‘Een rijstterrasje pakken’
MINKE WINK
En we zijn weer terug in ons favoriete hostel in Manila!
Na een kleine week vertoeven in het noorden zijn we hier weer om bij te komen en de rest van onze reis te plannen.
De nachtbus
Een week geleden vertrokken we met een nachtbus naar het bergdorpje Banaue in het noorden. Een ervaring op zich. De rit duurde zo’n 10 uur. De airconditioning stond voluit en de weg zat vol met kronkels en putjes. Het licht werd na een kwartier uitgedaan waardoor we niks anders konden doen dan proberen te slapen. Het bleef bij proberen want allebei hebben we geen oog dicht gedaan. We schoven heen en weer en stuiterden op en neer in de bus. Blijheid en vermoeidheid wisselden elkaar af toen we de volgende ochtend eindelijk aankwamen in Banaue. We zijn het eerste beste guesthouse ingelopen en plat gegaan.
Banaue en Batad
Na een dagje bijkomen en ‘sightseeing’ in Banaue vonden we die avond een groepje waarmee we een 2-daagse trekking zouden doen in de omgeving. Een Frans stelletje en 3 jonge Duitsers. Gezellig! Dachten we.
De volgende dag vertrokken we per jeepney naar het uitzichtpunt vanwaar onze erg zware (wisten we toen nog niet) trekking zou beginnen. Vol goede moed en energie en een stok in de hand begonnnen we aan de trek. Na zo’n 8 uren lopen, klimmen en afdalen door het bos en langs rijstterrassen kwamen we aan het eind van de middag eindelijk aan in het mini bergdorpje Cambulo, waar we die nacht zouden verblijven. Tijd voor een welverdiend San Miguel biertje op het balkon! Na het eten wilde onze gids Jake graag met de groep om het haardvuur zitten met z’n gitaartje om liedjes te zingen. Leuk! De groep was een beetje blehh want er werd niet veel gezegd en toen de kans daar was vloog iedereen naar boven z’n bed in zonder een weltrusten of doei. Najaaa. Wij zijn nog wel blijven plakken en samen met nog een gids met lang haar (de longhair dude) en Jake hebben we tot middernacht liedjes gezongen, gitaar gespeeld en brandy gedronken.
De volgende dag begon het 2e deel van de trekking. Uitgedroogd en met intens pijnlijke kuiten werden we de volgende ochtend wakker. Oioioi.. weer 5 uur lopen. Serieus waar zijn we aan begonnen? Toen de kater ons lichaam na een uurtje lopen en frisse lucht had verlaten konden we er weer tegenaan. Alhoewel.. onze kuiten deden wel heel erg pijn. De anderen schenen er weinig last van te hebben. Vooral het Franse stel (dat bij ons in de groep zat, met Jake als gids) had de pas er flink in. Wij moesten bijna rennen om ze bij te kunnen houden. Stomme hikers.
Toen we aankwamen bij het viewpoint over Batad village waren we de pijn en irritatie helemaal vergeten. Wat een prachtig uitzicht! We keken uit over een arena van rijstterrassen waar rechts in het midden het kleine dorpje Batad schitterde. Wauw!
In Batad gingen we lunchen en na de lunch vervolgden we onze trek. De laatste 3 uurtjes werd ons verteld. Onderweg werden we overladen met prachtige uitzichten maar wat waren we blij toen het eind in zicht was en de jeepney al klaar stond om ons terug naar Banaue te brengen. Bezweet, kapot, verrot, moe maar ook voldaan lieten we ons in de jeepney vallen.
Sagada
De volgende dag vertrokken we per jeepney naar een bergdorpje nog verder in het Noorden. Volgeladen met backpackers en rijst vertrok de jeepney de bergen in, op naar Sagada. We zaten zo’n 2 en een half uur opgepropt en dubbel gevouwen in een jeepney en waren uiteraard blij bij aankomst. Samen met 2 blonde beren uit Noorwegen gingen we op zoek naar een guesthouse. We zijn naar het yoghurt house (wat sindsdien ons vaste stekje werd) gegaan voor home-made yoghurt! Later die dag begon het te regenen en hebben we eigenlijk niet veel meer gedaan dan wat fruit scoren op de markt.
De gevangenis
‘s Avonds hebben we met z’n vieren kaartspelletjes gespeeld onder het genot van coca cola en een fles brandy. Waarom brandy? Omdat het belachelijk goedkoop en best lekker is. Het was een gezellige avond die we buiten het guesthouse in een bar of iets dergelijks voort wilden zetten. Dit was helaas niet mogelijk omdat we na 9 uur de deur niet meer uit mochten vanwege de avondklok. Noh!! We voelden ons gevangenen in het guesthouse en zijn uiteindelijk maar gaan slapen.
Hangende doodskisten
De volgende dag zijn we met z’n vieren op zoek gegaan naar dé toeristische atractie van Sagada, de hangende doodskisten in Echo Valley. Het was maar een klein stukje lopen vanaf het dorp maar pas na 4 rondjes lopen hebben we ze gevonden. Terug naar Yoghurt house! We hebben onszelf weer volgepropt met home-made yoghurt (tsja, we blijven Nederlanders) voor we onze Noorse vrienden uit gingen zwaaien. Die middag hebben we met z’n tweeën nog een tijdje rondgedwaald door Sagada op zoek naar nog meer doodskisten. Eigenlijk hebben we daarna niet veel meer gedaan dan omhangen en hier en daar een hapje eten of slokje drinken. De volgende dag lieten we Sagada en haar doodskisten achter ons en gingen we weer terug naar Manila.
‘s Avonds kwamen we na een 13 uur durende busrit uiteraard weer verrot en moe aan in ons geweldige hostel. We raakten ons kussen aan en verdwenen in dromenland.
Manila
We zijn nog 2 dagen in Manila gebleven en hebben gister weer met onze Noorse beren afgesproken. ‘s Middags zijn we naar de film geweest en ‘s avonds hebben we met z’n vieren op het dakterras van het hostel gekaart, gedronken en gechillt tot in de late uurtjes. Beregezellig!
Vanochtend hebben we ze voor de 2e keer uitgezwaaid. Vanavond vertrekken we weer met een ellendige nachtbus naar Donsol waar we gaan snorkelen met onze grote gestipte vriend, de walvishaai!