de tours best prijzig zijn (en achteraf wel erg toeristisch), houden we het bij 1 tour. Ik vind het heerlijk om op de boot voor me uit te staren en te genieten van de zon en de omgeving. Ons eerste stop is een lagoon. Hier kun je als je wil een kayak huren om de omgeving te verkennen. Omdat we die extra kosten maar geldklopperij vinden en ook geen zin hebben om tussen de chaos van tientallen boten en andere kayaks te varen, besluiten we op de boot te blijven. Hier en daar komen er kleine bootjes met verkopers langs. Ze hebben op hun bootje kokosnoten en drankjes uitgestald. We gaan voor een koud biertje en liggen op het dek. Laat de anderen maar zwoegen in een kayak, wij zijn lui haha. De tweede stop is wederom een lagoon. Hier kunnen we zwemmend komen. De stroming is veel sterker dan verwacht en ik ga steeds kopje onder. We moesten ook onze slippers aandoen vanwege de stenen in het water maar we glijden er steeds uit. Dan belandt er weer een slipper meters verderop en moet ik weer helemaal terug. Heel frustrerend, omdat het al zo moeizaam gaat om weer bij de boot te komen. Gelukkig is Ingrid een betere zwemmer. Zodra ze bij de boot is pakt ze meteen een zwemvest en zwemt terug naar mij. Dankbaar pak ik het vest van haar aan. Waarom heb ik dit niet eerder bedacht, met een zwemvest aan gaat het zoveel soepeler. Ik ben opgelucht als ik weer relaxt op de boot zit. Bij de volgende stop gaan we uitgebreid lunchen. Super knap hoe ze dat allemaal op zo’n kleine boot klaarmaken. Ik ben vooral een groot fan van het verse fruit, dat is zo lekker hier! We varen wederom naar een lagoon, maar vanwege het weer mag de boot niet dichtbij komen en kun je weer een kayak huren. Wel jammer, maar we gaan dat niet doen en gaan weer op het dek liggen. Dit keer met een verse kokosnoot, wij vermaken ons wel;). Het laatste eiland waar we naartoe gaan is super mooi met al die palmbomen, leuke hutjes en bergen. Al met al is het een hele leuke tour, maar ik vind het wel jammer dat het zo toeristisch is. Dat gevoel dat je een eiland (bijna) voor jezelf hebt zoals in Siargao, is hier ver te zoeken met die hordes toeristen.

Meer El Nido

– De elektriciteit valt zo nu en dan uit. Dan liggen we te lezen in het half donker en te zweten omdat de ventilator uitstaat
– Vlak voor kerst worden we getrakteerd op vrolijke kerstliedjes tijdens het eten. Dan duikt er zomaar een zanggroepje op (soms begeleid op gitaar) om ‘Feliz Navidad’ ter gehore te brengen. Dit liedje is hier zo populair, dat het dagenlang in onze hoofd blijft zitten. Kerst is ook heel belangrijk hier. Alles is versierd en locals wensen ons dagen van te voren al een fijne kerst (met een big smile).
– In El Nido ontdekken we het beste strand tot nu toe – wit zand, helder water, veel palmbomen (doen het ook altijd goed op foto’s), fijne barretjes met zitzakken, goede muziek.. Makkelijk een hele dag uit te houden hier 🙂

Regen en kerst

Op de derde nacht worden we wakker van een hele heftige onweersbui. Ik heb het serieus nog nooit zo hard horen regenen en onweren. Als ik mijn oordopjes even uit doe, schrik ik zo van het intense geluid dat ik ze maar snel weer in doe. Ik kan de slaap niet meer echt vatten en hoop maar dat het de komende dagen meevalt, zodat we niet voor de 3e keer meemaken dat een vlucht wordt geannuleerd. Aangezien dat we al een ticket naar Cambodja hebben geboekt en hier niet langer kunnen verblijven zonder ons visum te verlengen is het best wel van belang dat we die vlucht halen. De dag erna is het nog steeds onstuimig (gelukkig niet zo heftig als in het zuiden van de Filipijnen waar huizen zijn verwoest). We hopen dat kerst niet in het water valt. Gelukkig is het na een dag alweer over en kunnen we de kerstdagen lekker op het strand doorbrengen. Verder doen we vrij weinig in El Nido. Massages, mangoshakes drinken, naar boetiekjes… We maken dus even weinig mee maar het is ook wel heel fijn om even niets te regelen of zorgen te maken over een (eventueel) naderende typhoon.

Afscheid

Na een maand rondreizen is het tijd om afscheid te nemen van de Filipijnen. Niet te geloven dat de eerste maand er al op zit! Tijd om af te reizen naar Cambodja waar we beginnen in de stad Siem Reap. Hier vieren we oud en nieuw en bezoeken Angkor Wat. We hebben super veel zin in een nieuw land, maar aan de andere kant ga ik de lieve locals erg missen! Nergens heb ik zulke gastvrije mensen meegemaakt als in de Filipijnen.